(no subject)
Voor het geval iemand geinteresseerd is.. bij deze het resultaat van de eerste 2,5 dag schrijven (iets meer dan 5000 woorden, hopelijk komt er vandaag nog wat bij, want morgen heb ik waarschijnlijk geen/nauwelijks tijd)
Hoofdstuk 1:
Voor het eerst in maanden ging Anna’s wekker voor tien uur ’s ochtends af, en het duurde even voor ze zich realiseerde waarom ook alweer. Zodra ze het weer wist, duwde ze echter meteen de dekens van zich af, gaf nog een kusje op de rug van Steve (zoals meestal lag hij met zijn rug naar haar toe) en sprong uit bed. Vandaag was de dag waar ze al een paar maanden op zat te wachten… twee weken geleden was ze eindelijk aangenomen bij het ministerie voor Volksgezondheid, na op minstens vier verschillende banen daar gesolliciteerd te hebben, en vandaag zou ze dan echt beginnen. Ze verwachtte niet dat het een erg spannende dag zou worden, waarschijnlijk zelfs een dag vol met praatjes en zonder iets nuttigs te doen, maar toch had ze erg veel zin om te beginnen. Een paar weken geleden was ze nog bang geweest dat ze nooit een baan zou vinden en de rest van haar leven op kosten van de staat zou moeten leven (wat op zich niet zo’n drama was, want voor iedereen werd goed gezorgd in dit land, maar ze zou zich waarschijnlijk dood vervelen) maar nu was het toch gelukt, en nog een heel goede baan ook! Ze voelde zich helemaal klaar voor de rest van haar leven.
Zo stil mogelijk probeerde ze zich aan te kleden, wat gelukkig niet zo heel moeilijk was omdat ze gisteravond al een uur voor de spiegel had gestaan in verschillende combinaties. Ze wilde Steve eigenlijk niet wakker maken, omdat hij gisteravond tot laat had gewerkt, maar zou het toch ook wel fijn vinden om juist deze ochtend met iemand te praten… toen ze hem iets hoorde mompelen en zag dat hij zich omdraaide, was ze dus stiekem wel een beetje blij.
“Is het al zo ver? Hoe laat is het?” vroeg hij, hoewel ze hem gisteravond aan de telefoon wel vijf keer had verteld hoe laat ze op haar werk moest zijn en hoe laat de wekker dus stond, en dat ze daarom maar naar bed ging.
“Zeven uur. Maar je mag best lekker verder slapen hoor, ik red me wel en jij ligt er vast nog niet zo lang in…”
“Sinds twee uur,” zei hij, gevolgd door een enorme gaap. “Maar dit is je eerste werkdag, liefje, ik kan je toch niet zomaar in je eentje laten ontbijten? Ik kan later nog wel wat slapen… ze verwachten me vandaag echt niet voor een uur of twaalf, dus ik heb nog tijd genoeg.”
“Nou…” zei Anna aarzelend, maar tot haar verbazing zwaaide Steve zijn benen al uit bed en stond hij even later zelfs naast haar. Normaal was hij nooit zo snel ’s ochtends (wat natuurlijk ook weer te maken had met zijn baan), maar ze klaagde niet. Het was veel fijner om samen te ontbijten en even rustig te praten over gisteren en vandaag, over wat er was gebeurd en nog zou gebeuren. Of om gewoon even suf voor de televisie te hangen, dat kwam ook vaak genoeg voor… maar ze dacht niet dat ze vandaag het geduld had om zijn zappen aan te kunnen. Ook al wist ze dat er niets bijzonders zou gebeuren, toch was het wel een beetje spannend om voor het eerst naar het ministerie te gaan, ze wilde tenslotte een goede indruk maken zolang ze nog in haar proeftijd zat.
“Kom, ik bak wel even een eitje voor je, je moet goed eten vandaag. Kleed jij je maar rustig aan en doe je dingen…” zei Steve, met nog een gaap, en hij verdween door de slaapkamerdeur. Even later hoorde ze in de keuken het geluid van dichtslaande deurtjes en brekende eieren, en met een glimlach keek ze in de spiegel. Ja, ze was toch wel echt blij dat hij even wakker was geworden om deze dag samen met haar te beginnen.
Een paar minuten later zat ze zoals gewoonlijk met laptop aan de ontbijttafel, om te zien of er de afgelopen nacht nog iets was gebeurd in de wereld. Volgens haar favoriete nieuwssite was er een boot vol vluchtelingen uit Europa aangehouden voor ze het vasteland hadden kunnen bereiken en was er een demonstratie geweest tegen de plannen om de uitkeringen te verhogen (de demonstranten dachten dat het niet erg motiverend zou zijn als de uitkeringen hoger waren dan sommige lonen), maar het parlement had nog steeds geen besluit genomen over de voorgestelde wet die een maximum van twee zou stellen aan het aantal kinderen dat een stel kon krijgen, en dat was het enige waar Anna nu in geïnteresseerd was. Misschien zou ze er vandaag meer over horen, het zou leuk zijn als de dag vol ongetwijfeld saaie praatjes opgeleukt kon worden door wat recente problematiek te bespreken.
“Alstublieft, een gebakken eitje met spek voor mevrouw,” zei Steve, die inmiddels met een pan de kamer in was gekomen, en Anna legde snel een bruine boterham op haar bord. Het rook heerlijk, en ondanks het vroege uur begon ze met smaak te eten. Ze had nooit begrepen waarom sommige mensen niet in staat waren om ’s ochtends te ontbijten… naast dat ze vaak genoeg college had gehad over het belang van goede voeding op de juiste momenten, wist ze dat ze over een uur heel duizelig zou worden als ze niet nu goed at.
“Fijn dat je ervan geniet,” zei Steve met een tevreden blik, en hij schoof de tweede helft van de omelet op een andere boterham. Een paar minuten was het stil, maar zoals eigenlijk altijd was het een comfortabele stilte. Anna en Steve waren al bijna vijf jaar bij elkaar, wat verschrikkelijk lang was volgens al hun vrienden, maar het had Anna nooit enige moeite gekost. Ze hadden nooit ruzie, al konden ze wel heftig discussiëren, en het samenwonen ging eigenlijk ook heel makkelijk, ondanks dat ze verschillende definities van het woord ‘troep’ hanteerden. Als ze de rest van hun leven zo door konden gaan, met misschien een huwelijk en wie weet ook een paar kinderen tussendoor, dan zou Anna daar eigenlijk heel gelukkig mee zijn.
“Zenuwachtig?” vroeg Steve op een gegeven ogenblik, en Anna knikte.
“Een beetje wel, ook al zullen ze vandaag nog niet zoveel van me verwachten. Ik wil het gewoon goed doen, weet je… bewijzen dat ze een goed besluit hebben genomen door mij aan te nemen.”
“Dat hebben ze sowieso wel, want je gaat het fantastisch doen. Daar hoef je je echt geen zorgen over te maken, lief, ze hebben je niet voor niets aangenomen… ik voorspel dat je binnen een jaar alweer promotie maakt.”
“Ja, vast,” antwoordde Anna sarcastisch, maar diep van binnen vond ze het wel heel fijn om te horen. Het kostte haar altijd moeite om te accepteren dat ze echt wel goed was in wat ze deed en dat ze een nuttige bijdrage kon leveren aan de samenleving, maar Steve was er goed in om haar hiervan te overtuigen.
“Ik durf te wedden dat het allemaal wel goed komt. Zo’n eerste dag is altijd een beetje spannend… ik bedoel, kan je je nog herinneren hoe ik me een jaar geleden voelde? Maar over een paar weken voelt het allemaal weer heel normaal en kan je je nauwelijks nog voorstellen hoe het was om te studeren of thuis rond te hangen op kosten van de overheid. Je bent er klaar voor, dat weet ik zeker.”
Anna glimlachte nogmaals en at de rest van haar omelet op met iets minder kriebels in haar buik. Hij had gelijk, het zou allemaal wel goed komen, en als het niet goed kwam dan was het nog steeds geen ramp… ze hadden altijd elkaar nog, hoe klef dat misschien ook klonk.
***
Een uur later bevond Anna zich in de metro richting het gebouw van het ministerie, waar ze als alles goed ging ongeveer een half uur van tevoren zou arriveren. Dat was natuurlijk onzin, want er kon niets misgaan met de metro en ze was er voor haar tweede en derde sollicitatiegesprek al geweest, dus ze wist precies hoe ze erheen moest lopen. Toch voelde het goed om maar vast onderweg te zijn, er zouden nog genoeg dagen komen dat ze net op tijd aan zou komen, met warrig haar en waarschijnlijk zonder de stukken die ze thuis had moeten lezen… tijdens haar stage had ze daar genoeg ervaring mee opgedaan. Uiteraard was het plan om haar leven te beteren en voortaan overal op tijd te zijn en alles perfect uit te voeren, maar de realiteit zou vast weer tegenvallen.
Tijdens de rit genoot ze van het uitzicht over de stad, die er prachtig bij lag in de ochtendzon. Normaalgesproken zou ze een gesprekje begonnen zijn met het meisje wat tegenover haar zat, maar vandaag had ze daar even niet zo’n zin in… het meisje zag er ook niet uit alsof ze echt zat te wachten op een gesprek. Soms was het genoeg om gewoon even van de stilte te genieten, zeker op een dag als vandaag.
Uiteindelijk was ze dan toch bij haar halte, en met een glimlach naar de rest van de mensen in haar coupé stapte ze de metro uit. Goed, nu links, dan weer rechts, en dan was het het opvallende, rode gebouw in de vorm van een hart… sommige mensen vonden het naar om te zien, aangezien het nogal levensecht was, maar Anna vond het eigenlijk wel mooi. De overheid was het hart van het land, en zeker voor een ministerie van volksgezondheid paste een hart heel mooi… en van binnen hoefde ze toch niet naar de enigszins onsmakelijke aderen te kijken.
Anna haalde nog één keer diep adem en wilde naar binnen lopen, maar botste bijna tegen een jongen aan die net op dat moment naar buiten kwam.
“Oh, sorry!” zei ze, maar zonder haar aan te kijken liep hij direct door, en verbaasd keek ze hem na. Hij kwam haar wel bekend voor… was het iemand die ze kende en die haar niet langer wilde kennen? Maar dat kon ze zich eigenlijk niet voorstellen. Misschien was hij gewoon in gedachten verzonken geweest, of bezig met iets heel belangrijks en verstoorde zij zijn denkproces.
Ze stapte het ministerie binnen, en was de onbeleefde jongen direct vergeten. Binnen was het een drukte van belang, ook al was het nog heel vroeg, en ze stond een paar minuten in de deuropening te kijken naar alle mensen die heen en weer liepen in witte jassen voor ze zich realiseerde dat ze nu wel erg in de weg stond. Ze had een boek bij zich, voor het geval ze zich zou gaan vervelen, maar ze vond het eigenlijk veel leuker om de folders door te lezen die in stapeltjes op de tafels lagen. Ook hier nog geen informatie over het maximale aantal kinderen, maar dat was ook niet te verwachten, iedereen kon hier langs komen. Wel informatie over behandelingen voor alle mogelijke ziekten: tuberculose, kanker, Alzheimer, verhoogd cholesterol… mensen vroegen zich wel eens af waarom er nog onderzoek werd gedaan naar het behandelen van ziekten, aangezien alle mogelijke problemen al opgelost leken te zijn. Anna wist natuurlijk wel beter, tenslotte was het niet genoeg om alle bestaande ziekten te kunnen genezen, het moest ook mogelijk zijn om van tevoren te voorspellen welke virussen zich zouden ontwikkelen en hoe die bestreden moesten worden. Zolang er nog mensen stierven voor ze er zelf geestelijk aan toe waren, was de wetenschap nog niet ver genoeg gevorderd.
“Anna? Ben jij dat?” hoorde ze plotseling een bekende stem zeggen, en verbaasd keek ze op.
“Richard? Wat doe jij hier?” begon ze, maar ze realiseerde zich direct wat een rare vraag dat was. “Natuurlijk, jij werkt hier al een paar jaar… ik had het me gewoon niet helemaal gerealiseerd!”
Nu de eerste verbazing voorbij was, vroeg ze zich af of ze hier eigenlijk wel zo blij mee was, maar de glimlach bleef op haar gezicht. Hij kon er tenslotte ook niets aan doen dat ze ooit hopeloos verliefd op hem was geweest en dat hij die liefde niet beantwoord had, en uiteindelijk was het maar goed ook geweest… wie weet immers wat er gebeurd zou zijn als ze wel iets met hem gekregen zou hebben en daarna alsnog Steve had ontmoet? Misschien had ze Steve dan wel laten lopen, en dat zou eeuwig zonde zijn, want ze wist zeker dat zij en Steve veel beter bij elkaar pasten dan zij en Richard. Toch kreeg ze het wel weer een beetje warm nu hij haar zo vrolijk aankeek… hopelijk zouden ze niet teveel met elkaar te maken hebben.
“Ja, ik werk hier inderdaad, maar wat doe jij hier? Ik heb toch eerder het recht om dat te vragen…” zei hij met een twinkeling in zijn blauwe ogen. Anna besloot om hem niet al te veel aan te kijken.
“Ik ben een paar weken geleden aangenomen op de afdeling Zwangerschap. Ik moet zeggen dat ik nog niet precies weet wat ik ga doen, want het schijnt security level 2 te hebben… waarschijnlijk omdat het allemaal privacygevoelige informatie is.”
Ze zag even een schaduw over het gezicht van Richard trekken, maar toen hij antwoordde “Wat leuk, daar werk ik ook!” was die alweer verdwenen. “Maar Anna, wacht eens… wat stom dat ik me dit niet gerealiseerd heb! De nieuwe werkneemster die ik vandaag in moest werken heet A. Vandermeide… ik kan gewoon niet geloven dat ik me niet heb gerealiseerd dat jij dat bent! Maar het is ook al zo’n tijd geleden dat we elkaar gezien hebben…”
“Ja, inderdaad,” zei Anna, en ze wist niet of het nare gevoel in haar maag werd veroorzaakt doordat hij haar naam niet eens had herkend, of doordat ze hem blijkbaar de hele dag zou zien, en misschien nog wel veel vaker. Verdorie, ze moest eens ophouden! Het was zes jaar geleden dat ze verliefd op hem was geweest, toen ze nog jong en onschuldig was, en Steve nooit had ontmoet. Waarom zou ze zich daar nu nog door laten beïnvloeden? Destijds had ze waarschijnlijk een veel te rooskleurig beeld van hem gehad, en omdat hij zo plotseling uit haar leven was verdwenen was dat beeld ook nooit realistischer geworden. Maar net als alle andere mensen moest hij negatieve kanten hebben… ja, als ze er even wat beter over nadacht, zou ze zich vast wel weer kunnen herinneren welke slechte eigenschappen hij had. Vandaag was echter niet de tijd om zich hier druk over te maken, en ze nam zich voor dat dit de laatste gedachten waren die ze eraan vuil zou maken.
“Hoe is het nu met jou? Wat doe je hier eigenlijk?” vroeg ze dan ook, wat hele onschuldige vragen waren.
“Nou, ik werk hier inmiddels als senior beleidsmedewerker… security level 5, dus genoeg om je alles te vertellen wat je moet weten,” antwoordde hij met een knipoog. “En ik houd me dus ook bezig met Zwangerschap, om precies te zijn houdt onze afdeling een oogje in het zeil bij alle zwangere vrouwen in Amerika. Dat klinkt als een hoop werk, maar door sommige… trucjes… blijkt dat eigenlijk wel mee te vallen. Maar officieel begint je werk pas over twintig minuten, dus misschien moeten we deze verhalen maar even bewaren tot we allebei in functie zijn…”
“Goed idee,” zei Anna, hoewel ze erg benieuwd was wat haar taak nu eigenlijk zou zijn, want dat had niemand haar nog mogen vertellen voor haar achtergrond doorgelicht was. Gelukkig was Steve wat dat betreft niet echt een ‘bezwaar’, aangezien hij zelf security level 4 had, al was het op een heel ander gebied dan het hare. “Maar dan ben ik ook wel benieuwd wat er de afgelopen jaren verder met je gebeurd is… en heb je nog contact met mensen van de universiteit?”
“Nou ja, een paar… zoals wel te verwachten is werken er hier natuurlijk een paar, en ik zie Jan nog wel eens, weet je nog wie dat is? Hij zat natuurlijk een paar jaar boven jou, maar misschien heb je hem wel eens ontmoet op een feestje of iets dergelijks…”
“Het zegt me zo gauw niets, maar ja, Jan is natuurlijk wel een veel voorkomende naam.”
“Blond haar, blauwe ogen… ja, dat is eigenlijk ook niet zo veelzeggend. Nou ja, hem dan, we zagen elkaar een periode vrij regelmatig omdat we toen allebei een vriendin hadden en die mochten elkaar ook wel, maar nu het uit is komt er eigenlijk ook weinig meer van om met Jan af te spreken. Gek is dat eigenlijk, want Jan en ik kennen elkaar al veel langer dan zijn vriendin en mijn ex, maar ja…”
“Mannen zijn gewoon niet zo goed in het onderhouden van contact, is mijn ervaring,” zei Anna, en pas toen ze hem even onderzoekend naar haar zag kijken realiseerde ze zich hoe hij het waarschijnlijk opvatte. Dat was niet de bedoeling geweest, maar als ze er nu iets over zei, richtte ze er alleen maar meer de aandacht op… en het was toch eigenlijk ook waar. Hij had jaren niets meer van zich laten horen.
“Tja, misschien is dat het. Nou goed, wat er verder gebeurd is… ik had dus een vriendin voor een paar jaar, maar dat is inmiddels weer uit, en verder… lastig, om zo even in een paar minuten een paar jaar samen te vatten! En hoe is het jou vergaan? Je moet wel met goede cijfers afgestudeerd zijn, om hier te belanden…”
Anna glimlachte even en wist niet goed hoe ze dit moest antwoorden. Ja, ze was met goede cijfers afgestudeerd, maar ze vond het altijd moeilijk om dat op een goede manier te zeggen. Uiteindelijk knikte ze maar even kort en zei ze: “Ja, ik ben uiteindelijk afgestudeerd bij professor Dijkstra, kan je je die nog herinneren? Het beviel goed en ik heb even overwogen om bij hem te gaan promoveren, ze hadden me wel een plek aangeboden, maar uiteindelijk wilde ik toch liever de maatschappij in… echt iets nuttigs doen. Nou ja, niet dat onderzoek niet nuttig is, maar je begrijpt wel wat ik bedoel, toch? En ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in zwangerschap en kinderen, dus toen ik zag dat er hier een positie vrij kwam… maar het is niet zo makkelijk geweest, ik ben al een paar maanden afgestudeerd en ook al een paar keer afgewezen bij banen.”
Ze vroeg zich af of het eigenlijk wel verstandig was om dat te vertellen, wat als ze hier op het ministerie straks spijt kregen van dat ze haar hadden aangenomen? Aan de andere kant had ze bijna alleen bij de overheid gesolliciteerd en hadden ze vast een gezamenlijk dossier over haar… en ach, het was Richard, hij was nooit het type geweest om dingen zomaar aan iedereen door te vertellen.
“Andere banen bij de overheid? Want dan zou het best kunnen dat ze deze baan gewoon voor jou in gedachten hadden, en je daarom voor die andere banen hebben afgewezen… dat doen ze wel vaker.”
“Ja, bijna allemaal bij de overheid,” zei Anna, “Maar zo had ik het nooit bekeken. Nou ja, het maakt me ook eigenlijk niet uit, ik heb deze baan nu en meer dan één baan heb ik toch niet nodig. En ik heb er heel veel zin in!”
“Goed, misschien moeten we dan maar eens beginnen, als je er klaar voor bent tenminste?”
“Natuurlijk,” zei Anna. Ze realiseerde zich ineens dat ze nog helemaal niet over Steve had verteld… maar goed, dat betekende natuurlijk niets, want ze had er ook niet echt de kans voor gehad. Bovendien begon je normaalgesproken een gesprek met iemand die misschien wel je baas was ook niet door over je relationele status te beginnen… er zou nog genoeg tijd voor zijn.
“Kom dan maar mee naar de balie, want allereerst moeten we een pasje voor je regelen en al dat soort saaie dingen… een sleutel, toegang tot de computers, etcetera. Ja, denk maar niet dat je vandaag aan iets inhoudelijks toekomt, de eerste dag is altijd voornamelijk formulieren,” zei Richard met een glimlach, terwijl hij richting de balie aan de andere kant van de hal liep. Anna lachte en liep achter hem aan.
***
Toen het eindelijk tijd was voor de lunch kon Anna zich niet eens meer herinneren hoeveel formulieren ze had ingevuld. Ze wist eigenlijk niet zo goed waar het allemaal voor nodig was, want het ministerie wist alles al over haar wat er te weten viel, maar toch mocht ze het allemaal nog een keer invullen… misschien dat de interne communicatie gewoon niet zo goed was, of dat ze wilden kijken of ze de bureaucratie wel aan kon. Nou, ze was wel wat gewend na alle formulieren die ze in haar leven in had moeten vullen, en met één ochtendje steeds opnieuw haar naam, geboortedatum en adres invullen konden ze haar echt niet wegjagen! Bovendien had het ervoor gezorgd dat Richard inmiddels toch op de hoogte was van haar relationele status, want ook die moest ze voortdurend invullen: samenwonend, geen kinderen. Hij had er nog geen vragen over gesteld.
Ze liep samen met Richard de kantine in en hij liep direct naar een grote tafel vlak bij het raam toe, waar een aantal mensen zat, sommigen met een witte jas aan en anderen in gewone kleding. Zouden dit haar toekomstige collega’s zijn? Het zou fijn zijn om gewoon even te kunnen praten…
“Anna, dit zijn de andere werknemers van de afdeling Zwangerschap, tenminste degenen die momenteel op het hoofdkantoor zijn. Iedereen, dit is Anna Vandermeide, ze is vandaag begonnen als junior beleidsmedewerker, op de oude positie van Priscilla. Ik ken haar nog van de universiteit.”
“Welkom, Anna,” zei een vrouw die duidelijk wat ouder was dan de rest, maar zich wel geheel op haar gemak leek te voelen tussen de twintigers en dertigers. “Ik hoop dat je het hier naar je zin zal hebben. Het is misschien een beetje raar om mij hier bij de lunch te ontmoeten in plaats van tijdens je sollicitatiegesprek of een ander formeel kennismakingsgesprek, maar ik heb de leiding over de afdeling Zwangerschap. Mijn naam is Annemieke Coensen, trouwens, dat is misschien wel handig om te weten.”
Anna schudde de hand die naar haar uitgestoken werd, en stelde zich toen een voor een voor aan de mensen die aan de tafel zitten. Al snel raakte ze met een paar van hen in gesprek en opgelucht merkte ze dat het gesprek heel makkelijk verliep, iedereen had wel ongeveer dezelfde achtergrond en was vooral heel geïnteresseerd in wat ze precies gedaan had, bij welke professoren ze welke vakken had gevolgd, en waarom ze nu juist voor deze afdeling had gekozen. Op een moment dat de conversatie even stilviel stelde iemand voor om eten te gaan halen, en nadat Anna haar bord had volgeladen met lekkers (als ze zenuwachtig was, had ze nog meer honger dan normaalgesproken) belandde ze aan tafel naast Annemieke.
“Eetsmakelijk, dat ziet er goed uit,” zei Annemieke, die zelf nauwelijks iets op haar bord had liggen. Anna besloot zich daardoor niet geïntimideerd te voelen, aangezien Annemieke hier waarschijnlijk al jaren werkte en dus al veel ervaring had met alle heerlijke dingen in de kantine.
“Dankuwel, u ook,” antwoordde ze, maar Annemieke zei direct “Zeg alsjeblieft gewoon ‘je’, we gaan hier op de afdeling wat dat betreft heel informeel met elkaar om. Ik ben ook gewoon Annemieke, niet ‘mevrouw Coensen’ of iets dergelijks… was dat niet gebruikelijk op de universiteit? In mijn tijd namelijk wel.”
“Jawel, op de universiteit wel, maar zo’n eerste dag op een nieuwe baan… ik wilde geen domme dingen zeggen. Maar ik ben blij om te horen dat jullie hier zo ontspannen met elkaar omgaan, dat maakt het voor mij ook weer makkelijker, inderdaad omdat ik het al gewend ben.”
“Mooi, want het is zeker onze bedoeling om je zoveel mogelijk op je gemak te stellen. Heeft Richard al iets inhoudelijks met je besproken, of bestond je hele ochtend uit bureaucratie? Aan je gezicht te zien dat laatste… ik geloof dat wij later deze middag nog een afspraak hebben, maar als je nu al vragen hebt mag je die natuurlijk ook stellen. Houd er wel rekening mee dat ik nu nog niet alles kan beantwoorden omdat deze kantine nu niet bepaald de meest veilige omgeving is, ook al is het midden in het ministerie…”
“Ik had me eigenlijk niet gerealiseerd dat alles hier zoveel met veiligheid te maken had,” zei Anna, “Ik bedoel, natuurlijk weet iedereen wel dat alles wat met de overheid te maken heeft tot op zekere hoogte vertrouwelijk is… maar aan de andere kant, hoe geheim kan het werken met zwangere vrouwen nu eigenlijk zijn?”
“Wel, in eerste instantie niet zoveel, daarom heb je nu pas security level 2. Dat betekent echter ook dat ik je nog niet zoveel kan vertellen over wat er nou echt geheim aan is… maar bedenk maar dat kinderen het allerbelangrijkst zijn in deze maatschappij. Het lijkt misschien alsof het parlement zich dat niet realiseert, met dit maximum aan het aantal kinderen, maar wellicht dat er in de toekomst ook nog wel een minimum ingesteld gaat worden, want het is enorm belangrijk dat er genoeg mensen zijn, ook voor toekomstige generaties. En daarom doen we er alles aan om zwangerschappen zo goed mogelijk te laten verlopen.”
Anna knikte, maar eigenlijk vond ze het niet zo’n duidelijk verhaal. Natuurlijk deed de overheid er alles aan om zwangerschappen zo goed mogelijk te laten verlopen, maar wat had dat nou precies met al die geheimen te maken? Voor zover ze wist was het onderzoek naar bijvoorbeeld hart- en vaatziekten een stuk minder geheimzinnig (toen ze daar solliciteerde, hadden ze haar wel precies kunnen vertellen wat het werk inhield, jammer alleen dat het niet zo boeiend was), en dat was minstens net zo belangrijk voor de volksgezondheid. Ze overwoog even om dat op te brengen, maar besloot dat het de moeite niet was… ze zou uiteindelijk vanzelf wel merken wat er zo geheim was. Misschien had het er gewoon mee te maken dat de afdeling Zwangerschap zich met echte patiënten bezighield, in plaats van met onderzoek.
“Ik begrijp het. Of tenminste, nog niet echt, maar ik neem aan dat ik er later nog wel meer over zal horen,” zei ze dan ook vlug, “Maar wat ik me nog wel afvroeg, nu u… eh, je… er zelf over begint, hoe zit het nu eigenlijk met dat maximum aan het aantal kinderen? Op het nieuws wordt er maar weinig over gezegd, en ik ben toch wel erg benieuwd… is het er nu al doorheen? Of wordt er nog steeds over overlegd?”
“Je bent toch hopelijk niet al te persoonlijk geïnteresseerd in het nieuws?” zei Annemieke, met een plotseling scherpe blik op Anna, “Nee wacht, natuurlijk niet, als je kinderen had gewild dan hadden we dat wel geweten… sorry, het heeft nogal veel moeite gekost om een geschikt persoon te vinden voor deze afdeling, en ik was even bang dat we je alsnog af zouden moeten wijzen omdat je een kinderwens had.”
“Nee nee, dat zeker niet, nu nog niet in ieder geval,” zei Anna vlug, “Ik ben nog zo jong, en mijn vriend ook, we zijn zeker niet van plan de komende vijf jaar… dus ik kan hier in ieder geval vijf jaar werken.”
“Goed,” zei Annemieke. “Je begrijpt wel waarom… we kunnen je natuurlijk niet vragen om gegevens over jezelf te verwerken, dat zou absurd zijn. Nee, wat het maximum op het aantal kinderen betreft, dat kan ik je zelfs hier in de kantine vertellen, ook al heeft het nieuws de pers nog niet bereikt. Het is er bijna doorheen, de president hoeft alleen nog zijn handtekening te zetten en dan kan het gecommuniceerd worden. Twee kinderen wordt voortaan het maximum, twee gezonde kinderen, meer niet.”
“En… wat wordt de straf indien ouders zich hier niet aan houden?” vroeg Anna, want dat was hetgene geweest waar de meeste kranten over gespeculeerd hadden. Normaalgesproken waren straffen nauwelijks nodig in Amerika, maar de meeste wetten waren ook dusdanig logisch dat niemand ze zou willen overtreden… diefstal had niemand nodig, corruptie was bijna onmogelijk, mishandeling kwam bijna nooit voor omdat de meeste kinderen goed genoeg werden opgevoed om te weten dat slaan nooit een optie was. Bij deze wet zou het echter anders liggen, zeker de komende jaren zouden mensen nog erg geneigd zijn om hun eigen plezier voor de rest van het land te laten gaan, en er waren genoeg mensen die erg van kinderen hielden.
“Ik geloof dat ze daar nog niet uit zijn… een optie is natuurlijk om ervoor te zorgen dat het niet meer mogelijk is om meer dan twee kinderen te krijgen. Aan de andere kant verwacht ik lang niet zoveel problemen als de kranten lijken te denken, het is toch heel simpel? Elke vrouw mag twee keer zwanger zijn, beide keren komt er precies één kind uit, als alles goed gaat tenminste en daar zijn wij voor, en klaar. Ik denk dat de meeste mensen het heus wel zullen begrijpen en dat er ook genoeg sociale controle is om ervoor te zorgen dat mensen het helemaal niet aandurven om na die twee kinderen nog een keer zwanger te worden. Er is geen enkele manier om ‘per ongeluk’ nog een derde kind te krijgen, twee keer zwanger en dat is het dan.”
Anna knikte, het was inderdaad eigenlijk best simpel. Tenslotte luisterde iedereen in principe naar de overheid, vanaf dat kinderen naar school gingen werd ze al ingeprent dat de overheid het beter wist, en in dit geval was zelfs nog heel makkelijk te beredeneren waarom dit nodig was. Ze vroeg zich af waarom de kranten zo hun best deden om het vuur op te stoken, hadden ze er soms belangen bij om chaos te creëren? Misschien werd het tijd om de vrijheid van de kranten weer wat in te perken… maar goed, daar ging zij niet over, dat was iets voor het ministerie van Pers.
“Goed, heb je genoeg gegeten? Misschien kan ik je dan nu alvast even meenemen naar boven en je wat meer uitleggen… of eh, ben je al klaar met Richard en alle formulieren? Heb je al een sleutel?”
Anna haalde het witte glanzende schijfje uit haar zak waarmee ze alle deuren zou moeten kunnen openen (tenminste, de deuren waar ze ook werkelijk naar binnen mocht, wat er natuurlijk helemaal niet zoveel waren) en liet het aan Annemieke zien, die knikte.
“Mooi, dan denk ik dat we naar boven kunnen,” zei Annemieke terwijl ze opstond, en Anna liep vlug achter haar aan naar de plek waar ze hun dienbladen achter konden laten, en daarna in de richting van een dikke metalen deur die eruitzag alsof hij een nucleaire oorlog zou overleven. Enigszins verbaasd keek Anna toe hoe Annemieke een rood schijfje uit haar broekzak haalde en dit tegen de deur drukte, die direct openging.
“Wacht even tot de deur weer gesloten is en doe dan hetzelfde met jouw schijfje, het zou moeten werken,” zei Annemieke terwijl ze door de deur verdween. Anna deed precies wat Annemieke zei, en een paar seconden later bevond ze zich dan eindelijk in het ‘geheime’ deel van het ministerie voor volksgezondheid. Ze was benieuwd wat ze hier allemaal aan zou treffen en zou leren.
***
Hoofdstuk 1:
Voor het eerst in maanden ging Anna’s wekker voor tien uur ’s ochtends af, en het duurde even voor ze zich realiseerde waarom ook alweer. Zodra ze het weer wist, duwde ze echter meteen de dekens van zich af, gaf nog een kusje op de rug van Steve (zoals meestal lag hij met zijn rug naar haar toe) en sprong uit bed. Vandaag was de dag waar ze al een paar maanden op zat te wachten… twee weken geleden was ze eindelijk aangenomen bij het ministerie voor Volksgezondheid, na op minstens vier verschillende banen daar gesolliciteerd te hebben, en vandaag zou ze dan echt beginnen. Ze verwachtte niet dat het een erg spannende dag zou worden, waarschijnlijk zelfs een dag vol met praatjes en zonder iets nuttigs te doen, maar toch had ze erg veel zin om te beginnen. Een paar weken geleden was ze nog bang geweest dat ze nooit een baan zou vinden en de rest van haar leven op kosten van de staat zou moeten leven (wat op zich niet zo’n drama was, want voor iedereen werd goed gezorgd in dit land, maar ze zou zich waarschijnlijk dood vervelen) maar nu was het toch gelukt, en nog een heel goede baan ook! Ze voelde zich helemaal klaar voor de rest van haar leven.
Zo stil mogelijk probeerde ze zich aan te kleden, wat gelukkig niet zo heel moeilijk was omdat ze gisteravond al een uur voor de spiegel had gestaan in verschillende combinaties. Ze wilde Steve eigenlijk niet wakker maken, omdat hij gisteravond tot laat had gewerkt, maar zou het toch ook wel fijn vinden om juist deze ochtend met iemand te praten… toen ze hem iets hoorde mompelen en zag dat hij zich omdraaide, was ze dus stiekem wel een beetje blij.
“Is het al zo ver? Hoe laat is het?” vroeg hij, hoewel ze hem gisteravond aan de telefoon wel vijf keer had verteld hoe laat ze op haar werk moest zijn en hoe laat de wekker dus stond, en dat ze daarom maar naar bed ging.
“Zeven uur. Maar je mag best lekker verder slapen hoor, ik red me wel en jij ligt er vast nog niet zo lang in…”
“Sinds twee uur,” zei hij, gevolgd door een enorme gaap. “Maar dit is je eerste werkdag, liefje, ik kan je toch niet zomaar in je eentje laten ontbijten? Ik kan later nog wel wat slapen… ze verwachten me vandaag echt niet voor een uur of twaalf, dus ik heb nog tijd genoeg.”
“Nou…” zei Anna aarzelend, maar tot haar verbazing zwaaide Steve zijn benen al uit bed en stond hij even later zelfs naast haar. Normaal was hij nooit zo snel ’s ochtends (wat natuurlijk ook weer te maken had met zijn baan), maar ze klaagde niet. Het was veel fijner om samen te ontbijten en even rustig te praten over gisteren en vandaag, over wat er was gebeurd en nog zou gebeuren. Of om gewoon even suf voor de televisie te hangen, dat kwam ook vaak genoeg voor… maar ze dacht niet dat ze vandaag het geduld had om zijn zappen aan te kunnen. Ook al wist ze dat er niets bijzonders zou gebeuren, toch was het wel een beetje spannend om voor het eerst naar het ministerie te gaan, ze wilde tenslotte een goede indruk maken zolang ze nog in haar proeftijd zat.
“Kom, ik bak wel even een eitje voor je, je moet goed eten vandaag. Kleed jij je maar rustig aan en doe je dingen…” zei Steve, met nog een gaap, en hij verdween door de slaapkamerdeur. Even later hoorde ze in de keuken het geluid van dichtslaande deurtjes en brekende eieren, en met een glimlach keek ze in de spiegel. Ja, ze was toch wel echt blij dat hij even wakker was geworden om deze dag samen met haar te beginnen.
Een paar minuten later zat ze zoals gewoonlijk met laptop aan de ontbijttafel, om te zien of er de afgelopen nacht nog iets was gebeurd in de wereld. Volgens haar favoriete nieuwssite was er een boot vol vluchtelingen uit Europa aangehouden voor ze het vasteland hadden kunnen bereiken en was er een demonstratie geweest tegen de plannen om de uitkeringen te verhogen (de demonstranten dachten dat het niet erg motiverend zou zijn als de uitkeringen hoger waren dan sommige lonen), maar het parlement had nog steeds geen besluit genomen over de voorgestelde wet die een maximum van twee zou stellen aan het aantal kinderen dat een stel kon krijgen, en dat was het enige waar Anna nu in geïnteresseerd was. Misschien zou ze er vandaag meer over horen, het zou leuk zijn als de dag vol ongetwijfeld saaie praatjes opgeleukt kon worden door wat recente problematiek te bespreken.
“Alstublieft, een gebakken eitje met spek voor mevrouw,” zei Steve, die inmiddels met een pan de kamer in was gekomen, en Anna legde snel een bruine boterham op haar bord. Het rook heerlijk, en ondanks het vroege uur begon ze met smaak te eten. Ze had nooit begrepen waarom sommige mensen niet in staat waren om ’s ochtends te ontbijten… naast dat ze vaak genoeg college had gehad over het belang van goede voeding op de juiste momenten, wist ze dat ze over een uur heel duizelig zou worden als ze niet nu goed at.
“Fijn dat je ervan geniet,” zei Steve met een tevreden blik, en hij schoof de tweede helft van de omelet op een andere boterham. Een paar minuten was het stil, maar zoals eigenlijk altijd was het een comfortabele stilte. Anna en Steve waren al bijna vijf jaar bij elkaar, wat verschrikkelijk lang was volgens al hun vrienden, maar het had Anna nooit enige moeite gekost. Ze hadden nooit ruzie, al konden ze wel heftig discussiëren, en het samenwonen ging eigenlijk ook heel makkelijk, ondanks dat ze verschillende definities van het woord ‘troep’ hanteerden. Als ze de rest van hun leven zo door konden gaan, met misschien een huwelijk en wie weet ook een paar kinderen tussendoor, dan zou Anna daar eigenlijk heel gelukkig mee zijn.
“Zenuwachtig?” vroeg Steve op een gegeven ogenblik, en Anna knikte.
“Een beetje wel, ook al zullen ze vandaag nog niet zoveel van me verwachten. Ik wil het gewoon goed doen, weet je… bewijzen dat ze een goed besluit hebben genomen door mij aan te nemen.”
“Dat hebben ze sowieso wel, want je gaat het fantastisch doen. Daar hoef je je echt geen zorgen over te maken, lief, ze hebben je niet voor niets aangenomen… ik voorspel dat je binnen een jaar alweer promotie maakt.”
“Ja, vast,” antwoordde Anna sarcastisch, maar diep van binnen vond ze het wel heel fijn om te horen. Het kostte haar altijd moeite om te accepteren dat ze echt wel goed was in wat ze deed en dat ze een nuttige bijdrage kon leveren aan de samenleving, maar Steve was er goed in om haar hiervan te overtuigen.
“Ik durf te wedden dat het allemaal wel goed komt. Zo’n eerste dag is altijd een beetje spannend… ik bedoel, kan je je nog herinneren hoe ik me een jaar geleden voelde? Maar over een paar weken voelt het allemaal weer heel normaal en kan je je nauwelijks nog voorstellen hoe het was om te studeren of thuis rond te hangen op kosten van de overheid. Je bent er klaar voor, dat weet ik zeker.”
Anna glimlachte nogmaals en at de rest van haar omelet op met iets minder kriebels in haar buik. Hij had gelijk, het zou allemaal wel goed komen, en als het niet goed kwam dan was het nog steeds geen ramp… ze hadden altijd elkaar nog, hoe klef dat misschien ook klonk.
***
Een uur later bevond Anna zich in de metro richting het gebouw van het ministerie, waar ze als alles goed ging ongeveer een half uur van tevoren zou arriveren. Dat was natuurlijk onzin, want er kon niets misgaan met de metro en ze was er voor haar tweede en derde sollicitatiegesprek al geweest, dus ze wist precies hoe ze erheen moest lopen. Toch voelde het goed om maar vast onderweg te zijn, er zouden nog genoeg dagen komen dat ze net op tijd aan zou komen, met warrig haar en waarschijnlijk zonder de stukken die ze thuis had moeten lezen… tijdens haar stage had ze daar genoeg ervaring mee opgedaan. Uiteraard was het plan om haar leven te beteren en voortaan overal op tijd te zijn en alles perfect uit te voeren, maar de realiteit zou vast weer tegenvallen.
Tijdens de rit genoot ze van het uitzicht over de stad, die er prachtig bij lag in de ochtendzon. Normaalgesproken zou ze een gesprekje begonnen zijn met het meisje wat tegenover haar zat, maar vandaag had ze daar even niet zo’n zin in… het meisje zag er ook niet uit alsof ze echt zat te wachten op een gesprek. Soms was het genoeg om gewoon even van de stilte te genieten, zeker op een dag als vandaag.
Uiteindelijk was ze dan toch bij haar halte, en met een glimlach naar de rest van de mensen in haar coupé stapte ze de metro uit. Goed, nu links, dan weer rechts, en dan was het het opvallende, rode gebouw in de vorm van een hart… sommige mensen vonden het naar om te zien, aangezien het nogal levensecht was, maar Anna vond het eigenlijk wel mooi. De overheid was het hart van het land, en zeker voor een ministerie van volksgezondheid paste een hart heel mooi… en van binnen hoefde ze toch niet naar de enigszins onsmakelijke aderen te kijken.
Anna haalde nog één keer diep adem en wilde naar binnen lopen, maar botste bijna tegen een jongen aan die net op dat moment naar buiten kwam.
“Oh, sorry!” zei ze, maar zonder haar aan te kijken liep hij direct door, en verbaasd keek ze hem na. Hij kwam haar wel bekend voor… was het iemand die ze kende en die haar niet langer wilde kennen? Maar dat kon ze zich eigenlijk niet voorstellen. Misschien was hij gewoon in gedachten verzonken geweest, of bezig met iets heel belangrijks en verstoorde zij zijn denkproces.
Ze stapte het ministerie binnen, en was de onbeleefde jongen direct vergeten. Binnen was het een drukte van belang, ook al was het nog heel vroeg, en ze stond een paar minuten in de deuropening te kijken naar alle mensen die heen en weer liepen in witte jassen voor ze zich realiseerde dat ze nu wel erg in de weg stond. Ze had een boek bij zich, voor het geval ze zich zou gaan vervelen, maar ze vond het eigenlijk veel leuker om de folders door te lezen die in stapeltjes op de tafels lagen. Ook hier nog geen informatie over het maximale aantal kinderen, maar dat was ook niet te verwachten, iedereen kon hier langs komen. Wel informatie over behandelingen voor alle mogelijke ziekten: tuberculose, kanker, Alzheimer, verhoogd cholesterol… mensen vroegen zich wel eens af waarom er nog onderzoek werd gedaan naar het behandelen van ziekten, aangezien alle mogelijke problemen al opgelost leken te zijn. Anna wist natuurlijk wel beter, tenslotte was het niet genoeg om alle bestaande ziekten te kunnen genezen, het moest ook mogelijk zijn om van tevoren te voorspellen welke virussen zich zouden ontwikkelen en hoe die bestreden moesten worden. Zolang er nog mensen stierven voor ze er zelf geestelijk aan toe waren, was de wetenschap nog niet ver genoeg gevorderd.
“Anna? Ben jij dat?” hoorde ze plotseling een bekende stem zeggen, en verbaasd keek ze op.
“Richard? Wat doe jij hier?” begon ze, maar ze realiseerde zich direct wat een rare vraag dat was. “Natuurlijk, jij werkt hier al een paar jaar… ik had het me gewoon niet helemaal gerealiseerd!”
Nu de eerste verbazing voorbij was, vroeg ze zich af of ze hier eigenlijk wel zo blij mee was, maar de glimlach bleef op haar gezicht. Hij kon er tenslotte ook niets aan doen dat ze ooit hopeloos verliefd op hem was geweest en dat hij die liefde niet beantwoord had, en uiteindelijk was het maar goed ook geweest… wie weet immers wat er gebeurd zou zijn als ze wel iets met hem gekregen zou hebben en daarna alsnog Steve had ontmoet? Misschien had ze Steve dan wel laten lopen, en dat zou eeuwig zonde zijn, want ze wist zeker dat zij en Steve veel beter bij elkaar pasten dan zij en Richard. Toch kreeg ze het wel weer een beetje warm nu hij haar zo vrolijk aankeek… hopelijk zouden ze niet teveel met elkaar te maken hebben.
“Ja, ik werk hier inderdaad, maar wat doe jij hier? Ik heb toch eerder het recht om dat te vragen…” zei hij met een twinkeling in zijn blauwe ogen. Anna besloot om hem niet al te veel aan te kijken.
“Ik ben een paar weken geleden aangenomen op de afdeling Zwangerschap. Ik moet zeggen dat ik nog niet precies weet wat ik ga doen, want het schijnt security level 2 te hebben… waarschijnlijk omdat het allemaal privacygevoelige informatie is.”
Ze zag even een schaduw over het gezicht van Richard trekken, maar toen hij antwoordde “Wat leuk, daar werk ik ook!” was die alweer verdwenen. “Maar Anna, wacht eens… wat stom dat ik me dit niet gerealiseerd heb! De nieuwe werkneemster die ik vandaag in moest werken heet A. Vandermeide… ik kan gewoon niet geloven dat ik me niet heb gerealiseerd dat jij dat bent! Maar het is ook al zo’n tijd geleden dat we elkaar gezien hebben…”
“Ja, inderdaad,” zei Anna, en ze wist niet of het nare gevoel in haar maag werd veroorzaakt doordat hij haar naam niet eens had herkend, of doordat ze hem blijkbaar de hele dag zou zien, en misschien nog wel veel vaker. Verdorie, ze moest eens ophouden! Het was zes jaar geleden dat ze verliefd op hem was geweest, toen ze nog jong en onschuldig was, en Steve nooit had ontmoet. Waarom zou ze zich daar nu nog door laten beïnvloeden? Destijds had ze waarschijnlijk een veel te rooskleurig beeld van hem gehad, en omdat hij zo plotseling uit haar leven was verdwenen was dat beeld ook nooit realistischer geworden. Maar net als alle andere mensen moest hij negatieve kanten hebben… ja, als ze er even wat beter over nadacht, zou ze zich vast wel weer kunnen herinneren welke slechte eigenschappen hij had. Vandaag was echter niet de tijd om zich hier druk over te maken, en ze nam zich voor dat dit de laatste gedachten waren die ze eraan vuil zou maken.
“Hoe is het nu met jou? Wat doe je hier eigenlijk?” vroeg ze dan ook, wat hele onschuldige vragen waren.
“Nou, ik werk hier inmiddels als senior beleidsmedewerker… security level 5, dus genoeg om je alles te vertellen wat je moet weten,” antwoordde hij met een knipoog. “En ik houd me dus ook bezig met Zwangerschap, om precies te zijn houdt onze afdeling een oogje in het zeil bij alle zwangere vrouwen in Amerika. Dat klinkt als een hoop werk, maar door sommige… trucjes… blijkt dat eigenlijk wel mee te vallen. Maar officieel begint je werk pas over twintig minuten, dus misschien moeten we deze verhalen maar even bewaren tot we allebei in functie zijn…”
“Goed idee,” zei Anna, hoewel ze erg benieuwd was wat haar taak nu eigenlijk zou zijn, want dat had niemand haar nog mogen vertellen voor haar achtergrond doorgelicht was. Gelukkig was Steve wat dat betreft niet echt een ‘bezwaar’, aangezien hij zelf security level 4 had, al was het op een heel ander gebied dan het hare. “Maar dan ben ik ook wel benieuwd wat er de afgelopen jaren verder met je gebeurd is… en heb je nog contact met mensen van de universiteit?”
“Nou ja, een paar… zoals wel te verwachten is werken er hier natuurlijk een paar, en ik zie Jan nog wel eens, weet je nog wie dat is? Hij zat natuurlijk een paar jaar boven jou, maar misschien heb je hem wel eens ontmoet op een feestje of iets dergelijks…”
“Het zegt me zo gauw niets, maar ja, Jan is natuurlijk wel een veel voorkomende naam.”
“Blond haar, blauwe ogen… ja, dat is eigenlijk ook niet zo veelzeggend. Nou ja, hem dan, we zagen elkaar een periode vrij regelmatig omdat we toen allebei een vriendin hadden en die mochten elkaar ook wel, maar nu het uit is komt er eigenlijk ook weinig meer van om met Jan af te spreken. Gek is dat eigenlijk, want Jan en ik kennen elkaar al veel langer dan zijn vriendin en mijn ex, maar ja…”
“Mannen zijn gewoon niet zo goed in het onderhouden van contact, is mijn ervaring,” zei Anna, en pas toen ze hem even onderzoekend naar haar zag kijken realiseerde ze zich hoe hij het waarschijnlijk opvatte. Dat was niet de bedoeling geweest, maar als ze er nu iets over zei, richtte ze er alleen maar meer de aandacht op… en het was toch eigenlijk ook waar. Hij had jaren niets meer van zich laten horen.
“Tja, misschien is dat het. Nou goed, wat er verder gebeurd is… ik had dus een vriendin voor een paar jaar, maar dat is inmiddels weer uit, en verder… lastig, om zo even in een paar minuten een paar jaar samen te vatten! En hoe is het jou vergaan? Je moet wel met goede cijfers afgestudeerd zijn, om hier te belanden…”
Anna glimlachte even en wist niet goed hoe ze dit moest antwoorden. Ja, ze was met goede cijfers afgestudeerd, maar ze vond het altijd moeilijk om dat op een goede manier te zeggen. Uiteindelijk knikte ze maar even kort en zei ze: “Ja, ik ben uiteindelijk afgestudeerd bij professor Dijkstra, kan je je die nog herinneren? Het beviel goed en ik heb even overwogen om bij hem te gaan promoveren, ze hadden me wel een plek aangeboden, maar uiteindelijk wilde ik toch liever de maatschappij in… echt iets nuttigs doen. Nou ja, niet dat onderzoek niet nuttig is, maar je begrijpt wel wat ik bedoel, toch? En ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in zwangerschap en kinderen, dus toen ik zag dat er hier een positie vrij kwam… maar het is niet zo makkelijk geweest, ik ben al een paar maanden afgestudeerd en ook al een paar keer afgewezen bij banen.”
Ze vroeg zich af of het eigenlijk wel verstandig was om dat te vertellen, wat als ze hier op het ministerie straks spijt kregen van dat ze haar hadden aangenomen? Aan de andere kant had ze bijna alleen bij de overheid gesolliciteerd en hadden ze vast een gezamenlijk dossier over haar… en ach, het was Richard, hij was nooit het type geweest om dingen zomaar aan iedereen door te vertellen.
“Andere banen bij de overheid? Want dan zou het best kunnen dat ze deze baan gewoon voor jou in gedachten hadden, en je daarom voor die andere banen hebben afgewezen… dat doen ze wel vaker.”
“Ja, bijna allemaal bij de overheid,” zei Anna, “Maar zo had ik het nooit bekeken. Nou ja, het maakt me ook eigenlijk niet uit, ik heb deze baan nu en meer dan één baan heb ik toch niet nodig. En ik heb er heel veel zin in!”
“Goed, misschien moeten we dan maar eens beginnen, als je er klaar voor bent tenminste?”
“Natuurlijk,” zei Anna. Ze realiseerde zich ineens dat ze nog helemaal niet over Steve had verteld… maar goed, dat betekende natuurlijk niets, want ze had er ook niet echt de kans voor gehad. Bovendien begon je normaalgesproken een gesprek met iemand die misschien wel je baas was ook niet door over je relationele status te beginnen… er zou nog genoeg tijd voor zijn.
“Kom dan maar mee naar de balie, want allereerst moeten we een pasje voor je regelen en al dat soort saaie dingen… een sleutel, toegang tot de computers, etcetera. Ja, denk maar niet dat je vandaag aan iets inhoudelijks toekomt, de eerste dag is altijd voornamelijk formulieren,” zei Richard met een glimlach, terwijl hij richting de balie aan de andere kant van de hal liep. Anna lachte en liep achter hem aan.
***
Toen het eindelijk tijd was voor de lunch kon Anna zich niet eens meer herinneren hoeveel formulieren ze had ingevuld. Ze wist eigenlijk niet zo goed waar het allemaal voor nodig was, want het ministerie wist alles al over haar wat er te weten viel, maar toch mocht ze het allemaal nog een keer invullen… misschien dat de interne communicatie gewoon niet zo goed was, of dat ze wilden kijken of ze de bureaucratie wel aan kon. Nou, ze was wel wat gewend na alle formulieren die ze in haar leven in had moeten vullen, en met één ochtendje steeds opnieuw haar naam, geboortedatum en adres invullen konden ze haar echt niet wegjagen! Bovendien had het ervoor gezorgd dat Richard inmiddels toch op de hoogte was van haar relationele status, want ook die moest ze voortdurend invullen: samenwonend, geen kinderen. Hij had er nog geen vragen over gesteld.
Ze liep samen met Richard de kantine in en hij liep direct naar een grote tafel vlak bij het raam toe, waar een aantal mensen zat, sommigen met een witte jas aan en anderen in gewone kleding. Zouden dit haar toekomstige collega’s zijn? Het zou fijn zijn om gewoon even te kunnen praten…
“Anna, dit zijn de andere werknemers van de afdeling Zwangerschap, tenminste degenen die momenteel op het hoofdkantoor zijn. Iedereen, dit is Anna Vandermeide, ze is vandaag begonnen als junior beleidsmedewerker, op de oude positie van Priscilla. Ik ken haar nog van de universiteit.”
“Welkom, Anna,” zei een vrouw die duidelijk wat ouder was dan de rest, maar zich wel geheel op haar gemak leek te voelen tussen de twintigers en dertigers. “Ik hoop dat je het hier naar je zin zal hebben. Het is misschien een beetje raar om mij hier bij de lunch te ontmoeten in plaats van tijdens je sollicitatiegesprek of een ander formeel kennismakingsgesprek, maar ik heb de leiding over de afdeling Zwangerschap. Mijn naam is Annemieke Coensen, trouwens, dat is misschien wel handig om te weten.”
Anna schudde de hand die naar haar uitgestoken werd, en stelde zich toen een voor een voor aan de mensen die aan de tafel zitten. Al snel raakte ze met een paar van hen in gesprek en opgelucht merkte ze dat het gesprek heel makkelijk verliep, iedereen had wel ongeveer dezelfde achtergrond en was vooral heel geïnteresseerd in wat ze precies gedaan had, bij welke professoren ze welke vakken had gevolgd, en waarom ze nu juist voor deze afdeling had gekozen. Op een moment dat de conversatie even stilviel stelde iemand voor om eten te gaan halen, en nadat Anna haar bord had volgeladen met lekkers (als ze zenuwachtig was, had ze nog meer honger dan normaalgesproken) belandde ze aan tafel naast Annemieke.
“Eetsmakelijk, dat ziet er goed uit,” zei Annemieke, die zelf nauwelijks iets op haar bord had liggen. Anna besloot zich daardoor niet geïntimideerd te voelen, aangezien Annemieke hier waarschijnlijk al jaren werkte en dus al veel ervaring had met alle heerlijke dingen in de kantine.
“Dankuwel, u ook,” antwoordde ze, maar Annemieke zei direct “Zeg alsjeblieft gewoon ‘je’, we gaan hier op de afdeling wat dat betreft heel informeel met elkaar om. Ik ben ook gewoon Annemieke, niet ‘mevrouw Coensen’ of iets dergelijks… was dat niet gebruikelijk op de universiteit? In mijn tijd namelijk wel.”
“Jawel, op de universiteit wel, maar zo’n eerste dag op een nieuwe baan… ik wilde geen domme dingen zeggen. Maar ik ben blij om te horen dat jullie hier zo ontspannen met elkaar omgaan, dat maakt het voor mij ook weer makkelijker, inderdaad omdat ik het al gewend ben.”
“Mooi, want het is zeker onze bedoeling om je zoveel mogelijk op je gemak te stellen. Heeft Richard al iets inhoudelijks met je besproken, of bestond je hele ochtend uit bureaucratie? Aan je gezicht te zien dat laatste… ik geloof dat wij later deze middag nog een afspraak hebben, maar als je nu al vragen hebt mag je die natuurlijk ook stellen. Houd er wel rekening mee dat ik nu nog niet alles kan beantwoorden omdat deze kantine nu niet bepaald de meest veilige omgeving is, ook al is het midden in het ministerie…”
“Ik had me eigenlijk niet gerealiseerd dat alles hier zoveel met veiligheid te maken had,” zei Anna, “Ik bedoel, natuurlijk weet iedereen wel dat alles wat met de overheid te maken heeft tot op zekere hoogte vertrouwelijk is… maar aan de andere kant, hoe geheim kan het werken met zwangere vrouwen nu eigenlijk zijn?”
“Wel, in eerste instantie niet zoveel, daarom heb je nu pas security level 2. Dat betekent echter ook dat ik je nog niet zoveel kan vertellen over wat er nou echt geheim aan is… maar bedenk maar dat kinderen het allerbelangrijkst zijn in deze maatschappij. Het lijkt misschien alsof het parlement zich dat niet realiseert, met dit maximum aan het aantal kinderen, maar wellicht dat er in de toekomst ook nog wel een minimum ingesteld gaat worden, want het is enorm belangrijk dat er genoeg mensen zijn, ook voor toekomstige generaties. En daarom doen we er alles aan om zwangerschappen zo goed mogelijk te laten verlopen.”
Anna knikte, maar eigenlijk vond ze het niet zo’n duidelijk verhaal. Natuurlijk deed de overheid er alles aan om zwangerschappen zo goed mogelijk te laten verlopen, maar wat had dat nou precies met al die geheimen te maken? Voor zover ze wist was het onderzoek naar bijvoorbeeld hart- en vaatziekten een stuk minder geheimzinnig (toen ze daar solliciteerde, hadden ze haar wel precies kunnen vertellen wat het werk inhield, jammer alleen dat het niet zo boeiend was), en dat was minstens net zo belangrijk voor de volksgezondheid. Ze overwoog even om dat op te brengen, maar besloot dat het de moeite niet was… ze zou uiteindelijk vanzelf wel merken wat er zo geheim was. Misschien had het er gewoon mee te maken dat de afdeling Zwangerschap zich met echte patiënten bezighield, in plaats van met onderzoek.
“Ik begrijp het. Of tenminste, nog niet echt, maar ik neem aan dat ik er later nog wel meer over zal horen,” zei ze dan ook vlug, “Maar wat ik me nog wel afvroeg, nu u… eh, je… er zelf over begint, hoe zit het nu eigenlijk met dat maximum aan het aantal kinderen? Op het nieuws wordt er maar weinig over gezegd, en ik ben toch wel erg benieuwd… is het er nu al doorheen? Of wordt er nog steeds over overlegd?”
“Je bent toch hopelijk niet al te persoonlijk geïnteresseerd in het nieuws?” zei Annemieke, met een plotseling scherpe blik op Anna, “Nee wacht, natuurlijk niet, als je kinderen had gewild dan hadden we dat wel geweten… sorry, het heeft nogal veel moeite gekost om een geschikt persoon te vinden voor deze afdeling, en ik was even bang dat we je alsnog af zouden moeten wijzen omdat je een kinderwens had.”
“Nee nee, dat zeker niet, nu nog niet in ieder geval,” zei Anna vlug, “Ik ben nog zo jong, en mijn vriend ook, we zijn zeker niet van plan de komende vijf jaar… dus ik kan hier in ieder geval vijf jaar werken.”
“Goed,” zei Annemieke. “Je begrijpt wel waarom… we kunnen je natuurlijk niet vragen om gegevens over jezelf te verwerken, dat zou absurd zijn. Nee, wat het maximum op het aantal kinderen betreft, dat kan ik je zelfs hier in de kantine vertellen, ook al heeft het nieuws de pers nog niet bereikt. Het is er bijna doorheen, de president hoeft alleen nog zijn handtekening te zetten en dan kan het gecommuniceerd worden. Twee kinderen wordt voortaan het maximum, twee gezonde kinderen, meer niet.”
“En… wat wordt de straf indien ouders zich hier niet aan houden?” vroeg Anna, want dat was hetgene geweest waar de meeste kranten over gespeculeerd hadden. Normaalgesproken waren straffen nauwelijks nodig in Amerika, maar de meeste wetten waren ook dusdanig logisch dat niemand ze zou willen overtreden… diefstal had niemand nodig, corruptie was bijna onmogelijk, mishandeling kwam bijna nooit voor omdat de meeste kinderen goed genoeg werden opgevoed om te weten dat slaan nooit een optie was. Bij deze wet zou het echter anders liggen, zeker de komende jaren zouden mensen nog erg geneigd zijn om hun eigen plezier voor de rest van het land te laten gaan, en er waren genoeg mensen die erg van kinderen hielden.
“Ik geloof dat ze daar nog niet uit zijn… een optie is natuurlijk om ervoor te zorgen dat het niet meer mogelijk is om meer dan twee kinderen te krijgen. Aan de andere kant verwacht ik lang niet zoveel problemen als de kranten lijken te denken, het is toch heel simpel? Elke vrouw mag twee keer zwanger zijn, beide keren komt er precies één kind uit, als alles goed gaat tenminste en daar zijn wij voor, en klaar. Ik denk dat de meeste mensen het heus wel zullen begrijpen en dat er ook genoeg sociale controle is om ervoor te zorgen dat mensen het helemaal niet aandurven om na die twee kinderen nog een keer zwanger te worden. Er is geen enkele manier om ‘per ongeluk’ nog een derde kind te krijgen, twee keer zwanger en dat is het dan.”
Anna knikte, het was inderdaad eigenlijk best simpel. Tenslotte luisterde iedereen in principe naar de overheid, vanaf dat kinderen naar school gingen werd ze al ingeprent dat de overheid het beter wist, en in dit geval was zelfs nog heel makkelijk te beredeneren waarom dit nodig was. Ze vroeg zich af waarom de kranten zo hun best deden om het vuur op te stoken, hadden ze er soms belangen bij om chaos te creëren? Misschien werd het tijd om de vrijheid van de kranten weer wat in te perken… maar goed, daar ging zij niet over, dat was iets voor het ministerie van Pers.
“Goed, heb je genoeg gegeten? Misschien kan ik je dan nu alvast even meenemen naar boven en je wat meer uitleggen… of eh, ben je al klaar met Richard en alle formulieren? Heb je al een sleutel?”
Anna haalde het witte glanzende schijfje uit haar zak waarmee ze alle deuren zou moeten kunnen openen (tenminste, de deuren waar ze ook werkelijk naar binnen mocht, wat er natuurlijk helemaal niet zoveel waren) en liet het aan Annemieke zien, die knikte.
“Mooi, dan denk ik dat we naar boven kunnen,” zei Annemieke terwijl ze opstond, en Anna liep vlug achter haar aan naar de plek waar ze hun dienbladen achter konden laten, en daarna in de richting van een dikke metalen deur die eruitzag alsof hij een nucleaire oorlog zou overleven. Enigszins verbaasd keek Anna toe hoe Annemieke een rood schijfje uit haar broekzak haalde en dit tegen de deur drukte, die direct openging.
“Wacht even tot de deur weer gesloten is en doe dan hetzelfde met jouw schijfje, het zou moeten werken,” zei Annemieke terwijl ze door de deur verdween. Anna deed precies wat Annemieke zei, en een paar seconden later bevond ze zich dan eindelijk in het ‘geheime’ deel van het ministerie voor volksgezondheid. Ze was benieuwd wat ze hier allemaal aan zou treffen en zou leren.
***