(no subject)
Ik loop inmiddels een beetje achter met posten, maar bij deze toch nog het hoofdstuk waarin alles uitgelegd wordt ;)
Hoofdstuk 5: De wereld op zijn kop
“Goed dan,” zei Steve toen hij eindelijk klaar was met zich aan te kleden en op de andere bureaustoel was gaan zitten. “Hoe moet ik dit beginnen… Anna, je hebt geneeskunde gestudeerd, dus je hebt uiteraard van alles geleerd over hoe zieke personen kunnen worden genezen. Maar begrijp je echt hoe het werkt? Hoe wordt iemand met kanker daarvan genezen?”
Wat Anna ook had verwacht, dit was het zeker niet. Hoe leuk en interessant ze geneeskunde ook vond, dit leek haar nu niet bepaald het juiste moment om erover te praten… maar een blik op Steve leerde haar dat hij het serieus meende, dus besloot ze het spelletje maar gewoon mee te spelen, dat kostte in ieder geval weinig moeite.
“Nou… gewoon. Er wordt gekeken waar de tumor precies zit, en vervolgens wordt die vernietigd.”
“Ja, maar hoe dan? En wat gebeurt er als er niet één tumor is, maar een heleboel, en je weet niet precies waar ze zijn? Uitgezaaide kanker bijvoorbeeld, wat als het in alle lymfeklieren zit?”
“Dan worden de tumoren ook vernietigd, één voor één, de operatie duurt dan alleen wat langer. En hoe ze vernietigd worden weet ik niet precies, want ik ben geen oncoloog… dat soort dingen worden pas behandeld in de opleiding tot oncoloog of chirurg, en die heb ik niet gedaan, zoals je weet. Waarom vraag je dit?”
“Het punt wat ik probeer te maken is dat bepaalde ziektes op een wel heel mysterieuze manier worden genezen, en dat zelfs mensen die geneeskunde hebben gestudeerd niet goed weten hoe het precies wordt gedaan. Ik hoopte je daarmee voor te bereiden op wat ik je nu ga vertellen, want het komt je waarschijnlijk nogal ongeloofwaardig voor… maar Anna, het juiste antwoord is dat de tumoren worden vernietigd met behulp van magie.”
Nu was Anna er echt van overtuigd dat Steve gek was geworden. Magie? Ze had er wel eens van gehoord, het was iets van heel vroeger, sommige mensen geloofden dat door magie dingen konden gebeuren die wetenschappelijk gezien niet mogelijk waren… maar boeken en films over magie waren verboden, net als boeken en films over spionage, dus ze wist eigenlijk niet precies wat dat inhield. Wat ze wel wist, was dat het niet bestond, dat werd altijd benadrukt… juist omdat het niet bestond, mochten er ook geen boeken over zijn, want dat zou alleen maar verwarrend zijn voor de bevolking.
“Magie? Hoe bedoel je? Magie bestaat niet… en hoe zou het tumoren kunnen vernietigen?”
“Dat is nu precies wat ik je probeer te vertellen… magie bestaat wel. De overheid verbiedt iedereen om het woord te gebruiken, maar dat is alleen maar omdat zij heel goed weten dat het wel bestaat, en dat geheim willen houden. Volgens mij is het een slechte tactiek, want nu is voor iedereen wel duidelijk dat er ‘iets’ met magie is, maar goed… magie bestaat wel. Mensen met magische gaven zijn in staat om dingen te doen die volgens de gebruikelijke natuurwetten niet mogelijk zijn, zoals het vernietigen van tumoren in het menselijk lichaam door de tumoren te visualiseren en met een energiestoot in het niets te doen opgaan.”
Anna wist dat ze Steve aanstaarde, maar ze had weinig andere opties. Tumoren visualiseren en in het niets doen opgaan? Waar had hij het in vredesnaam over?
“Steve, je kan toch echt niet verwachten dat ik dit ga geloven. De natuurwetten zijn absoluut, je kunt er niet zomaar omheen… en als er echt magie is, waarom merken we er dan niets van? Waarom kan ik het dan niet?”
“Daar komen we zo meteen nog op, dit is nog lang niet het hele verhaal… maar ik kan je wel bewijzen dat magie echt bestaat, misschien dat je dan de rest van mijn verhaal ook wat eerder zal geloven.”
“Nou, doe je best maar…” zei Anna, en in gedachten ging ze de mogelijke volgende stappen al langs. Het zou natuurlijk niet lukken, want magie bestond niet, maar wat kon ze dan het beste doen? Dit was in ieder geval wel het beste bewijs van dat Fiona gelijk had gehad… Steve was een beetje erg in de war. Misschien kon ze beter met hem naar de dokter gaan dan naar de politie, al hing dat er natuurlijk een beetje vanaf hoe hij zich verder zou gedragen, want ze kon hem niet fysiek dwingen om ergens heen te gaan. En daarna… ze wist het niet. De gekte was zo plotseling opgekomen dat het misschien wel door iets specifieks werd veroorzaakt, drugs ofzo…
“Ben je er klaar voor?” zei Steve, en Anna knikte. Ze voelde zich ineens heel verdrietig, want nu zou het natuurlijk niet lukken, en dan zou Steve in de war zijn en teleurgesteld, en ze zou hem niet kunnen troosten. Toch hoopte ze wel dat hij zich zou realiseren dat het niet gelukt was, want anders werd de situatie nog eens veel ingewikkelder, dan zou hij haar niet geloven als ze zei dat er niets magisch gebeurd was.
“Zie je het glas wat daar op tafel staat?”
“Natuurlijk zie ik dat glas, de tafel staat twee meter verderop en ik ben nu niet bepaald blind…”
“Goed dan,” zei Steve, die zich niets aantrok van haar onaardige reactie. “Kijk dan maar goed…”
Ondanks zichzelf voelde Anna toch een zekere spanning terwijl ze naar het glas staarde. Steve bevond zich nog verder dan zij van het glas, dus als er iets mee gebeurde dan zou ze dat inderdaad niet kunnen verklaren met behulp van de natuurwetten… maar het was onmogelijk dat er iets zou gebeuren. Het kon niet.
Een seconde later zat Anna verbijsterd naar de hoop scherven te staren die nu op de tafel lag. Wat was er gebeurd? Ze had geen knal gehoord, en de scherven waren ook niet overal verspreid, zoals je zou verwachten… het was net alsof het glas gewoon in elkaar was gezakt, onder het gewicht van de lucht erboven… maar dat kon natuurlijk niet, glas was sterk genoeg om die druk te weerstaand.
Met open mond draaide ze haar hoofd en keek Steve aan, die duidelijk zijn best deed om niet al te zelfbewust te kijken. Had hij dit gedaan? En hoe dan?
“Ik geloof het niet,” zei ze uiteindelijk, “Dit kan niet. Wat gebeurde er? Dit moet een trucje zijn, je hebt dit van tevoren voorbereid, je probeert me in de war te maken…”
“Nee, echt niet,” zei Steve. “Wijs maar iets anders aan en vertel me wat ik ermee moet doen. Het kan alleen niet te groot zijn, want ik ben niet zo heel sterk… maar je begrijpt dat dit soort dingen ook mogelijk zijn met tumoren. Niet dat ik het kan, want ik ben niet getraind daarin, maar er zijn wel mensen die het kunnen.”
“Goed dan,” zei Anna, terwijl ze in haar eigen arm kneep. Het deed nog steeds pijn, maar ze was al eerder tot de conclusie gekomen dat dat niet per se iets hoefde te betekenen. Misschien als ze ging slapen en dan weer wakker werd, en Steve was nog steeds in staat om glazen op afstand te laten breken, dat ze dan echt overtuigd zou zijn. En als ze er nu van overtuigd kon worden dat het niet een of andere van te voren voorbereid trucje was…
“Kom mee naar de keuken, want misschien heb je wel met alle voorwerpen in deze kamer iets gedaan,” zei Anna. Steve glimlachte even, maar zonder protest liep hij achter haar aan naar de keuken. Daar keek ze om zich heen en probeerde iets geschikts uit te kiezen, al maakte het natuurlijk eigenlijk niet uit… of hij nou een grote pan of een kleine lepel liet zweven, het was allebei even onmogelijk, en als het hem toch lukte dan zou ze inderdaad haar wereldbeeld flink moeten herzien.
“Goed, zie je dat mes… nee, wacht, dat lijkt me wat gevaarlijk. Zie je die grote houten pollepel daar? Kan je die laten zweven en daarna een rondje door de keuken laten maken?”
“Ja hoor, dat moet wel lukken, die is niet zo zwaar,” zei Steve nonchalant, maar ze zag wel hoe hij zijn ogen een beetje samenkneep en zich toch wel erg leek te concentreren. Zou het waar zijn dat hij inderdaad niet zo sterk was? Zouden er andere mensen zijn die nog veel sterker waren, die misschien wel in staat waren om het hele huis te laten zweven? Maar nu leek ze er al vanuit te gaan dat magie echt bestond, dat dit niet een of andere hallucinatie van haar was, en het kon gewoon niet! Ze moest zichzelf voor blijven houden dat er een logische verklaring moest zijn voor wat er gebeurde, een verklaring zonder ‘magie’, anders zou ze net zo gek worden als Steve blijkbaar was.
Anna merkte dat ze stiekem aan het duimen was voor dat het Steve niet zou lukken om de pollepel te laten zweven, maar het had geen zin… tot haar verbazing merkte ze dat ze het eigenlijk al wel verwacht had. Nou ja, ook als het een droom was, dan zou het wel fijn zijn als hij intern consistent was. De pollepel zweefde nu ongeveer een meter boven het aanrecht waar hij op had gelegen, en Anna zag hoe een druppel soep van gisteravond er langzaam vanaf viel… blijkbaar werkte de ‘zweefspreuk’, of hoe ze het ook moest noemen, wel deels op de soep maar niet helemaal. Ze vroeg zich af wat de logica daar achter was, maar realiseerde zich toen dat er geen logica achter kon zitten, want dat dit überhaupt gebeurde was niet logisch. Er moest een verklaring voor zijn, dat moest gewoon… had hij haar misschien drugs gevoerd? Gisteravond, of ’s nachts via een injectie? Maar hoe kon het dat ze Steve daarvan verdacht, Steve, waar ze al vijf jaar lang bijna alles mee deelde?
“Goed, goed. Het lijkt inderdaad te kloppen. Je lijkt het te kunnen, want tenzij je met alle voorwerpen hier in huis op de een of andere manier iets raars hebt gedaan, lukt het je dus inderdaad met alle mogelijke voorwerpen. Maar je begrijpt toch wel dat ik dit niet aan kan nemen? Dat ik niet zomaar ineens in magie kan geloven, nadat ik jarenlang het bewijs heb gezien van dat magie niet bestaat? Hoe moet ik daarmee omgaan?”
“Dat is een goede vraag… eentje die ik niet uit eigen ervaring kan beantwoorden, maar ik kan toch proberen een antwoord te geven,” zei Steve, en alleen die zin riep alweer zoveel vragen bij Anna op dat ze het gevoel had dat ze zou ontploffen. Het was echter niet erg beleefd om een nieuwe vraag te stellen als je de ander nog niet eens tijd had gegeven om de vorige te beantwoorden, dus ze probeerde zich in te houden. “Ik kan me voorstellen dat dit heel moeilijk voor je is, zeker omdat wetenschap zo belangrijk voor je is en je er zoveel vertrouwen in hebt. Maar soms zijn de dingen in het leven nou eenmaal niet zo simpel als je denkt, en moet je je toch leren aanpassen… daar heb ik dan wel weer ervaring mee. Ik durf je wel te beloven dat je over een jaar je nauwelijks meer voor kan stellen dat je ooit hebt geloofd dat magie niet bestond, dat je ineens alle hints ziet die je vroeger nooit begreep, alle onverklaarbare dingen in deze maatschappij waar je nooit veel aandacht aan hebt besteed. Heb je je nooit afgevraagd hoe het kan dat alles zo goed loopt in dit land en waarom dat in Europa niet zo lukt, waardoor er steeds boten met vluchtelingen hierheen komen? En heb je je nooit afgevraagd waarom je hier eigenlijk nooit iets over Europa hoort, behalve dan dat het er dus niet zo goed gaat, en waarom die bootvluchtelingen hier niet naar binnen mogen, hoe vaak ze het ook proberen?”
“Nou, eh… we kunnen toch niet zomaar iedereen hier binnen laten? Zij moeten hun eigen boontjes maar doppen, dat moeten wij immers ook…” zei Anna, al wist ze zelf eigenlijk niet zo goed of ze het wel meende, maar dit was wel de reden die altijd werd genoemd. “En als jij ook vindt dat het hier zo goed loopt, waarom…”
Ze was even stil, want ze wist niet goed hoe ze dit moest formuleren.
“Ik mag dit niet tegen de politie vertellen van jou, dus je doet blijkbaar iets wat tegen de overheid is, en je lijkt het er niet mee eens te zijn dat de overheid magie geheim houdt. Aan de andere kant lijk je nu te zeggen dat de welvaart, de toestand van de gezondheidszorg en wie weet wat nog meer allemaal te danken zijn aan het bestaan van magie en de manier waarop de overheid daar mee omgaat… is dat niet een beetje tegenstrijdig? Aan welke kant sta je nou eigenlijk, waarom vind je wat de overheid doet verkeerd als de resultaten zo goed zijn?”
Anna kreeg het gevoel dat ze nu eindelijk tot de kern van de zaak was gekomen. Steve leek te twijfelen wat hij wilde zeggen, en ze gaf hem rustig de tijd, want ze dacht dat het wel goed zou komen… hij had haar nu zoveel verteld, dan zou hij de rest ook wel kwijt willen. Momenteel wilde ze het nadenken hierover liever uitstellen, dus ze verdeed haar tijd met het bestuderen van de vloer… er zaten toch wel een aantal heel duidelijke vlekken op. Niet alleen het contact met je partner verslechterde dus als je een baan kreeg, ook de toestand van je huis. Als ze hier vandaag nog uit kwamen, dan was het echt tijd om het huis eens flink schoon te maken.
“Anna, ben je er nog?” zei Steve. Ze was even verward, zo hard had ze zich geconcentreerd op de smerige vloer, maar realiseerde zich al snel weer waar ze was en wat de situatie was. “Goed. Het klopt inderdaad dat de resultaten van waar de overheid mee bezig is goed zijn… de gezondheidszorg is fantastisch, iedereen heeft genoeg geld, er is nauwelijks criminaliteit en de meeste mensen zijn heel gelukkig. Dit alles gaat nu echter wel ten koste van een kleine groep mensen, terwijl ik denk dat het ook best anders zou kunnen… maar de overheid is bang dat de mensen die magie kunnen dat tegen hen gaan gebruiken, en dus wordt die kleine groep mensen onderdrukt. Dat is dus waar ik tegen protesteer, al begrijp ik best dat de meeste mensen heel gelukkig zijn met de huidige situatie… maar ik denk dat dat alleen komt doordat ze niet weten dat niet iedereen zo gelukkig is als zij en dat het ook anders kan. Tenminste, ik hoop dat het daardoor komt, en dat zodra iedereen weet hoe dit land echt in elkaar zit, de mensen het daar niet mee eens zullen zijn en er een opstand zal komen.”
“Maar ik begrijp het niet…” zei Anna langzaam, “Jij bent toch helemaal niet onderdrukt? Je hebt toch gewoon een normale jeugd gehad, bent naar school gegaan, werkt nu voor de overheid aan geheime projecten, maar hebt nog steeds een relatie, vrienden, een sociaal leven… wat is het probleem nu precies?”
Steve lachte, maar het was geen vrolijke lach. “Sorry, wat stom van me, ik heb je nog niet eens verteld wat de situatie nu precies is… soms vergeet ik gewoon dat niet iedereen hiervan op de hoogte is. De mensen die magie hebben zijn namelijk niet zomaar willekeurige mensen die gezellig een gesprekje hebben met de overheid zodra blijkt dat ze magie kunnen en daarna een interessante baan krijgen terwijl ze verder een normaal leven leiden. Anna, je hebt bij je opleiding vast ook wel het een en ander over dieren geleerd… heb je je nooit afgevraagd waarom bepaalde dieren wel meerdere baby’s tegelijk krijgen, terwijl dat bij mensen niet lijkt te gebeuren?”
Dat was alweer zo’n vreemde vraag over geneeskunde die niets met Steves werkelijke onderwerp te maken leek te hebben, dus Anna zat hem even met open mond aan te kijken. “Nou… nee, eigenlijk niet. Zo raar is het toch ook niet? Er zijn heus wel andere dieren die maar één baby tegelijk krijgen, en… wat wil je eigenlijk met deze vraag? Ik heb het me nooit afgevraagd, maar blijkbaar had dat wel gemoeten, dus vertel me nou maar welk punt je eigenlijk wil maken…”
“Goed, sorry, het was niet mijn bedoeling om vervelend te zijn, maar het is soms nog zo raar voor me dat je zo weinig weet, terwijl je nota bene geneeskunde hebt gestudeerd.”
Die opmerking maakte zijn eerdere excuses wel wat minder geloofwaardig, maar Anna koos ervoor om er maar niet op te reageren. Misschien zou zij ook wel zo zijn als ze onderdrukt was, of wat hij ook bedoelde… ze begreep het nog steeds niet, maar hopelijk zou het nog duidelijker worden. Eigenlijk hoopte ze dat het allemaal een misverstand bleek te zijn, maar die kans leek niet zo groot meer, na de demonstraties die hij net gegeven had.
“Maar ik zal proberen om minder vragen te stellen en gewoon het verhaal te vertellen. Zoals je misschien al verwacht had na mijn vraag, is het dus helemaal niet zo dat mensen maar één baby tegelijk kunnen krijgen. Ongeveer anderhalf procent van de zwangere vrouwen heeft in werkelijkheid niet één, maar twee of zelfs meer foetussen in haar buik. In ongeveer dertig procent van de gevallen gaat het om baby’s met hetzelfde DNA, dat is een zogenaamde eeneiige tweeling of meerling, in de overige gevallen gaat het om baby’s met een verschillend DNA, dan kan het bijvoorbeeld ook om een meisje of een jongen gaan. Deze twee-eiige tweelingen, of meereiige meerlingen, zijn niet zo heel interessant… de enige reden dat de samenleving daar niets van mag weten is dat vrouwen dan weten dat meerdere kinderen een optie zijn en dat ze er dan sneller achter zullen komen dat ze dat zelf ook hebben. Maar de eeneiige tweelingen… die zijn pas echt interessant, want vreemd genoeg blijkt in dat geval de jongste van de twee in staat te zijn om dingen te doen zoals ik je net heb laten zien. Er zijn nog weinig theorieën over waarom dit zo is, de enige die ik tot nu toe heb gehoord is dat de jongste op de een of andere manier tegen zijn of haar oudere broer of zus op moet zien te boksen, en dat hij of zij daarom een extra talent gekregen heeft. Maar wie zou dat talent dan gegeven hebben? Ik weet dat er nog andere theorieën bestaan, maar ik heb er niets over gehoord, want het is niet bepaald iets waar de geheime dienst graag over praat… hoe dan ook, het is nu eenmaal zo dat de jongste van een eeneiige tweeling talent heeft voor magie.”
Als Steves magische trucjes Anna’s wereldbeeld nog niet op zijn kop hadden gezet, dan zou het nu wel gebeurd zijn. Anderhalf procent van de vrouwen kreeg meer dan één baby? Ze werkte nota bene op de afdeling Zwangerschap, en toch had ze hier nog nooit van gehoord! Maar dat verklaarde wel waarom iedereen op de afdeling zich gedroeg alsof er een groot geheim was, en zij eerst getest moest worden voor ze haar zouden vertellen wat dat geheim was… dit was niet zomaar een klein geheimpje, iets wat men nu eenmaal liever niet aan iedereen vertelde maar eigenlijk geen kwaad kon, dit was immens. Het moest om duizenden kinderen per jaar gaan, en toch werd dit op de een of andere manier stil gehouden… ze was altijd al onder de indruk geweest van de capaciteiten van de overheid, maar realiseerde zich nu hoeveel groter die moesten zijn dan ze wist. En als ze dit al geheim hielden, wat dan nog meer? Magie, blijkbaar, maar verder? Als dit waar was, en daar kon ze natuurlijk niet vanuit gaan maar Steve klonk wel erg overtuigend, dan… ze wist eigenlijk niet eens wat dat voor consequenties zou hebben, ze kon het gewoonweg niet bevatten.
“Wat gebeurt er dan met die baby’s? Hoe kan dit allemaal gebeuren? Het moet een enorme operatie zijn… ik bedoel, hoe komen ze er überhaupt achter welke vrouwen zwanger zijn van een tweeling? En wie zijn er allemaal bij betrokken, de huisartsen ook, de ziekenhuizen, de…”
“Rustig, daar komen we allemaal vanzelf op, maar ik ben blij dat je je realiseert hoe immens dit is. Ik moet er zelf ook even over denken hoe ik dit moet vertellen, want er is zoveel dat je nog niet weet, en het hangt allemaal met elkaar samen… goed, die babies dus. Wel, er achter komen welke vrouwen een meerling krijgen is in principe vrij simpel als je mensen tot je beschikking hebt met magische talenten. Niet iedereen kan dezelfde soort dingen, zoals je kan zien ben ik in staat om voorwerpen te manipuleren, maar er zijn ook mensen die juist gedachten kunnen lezen, of die op afstand bepaalde dingen te weten kunnen komen. Er zijn dus ook mensen die op de een of andere manier weten of een vrouw zwanger is of niet, en of ze zwanger is van een tweeling.”
“De geheimzinnige rapportages!” zei Anna direct, en ze zag Steve verbaasd naar haar kijken. Het feit dat hij niet op de hoogte was van de ‘rapportages’ op haar afdeling was wat haar betreft wel een duidelijk bewijs dat in ieder geval een deel van zijn verhaal klopte… tenslotte kon hij moeilijk een verhaal verzinnen dat klopte met dingen waar hij niet eens van af wist. Maar het paste allemaal wel heel mooi in elkaar, de geheimzinnige rapportages die binnenkwamen over zwangere vrouwen die pas net zwanger waren… die kwamen blijkbaar van de mensen waar Steve het nu over had. En dat betekende…
“De rode stickers!” riep Anna uit. “Steve, krijgen de vrouwen die zwanger zijn van een meerling toevallig bezoek van een of andere groep binnen de overheid? Groep B72?”
“Ik heb geen flauw idee,” zei Steve, “Dat vertellen ze ons niet… ik weet de belangrijkste feiten, omdat ze daar moeilijk onderuit kunnen, maar ze vertellen ons echt niet precies wat hun tactieken zijn. Maar het klinkt wel logisch, want ik weet wel dat al die vrouwen in dezelfde ziekenhuizen bevallen… dat zal vast geen toeval zijn. Wat er precies gebeurt in die bezoekjes weet ik echter ook niet, in ieder geval vertellen ze de vrouwen heus niet wat er aan de hand is, niemand buiten de overheid mag weten van het bestaan van tweelingen. Maar wat zijn die rode stickers? Kun je me er iets meer over vertellen? Wat komt het toch goed uit dat jij op de afdeling Zwangerschap werkt…”
“Nou, eigenlijk weet ik er ook niet zoveel vanaf, alleen dat op sommige dossiers een rode sticker zit met de letter T erop, en voor die dossiers moet ik een afspraak in het systeem maken voor groep B72. Wat die groep verder doet weet ik ook niet, het enige wat ik daarna moet controleren is of die afspraak inderdaad geweest is. Maar als wat jij zegt klopt, dan zal het wel iets met die tweelingen te maken hebben, toch?”
“Natuurlijk, de T van tweeling, dat is logisch…” zei Steve nadenkend.
“Maar meer weet ik dus ook niet, want ik werk er nog maar net, ze vertellen me eigenlijk niets…”
Ineens realiseerde Anna zich dat ze zojuist gevoelige informatie over haar werk had doorgegeven aan iemand die tegen de overheid werkte. Ze had er eigenlijk niet eens zo bij nagedacht, het was gewoon logisch om hem te vertellen over de dingen die aansloten bij zijn eigen verhaal, maar in feite was dit hoogverraad… vanaf dit moment was ze medeplichtig, ook al wist ze nog niet eens precies aan wat. Ze probeerde de plotseling opkomende paniek weg te slikken, maar het was moeilijk om zomaar alle lessen die ze in haar leven had geleerd te vergeten. Wat zou er nu met haar gebeuren? Hoe kon Steve haar zomaar hier in meeslepen? Maar ze had het zelf willen weten, ze had hier zelf om gevraagd, en hij had haar laten beloven dat ze hier met niemand over zou praten… dat laatste was misschien wel net zo goed voor haar als voor hem, want als ‘ze’ wisten dat zij informatie had die ze niet hoorde te hebben, dan dacht ze niet dat het goed met haar af zou lopen. Die realisatie was misschien nog wel het ergste, dat ze de overheid niet meer kon vertrouwen, dat er blijkbaar allerlei dingen gebeurden die niet mogelijk zouden moeten zijn… maar wie kon ik dan nog wel vertrouwen? Steve? Nee, ook hij had teveel gelogen. Paradoxaal genoeg nam ik hem tegelijkertijd kwalijk dat hij me dit verteld had, waardoor hij me uit mijn veilige wereldje had gehaald, en dat hij het me niet direct had verteld. Maar zijn rol in dit geheel was me nog steeds niet duidelijk… hij had magie, dus hij moest de jongste van een tweeling zijn, maar toch was hij gewoon hier opgegroeid. Wacht eens, hij had net gezegd dat dat alleen voor eeneiige tweelingen gold, waarbij beide kinderen hetzelfde DNA hadden…
“Wie ben jij eigenlijk?” vroeg Anna terwijl ze terugdeinsde, “Je bent Steve helemaal niet, he? Je hebt me dit allemaal verteld alsof je Steve was, omdat je wist dat ik je dan meer zou vertrouwen, maar het klopt niet… er zitten teveel gaten in het verhaal. Ben je…” Ze durfde haar zin niet af te maken.
“Ik vroeg me al af hoe lang het zou duren voor je het je zou realiseren… nee, ik ben Steve niet, ik ben zijn tweelingbroer. Een naam heb ik niet echt, alleen een nummer, maar dat zou je weinig zeggen… vandaar dat het voor mij makkelijk was om Steves aan te nemen. Misschien moet jij maar een naam voor me verzinnen.”
Hij deed net alsof het heel normaal was, maar Anna wist echt niet hoe ze hier nu weer op moest reageren. Een naam verzinnen? Dat was waarschijnlijk alleen maar bedoeld om haar af te leiden… mijn hemel, ze had al minstens een week een bed met hem gedeeld! Ze kon zich nu even niet meer herinneren of ze in die tijd ook seks hadden gehad, maar ze hadden in ieder geval wel gezoend, en geknuffeld, en hij had haar naakt gezien, en… het maakte haar ineens niet meer uit of hij gelijk had en of de overheid slecht was, dit was zo’n inbreuk op haar vertrouwen dat ze het liefste weg zou willen rennen.
“Hoe kun je dit doen? Hoe kun je mij zo lang voor de gek houden terwijl ik er de hele tijd vanuit ging dat je mijn vriend was, en me daar ook naar gedragen heb? Het kan me niet schelen aan welke kant je staat, hoe kan ik je nu nog vertrouwen?” riep ze, en liefst was ze meteen opgestaan en weggelopen, maar ze kon nog wel helder genoeg nadenken om te weten dat dat niet bepaald een optie was.
“Ik weet het, Anna, ik weet het. Het spijt me echt verschrikkelijk dat je er op zo’n manier achter moest komen, en dat we dit überhaupt moesten doen… maar ik had gehoopt dat je het gewoon niet door zou hebben. Naïef misschien, maar ik dacht dat ik genoeg over Steve wist, dat ik genoeg op hem leek… en als je het niet door gehad zou hebben, dan zouden we hier nu niet zitten, in ieder geval niet zo.”
“Maar dat zijn geen argumenten, je zegt nu alleen maar dat het je spijt dat ik er achter ben gekomen, maar het hoort je te spijten dat je dit überhaupt gedaan hebt! En wat heb je met Steve gedaan? Ik zweer je, als ik er achter kom dat je Steve kwaad hebt gedaan, dan kan het me allemaal niks schelen, dan ga ik direct naar de politie…”
Tot haar verbazing begon… ja, hoe moest ze hem nu noemen? Tot haar verbazing begon de man tegenover haar te lachen. Heel even was ze zo verbijsterd dat ze niets kon doen, en toen gilde ze: “Stop! Waar ben je mee bezig? Vind je het grappig? Nou, ik niet bepaald… wat heb je met Steve gedaan?”
“Sorry,” zei de man, terwijl hij duidelijk zijn best deed om zijn lachen in te houden, maar dat maakte Anna alleen nog maar bozer. “Het is alleen… hij is degene die dit verzonnen heeft, hij is degene die mij heeft gevonden en gevraagd met hem van positie te ruilen, dus het idee dat ik hem ontvoerd zou hebben is een beetje lachwekkend voor mij… ik bedoel, hoe zou ik dat hebben kunnen doen? Ik zat ergens in een kamp, deed mijn dagelijkse opdrachtjes, was me wel bewust van dat dit allemaal heel oneerlijk was, maar ik was niet bepaald in staat om voor mezelf op te komen…”
“Waarom dan niet? Je kan toch magie? Waarom tover je de bewakers niet gewoon weg?”
“Omdat de bewakers veel sterker zijn dan ik,” zei de man, nu opeens weer somber. “Ze hebben het heel slim aangepakt hoor… de sterkeren krijgen de privileges en mogen al het mooie werk doen, de zwakkeren worden door hen onderdrukt. En als ze ook maar het kleinste vermoeden hebben dat één van de sterkeren medelijden met ons begint te krijgen, en dat vermoeden is heel makkelijk te krijgen als je mensen in dienst hebt die gedachten kunnen lezen, dan wordt diegene meteen afgevoerd en… ze praten er niet over, niet met ons in ieder geval, maar ik durf te wedden dat die mensen gewoon gedood worden.”
“Moord?” zei Anna, die tijdelijk haar problemen met Steve en de man tegenover haar weer was vergeten. “Maar hoe kan dat? De overheid kan toch niet zomaar mensen vermoorden?”
“Jawel hoor. Het is natuurlijk niet iets waar ze mee te koop lopen, maar… het gebeurt wel.”
“Oh,” antwoordde Anna, terwijl ze probeerde haar gedachten op een rijtje te zetten. Het was teveel informatie, maar ze kon ook niet stoppen met vragen stellen, want nog steeds was niet alles haar duidelijk. Het enige wat ze wist was dat ze blijkbaar reden had om boos te zijn op Steve, want als wat deze man zei waar was, dan had hij bewust tegen haar gelogen en zat hij er blijkbaar niet mee dat zij naakt bij zijn tweelingbroer in bed lag… dat klonk niet bepaald als de Steve die zij kende, maar kende ze hem eigenlijk nog wel? Het was moeilijk om in te schatten wat ze nog kon geloven, wat ze nog wist, waar ze op kon vertrouwen. Voor het eerst wilde ze dat ze niet door had gevraagd zojuist, want dan had ze deze last niet hoeven dragen… aan de andere kant, dan zou ze zich voor altijd blijven afvragen wat er in vredesnaam met haar vriendje gebeurd was. Dan was dit misschien nog wel de betere optie, ook al hield het in dat ze moest accepteren dat de overheid, die in principe toch alle mensen in dit land zou moeten vertegenwoordigen, verantwoordelijk was voor moord op mensen wiens enige misdaad was dat ze voor hun medemensen opkwamen.
“Ik moet je echt een naam geven, want ik weet niet meer hoe ik je in gedachten moet noemen,” zei ze uiteindelijk, al was dat wel de minste van haar problemen. “Hoe wil je heten? Ik kan me echt niet voorstellen dat je nooit een naam hebt gehad… maar als je er dan toch één krijgt, mag je hem in ieder geval wel zelf verzinnen.”
De man keek haar een beetje verward aan, maar leek er toen serieus over na te denken. “Het is moeilijk… je kunt je inderdaad niet voorstellen hoe moeilijk dit is, want jij hebt altijd mensen om je heen gehad die een naam hadden, maar ik niet. De meeste mensen spreek je überhaupt niet aan, en anders gebruik je hun nummer. Maar… wat vind je van David? Die naam zag ik gisteren op een reclamebord staan, en het klinkt wel mooi… Steve en David, dat klinkt gewoon als twee broers, toch?”
Voor het eerst leek David bijna kwetsbaar, zoals hij haar onzeker aanstaarde… nee, ze kon zich er echt niks bij voorstellen hoe hij zich nu moest voelen, hoe het überhaupt voor hem moest zijn om in deze wereld te zijn, hoe zijn ‘normale’ wereld er uit zou zien. Misschien zouden ze het er ooit over kunnen hebben, zouden ze ooit ervaringen uitwisselen en een gewoon gesprek erover kunnen hebben, maar Anna had het gevoel dat dit niet het moment daarvoor was. Ze knikte dus maar gewoon en ging verder met vragen stellen, want er was nog steeds zoveel onduidelijk… ze dacht niet dat ze ooit zoveel informatie binnen had gekregen in één gesprek.
“Maar zei je nou dat Steve dit allemaal bedacht heeft? Wat is zijn doel hiermee? En waarom heeft hij het me niet gewoon verteld, waarom kon hij me niet in vertrouwen nemen?”
Ze wist dat het gekwetst klonk, maar verdomme, ze voelde zich ook gekwetst.
“Daar durf ik me niet in te mengen, dat is jullie relatie…” begon David maar meteen met de laatste vraag, “Je zult het hem zelf moeten vragen, al weet ik niet wanneer daar een mogelijkheid voor zal zijn. Ik zal straks contact met hem op moeten nemen, dat was wat ik eigenlijk wilde doen voor ik dit met je zou bespreken, maar je gaf me niet bepaald een kans… maar hij heeft dit inderdaad allemaal bedacht, en wat zijn doel hiermee is zul je helaas ook aan hem zelf moeten vragen. Ik denk dat ik je nu wel genoeg informatie heb gegeven, en ik weet niet of ik zijn plannen misschien in de war schop door je te vertellen wat ze zijn…”
“Ik ben zijn vriendin! Hij vertrouwt me heus wel, ik snap niet waarom je me niet gewoon kunt vertellen wat het doel hiervan is. Vertel me tenminste hoe het gebeurd is, hoe je hier bij mij in huis terecht bent gekomen, en waar Steve nu eigenlijk is…”
“Als het goed is bevindt hij zich nu in het kamp waar ik vandaan kom, en ik zou inderdaad normaalgesproken ook aannemen dat een man zijn vriendin vertrouwt, maar aangezien ik je eigenlijk helemaal niet mocht vertellen wie ik ben… meer durf ik echt niet aan. Begrijp me alsjeblieft, Steve is de eerste persoon in mijn leven die me een kans geeft om iets anders te doen dan in een kamp zitten en suffe opdrachtjes op afstand uitvoeren. Als er iemand is wiens vertrouwen ik niet graag zou willen verraden dan is hij het wel… en ik ben bang dat hij nu al heel boos op me zal zijn, als hij hier van hoort.”
“Hoe communiceer je met hem? Kan ik dat ook of is het iets magisch?” vroeg Anna tenslotte maar, want ze kon geen andere vragen meer bedenken die David misschien wel zou willen beantwoorden, alleen maar de paar waar hij blijkbaar geen antwoord op wilde geven. “Of wacht, je vergeet me nog iets te vertellen… hoe is het gebeurd? Hoe ben je hier gekomen? Of mag je me dat ook niet vertellen?”
David dacht even na, maar knikte tenslotte. “Goed dan, ik denk dat ik dat nog wel kan vertellen, maar daarna ga ik direct contact met Steve zoeken.” Het viel Anna op dat hij geen antwoord gaf op haar vraag over hun communicatie, maar het kon natuurlijk ook zijn dat hij een beetje overweldigd werd door alle vragen. Nou ja, hij had het er zelf naar gemaakt, met zijn vreemde verhaal… toch was ze er inmiddels wel redelijk van overtuigd dat het klopte, ondanks alle vreemde dingen klopte het gewoon te mooi met haar ervaringen op de afdeling. De enige andere optie was nu nog om te denken dat ze droomde of hallucineerde, maar het was al duidelijk dat ze hier niet bewust uit kon komen, dus dan kon ze net zo goed mee spelen. Misschien zou ze wakker worden, misschien ook niet… maar als dit een droom was, kon het in ieder geval ook geen kwaad om te doen alsof het echt was, zolang ze maar elke keer zou blijven heroverwegen of de wereld om haar heen nog wel klopte. Het zou haar in ieder geval een hoop energie schelen om nu maar gewoon aan te nemen dat het echt waar is, dat David de waarheid sprak en inderdaad David was en niet Steve.
“Ik bevond me in het kamp, wat hier denk ik zo’n honderd kilometer vandaan is, en waar naar mijn schatting nog zo’n duizend magisch getalenteerde mensen wonen. Geen kinderen, die worden ergens anders opgevoed, maar volwassenen die meestal een taak hebben in de samenleving die ze op afstand uit kunnen voeren, zodat we in principe altijd in het kamp kunnen blijven. Dat is lekker makkelijk, dan kunnen we ook niet ontsnappen. Maar goed, ik zat daar dus in een hokje mijn dagelijkse werk te doen, en plotseling kwam Steve mijn kamer binnen. Natuurlijk schrok ik me in eerste instantie te pletter, want hij lijkt echt enorm op mij… nou ja, dat weet je natuurlijk, anders had dit nooit kunnen werken. We hebben geen poging gedaan om onze moedervlekken te vergelijken, maar daar was ook niet echt tijd voor.” Anna glimlachte even. Wie weet wat er gebeurd zou zijn als ze niet zo bekend was geweest met Steves moedervlekken… eigenlijk was het wel pijnlijk om te bedenken dat dat het eerste was waardoor ze zeker wist dat het Steve niet was, terwijl ze al vijf jaar samen waren en ze altijd had gedacht dat ze hem heel goed kende. Blijkbaar had uiterlijk toch meer invloed dan ze had gedacht. “Ik weet eigenlijk niet of het voor hem net zo raar was om mij te zien als voor mij om hem te zien… waarschijnlijk niet, want hij had zich er op voor kunnen bereiden. Maar goed, er was weinig tijd om daarover te praten, want hij vertelde me heel snel wie hij was en dat hij mijn hulp nodig had om de positie van magisch getalenteerde mensen te verbeteren. Nou, daar kon ik natuurlijk moeilijk tegen zijn… dus ik beloofde dat ik zou helpen. Weet je eigenlijk wel wat Steves werk is, of heeft hij je dat nooit mogen vertellen?”
“Nee, ik weet het niet,” zei Anna, en hoewel ze zich daar nooit eerder druk om had gemaakt, was het wel pijnlijk om dit nu van David te moeten horen. Maar het had geen zin om daar nu over na te denken.
“Hij werkt bij de afdeling die zich bezighoudt met onderzoek naar magie. Eigenlijk is het heel verrassend dat hij daar werkt, aangezien hij zelf een tweelingbroer heeft… maar blijkbaar dacht de overheid dat ze wel in staat zouden zijn om ons gescheiden te houden. Wel, ik gok dat dat toch niet gelukt is, want op de een of andere manier is Steve er toch achter gekomen dat ik bestond. Ik weet niet of hij voor die tijd al zijn twijfels had bij het systeem of dat het pas echt is gaan leven toen hij zijn evenbeeld zag… veel van de onderzoekers en bewakers behandelen ons alsof we niet echt mensen zijn, misschien om hun eigen geweten te sussen. Maar goed, ik gok dat hij vanwege zijn baan toegang heeft gekregen tot het kamp waar ik woonde, al is dat wel heel stom van de bewaking want voor hen is het duidelijk belangrijk om ons gescheiden te houden… hoe dan ook, dat is niet gelukt, en hij kwam dus mijn kamer binnen lopen. Hij legde me uit wie hij was, wat zijn plan was, en vervolgens zijn we van kleren geruild en ben ik met zijn identiteit het kamp weer uit gekomen. Hij moet haast wel handlangers gehad hebben om dit allemaal voor elkaar te krijgen, maar ik weet niet wie het zijn of waar ze zijn. Eigenlijk weet ik helemaal niet zo veel, behalve dan dat ik verdere opdrachten af moet wachten.”
“Maar wat heb je dan tot nu toe gedaan? Alleen maar gewoon Steves leven geleid, of al iets gedaan?” wilde Anna weten. Het idee dat Steve mee had gewerkt aan het onderdrukken van magische mensen gaf haar een naar gevoel, al was hij blijkbaar nu ook een van de weinigen die er tegen wilde protesteren. Had hij zich eerder niet schuldig gevoeld, of zich afgevraagd waarom het rechtvaardig was om andere mensen op te sluiten en eigenlijk slavenwerk te laten doen? Aan de andere kant zou zij gisteren ook nog alles hebben gedaan om te blijven geloven dat alles wat de overheid deed goed was voor het land… zo waren ze opgevoed, zij en Steve en alle andere mensen. Het was best moeilijk om dat soort dingen ineens te gaan negeren.
“Alleen maar Steves leven geleid, en dat was al moeilijk genoeg. Hij heeft me natuurlijk wel zoveel mogelijk verteld, maar je kan in een uur of minder echt niet alles over jezelf vertellen wat ook maar enigszins relevant zou kunnen zijn… gelukkig kan ik ook een heel klein beetje gedachten lezen, genoeg om te weten of mensen verbaasd zijn als ik iets doe wat voor mij heel normaal is, maar voor Steve blijkbaar niet.”
“Zoals koffie drinken,” zei Anna.
“Ja, zoals koffie drinken. Ik begrijp niet hoe hij elke ochtend wakker wordt zonder…”
“De oplossing is heel simpel, hij wordt gewoon niet wakker. Normaalgesproken komt hij pas om elf uur zijn bed uit en tegen die tijd is hij wel redelijk uitgerust, dan heeft hij geen koffie meer nodig.”
“Dat heb ik ook geprobeerd, maar het is zo ontzettend vermoeiend… ik ben continu bang dat ik iets verkeerd doe, of dat Steve iets verkeerds doet in het kamp, en dat men er achter komt wat we aan het proberen zijn. Ik weet niet wat er dan met ons zou gebeuren… maar ik vrees het ergste.”
David zei dit zo rustig, dat Anna eigenlijk niet kon geloven dat hij het echt meende. “Ben je echt zo kalm hieronder als je lijkt? Je bent nu je leven aan het wagen voor een man die je helemaal niet kent, met een plan dat je niet kent en waar ongetwijfeld van alles mee mis kan gaan… maak je je daar niet druk om?”
“Ja, natuurlijk wel. Maar ik heb hier bewust voor gekozen. Misschien dat ik in het kamp nog tientallen jaren kan leven, maar voor mij is dat geen leven… toen Steve vertelde over zijn leven, wilde ik niets liever dan dat. Zelfs met de zenuwen en zonder te weten wat ik aan het doen ben, zelfs als het misschien maar een paar weken duurt, is dit leven veel beter dan hetgene wat ik heb achtergelaten. Dus het is Steve die zijn leven aan het wagen is… en voor iemand die dat durft, heb ik wel zoveel respect dat ik hem zonder vragen zal volgen.”
Het was zo’n mooie toespraak dat Anna er even stil van was. De situatie was voor haar natuurlijk wel anders, zij had nu eigenlijk een prima leven, en wist niet zo goed of ze dat wel op wilde geven… want dat was eigenlijk wat ze nu moest doen. Ze had niet eens meer een keuze, want ze wist hier van, dus tenzij ze nu naar de politie wilde gaan en alles wilde vertellen, moest ze wel meedoen met de samenzwering… en naar de politie gaan kon ze niet. Niet na alles wat David had verteld, niet nu Steve hier zo bij betrokken was. Het zou fijn zijn geweest als ze zich uit eigen overtuiging hierbij had aangesloten, maar dat was nu geen optie meer.
“Goed, ik denk dat we wel genoeg hebben gepraat… het is tijd dat ik contact zoek met Steve, en ik kan me voorstellen dat jij ook even wat rust aan je hoofd wil hebben, je zult genoeg hebben om over na te denken.”
“Ik wil ook graag met Steve praten,” zei Anna direct, maar David schudde zijn hoofd.
“Ik begrijp het, maar ik denk dat ik hem eerst even de situatie uit moet leggen. Ik beloof je dat ik je daarna zal roepen als het volgens Steve veilig is dat jij met hem communiceert. Hij moet voorzichtig zijn, want hoewel de gedachtenlezers niet speciaal op hem zullen letten aangezien ik voor hen niet zo interessant ben, zullen ze het wel opmerken als hij plotseling een heftige emotie voelt. En ik kan me goed voorstellen dat jullie gesprek zulke heftige emoties op zou roepen, en dat zou best eens gevaarlijk kunnen zijn.”
Anna wilde protesteren, maar eigenlijk had hij wel gelijk. Ze had de keuze gemaakt om hem te geloven, dan moest ze daar ook bij blijven… als ze David niet kon vertrouwen, kon ze niemand meer vertrouwen. Ze knikte dus maar en wilde de kamer verlaten, al wist ze nog niet waar ze heen zou gaan.
“Oh Anna… één ding nog. Ik heb het je voor dit gesprek al gevraagd, maar voor de zekerheid toch nog een keer… nu ik je dit allemaal heb verteld begrijp je wel waarom je dit met niemand anders mag bespreken, toch? Dus beloof je dat je het tegen niemand zult zeggen? Zelfs niet tegen je moeder, of je beste vriendin, of wie je dan normaalgesproken ook al je geheimen vertelt…”
“Normaalgesproken is Steve dat,” zei Anna, die zich eigenlijk een beetje beledigd voelde dat David het gevoel had dat hij het nog een keer moest vragen. Ja, natuurlijk, zijn leven hing hier vanaf, maar het hare nu toch ook? Maar het had ook weinig zin om dit aan David uit te leggen, dus uiteindelijk zei ze maar gewoon: “Ja, natuurlijk beloof ik dat. Vanaf dit moment is mijn leven dus ook in gevaar.”
Ze vroeg zich af of het feit dat haar leven ook in gevaar zou zijn de reden was dat Steve haar niets had verteld. Aan de andere kant zou haar leven sowieso wel in gevaar zijn geweest… ze dacht niet dat de overheid haar zou geloven als ze zei dat ze het niet gemerkt had. Het zou ook naïef zijn om dat te geloven, uiteindelijk kwamen dit soort dingen altijd uit… dat had ze wel geleerd uit de boeken die ze in haar jeugd had gelezen.
“Goed, dan ga ik nu met Steve praten. En Anna… dankjewel.”
Hij vertelde er niet bij waar hij haar voor bedankte, maar Anna kon het wel raden. Ze deed haar best om te glimlachen, en liep toen heel snel de kamer uit, alsof ze vluchtte.
***
<\lj-cut>
Hoofdstuk 5: De wereld op zijn kop
“Goed dan,” zei Steve toen hij eindelijk klaar was met zich aan te kleden en op de andere bureaustoel was gaan zitten. “Hoe moet ik dit beginnen… Anna, je hebt geneeskunde gestudeerd, dus je hebt uiteraard van alles geleerd over hoe zieke personen kunnen worden genezen. Maar begrijp je echt hoe het werkt? Hoe wordt iemand met kanker daarvan genezen?”
Wat Anna ook had verwacht, dit was het zeker niet. Hoe leuk en interessant ze geneeskunde ook vond, dit leek haar nu niet bepaald het juiste moment om erover te praten… maar een blik op Steve leerde haar dat hij het serieus meende, dus besloot ze het spelletje maar gewoon mee te spelen, dat kostte in ieder geval weinig moeite.
“Nou… gewoon. Er wordt gekeken waar de tumor precies zit, en vervolgens wordt die vernietigd.”
“Ja, maar hoe dan? En wat gebeurt er als er niet één tumor is, maar een heleboel, en je weet niet precies waar ze zijn? Uitgezaaide kanker bijvoorbeeld, wat als het in alle lymfeklieren zit?”
“Dan worden de tumoren ook vernietigd, één voor één, de operatie duurt dan alleen wat langer. En hoe ze vernietigd worden weet ik niet precies, want ik ben geen oncoloog… dat soort dingen worden pas behandeld in de opleiding tot oncoloog of chirurg, en die heb ik niet gedaan, zoals je weet. Waarom vraag je dit?”
“Het punt wat ik probeer te maken is dat bepaalde ziektes op een wel heel mysterieuze manier worden genezen, en dat zelfs mensen die geneeskunde hebben gestudeerd niet goed weten hoe het precies wordt gedaan. Ik hoopte je daarmee voor te bereiden op wat ik je nu ga vertellen, want het komt je waarschijnlijk nogal ongeloofwaardig voor… maar Anna, het juiste antwoord is dat de tumoren worden vernietigd met behulp van magie.”
Nu was Anna er echt van overtuigd dat Steve gek was geworden. Magie? Ze had er wel eens van gehoord, het was iets van heel vroeger, sommige mensen geloofden dat door magie dingen konden gebeuren die wetenschappelijk gezien niet mogelijk waren… maar boeken en films over magie waren verboden, net als boeken en films over spionage, dus ze wist eigenlijk niet precies wat dat inhield. Wat ze wel wist, was dat het niet bestond, dat werd altijd benadrukt… juist omdat het niet bestond, mochten er ook geen boeken over zijn, want dat zou alleen maar verwarrend zijn voor de bevolking.
“Magie? Hoe bedoel je? Magie bestaat niet… en hoe zou het tumoren kunnen vernietigen?”
“Dat is nu precies wat ik je probeer te vertellen… magie bestaat wel. De overheid verbiedt iedereen om het woord te gebruiken, maar dat is alleen maar omdat zij heel goed weten dat het wel bestaat, en dat geheim willen houden. Volgens mij is het een slechte tactiek, want nu is voor iedereen wel duidelijk dat er ‘iets’ met magie is, maar goed… magie bestaat wel. Mensen met magische gaven zijn in staat om dingen te doen die volgens de gebruikelijke natuurwetten niet mogelijk zijn, zoals het vernietigen van tumoren in het menselijk lichaam door de tumoren te visualiseren en met een energiestoot in het niets te doen opgaan.”
Anna wist dat ze Steve aanstaarde, maar ze had weinig andere opties. Tumoren visualiseren en in het niets doen opgaan? Waar had hij het in vredesnaam over?
“Steve, je kan toch echt niet verwachten dat ik dit ga geloven. De natuurwetten zijn absoluut, je kunt er niet zomaar omheen… en als er echt magie is, waarom merken we er dan niets van? Waarom kan ik het dan niet?”
“Daar komen we zo meteen nog op, dit is nog lang niet het hele verhaal… maar ik kan je wel bewijzen dat magie echt bestaat, misschien dat je dan de rest van mijn verhaal ook wat eerder zal geloven.”
“Nou, doe je best maar…” zei Anna, en in gedachten ging ze de mogelijke volgende stappen al langs. Het zou natuurlijk niet lukken, want magie bestond niet, maar wat kon ze dan het beste doen? Dit was in ieder geval wel het beste bewijs van dat Fiona gelijk had gehad… Steve was een beetje erg in de war. Misschien kon ze beter met hem naar de dokter gaan dan naar de politie, al hing dat er natuurlijk een beetje vanaf hoe hij zich verder zou gedragen, want ze kon hem niet fysiek dwingen om ergens heen te gaan. En daarna… ze wist het niet. De gekte was zo plotseling opgekomen dat het misschien wel door iets specifieks werd veroorzaakt, drugs ofzo…
“Ben je er klaar voor?” zei Steve, en Anna knikte. Ze voelde zich ineens heel verdrietig, want nu zou het natuurlijk niet lukken, en dan zou Steve in de war zijn en teleurgesteld, en ze zou hem niet kunnen troosten. Toch hoopte ze wel dat hij zich zou realiseren dat het niet gelukt was, want anders werd de situatie nog eens veel ingewikkelder, dan zou hij haar niet geloven als ze zei dat er niets magisch gebeurd was.
“Zie je het glas wat daar op tafel staat?”
“Natuurlijk zie ik dat glas, de tafel staat twee meter verderop en ik ben nu niet bepaald blind…”
“Goed dan,” zei Steve, die zich niets aantrok van haar onaardige reactie. “Kijk dan maar goed…”
Ondanks zichzelf voelde Anna toch een zekere spanning terwijl ze naar het glas staarde. Steve bevond zich nog verder dan zij van het glas, dus als er iets mee gebeurde dan zou ze dat inderdaad niet kunnen verklaren met behulp van de natuurwetten… maar het was onmogelijk dat er iets zou gebeuren. Het kon niet.
Een seconde later zat Anna verbijsterd naar de hoop scherven te staren die nu op de tafel lag. Wat was er gebeurd? Ze had geen knal gehoord, en de scherven waren ook niet overal verspreid, zoals je zou verwachten… het was net alsof het glas gewoon in elkaar was gezakt, onder het gewicht van de lucht erboven… maar dat kon natuurlijk niet, glas was sterk genoeg om die druk te weerstaand.
Met open mond draaide ze haar hoofd en keek Steve aan, die duidelijk zijn best deed om niet al te zelfbewust te kijken. Had hij dit gedaan? En hoe dan?
“Ik geloof het niet,” zei ze uiteindelijk, “Dit kan niet. Wat gebeurde er? Dit moet een trucje zijn, je hebt dit van tevoren voorbereid, je probeert me in de war te maken…”
“Nee, echt niet,” zei Steve. “Wijs maar iets anders aan en vertel me wat ik ermee moet doen. Het kan alleen niet te groot zijn, want ik ben niet zo heel sterk… maar je begrijpt dat dit soort dingen ook mogelijk zijn met tumoren. Niet dat ik het kan, want ik ben niet getraind daarin, maar er zijn wel mensen die het kunnen.”
“Goed dan,” zei Anna, terwijl ze in haar eigen arm kneep. Het deed nog steeds pijn, maar ze was al eerder tot de conclusie gekomen dat dat niet per se iets hoefde te betekenen. Misschien als ze ging slapen en dan weer wakker werd, en Steve was nog steeds in staat om glazen op afstand te laten breken, dat ze dan echt overtuigd zou zijn. En als ze er nu van overtuigd kon worden dat het niet een of andere van te voren voorbereid trucje was…
“Kom mee naar de keuken, want misschien heb je wel met alle voorwerpen in deze kamer iets gedaan,” zei Anna. Steve glimlachte even, maar zonder protest liep hij achter haar aan naar de keuken. Daar keek ze om zich heen en probeerde iets geschikts uit te kiezen, al maakte het natuurlijk eigenlijk niet uit… of hij nou een grote pan of een kleine lepel liet zweven, het was allebei even onmogelijk, en als het hem toch lukte dan zou ze inderdaad haar wereldbeeld flink moeten herzien.
“Goed, zie je dat mes… nee, wacht, dat lijkt me wat gevaarlijk. Zie je die grote houten pollepel daar? Kan je die laten zweven en daarna een rondje door de keuken laten maken?”
“Ja hoor, dat moet wel lukken, die is niet zo zwaar,” zei Steve nonchalant, maar ze zag wel hoe hij zijn ogen een beetje samenkneep en zich toch wel erg leek te concentreren. Zou het waar zijn dat hij inderdaad niet zo sterk was? Zouden er andere mensen zijn die nog veel sterker waren, die misschien wel in staat waren om het hele huis te laten zweven? Maar nu leek ze er al vanuit te gaan dat magie echt bestond, dat dit niet een of andere hallucinatie van haar was, en het kon gewoon niet! Ze moest zichzelf voor blijven houden dat er een logische verklaring moest zijn voor wat er gebeurde, een verklaring zonder ‘magie’, anders zou ze net zo gek worden als Steve blijkbaar was.
Anna merkte dat ze stiekem aan het duimen was voor dat het Steve niet zou lukken om de pollepel te laten zweven, maar het had geen zin… tot haar verbazing merkte ze dat ze het eigenlijk al wel verwacht had. Nou ja, ook als het een droom was, dan zou het wel fijn zijn als hij intern consistent was. De pollepel zweefde nu ongeveer een meter boven het aanrecht waar hij op had gelegen, en Anna zag hoe een druppel soep van gisteravond er langzaam vanaf viel… blijkbaar werkte de ‘zweefspreuk’, of hoe ze het ook moest noemen, wel deels op de soep maar niet helemaal. Ze vroeg zich af wat de logica daar achter was, maar realiseerde zich toen dat er geen logica achter kon zitten, want dat dit überhaupt gebeurde was niet logisch. Er moest een verklaring voor zijn, dat moest gewoon… had hij haar misschien drugs gevoerd? Gisteravond, of ’s nachts via een injectie? Maar hoe kon het dat ze Steve daarvan verdacht, Steve, waar ze al vijf jaar lang bijna alles mee deelde?
“Goed, goed. Het lijkt inderdaad te kloppen. Je lijkt het te kunnen, want tenzij je met alle voorwerpen hier in huis op de een of andere manier iets raars hebt gedaan, lukt het je dus inderdaad met alle mogelijke voorwerpen. Maar je begrijpt toch wel dat ik dit niet aan kan nemen? Dat ik niet zomaar ineens in magie kan geloven, nadat ik jarenlang het bewijs heb gezien van dat magie niet bestaat? Hoe moet ik daarmee omgaan?”
“Dat is een goede vraag… eentje die ik niet uit eigen ervaring kan beantwoorden, maar ik kan toch proberen een antwoord te geven,” zei Steve, en alleen die zin riep alweer zoveel vragen bij Anna op dat ze het gevoel had dat ze zou ontploffen. Het was echter niet erg beleefd om een nieuwe vraag te stellen als je de ander nog niet eens tijd had gegeven om de vorige te beantwoorden, dus ze probeerde zich in te houden. “Ik kan me voorstellen dat dit heel moeilijk voor je is, zeker omdat wetenschap zo belangrijk voor je is en je er zoveel vertrouwen in hebt. Maar soms zijn de dingen in het leven nou eenmaal niet zo simpel als je denkt, en moet je je toch leren aanpassen… daar heb ik dan wel weer ervaring mee. Ik durf je wel te beloven dat je over een jaar je nauwelijks meer voor kan stellen dat je ooit hebt geloofd dat magie niet bestond, dat je ineens alle hints ziet die je vroeger nooit begreep, alle onverklaarbare dingen in deze maatschappij waar je nooit veel aandacht aan hebt besteed. Heb je je nooit afgevraagd hoe het kan dat alles zo goed loopt in dit land en waarom dat in Europa niet zo lukt, waardoor er steeds boten met vluchtelingen hierheen komen? En heb je je nooit afgevraagd waarom je hier eigenlijk nooit iets over Europa hoort, behalve dan dat het er dus niet zo goed gaat, en waarom die bootvluchtelingen hier niet naar binnen mogen, hoe vaak ze het ook proberen?”
“Nou, eh… we kunnen toch niet zomaar iedereen hier binnen laten? Zij moeten hun eigen boontjes maar doppen, dat moeten wij immers ook…” zei Anna, al wist ze zelf eigenlijk niet zo goed of ze het wel meende, maar dit was wel de reden die altijd werd genoemd. “En als jij ook vindt dat het hier zo goed loopt, waarom…”
Ze was even stil, want ze wist niet goed hoe ze dit moest formuleren.
“Ik mag dit niet tegen de politie vertellen van jou, dus je doet blijkbaar iets wat tegen de overheid is, en je lijkt het er niet mee eens te zijn dat de overheid magie geheim houdt. Aan de andere kant lijk je nu te zeggen dat de welvaart, de toestand van de gezondheidszorg en wie weet wat nog meer allemaal te danken zijn aan het bestaan van magie en de manier waarop de overheid daar mee omgaat… is dat niet een beetje tegenstrijdig? Aan welke kant sta je nou eigenlijk, waarom vind je wat de overheid doet verkeerd als de resultaten zo goed zijn?”
Anna kreeg het gevoel dat ze nu eindelijk tot de kern van de zaak was gekomen. Steve leek te twijfelen wat hij wilde zeggen, en ze gaf hem rustig de tijd, want ze dacht dat het wel goed zou komen… hij had haar nu zoveel verteld, dan zou hij de rest ook wel kwijt willen. Momenteel wilde ze het nadenken hierover liever uitstellen, dus ze verdeed haar tijd met het bestuderen van de vloer… er zaten toch wel een aantal heel duidelijke vlekken op. Niet alleen het contact met je partner verslechterde dus als je een baan kreeg, ook de toestand van je huis. Als ze hier vandaag nog uit kwamen, dan was het echt tijd om het huis eens flink schoon te maken.
“Anna, ben je er nog?” zei Steve. Ze was even verward, zo hard had ze zich geconcentreerd op de smerige vloer, maar realiseerde zich al snel weer waar ze was en wat de situatie was. “Goed. Het klopt inderdaad dat de resultaten van waar de overheid mee bezig is goed zijn… de gezondheidszorg is fantastisch, iedereen heeft genoeg geld, er is nauwelijks criminaliteit en de meeste mensen zijn heel gelukkig. Dit alles gaat nu echter wel ten koste van een kleine groep mensen, terwijl ik denk dat het ook best anders zou kunnen… maar de overheid is bang dat de mensen die magie kunnen dat tegen hen gaan gebruiken, en dus wordt die kleine groep mensen onderdrukt. Dat is dus waar ik tegen protesteer, al begrijp ik best dat de meeste mensen heel gelukkig zijn met de huidige situatie… maar ik denk dat dat alleen komt doordat ze niet weten dat niet iedereen zo gelukkig is als zij en dat het ook anders kan. Tenminste, ik hoop dat het daardoor komt, en dat zodra iedereen weet hoe dit land echt in elkaar zit, de mensen het daar niet mee eens zullen zijn en er een opstand zal komen.”
“Maar ik begrijp het niet…” zei Anna langzaam, “Jij bent toch helemaal niet onderdrukt? Je hebt toch gewoon een normale jeugd gehad, bent naar school gegaan, werkt nu voor de overheid aan geheime projecten, maar hebt nog steeds een relatie, vrienden, een sociaal leven… wat is het probleem nu precies?”
Steve lachte, maar het was geen vrolijke lach. “Sorry, wat stom van me, ik heb je nog niet eens verteld wat de situatie nu precies is… soms vergeet ik gewoon dat niet iedereen hiervan op de hoogte is. De mensen die magie hebben zijn namelijk niet zomaar willekeurige mensen die gezellig een gesprekje hebben met de overheid zodra blijkt dat ze magie kunnen en daarna een interessante baan krijgen terwijl ze verder een normaal leven leiden. Anna, je hebt bij je opleiding vast ook wel het een en ander over dieren geleerd… heb je je nooit afgevraagd waarom bepaalde dieren wel meerdere baby’s tegelijk krijgen, terwijl dat bij mensen niet lijkt te gebeuren?”
Dat was alweer zo’n vreemde vraag over geneeskunde die niets met Steves werkelijke onderwerp te maken leek te hebben, dus Anna zat hem even met open mond aan te kijken. “Nou… nee, eigenlijk niet. Zo raar is het toch ook niet? Er zijn heus wel andere dieren die maar één baby tegelijk krijgen, en… wat wil je eigenlijk met deze vraag? Ik heb het me nooit afgevraagd, maar blijkbaar had dat wel gemoeten, dus vertel me nou maar welk punt je eigenlijk wil maken…”
“Goed, sorry, het was niet mijn bedoeling om vervelend te zijn, maar het is soms nog zo raar voor me dat je zo weinig weet, terwijl je nota bene geneeskunde hebt gestudeerd.”
Die opmerking maakte zijn eerdere excuses wel wat minder geloofwaardig, maar Anna koos ervoor om er maar niet op te reageren. Misschien zou zij ook wel zo zijn als ze onderdrukt was, of wat hij ook bedoelde… ze begreep het nog steeds niet, maar hopelijk zou het nog duidelijker worden. Eigenlijk hoopte ze dat het allemaal een misverstand bleek te zijn, maar die kans leek niet zo groot meer, na de demonstraties die hij net gegeven had.
“Maar ik zal proberen om minder vragen te stellen en gewoon het verhaal te vertellen. Zoals je misschien al verwacht had na mijn vraag, is het dus helemaal niet zo dat mensen maar één baby tegelijk kunnen krijgen. Ongeveer anderhalf procent van de zwangere vrouwen heeft in werkelijkheid niet één, maar twee of zelfs meer foetussen in haar buik. In ongeveer dertig procent van de gevallen gaat het om baby’s met hetzelfde DNA, dat is een zogenaamde eeneiige tweeling of meerling, in de overige gevallen gaat het om baby’s met een verschillend DNA, dan kan het bijvoorbeeld ook om een meisje of een jongen gaan. Deze twee-eiige tweelingen, of meereiige meerlingen, zijn niet zo heel interessant… de enige reden dat de samenleving daar niets van mag weten is dat vrouwen dan weten dat meerdere kinderen een optie zijn en dat ze er dan sneller achter zullen komen dat ze dat zelf ook hebben. Maar de eeneiige tweelingen… die zijn pas echt interessant, want vreemd genoeg blijkt in dat geval de jongste van de twee in staat te zijn om dingen te doen zoals ik je net heb laten zien. Er zijn nog weinig theorieën over waarom dit zo is, de enige die ik tot nu toe heb gehoord is dat de jongste op de een of andere manier tegen zijn of haar oudere broer of zus op moet zien te boksen, en dat hij of zij daarom een extra talent gekregen heeft. Maar wie zou dat talent dan gegeven hebben? Ik weet dat er nog andere theorieën bestaan, maar ik heb er niets over gehoord, want het is niet bepaald iets waar de geheime dienst graag over praat… hoe dan ook, het is nu eenmaal zo dat de jongste van een eeneiige tweeling talent heeft voor magie.”
Als Steves magische trucjes Anna’s wereldbeeld nog niet op zijn kop hadden gezet, dan zou het nu wel gebeurd zijn. Anderhalf procent van de vrouwen kreeg meer dan één baby? Ze werkte nota bene op de afdeling Zwangerschap, en toch had ze hier nog nooit van gehoord! Maar dat verklaarde wel waarom iedereen op de afdeling zich gedroeg alsof er een groot geheim was, en zij eerst getest moest worden voor ze haar zouden vertellen wat dat geheim was… dit was niet zomaar een klein geheimpje, iets wat men nu eenmaal liever niet aan iedereen vertelde maar eigenlijk geen kwaad kon, dit was immens. Het moest om duizenden kinderen per jaar gaan, en toch werd dit op de een of andere manier stil gehouden… ze was altijd al onder de indruk geweest van de capaciteiten van de overheid, maar realiseerde zich nu hoeveel groter die moesten zijn dan ze wist. En als ze dit al geheim hielden, wat dan nog meer? Magie, blijkbaar, maar verder? Als dit waar was, en daar kon ze natuurlijk niet vanuit gaan maar Steve klonk wel erg overtuigend, dan… ze wist eigenlijk niet eens wat dat voor consequenties zou hebben, ze kon het gewoonweg niet bevatten.
“Wat gebeurt er dan met die baby’s? Hoe kan dit allemaal gebeuren? Het moet een enorme operatie zijn… ik bedoel, hoe komen ze er überhaupt achter welke vrouwen zwanger zijn van een tweeling? En wie zijn er allemaal bij betrokken, de huisartsen ook, de ziekenhuizen, de…”
“Rustig, daar komen we allemaal vanzelf op, maar ik ben blij dat je je realiseert hoe immens dit is. Ik moet er zelf ook even over denken hoe ik dit moet vertellen, want er is zoveel dat je nog niet weet, en het hangt allemaal met elkaar samen… goed, die babies dus. Wel, er achter komen welke vrouwen een meerling krijgen is in principe vrij simpel als je mensen tot je beschikking hebt met magische talenten. Niet iedereen kan dezelfde soort dingen, zoals je kan zien ben ik in staat om voorwerpen te manipuleren, maar er zijn ook mensen die juist gedachten kunnen lezen, of die op afstand bepaalde dingen te weten kunnen komen. Er zijn dus ook mensen die op de een of andere manier weten of een vrouw zwanger is of niet, en of ze zwanger is van een tweeling.”
“De geheimzinnige rapportages!” zei Anna direct, en ze zag Steve verbaasd naar haar kijken. Het feit dat hij niet op de hoogte was van de ‘rapportages’ op haar afdeling was wat haar betreft wel een duidelijk bewijs dat in ieder geval een deel van zijn verhaal klopte… tenslotte kon hij moeilijk een verhaal verzinnen dat klopte met dingen waar hij niet eens van af wist. Maar het paste allemaal wel heel mooi in elkaar, de geheimzinnige rapportages die binnenkwamen over zwangere vrouwen die pas net zwanger waren… die kwamen blijkbaar van de mensen waar Steve het nu over had. En dat betekende…
“De rode stickers!” riep Anna uit. “Steve, krijgen de vrouwen die zwanger zijn van een meerling toevallig bezoek van een of andere groep binnen de overheid? Groep B72?”
“Ik heb geen flauw idee,” zei Steve, “Dat vertellen ze ons niet… ik weet de belangrijkste feiten, omdat ze daar moeilijk onderuit kunnen, maar ze vertellen ons echt niet precies wat hun tactieken zijn. Maar het klinkt wel logisch, want ik weet wel dat al die vrouwen in dezelfde ziekenhuizen bevallen… dat zal vast geen toeval zijn. Wat er precies gebeurt in die bezoekjes weet ik echter ook niet, in ieder geval vertellen ze de vrouwen heus niet wat er aan de hand is, niemand buiten de overheid mag weten van het bestaan van tweelingen. Maar wat zijn die rode stickers? Kun je me er iets meer over vertellen? Wat komt het toch goed uit dat jij op de afdeling Zwangerschap werkt…”
“Nou, eigenlijk weet ik er ook niet zoveel vanaf, alleen dat op sommige dossiers een rode sticker zit met de letter T erop, en voor die dossiers moet ik een afspraak in het systeem maken voor groep B72. Wat die groep verder doet weet ik ook niet, het enige wat ik daarna moet controleren is of die afspraak inderdaad geweest is. Maar als wat jij zegt klopt, dan zal het wel iets met die tweelingen te maken hebben, toch?”
“Natuurlijk, de T van tweeling, dat is logisch…” zei Steve nadenkend.
“Maar meer weet ik dus ook niet, want ik werk er nog maar net, ze vertellen me eigenlijk niets…”
Ineens realiseerde Anna zich dat ze zojuist gevoelige informatie over haar werk had doorgegeven aan iemand die tegen de overheid werkte. Ze had er eigenlijk niet eens zo bij nagedacht, het was gewoon logisch om hem te vertellen over de dingen die aansloten bij zijn eigen verhaal, maar in feite was dit hoogverraad… vanaf dit moment was ze medeplichtig, ook al wist ze nog niet eens precies aan wat. Ze probeerde de plotseling opkomende paniek weg te slikken, maar het was moeilijk om zomaar alle lessen die ze in haar leven had geleerd te vergeten. Wat zou er nu met haar gebeuren? Hoe kon Steve haar zomaar hier in meeslepen? Maar ze had het zelf willen weten, ze had hier zelf om gevraagd, en hij had haar laten beloven dat ze hier met niemand over zou praten… dat laatste was misschien wel net zo goed voor haar als voor hem, want als ‘ze’ wisten dat zij informatie had die ze niet hoorde te hebben, dan dacht ze niet dat het goed met haar af zou lopen. Die realisatie was misschien nog wel het ergste, dat ze de overheid niet meer kon vertrouwen, dat er blijkbaar allerlei dingen gebeurden die niet mogelijk zouden moeten zijn… maar wie kon ik dan nog wel vertrouwen? Steve? Nee, ook hij had teveel gelogen. Paradoxaal genoeg nam ik hem tegelijkertijd kwalijk dat hij me dit verteld had, waardoor hij me uit mijn veilige wereldje had gehaald, en dat hij het me niet direct had verteld. Maar zijn rol in dit geheel was me nog steeds niet duidelijk… hij had magie, dus hij moest de jongste van een tweeling zijn, maar toch was hij gewoon hier opgegroeid. Wacht eens, hij had net gezegd dat dat alleen voor eeneiige tweelingen gold, waarbij beide kinderen hetzelfde DNA hadden…
“Wie ben jij eigenlijk?” vroeg Anna terwijl ze terugdeinsde, “Je bent Steve helemaal niet, he? Je hebt me dit allemaal verteld alsof je Steve was, omdat je wist dat ik je dan meer zou vertrouwen, maar het klopt niet… er zitten teveel gaten in het verhaal. Ben je…” Ze durfde haar zin niet af te maken.
“Ik vroeg me al af hoe lang het zou duren voor je het je zou realiseren… nee, ik ben Steve niet, ik ben zijn tweelingbroer. Een naam heb ik niet echt, alleen een nummer, maar dat zou je weinig zeggen… vandaar dat het voor mij makkelijk was om Steves aan te nemen. Misschien moet jij maar een naam voor me verzinnen.”
Hij deed net alsof het heel normaal was, maar Anna wist echt niet hoe ze hier nu weer op moest reageren. Een naam verzinnen? Dat was waarschijnlijk alleen maar bedoeld om haar af te leiden… mijn hemel, ze had al minstens een week een bed met hem gedeeld! Ze kon zich nu even niet meer herinneren of ze in die tijd ook seks hadden gehad, maar ze hadden in ieder geval wel gezoend, en geknuffeld, en hij had haar naakt gezien, en… het maakte haar ineens niet meer uit of hij gelijk had en of de overheid slecht was, dit was zo’n inbreuk op haar vertrouwen dat ze het liefste weg zou willen rennen.
“Hoe kun je dit doen? Hoe kun je mij zo lang voor de gek houden terwijl ik er de hele tijd vanuit ging dat je mijn vriend was, en me daar ook naar gedragen heb? Het kan me niet schelen aan welke kant je staat, hoe kan ik je nu nog vertrouwen?” riep ze, en liefst was ze meteen opgestaan en weggelopen, maar ze kon nog wel helder genoeg nadenken om te weten dat dat niet bepaald een optie was.
“Ik weet het, Anna, ik weet het. Het spijt me echt verschrikkelijk dat je er op zo’n manier achter moest komen, en dat we dit überhaupt moesten doen… maar ik had gehoopt dat je het gewoon niet door zou hebben. Naïef misschien, maar ik dacht dat ik genoeg over Steve wist, dat ik genoeg op hem leek… en als je het niet door gehad zou hebben, dan zouden we hier nu niet zitten, in ieder geval niet zo.”
“Maar dat zijn geen argumenten, je zegt nu alleen maar dat het je spijt dat ik er achter ben gekomen, maar het hoort je te spijten dat je dit überhaupt gedaan hebt! En wat heb je met Steve gedaan? Ik zweer je, als ik er achter kom dat je Steve kwaad hebt gedaan, dan kan het me allemaal niks schelen, dan ga ik direct naar de politie…”
Tot haar verbazing begon… ja, hoe moest ze hem nu noemen? Tot haar verbazing begon de man tegenover haar te lachen. Heel even was ze zo verbijsterd dat ze niets kon doen, en toen gilde ze: “Stop! Waar ben je mee bezig? Vind je het grappig? Nou, ik niet bepaald… wat heb je met Steve gedaan?”
“Sorry,” zei de man, terwijl hij duidelijk zijn best deed om zijn lachen in te houden, maar dat maakte Anna alleen nog maar bozer. “Het is alleen… hij is degene die dit verzonnen heeft, hij is degene die mij heeft gevonden en gevraagd met hem van positie te ruilen, dus het idee dat ik hem ontvoerd zou hebben is een beetje lachwekkend voor mij… ik bedoel, hoe zou ik dat hebben kunnen doen? Ik zat ergens in een kamp, deed mijn dagelijkse opdrachtjes, was me wel bewust van dat dit allemaal heel oneerlijk was, maar ik was niet bepaald in staat om voor mezelf op te komen…”
“Waarom dan niet? Je kan toch magie? Waarom tover je de bewakers niet gewoon weg?”
“Omdat de bewakers veel sterker zijn dan ik,” zei de man, nu opeens weer somber. “Ze hebben het heel slim aangepakt hoor… de sterkeren krijgen de privileges en mogen al het mooie werk doen, de zwakkeren worden door hen onderdrukt. En als ze ook maar het kleinste vermoeden hebben dat één van de sterkeren medelijden met ons begint te krijgen, en dat vermoeden is heel makkelijk te krijgen als je mensen in dienst hebt die gedachten kunnen lezen, dan wordt diegene meteen afgevoerd en… ze praten er niet over, niet met ons in ieder geval, maar ik durf te wedden dat die mensen gewoon gedood worden.”
“Moord?” zei Anna, die tijdelijk haar problemen met Steve en de man tegenover haar weer was vergeten. “Maar hoe kan dat? De overheid kan toch niet zomaar mensen vermoorden?”
“Jawel hoor. Het is natuurlijk niet iets waar ze mee te koop lopen, maar… het gebeurt wel.”
“Oh,” antwoordde Anna, terwijl ze probeerde haar gedachten op een rijtje te zetten. Het was teveel informatie, maar ze kon ook niet stoppen met vragen stellen, want nog steeds was niet alles haar duidelijk. Het enige wat ze wist was dat ze blijkbaar reden had om boos te zijn op Steve, want als wat deze man zei waar was, dan had hij bewust tegen haar gelogen en zat hij er blijkbaar niet mee dat zij naakt bij zijn tweelingbroer in bed lag… dat klonk niet bepaald als de Steve die zij kende, maar kende ze hem eigenlijk nog wel? Het was moeilijk om in te schatten wat ze nog kon geloven, wat ze nog wist, waar ze op kon vertrouwen. Voor het eerst wilde ze dat ze niet door had gevraagd zojuist, want dan had ze deze last niet hoeven dragen… aan de andere kant, dan zou ze zich voor altijd blijven afvragen wat er in vredesnaam met haar vriendje gebeurd was. Dan was dit misschien nog wel de betere optie, ook al hield het in dat ze moest accepteren dat de overheid, die in principe toch alle mensen in dit land zou moeten vertegenwoordigen, verantwoordelijk was voor moord op mensen wiens enige misdaad was dat ze voor hun medemensen opkwamen.
“Ik moet je echt een naam geven, want ik weet niet meer hoe ik je in gedachten moet noemen,” zei ze uiteindelijk, al was dat wel de minste van haar problemen. “Hoe wil je heten? Ik kan me echt niet voorstellen dat je nooit een naam hebt gehad… maar als je er dan toch één krijgt, mag je hem in ieder geval wel zelf verzinnen.”
De man keek haar een beetje verward aan, maar leek er toen serieus over na te denken. “Het is moeilijk… je kunt je inderdaad niet voorstellen hoe moeilijk dit is, want jij hebt altijd mensen om je heen gehad die een naam hadden, maar ik niet. De meeste mensen spreek je überhaupt niet aan, en anders gebruik je hun nummer. Maar… wat vind je van David? Die naam zag ik gisteren op een reclamebord staan, en het klinkt wel mooi… Steve en David, dat klinkt gewoon als twee broers, toch?”
Voor het eerst leek David bijna kwetsbaar, zoals hij haar onzeker aanstaarde… nee, ze kon zich er echt niks bij voorstellen hoe hij zich nu moest voelen, hoe het überhaupt voor hem moest zijn om in deze wereld te zijn, hoe zijn ‘normale’ wereld er uit zou zien. Misschien zouden ze het er ooit over kunnen hebben, zouden ze ooit ervaringen uitwisselen en een gewoon gesprek erover kunnen hebben, maar Anna had het gevoel dat dit niet het moment daarvoor was. Ze knikte dus maar gewoon en ging verder met vragen stellen, want er was nog steeds zoveel onduidelijk… ze dacht niet dat ze ooit zoveel informatie binnen had gekregen in één gesprek.
“Maar zei je nou dat Steve dit allemaal bedacht heeft? Wat is zijn doel hiermee? En waarom heeft hij het me niet gewoon verteld, waarom kon hij me niet in vertrouwen nemen?”
Ze wist dat het gekwetst klonk, maar verdomme, ze voelde zich ook gekwetst.
“Daar durf ik me niet in te mengen, dat is jullie relatie…” begon David maar meteen met de laatste vraag, “Je zult het hem zelf moeten vragen, al weet ik niet wanneer daar een mogelijkheid voor zal zijn. Ik zal straks contact met hem op moeten nemen, dat was wat ik eigenlijk wilde doen voor ik dit met je zou bespreken, maar je gaf me niet bepaald een kans… maar hij heeft dit inderdaad allemaal bedacht, en wat zijn doel hiermee is zul je helaas ook aan hem zelf moeten vragen. Ik denk dat ik je nu wel genoeg informatie heb gegeven, en ik weet niet of ik zijn plannen misschien in de war schop door je te vertellen wat ze zijn…”
“Ik ben zijn vriendin! Hij vertrouwt me heus wel, ik snap niet waarom je me niet gewoon kunt vertellen wat het doel hiervan is. Vertel me tenminste hoe het gebeurd is, hoe je hier bij mij in huis terecht bent gekomen, en waar Steve nu eigenlijk is…”
“Als het goed is bevindt hij zich nu in het kamp waar ik vandaan kom, en ik zou inderdaad normaalgesproken ook aannemen dat een man zijn vriendin vertrouwt, maar aangezien ik je eigenlijk helemaal niet mocht vertellen wie ik ben… meer durf ik echt niet aan. Begrijp me alsjeblieft, Steve is de eerste persoon in mijn leven die me een kans geeft om iets anders te doen dan in een kamp zitten en suffe opdrachtjes op afstand uitvoeren. Als er iemand is wiens vertrouwen ik niet graag zou willen verraden dan is hij het wel… en ik ben bang dat hij nu al heel boos op me zal zijn, als hij hier van hoort.”
“Hoe communiceer je met hem? Kan ik dat ook of is het iets magisch?” vroeg Anna tenslotte maar, want ze kon geen andere vragen meer bedenken die David misschien wel zou willen beantwoorden, alleen maar de paar waar hij blijkbaar geen antwoord op wilde geven. “Of wacht, je vergeet me nog iets te vertellen… hoe is het gebeurd? Hoe ben je hier gekomen? Of mag je me dat ook niet vertellen?”
David dacht even na, maar knikte tenslotte. “Goed dan, ik denk dat ik dat nog wel kan vertellen, maar daarna ga ik direct contact met Steve zoeken.” Het viel Anna op dat hij geen antwoord gaf op haar vraag over hun communicatie, maar het kon natuurlijk ook zijn dat hij een beetje overweldigd werd door alle vragen. Nou ja, hij had het er zelf naar gemaakt, met zijn vreemde verhaal… toch was ze er inmiddels wel redelijk van overtuigd dat het klopte, ondanks alle vreemde dingen klopte het gewoon te mooi met haar ervaringen op de afdeling. De enige andere optie was nu nog om te denken dat ze droomde of hallucineerde, maar het was al duidelijk dat ze hier niet bewust uit kon komen, dus dan kon ze net zo goed mee spelen. Misschien zou ze wakker worden, misschien ook niet… maar als dit een droom was, kon het in ieder geval ook geen kwaad om te doen alsof het echt was, zolang ze maar elke keer zou blijven heroverwegen of de wereld om haar heen nog wel klopte. Het zou haar in ieder geval een hoop energie schelen om nu maar gewoon aan te nemen dat het echt waar is, dat David de waarheid sprak en inderdaad David was en niet Steve.
“Ik bevond me in het kamp, wat hier denk ik zo’n honderd kilometer vandaan is, en waar naar mijn schatting nog zo’n duizend magisch getalenteerde mensen wonen. Geen kinderen, die worden ergens anders opgevoed, maar volwassenen die meestal een taak hebben in de samenleving die ze op afstand uit kunnen voeren, zodat we in principe altijd in het kamp kunnen blijven. Dat is lekker makkelijk, dan kunnen we ook niet ontsnappen. Maar goed, ik zat daar dus in een hokje mijn dagelijkse werk te doen, en plotseling kwam Steve mijn kamer binnen. Natuurlijk schrok ik me in eerste instantie te pletter, want hij lijkt echt enorm op mij… nou ja, dat weet je natuurlijk, anders had dit nooit kunnen werken. We hebben geen poging gedaan om onze moedervlekken te vergelijken, maar daar was ook niet echt tijd voor.” Anna glimlachte even. Wie weet wat er gebeurd zou zijn als ze niet zo bekend was geweest met Steves moedervlekken… eigenlijk was het wel pijnlijk om te bedenken dat dat het eerste was waardoor ze zeker wist dat het Steve niet was, terwijl ze al vijf jaar samen waren en ze altijd had gedacht dat ze hem heel goed kende. Blijkbaar had uiterlijk toch meer invloed dan ze had gedacht. “Ik weet eigenlijk niet of het voor hem net zo raar was om mij te zien als voor mij om hem te zien… waarschijnlijk niet, want hij had zich er op voor kunnen bereiden. Maar goed, er was weinig tijd om daarover te praten, want hij vertelde me heel snel wie hij was en dat hij mijn hulp nodig had om de positie van magisch getalenteerde mensen te verbeteren. Nou, daar kon ik natuurlijk moeilijk tegen zijn… dus ik beloofde dat ik zou helpen. Weet je eigenlijk wel wat Steves werk is, of heeft hij je dat nooit mogen vertellen?”
“Nee, ik weet het niet,” zei Anna, en hoewel ze zich daar nooit eerder druk om had gemaakt, was het wel pijnlijk om dit nu van David te moeten horen. Maar het had geen zin om daar nu over na te denken.
“Hij werkt bij de afdeling die zich bezighoudt met onderzoek naar magie. Eigenlijk is het heel verrassend dat hij daar werkt, aangezien hij zelf een tweelingbroer heeft… maar blijkbaar dacht de overheid dat ze wel in staat zouden zijn om ons gescheiden te houden. Wel, ik gok dat dat toch niet gelukt is, want op de een of andere manier is Steve er toch achter gekomen dat ik bestond. Ik weet niet of hij voor die tijd al zijn twijfels had bij het systeem of dat het pas echt is gaan leven toen hij zijn evenbeeld zag… veel van de onderzoekers en bewakers behandelen ons alsof we niet echt mensen zijn, misschien om hun eigen geweten te sussen. Maar goed, ik gok dat hij vanwege zijn baan toegang heeft gekregen tot het kamp waar ik woonde, al is dat wel heel stom van de bewaking want voor hen is het duidelijk belangrijk om ons gescheiden te houden… hoe dan ook, dat is niet gelukt, en hij kwam dus mijn kamer binnen lopen. Hij legde me uit wie hij was, wat zijn plan was, en vervolgens zijn we van kleren geruild en ben ik met zijn identiteit het kamp weer uit gekomen. Hij moet haast wel handlangers gehad hebben om dit allemaal voor elkaar te krijgen, maar ik weet niet wie het zijn of waar ze zijn. Eigenlijk weet ik helemaal niet zo veel, behalve dan dat ik verdere opdrachten af moet wachten.”
“Maar wat heb je dan tot nu toe gedaan? Alleen maar gewoon Steves leven geleid, of al iets gedaan?” wilde Anna weten. Het idee dat Steve mee had gewerkt aan het onderdrukken van magische mensen gaf haar een naar gevoel, al was hij blijkbaar nu ook een van de weinigen die er tegen wilde protesteren. Had hij zich eerder niet schuldig gevoeld, of zich afgevraagd waarom het rechtvaardig was om andere mensen op te sluiten en eigenlijk slavenwerk te laten doen? Aan de andere kant zou zij gisteren ook nog alles hebben gedaan om te blijven geloven dat alles wat de overheid deed goed was voor het land… zo waren ze opgevoed, zij en Steve en alle andere mensen. Het was best moeilijk om dat soort dingen ineens te gaan negeren.
“Alleen maar Steves leven geleid, en dat was al moeilijk genoeg. Hij heeft me natuurlijk wel zoveel mogelijk verteld, maar je kan in een uur of minder echt niet alles over jezelf vertellen wat ook maar enigszins relevant zou kunnen zijn… gelukkig kan ik ook een heel klein beetje gedachten lezen, genoeg om te weten of mensen verbaasd zijn als ik iets doe wat voor mij heel normaal is, maar voor Steve blijkbaar niet.”
“Zoals koffie drinken,” zei Anna.
“Ja, zoals koffie drinken. Ik begrijp niet hoe hij elke ochtend wakker wordt zonder…”
“De oplossing is heel simpel, hij wordt gewoon niet wakker. Normaalgesproken komt hij pas om elf uur zijn bed uit en tegen die tijd is hij wel redelijk uitgerust, dan heeft hij geen koffie meer nodig.”
“Dat heb ik ook geprobeerd, maar het is zo ontzettend vermoeiend… ik ben continu bang dat ik iets verkeerd doe, of dat Steve iets verkeerds doet in het kamp, en dat men er achter komt wat we aan het proberen zijn. Ik weet niet wat er dan met ons zou gebeuren… maar ik vrees het ergste.”
David zei dit zo rustig, dat Anna eigenlijk niet kon geloven dat hij het echt meende. “Ben je echt zo kalm hieronder als je lijkt? Je bent nu je leven aan het wagen voor een man die je helemaal niet kent, met een plan dat je niet kent en waar ongetwijfeld van alles mee mis kan gaan… maak je je daar niet druk om?”
“Ja, natuurlijk wel. Maar ik heb hier bewust voor gekozen. Misschien dat ik in het kamp nog tientallen jaren kan leven, maar voor mij is dat geen leven… toen Steve vertelde over zijn leven, wilde ik niets liever dan dat. Zelfs met de zenuwen en zonder te weten wat ik aan het doen ben, zelfs als het misschien maar een paar weken duurt, is dit leven veel beter dan hetgene wat ik heb achtergelaten. Dus het is Steve die zijn leven aan het wagen is… en voor iemand die dat durft, heb ik wel zoveel respect dat ik hem zonder vragen zal volgen.”
Het was zo’n mooie toespraak dat Anna er even stil van was. De situatie was voor haar natuurlijk wel anders, zij had nu eigenlijk een prima leven, en wist niet zo goed of ze dat wel op wilde geven… want dat was eigenlijk wat ze nu moest doen. Ze had niet eens meer een keuze, want ze wist hier van, dus tenzij ze nu naar de politie wilde gaan en alles wilde vertellen, moest ze wel meedoen met de samenzwering… en naar de politie gaan kon ze niet. Niet na alles wat David had verteld, niet nu Steve hier zo bij betrokken was. Het zou fijn zijn geweest als ze zich uit eigen overtuiging hierbij had aangesloten, maar dat was nu geen optie meer.
“Goed, ik denk dat we wel genoeg hebben gepraat… het is tijd dat ik contact zoek met Steve, en ik kan me voorstellen dat jij ook even wat rust aan je hoofd wil hebben, je zult genoeg hebben om over na te denken.”
“Ik wil ook graag met Steve praten,” zei Anna direct, maar David schudde zijn hoofd.
“Ik begrijp het, maar ik denk dat ik hem eerst even de situatie uit moet leggen. Ik beloof je dat ik je daarna zal roepen als het volgens Steve veilig is dat jij met hem communiceert. Hij moet voorzichtig zijn, want hoewel de gedachtenlezers niet speciaal op hem zullen letten aangezien ik voor hen niet zo interessant ben, zullen ze het wel opmerken als hij plotseling een heftige emotie voelt. En ik kan me goed voorstellen dat jullie gesprek zulke heftige emoties op zou roepen, en dat zou best eens gevaarlijk kunnen zijn.”
Anna wilde protesteren, maar eigenlijk had hij wel gelijk. Ze had de keuze gemaakt om hem te geloven, dan moest ze daar ook bij blijven… als ze David niet kon vertrouwen, kon ze niemand meer vertrouwen. Ze knikte dus maar en wilde de kamer verlaten, al wist ze nog niet waar ze heen zou gaan.
“Oh Anna… één ding nog. Ik heb het je voor dit gesprek al gevraagd, maar voor de zekerheid toch nog een keer… nu ik je dit allemaal heb verteld begrijp je wel waarom je dit met niemand anders mag bespreken, toch? Dus beloof je dat je het tegen niemand zult zeggen? Zelfs niet tegen je moeder, of je beste vriendin, of wie je dan normaalgesproken ook al je geheimen vertelt…”
“Normaalgesproken is Steve dat,” zei Anna, die zich eigenlijk een beetje beledigd voelde dat David het gevoel had dat hij het nog een keer moest vragen. Ja, natuurlijk, zijn leven hing hier vanaf, maar het hare nu toch ook? Maar het had ook weinig zin om dit aan David uit te leggen, dus uiteindelijk zei ze maar gewoon: “Ja, natuurlijk beloof ik dat. Vanaf dit moment is mijn leven dus ook in gevaar.”
Ze vroeg zich af of het feit dat haar leven ook in gevaar zou zijn de reden was dat Steve haar niets had verteld. Aan de andere kant zou haar leven sowieso wel in gevaar zijn geweest… ze dacht niet dat de overheid haar zou geloven als ze zei dat ze het niet gemerkt had. Het zou ook naïef zijn om dat te geloven, uiteindelijk kwamen dit soort dingen altijd uit… dat had ze wel geleerd uit de boeken die ze in haar jeugd had gelezen.
“Goed, dan ga ik nu met Steve praten. En Anna… dankjewel.”
Hij vertelde er niet bij waar hij haar voor bedankte, maar Anna kon het wel raden. Ze deed haar best om te glimlachen, en liep toen heel snel de kamer uit, alsof ze vluchtte.
***
<\lj-cut>