C'est la vie
Warning: this entry wil not be so cheerful, so if you don’t want to hear me complaining, don’t read this. Thank you.
Well....I already told you there was something I had to share with you, and here it comes:
Ik ga dit in het Nederlands doen, omdat ik in het engels gewoon niet goed kan overbrengen wat ik wil zeggen, en ik heb toch alleen maar Nederlandse mensen in mijn flist.
Ik ben vorige week naar de huisarts geweest, samen met mijn moeder. Aanleiding daarvoor was een enorme ruzie die we hebben gehad, omdat ik de laatste tijd zo chagrijnig thuis ben, en mijn moeder me eigenlijk het liefste uit huis wou hebben, omdat ze constant het gevoel had dat ze op haar tenen moest lopen in haar eigen huis. Ik vertelde dat ik de laatste tijd niet echt meer weet wat er met me is, dat ik het gevoel heb dat ik vervreemd van mijn vriendinnen, dat ik net echt meer zoveel lol heb, en dat ik het heel erg moeilijk vind om dingen te organiseren in mijn hoofd.
Mijn moeder vertelde me dat ze dat soort dingen herkend van zichzelf, en dat ze het een goed idee vond om naar de huisarts te gaan. Er zit namelijk een erfelijke vorm van depressiviteit in de familie, wij maken een bepaald stofje niet aan. Dat heeft ervoor gezorgd dat mijn tante uiteindelijk zelfmoord heeft gepleegd, mijn moeder toen ik zes was een jaar opgenomen is geweest op een psychiatrische afdeling van het ziekenhuis, en er zijn zo nog een dozijn voorbeelden te vinden in onze familie.
De huisarts luisterde naar het verhaal en stelde een grondig lichamelijk en psychologisch onderzoek voor. Als ik inderdaad die afwijking zou hebben, dan zou ik medicijnen moeten gaan slikken. Dit gaat dus binnenkort gebeuren.
Ik vind het doodeng. Echt doodeng. Ik heb op mijn 13e al een psycholoog gehad, en dat hielp echt helemaal niks, ik klapte gewoon dicht. En nu een grondig onderzoek……ik heb echt geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen. Ik heb nu al nachtmerries, waarin ik vastgebonden zit aan een stoel, met een fel licht op mijn gezicht en allerlei enge mannen in witte jassen tientallen/honderden vragen op me afvuren. De meest pijnlijke en intieme vragen.
En stel dat het dan word vastgesteld, wat dan? Medicijnen slikken. Ik weet nog hoe mijn moeder eruitzag toen ze pas begon met die pillen. Een zombie leek ze wel, ik vond haar doodeng in die periode. Ik wil niet zo worden, echt niet.
En wat ik eigenlijk raar genoeg misschien nog wel het ergste hiervan vind: ik heb gewoon niemand om het mee te delen. Ik wou gewoon dat ik een vriendje had, iemand die een arm om me heen slaat en zegt dat het allemaal goed gaat komen, iemand die met meegaat naar het ziekenhuis en me weer opwacht al ik eruit kom. Klinkt misschien heel erg zielig of afhankelijk, maar ik weet gewoon dat dat alles zoveel dragelijker zou maken.
Maargoed, dit was dus iets dat ik even kwijt moest, ik hoop niet dat het overkomt als een grote klaagzang, of heel aanstellerig of vervelend, dan spijt het me. Misschien zou ik het beter van me af moeten kunnen zetten, maar op dit moment lukt dat gewoon even niet.
..x..