Առանց քարկոծելու
Հոգնել եմ ամեն տեղ և ամենուր միևնույն բանը լսելուց: Ինչքան պետք է ողորմություն խնդրենք օտարնրից, որոնք ոչ միայն չեն տա այդ ողորմությունը, այլ կծիծաղեն մեր միամտության ու պարզամտության վրա? Հերիք եղավ ապացուցենք, որ արժանի էինք մեզ կոտորեն... Հոգնենցուցիչ ու ձանձրալի է ամեն տարի նույն բանը լսել, ու կռիվ տալ այն բանի համար, որ ԱՄՆ նախագահը չարտասանեց Ցեղասպանություն բառը! Եթե Դուք բացի ձեզնից ուրիշի մասին չեք մտածում, ինչի եք կարծում, որ ուրիշը Ձեր մասին ավելի շատ կմտածի? Կամ էլ մի հանրապետության նախագահ կզրկվի իր եկամուտներից մի այլ հանրապետության շահերը պաշտպանելու համար...
Երևի այդ մենթալիտետի արդյունքն է, որ հաղթանակած ժողովուրդը (պետությունը) մինչև հիմա "կապիկություններ" է անում տարբեր միջազգային ատյաններում, որպեսզի իրեն ճանաչեն ու հետն էլ հաշվի նստեն...
Գրողը տանի... Ինչքան ուզւոմ եմ ինձ հեռու պահել, չի ստացվում. համ ջղայաննաւոմ եմ, համ էլ` արտասվում :(
p.s. կարդալուց հետո վերնագիրը նորից կարդալ: