Schijn bedriegt?
Sometimes I don't say much at all.
And all I see is a mass of confusion of who I am and what I gotta be.
Het schijnt nog wel eens te lijken of veel dingen voor mij vanzelfsprekend gaan, dat het allemaal wel klopt zoals het loopt en er achter die volle agenda, drukke dagen en leuke blogposts weinig schuil gaat. Nu wil ik niet zeggen "niets is minder waar", maar aan dat beeld kan ik niet voldoen - of ik het nou zou willen of niet.
Oh life can be strange
Good and bad in so many ways
And in time you will find
That things are not always what they seem
Op verschillende gebieden valt er het een en ander aan te melden. Om maar even te beginnen met school, omdat dat mij deze week extra bezig houdt en gaat houden in verband met het bepalen van mijn propedeuse. Ik leer weinig tot niets en ben daar geenszins trots op. Op de middelbare school was enige vorm van inspanning ook eigenlijk niet nodig en ging ik met minimale inzet van de 3e naar de 4e klas gymnasium wel over met zes 9ens, 8en en een 7 voor Latijn (het vak dat ik liet vallen). Vanaf daar is het wat betreft school slechter gegaan; er werd wel verwacht dat je íets aan school deed, maar een leuk sociaal leven en persoonlijke struggle daarnaast maakten dat niet makkelijker. Uiteindelijk leidde dat ertoe dat ik in de 5e klas (net aan) bleef zitten - blij toe. Ondanks de nog wel aanwezige 'puberale' onverklaarbare negatieve gevoelens, kwam ik wel goed terecht in een veel leukere en betrouwbaardere groep mensen, waartussen ik me veel meer op m'n gemak voelde. Van m'n oude jaarlaag spreek ik niemand meer, behalve een 'vriendin' waarmee ik bleef zitten in de vijfde, van de 'nieuwe' jaarlaag heb ik nog steeds een paar goede contacten (neem G en de billen). Op school ging het er niet beter op. In de zesde klas werd er over mij gesproken bij lerarenvergaderingen en moest ik van de coördinator nadenken over een avondschool voor als het mis zou gaan. Een onbegrepen genie, voelde ik me, want wat er in zat, kwam er duidelijk niet uit en van het "jij kunt alles" uit de derde, was niks meer terug te zien. Uiteindelijk werd het op het randje nog spannend, met een 5 te veel op m'n eindlijst Natuur&Gezondheid en wel voor natuurkunde - welke ik na een vlekkeloze herkansing mooi heb weggewerkt. Volgens mij was m'n moeder er blijer mee dan ik, maar het voelde wel bevrijdend op een of andere manier. Nu dan, bijna 2 jaar later, zit ik in m'n 2e studiejaar psychologie aan de Universiteit van Amsterdam. Een studie waarover gezegd wordt dat je het gaat doen als je niks anders weet of in ieder geval wat niet al te moeilijk kan zijn. Moeilijk zal wel loslopen, anders had ik niet het merendeel van m'n punten gehaald - wederom - zonder al te veel inspanning (en nee, daar ben ik nog steeds niet trots op), maar ik wist en weet wel zeker dat ik dit wilde en wil doen. Wel of niet moeilijk is eigenlijk niet belangrijk, het gaat erom dat je het dóet (en haalt). Wegens persoonlijke omstandigheden heb ik aangekaart dat ik vond in aanmerking te komen voor een extra herkansing voor twee verschillende vakken; het ene vak heb ik onlangs gehaald met een 8 (ik kan het wel) en het andere - Ontwikkelingspsychologie - mag ik aanstaande donderdag mondeling herkansen en eerlijkgezegd schijt ik echt in m'n broek daarvoor. Al is dat alleen al deels omdat het een mondeling is. Ja, ik heb altijd een woordje klaar en ja, ik kom meestal wel vlot uit de hoek als het op een gesprek aankomt, maar in deze context wordt dat al iets lastiger.
The time has come for me to change again
I can't carry on like this
Just give me the time and space to heal my head
I don't wanna be misunderstood
I've got to take this chance and make it into something good
Persoonlijke omstandigheden? Dan heb ik het niet direct gehad over m'n oudere broer en zijn drugs-problemen, die onlangs maanden in een afkickkliniek heeft gezeten in Zuid-Afrika, sinds kort terug is en nu vooral hard bezig is zijn schulden af te betalen en op het rechte pad te blíjven (wat vlak voor de vakantie nog verkeerd leek te gaan. Dan heb ik het niet over de onafhankelijkheid binnen het gezin, als in: het soms wat veel afwezige onderline contact binnen het gezin, de schreeuw om aandacht die soms nog geen reactie met zich meebrengt wat als gevolg heeft dat je soms al de moeite niet meer neemt je mond open te trekken. Ook niet over de persoonlijke behandeling die ik soms mis als 20-jarige, als mede-volwassene en ik het gevoel heb soms alleen nodig te zijn als m'n ouders op vakantie willen en ik hun tickets mag boeken, m'n vader m'n laptop nodig heeft voor bank- of beurs-zaken of wanneer ik gebeld word om te kijken of ik de mailing van de zaak heb ontvangen. Natuurlijk ga ik ze ook niet lastigvallen met een bepaalde onzekerheid die mij treft, omtrent mijn uiterlijke verschijning (welke ik nog steeds niet altijd evenzeer kan accepteren gezien een soort emotionele mishandeling als ik het even extreem mag verwoorden; sinds je geboorte horen dat je lelijk bent en inmiddels alleen mooi door toedoen van je vader, omdat hij je een bril en beugel heeft gegeven is niet alles) of iets anders op dit gebied. Of de relatie van m'n ouders die ook niet altijd weten wat ze willen of wilden, van een scheiding, tot relaties tussendoor, een ex-vriend van mijn moeder die van haar en m'n jongste zusje schreef te houden (en de rest dan?), een ex-vriendin van m'n vader die op een gegeven moment volgens mij de moeite niet meer wilde nemen haar best voor ons kinderen te doen en het liefst alles wat aan ons deed denken uit het huis verving en een halfbroertje die ik in zijn 6 levensjaren maar een paar keer heb gezien voortbracht. Mijn coming-out van vorig jaar en de nog steeds schijnbaar moeilijke acceptatie van m'n vader daarvan, die nooit geïnsteresseerd naar Lisa vraagt - als hij er überhaupt al naar vraagt - en het alleen nodig lijkt te vinden stomme opmerkingen te maken tegen haar of mij over andere meisjes (want als je op meisjes valt doe je het natuurlijk met al je vriendinnen en is het zonde voor de mannen). Laat staan de moeilijkheid die ik heb met het openstellen van mezelf, te praten met anderen over dingen die me echt aan het hart gaan en ècht met mezelf te maken hebben en over me zelf gaan, omdat ik soms het gevoel heb opgesloten te zitten in mezelf, mede omdat het me nooit echt geleerd is, ik altijd het gevoel meekreeg dat ik maar zeurde en soms maar beter m'n mond kon houden, omdat de reactie na zo'n uitbarsting meestal alleen maar tegenviel met de reactie die je ergens toch hoopt te krijgen. Ik het mezelf 'makkelijk(er)' denk te maken door mezelf dan maar zoveel mogelijk bezig te houden met andere mensen, ze te willen helpen en adviseren, naar al hun verhalen te willen luisteren en zo eigenlijk zo min mogelijk naar mezelf en m'n eigen gevoel hoef te luisteren of zo veel mogelijk dingen te willen doen, buiten de deur en ik nergens aan hoef te denken op zo'n moment. Wat overigens niet wegneemt dat ik het natuurlijk ook echt wel leuk vind; de dingen die ik doe, en inderdaad graag mensen help en er voor ze ben - maar het is niet, nooit goed jezelf daarbij weg te cijferen. Mijn afleiding is mijn rust, heb ik wel eens gezegd, alleen soms heb ik bijna het idee afleiding nodig te hebben van de afleiding omdat het me te veel wordt. De dingen die er zijn, zijn er altijd. Of je ze nou probeert op te kroppen, te vergeten, weg te stoppen of 'overschaduwen' met allemaal andere bezigheden.
You think that I wanna run and hide
I'll keep it all locked up inside
I just want you to find me
I'm not lost.. Just undiscovered
Nee. Dan sprak ik over de situatie van m'n vader waar ik hier en al elders op het forum wel eens over gesproken heb. Niet zijn gedrag of mijn relatie met hem, maar zijn ziekte die het leven soms onzeker maakt. Kanker. Al een paar jaar, in zijn keel, volgens mij ook longen en elders aanwezig. Volgens mij? Ja, want - zoals er over wel meer weinig wordt gesproken hier, zo ook daarover. Misschien wel fijn, want veel nieuws komt er toch niet over aangezien er geen dokter aan te pas komt. Wat ik op dit moment weet is dat hij slecht slaapt (zo'n 3 uur per nacht), veel moeite heeft met ademen en praten (het is heel vermoeiend, omdat hij z'n buikspieren ervoor moet gebruiken) en zijn zicht er zwaar op achteruit is gegaan. Dat er voor de kerst nog werd gesproken over "we weten niet hoe lang we nog met z'n allen op vakantie kunnen" en er nog niet over de zomer gesproken kan worden omdat het er nu allemaal nog wat onzeker uit ziet. De onwetendheid blijft, zo ook het gevoel van machteloosheid en verdriet. Constant verdriet. Zijn verdriet, verdriet bij m'n moeder dat ze niet altijd even goed kan uiten of het gevoel heeft het bij niemand kwijt te kunnen, het idee dat wij straks onze vrienden in ieder geval nog hebben en zij eigenlijk niemand, dat zij niet mag zeggen dat ze zich kut voelt omdat hij dan begint over zelfmedelijden van haar kant. Het verdriet van de kinderen en de opmerkingen die daarover soms thuis sporadisch tussendoor vallen, omdat er een in huilen uitbarstte op toneelles en een ander naar de schoolpsycholoog gaat. Mijn verdriet dat zich te pas en te onpas wil uiten, als ook maar het onderwerp valt in een gesprek en de woorden meteen zoek zijn.
Als het niet goed met me gaat en mij wordt gevraagd wat er is, kan ik er meestal geen duidelijk, direct of eeduididig antwoord op geven. Verder dan een 'goed' op de formaliteitsvraag of een 'weet niet' voor iemand die het echt wat kan schelen kom ik meestal niet. Als ik ga nadenken, als ik me 'niet zo' voel, kom ik vaak ook niet echt met een uitleg. Dan is het gewoon zo. Of zijn het de dingen die er altijd wel zijn? De dingen waar ik nooit zo bewust mee bezig ben, probeer te zijn, maar die ik nooit vergeet? Ik ben een denken, een echte denker. Ik maal, vergeet dingen niet en ben zelfs zo denkerig soms dat ik dingen waar veel gevoel bij komt kijken zo objectief mogelijk probeer te 'behandelen', door politiek correcte uitspraken en een gerationaliseerd en gerelativeerd beeld ervan te ontwikkelen voor mezelf of een ander. Zo deed ik dat een tijdje geleden ook eens, waarna ik gebeld werd door een van de vriendinnen, waarmee ik toen over m'n broer sprak die plotseling naar Zuid-Afrika moest: "Maar, hoe voel je je er nou eigenlijk echt bij?" Want meer dan een opsomming van de bij mij bekende feiten had ik er niet uit gelaten. Feiten opnoemen kan iedereen, maar vertellen wat je voelt is een tweede. Weten wat je voelt is al moeilijk genoeg, het uit kunnen leggen gaat nog iets verder.
I'm still here
But it hasn't been easy
I'm sure
That you had your reasons
I'm scared
Of all this emotion
For years I've been holding it down
Soms schrijf ik het op, zoals nu. Of in een brief, aan iemand gericht. Die ik echt wel iets wil vertellen, maar wat niet lukt. En omdat ik dan meer tijd heb de woorden te vinden en als ik eenmaal begin te typen het wel komen wil. Omdat ik dan altijd nog kan kiezen iets weg te halen of toe te voegen of anderszins aan te passen. Omdat de directe reactie dan uitblijft, die soms eigenlijk wel erg prettig is of zelfs nodig.
I can't do nothing if I can't do something my way
Soms heb ik nergens zin in. Dan wil ik de deur niet uit en ben ik me aan het isoleren. Vooral een paar jaar terug had ik dat vaak. Ook op school. Dan zat ik het liefst achterin de klas met m'n koptelefoon op en m'n muziek het liefst zo hard mogelijk, zodat ik gewoon m'n eigen gang kon gaan. Een soort manier om een moment voor mezelf te creeëren. Alles lijkt dan even te veel, of is even te veel of ik maak alles op dat moment zelf te veel. Soms voel ik me niet goed genoeg, voor mezelf, leg ik de lat te hoog en komt de perfectionistische persoon in me naar boven, waar in groep 3 al over geschreven werd in m'n rapport door m'n leraar van toen - die je nog een meester mocht noemen. Vaak voel ik me wel prettig en redelijk goed, gaan dingen zo hun gangetje, maar het volgende moment weet ik weer niet wat ik met mezelf aan moet. Steeds kom ik een beetje meer van mezelf te weten, maar tegelijkertijd heb ik soms niet genoeg tijd dat ook echt een plekje te geven.. Althans, neem ik die tijd niet. Het is heel erg belangrijk je niet alleen bewust te zijn van wat je voelt en meemaakt, maar het ook ècht bewust te ervaren.
And I know that it's a wonderful world
But I cant feel it right now,
I thought I was doing well but I just want to cry now.
Zo ervaarde ik vannacht toen we thuiskwamen een moment van hevige emotie. Het ene moment was er niks aan de hand, het volgende lag ik te huilen als een klein kind en leek er op dat moment even geen eind aan te komen. Inmiddels, bijna 24 uur later, zit ik nog steeds met prikkelende ogen, een snotneus en een stukje toiletpapier op bed (niet dat ik 24 uur lang op bed heb gezeten). Emoties heb je niet altijd even goed in de hand en volgens mij ben ik ook tijdelijk de controle even verloren.
It's time to surrender
It's been too long pretending
There's no use in trying
When the pieces don't fit anymore
Wat ik hiermee wil bereiken? In ieder geval niet dat mensen denken dat ik medelijden met mezelf heb, want dat is in de verste verte niet zo. Iets anders waar ik niet op zit te wachten is medelijden van iemand. Dingen zijn voor mij vaak gewoon zoals ze zijn en ik ben zoals ik ben, net als ieder ander dat is. Wees jezelf, want er zijn al genoeg anderen en jezelf zijn, is al moeilijk genoeg. Wat ik wel wil is dat mensen begrijpen dat niet alles is wat het lijkt. Dat een vrolijk gezicht ook een masker kan zijn, zoals iedereen zich misschien wel eens anders voor heeft gedaan of doet in een bepaalde situatie of omstandigheid, omdat dat voor dat moment gepaster was of het toen beter voelde. Of misschien omdat men dacht dat dat van hem of haar verwacht werd. In de onderbouw was ik het zonnetje van de school, altijd vrolijk en stuiterend door de gang. Bekend bij genoeg mensen en vast ook nooit verdrietig. Beter kan bijna niet, toch? Ik heb de laatste tijd een aantal keer gehoord of gelezen gekregen dat mensen een bepaald beeld van mij hebben of kunnen hebben, dat het allemaal zo normaal lijkt te gaan en zo fijn en leuk klinkt. Laat je alleen niet misleiden door de buitenkant en de dingen die je af en toe ziet of leest, want echt.. Uiteindelijk gaat het in meerdere opzichten toch altijd nog meer om de binnenkant.
Misschien moet ik even tijd voor mezelf nemen, als ik nog weet hoe.
But I'm willing to give it a try.
.. http://www.expreszo.nl/blogs/blog/605
And all I see is a mass of confusion of who I am and what I gotta be.
Het schijnt nog wel eens te lijken of veel dingen voor mij vanzelfsprekend gaan, dat het allemaal wel klopt zoals het loopt en er achter die volle agenda, drukke dagen en leuke blogposts weinig schuil gaat. Nu wil ik niet zeggen "niets is minder waar", maar aan dat beeld kan ik niet voldoen - of ik het nou zou willen of niet.
Oh life can be strange
Good and bad in so many ways
And in time you will find
That things are not always what they seem
Op verschillende gebieden valt er het een en ander aan te melden. Om maar even te beginnen met school, omdat dat mij deze week extra bezig houdt en gaat houden in verband met het bepalen van mijn propedeuse. Ik leer weinig tot niets en ben daar geenszins trots op. Op de middelbare school was enige vorm van inspanning ook eigenlijk niet nodig en ging ik met minimale inzet van de 3e naar de 4e klas gymnasium wel over met zes 9ens, 8en en een 7 voor Latijn (het vak dat ik liet vallen). Vanaf daar is het wat betreft school slechter gegaan; er werd wel verwacht dat je íets aan school deed, maar een leuk sociaal leven en persoonlijke struggle daarnaast maakten dat niet makkelijker. Uiteindelijk leidde dat ertoe dat ik in de 5e klas (net aan) bleef zitten - blij toe. Ondanks de nog wel aanwezige 'puberale' onverklaarbare negatieve gevoelens, kwam ik wel goed terecht in een veel leukere en betrouwbaardere groep mensen, waartussen ik me veel meer op m'n gemak voelde. Van m'n oude jaarlaag spreek ik niemand meer, behalve een 'vriendin' waarmee ik bleef zitten in de vijfde, van de 'nieuwe' jaarlaag heb ik nog steeds een paar goede contacten (neem G en de billen). Op school ging het er niet beter op. In de zesde klas werd er over mij gesproken bij lerarenvergaderingen en moest ik van de coördinator nadenken over een avondschool voor als het mis zou gaan. Een onbegrepen genie, voelde ik me, want wat er in zat, kwam er duidelijk niet uit en van het "jij kunt alles" uit de derde, was niks meer terug te zien. Uiteindelijk werd het op het randje nog spannend, met een 5 te veel op m'n eindlijst Natuur&Gezondheid en wel voor natuurkunde - welke ik na een vlekkeloze herkansing mooi heb weggewerkt. Volgens mij was m'n moeder er blijer mee dan ik, maar het voelde wel bevrijdend op een of andere manier. Nu dan, bijna 2 jaar later, zit ik in m'n 2e studiejaar psychologie aan de Universiteit van Amsterdam. Een studie waarover gezegd wordt dat je het gaat doen als je niks anders weet of in ieder geval wat niet al te moeilijk kan zijn. Moeilijk zal wel loslopen, anders had ik niet het merendeel van m'n punten gehaald - wederom - zonder al te veel inspanning (en nee, daar ben ik nog steeds niet trots op), maar ik wist en weet wel zeker dat ik dit wilde en wil doen. Wel of niet moeilijk is eigenlijk niet belangrijk, het gaat erom dat je het dóet (en haalt). Wegens persoonlijke omstandigheden heb ik aangekaart dat ik vond in aanmerking te komen voor een extra herkansing voor twee verschillende vakken; het ene vak heb ik onlangs gehaald met een 8 (ik kan het wel) en het andere - Ontwikkelingspsychologie - mag ik aanstaande donderdag mondeling herkansen en eerlijkgezegd schijt ik echt in m'n broek daarvoor. Al is dat alleen al deels omdat het een mondeling is. Ja, ik heb altijd een woordje klaar en ja, ik kom meestal wel vlot uit de hoek als het op een gesprek aankomt, maar in deze context wordt dat al iets lastiger.
The time has come for me to change again
I can't carry on like this
Just give me the time and space to heal my head
I don't wanna be misunderstood
I've got to take this chance and make it into something good
Persoonlijke omstandigheden? Dan heb ik het niet direct gehad over m'n oudere broer en zijn drugs-problemen, die onlangs maanden in een afkickkliniek heeft gezeten in Zuid-Afrika, sinds kort terug is en nu vooral hard bezig is zijn schulden af te betalen en op het rechte pad te blíjven (wat vlak voor de vakantie nog verkeerd leek te gaan. Dan heb ik het niet over de onafhankelijkheid binnen het gezin, als in: het soms wat veel afwezige onderline contact binnen het gezin, de schreeuw om aandacht die soms nog geen reactie met zich meebrengt wat als gevolg heeft dat je soms al de moeite niet meer neemt je mond open te trekken. Ook niet over de persoonlijke behandeling die ik soms mis als 20-jarige, als mede-volwassene en ik het gevoel heb soms alleen nodig te zijn als m'n ouders op vakantie willen en ik hun tickets mag boeken, m'n vader m'n laptop nodig heeft voor bank- of beurs-zaken of wanneer ik gebeld word om te kijken of ik de mailing van de zaak heb ontvangen. Natuurlijk ga ik ze ook niet lastigvallen met een bepaalde onzekerheid die mij treft, omtrent mijn uiterlijke verschijning (welke ik nog steeds niet altijd evenzeer kan accepteren gezien een soort emotionele mishandeling als ik het even extreem mag verwoorden; sinds je geboorte horen dat je lelijk bent en inmiddels alleen mooi door toedoen van je vader, omdat hij je een bril en beugel heeft gegeven is niet alles) of iets anders op dit gebied. Of de relatie van m'n ouders die ook niet altijd weten wat ze willen of wilden, van een scheiding, tot relaties tussendoor, een ex-vriend van mijn moeder die van haar en m'n jongste zusje schreef te houden (en de rest dan?), een ex-vriendin van m'n vader die op een gegeven moment volgens mij de moeite niet meer wilde nemen haar best voor ons kinderen te doen en het liefst alles wat aan ons deed denken uit het huis verving en een halfbroertje die ik in zijn 6 levensjaren maar een paar keer heb gezien voortbracht. Mijn coming-out van vorig jaar en de nog steeds schijnbaar moeilijke acceptatie van m'n vader daarvan, die nooit geïnsteresseerd naar Lisa vraagt - als hij er überhaupt al naar vraagt - en het alleen nodig lijkt te vinden stomme opmerkingen te maken tegen haar of mij over andere meisjes (want als je op meisjes valt doe je het natuurlijk met al je vriendinnen en is het zonde voor de mannen). Laat staan de moeilijkheid die ik heb met het openstellen van mezelf, te praten met anderen over dingen die me echt aan het hart gaan en ècht met mezelf te maken hebben en over me zelf gaan, omdat ik soms het gevoel heb opgesloten te zitten in mezelf, mede omdat het me nooit echt geleerd is, ik altijd het gevoel meekreeg dat ik maar zeurde en soms maar beter m'n mond kon houden, omdat de reactie na zo'n uitbarsting meestal alleen maar tegenviel met de reactie die je ergens toch hoopt te krijgen. Ik het mezelf 'makkelijk(er)' denk te maken door mezelf dan maar zoveel mogelijk bezig te houden met andere mensen, ze te willen helpen en adviseren, naar al hun verhalen te willen luisteren en zo eigenlijk zo min mogelijk naar mezelf en m'n eigen gevoel hoef te luisteren of zo veel mogelijk dingen te willen doen, buiten de deur en ik nergens aan hoef te denken op zo'n moment. Wat overigens niet wegneemt dat ik het natuurlijk ook echt wel leuk vind; de dingen die ik doe, en inderdaad graag mensen help en er voor ze ben - maar het is niet, nooit goed jezelf daarbij weg te cijferen. Mijn afleiding is mijn rust, heb ik wel eens gezegd, alleen soms heb ik bijna het idee afleiding nodig te hebben van de afleiding omdat het me te veel wordt. De dingen die er zijn, zijn er altijd. Of je ze nou probeert op te kroppen, te vergeten, weg te stoppen of 'overschaduwen' met allemaal andere bezigheden.
You think that I wanna run and hide
I'll keep it all locked up inside
I just want you to find me
I'm not lost.. Just undiscovered
Nee. Dan sprak ik over de situatie van m'n vader waar ik hier en al elders op het forum wel eens over gesproken heb. Niet zijn gedrag of mijn relatie met hem, maar zijn ziekte die het leven soms onzeker maakt. Kanker. Al een paar jaar, in zijn keel, volgens mij ook longen en elders aanwezig. Volgens mij? Ja, want - zoals er over wel meer weinig wordt gesproken hier, zo ook daarover. Misschien wel fijn, want veel nieuws komt er toch niet over aangezien er geen dokter aan te pas komt. Wat ik op dit moment weet is dat hij slecht slaapt (zo'n 3 uur per nacht), veel moeite heeft met ademen en praten (het is heel vermoeiend, omdat hij z'n buikspieren ervoor moet gebruiken) en zijn zicht er zwaar op achteruit is gegaan. Dat er voor de kerst nog werd gesproken over "we weten niet hoe lang we nog met z'n allen op vakantie kunnen" en er nog niet over de zomer gesproken kan worden omdat het er nu allemaal nog wat onzeker uit ziet. De onwetendheid blijft, zo ook het gevoel van machteloosheid en verdriet. Constant verdriet. Zijn verdriet, verdriet bij m'n moeder dat ze niet altijd even goed kan uiten of het gevoel heeft het bij niemand kwijt te kunnen, het idee dat wij straks onze vrienden in ieder geval nog hebben en zij eigenlijk niemand, dat zij niet mag zeggen dat ze zich kut voelt omdat hij dan begint over zelfmedelijden van haar kant. Het verdriet van de kinderen en de opmerkingen die daarover soms thuis sporadisch tussendoor vallen, omdat er een in huilen uitbarstte op toneelles en een ander naar de schoolpsycholoog gaat. Mijn verdriet dat zich te pas en te onpas wil uiten, als ook maar het onderwerp valt in een gesprek en de woorden meteen zoek zijn.
Als het niet goed met me gaat en mij wordt gevraagd wat er is, kan ik er meestal geen duidelijk, direct of eeduididig antwoord op geven. Verder dan een 'goed' op de formaliteitsvraag of een 'weet niet' voor iemand die het echt wat kan schelen kom ik meestal niet. Als ik ga nadenken, als ik me 'niet zo' voel, kom ik vaak ook niet echt met een uitleg. Dan is het gewoon zo. Of zijn het de dingen die er altijd wel zijn? De dingen waar ik nooit zo bewust mee bezig ben, probeer te zijn, maar die ik nooit vergeet? Ik ben een denken, een echte denker. Ik maal, vergeet dingen niet en ben zelfs zo denkerig soms dat ik dingen waar veel gevoel bij komt kijken zo objectief mogelijk probeer te 'behandelen', door politiek correcte uitspraken en een gerationaliseerd en gerelativeerd beeld ervan te ontwikkelen voor mezelf of een ander. Zo deed ik dat een tijdje geleden ook eens, waarna ik gebeld werd door een van de vriendinnen, waarmee ik toen over m'n broer sprak die plotseling naar Zuid-Afrika moest: "Maar, hoe voel je je er nou eigenlijk echt bij?" Want meer dan een opsomming van de bij mij bekende feiten had ik er niet uit gelaten. Feiten opnoemen kan iedereen, maar vertellen wat je voelt is een tweede. Weten wat je voelt is al moeilijk genoeg, het uit kunnen leggen gaat nog iets verder.
I'm still here
But it hasn't been easy
I'm sure
That you had your reasons
I'm scared
Of all this emotion
For years I've been holding it down
Soms schrijf ik het op, zoals nu. Of in een brief, aan iemand gericht. Die ik echt wel iets wil vertellen, maar wat niet lukt. En omdat ik dan meer tijd heb de woorden te vinden en als ik eenmaal begin te typen het wel komen wil. Omdat ik dan altijd nog kan kiezen iets weg te halen of toe te voegen of anderszins aan te passen. Omdat de directe reactie dan uitblijft, die soms eigenlijk wel erg prettig is of zelfs nodig.
I can't do nothing if I can't do something my way
Soms heb ik nergens zin in. Dan wil ik de deur niet uit en ben ik me aan het isoleren. Vooral een paar jaar terug had ik dat vaak. Ook op school. Dan zat ik het liefst achterin de klas met m'n koptelefoon op en m'n muziek het liefst zo hard mogelijk, zodat ik gewoon m'n eigen gang kon gaan. Een soort manier om een moment voor mezelf te creeëren. Alles lijkt dan even te veel, of is even te veel of ik maak alles op dat moment zelf te veel. Soms voel ik me niet goed genoeg, voor mezelf, leg ik de lat te hoog en komt de perfectionistische persoon in me naar boven, waar in groep 3 al over geschreven werd in m'n rapport door m'n leraar van toen - die je nog een meester mocht noemen. Vaak voel ik me wel prettig en redelijk goed, gaan dingen zo hun gangetje, maar het volgende moment weet ik weer niet wat ik met mezelf aan moet. Steeds kom ik een beetje meer van mezelf te weten, maar tegelijkertijd heb ik soms niet genoeg tijd dat ook echt een plekje te geven.. Althans, neem ik die tijd niet. Het is heel erg belangrijk je niet alleen bewust te zijn van wat je voelt en meemaakt, maar het ook ècht bewust te ervaren.
And I know that it's a wonderful world
But I cant feel it right now,
I thought I was doing well but I just want to cry now.
Zo ervaarde ik vannacht toen we thuiskwamen een moment van hevige emotie. Het ene moment was er niks aan de hand, het volgende lag ik te huilen als een klein kind en leek er op dat moment even geen eind aan te komen. Inmiddels, bijna 24 uur later, zit ik nog steeds met prikkelende ogen, een snotneus en een stukje toiletpapier op bed (niet dat ik 24 uur lang op bed heb gezeten). Emoties heb je niet altijd even goed in de hand en volgens mij ben ik ook tijdelijk de controle even verloren.
It's time to surrender
It's been too long pretending
There's no use in trying
When the pieces don't fit anymore
Wat ik hiermee wil bereiken? In ieder geval niet dat mensen denken dat ik medelijden met mezelf heb, want dat is in de verste verte niet zo. Iets anders waar ik niet op zit te wachten is medelijden van iemand. Dingen zijn voor mij vaak gewoon zoals ze zijn en ik ben zoals ik ben, net als ieder ander dat is. Wees jezelf, want er zijn al genoeg anderen en jezelf zijn, is al moeilijk genoeg. Wat ik wel wil is dat mensen begrijpen dat niet alles is wat het lijkt. Dat een vrolijk gezicht ook een masker kan zijn, zoals iedereen zich misschien wel eens anders voor heeft gedaan of doet in een bepaalde situatie of omstandigheid, omdat dat voor dat moment gepaster was of het toen beter voelde. Of misschien omdat men dacht dat dat van hem of haar verwacht werd. In de onderbouw was ik het zonnetje van de school, altijd vrolijk en stuiterend door de gang. Bekend bij genoeg mensen en vast ook nooit verdrietig. Beter kan bijna niet, toch? Ik heb de laatste tijd een aantal keer gehoord of gelezen gekregen dat mensen een bepaald beeld van mij hebben of kunnen hebben, dat het allemaal zo normaal lijkt te gaan en zo fijn en leuk klinkt. Laat je alleen niet misleiden door de buitenkant en de dingen die je af en toe ziet of leest, want echt.. Uiteindelijk gaat het in meerdere opzichten toch altijd nog meer om de binnenkant.
Misschien moet ik even tijd voor mezelf nemen, als ik nog weet hoe.
But I'm willing to give it a try.
.. http://www.expreszo.nl/blogs/blog/605