(no subject)

[risana_schrijft]

Hoofdstuk 12: Oplossing

Het was inmiddels al drie dagen geleden dat Sultane ons het besluit van de koning had medegedeeld, maar er was nog niet erg veel veranderd voor zover ik kon zien. De dwerg was niet meer bij me op bezoek gekomen, maar wel bij een paar van de anderen, al was het maar bij één of twee per avond… blijkbaar had Amir in dat opzicht wel van het verleden geleerd. Ik vond het nog steeds vreemd om openlijk te praten over bij wie de dwerg langs was gekomen, maar de drie meisjes - Raniya, Nazli en Anisa - waren zelf met het nieuws gekomen en hadden er onmiddellijk bij gezegd dat ze niet waren gegaan en dat ze de dwerg weer hadden uitgelegd waarom niet.
Ondertussen waren er nog steeds geen openbare excuses van Amir gekomen, hij had zich zelfs niet in de harem vertoond, en dat had zijn geloofwaardigheid niet veel goeds gedaan. Uiteraard kon Sultane van alles beweren over hoeveel spijt hij er van had en dat hij diep van binnen een goede man was, maar als hij ons niet eens onder ogen durfde te komen, dan zou haar pleidooi niet veel verschil maken… ik begreep het niet, zo moeilijk kon het toch niet zijn om je excuses aan te bieden, zeker niet als je er misschien nog wel wat bij kon winnen ook? Als ik hem was zou ik er maar liever zo snel mogelijk vanaf zijn, maar misschien moest hij zich eerst moed indrinken of zich voorbereiden… ik wist het niet. Eigenlijk verwachtte ik al bijna niet meer dat hij het zou doen, het was gewoon bluf geweest van Sultane, mooie woorden.

Hij hoefde het natuurlijk ook niet te doen, want hij zou toch wel trouwen, goedschiks of kwaadschiks. Daarom juist zou het toch goed zijn als hij het deed, dat liet in ieder geval zien dat het hem wel iets kon schelen wat er hierna zou gebeuren.

“Alina, kom je mee lunchen?” riep Nazli van buiten mijn kamer, en ik sprong vlug overeind. Ik was onze afspraak alweer bijna vergeten… dat kon ik echter maar beter niet laten merken, want dan had ze weer reden om te beweren dat ik zo veranderd was en dat ik haar blijkbaar niet meer belangrijk vond. Ik snapte er niets van, het leek wel alsof Nazli gewoon iemand nodig had die haar slecht behandelde, als het Amir niet was dan wilde ze wel doen alsof ik het was. Ik was me van geen kwaad bewust, maar zij deed de afgelopen dagen alleen maar moeilijk, en eigenlijk had ik niet zo’n zin om samen te gaan lunchen. Toch deed ik het, een vriendschap van jaren kon toch niet zomaar verdwijnen? Ik was misschien wel een beetje veranderd, maar dat was zij ook… vroeger zou ze nooit een vergadering bijeen hebben geroepen, nu had ze het wel gedaan. Ik had zelfs nog half en half gedacht dat ze het na Sultanes toespraak nog een keer zou doen, maar dat had ze toch niet aangedurfd, of misschien vond ze het niet meer nodig. Er was immers niets meer wat we konden doen, het was alleen maar afwachten. Afwachten of iemand toch graag koningin wilde worden of misschien deze spanning gewoon wilde doorbreken, of afwachten tot de maand voorbij was en Sultane bekend zou maken wie de nieuwe koningin werd.

“Ik wil je iets heel schokkends vertellen, maar je moet beloven dat je het niet aan de anderen vertelt,” zei Nazli toen ik de deur open deed, en dat was wel een heel vreemde manier om begroet te worden. Vroeger waren dat soort beloftes niet eens nodig, omdat we toch alleen maar met elkaar praatten, maar dat ging niet meer op… ineens werd overal met iedereen over gepraat. Ik begreep wel waarom Nazli het nu zei, maar toch was het raar, om ineens te moeten beloven dat ik mijn mond zou houden.

“Goed, prima, uiteraard… iets heel erg schokkends?”

Ik realiseerde me nu pas wat ze nu eigenlijk gezegd had. Wat kon er voor ‘heel erg schokkends’ te vertellen zijn, en waarom zei ze het op zo’n vreemde manier, met een glimp van triomf in haar ogen?

“Ja, iets heel erg schokkends… kom, we gaan even in de eetzaal zitten, dan kunnen we tenminste goed zien wie er bij ons in de buurt zitten. Ik zou het hier niet vertrouwen, iedereen kan vanaf haar kamer horen wat we aan het bespreken zijn.”

Goh, ze nam het wel erg serieus allemaal, en ik begreep er steeds minder van. Het leek wel alsof persoonlijkheidsverandering een soort virus was, wat na Amir ook Nazli besmet had, en ik hoopte maar dat ze snel weer zou genezen. Zo hoorde ze niet te zijn, dit was mijn beste vriendin toch niet? Of was ik degene die was veranderd, zoals zij beweerde? En waarom ging alles ineens zo snel?

We kwamen al vlug in de eetkamer aan en Nazli liep onmiddellijk naar de tafel helemaal in de hoek, van waaruit niemand ons zomaar zou kunnen naderen zonder dat we het zagen. Ik merkte dat ze zelfs op de dienstmeisjes lette, wat ik echt nog nooit iemand had zien doen en zeker zij niet… wat was ze ontzettend paranoïde ineens! Wat voor vreselijk geheim had ze ontdekt? Ik begon ondertussen wel nieuwsgierig te worden, ook al dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen en dat ze gewoon heel erg overdreef. Misschien wilde ze gewoon mijn aandacht trekken, ook al had ze die heus wel, ook zonder vreemd gedrag.

“Goed, ik geloof dat er niemand in de buurt is nu, dus ik kan het wel vertellen,” begon ze geheimzinnig, terwijl ze nog één keer haar ogen door de hele zaal liet gaan. Ik keek ook maar even mee, blijkbaar was paranoïde zijn nogal aanstekelijk, maar er was echt niemand. Geen dienstmeisje, geen haremmeisje, helemaal niemand… wat op zich al vreemd was, want het was gewoon lunchtijd en normaal was het hier aardig druk. Zou Nazli iedereen hebben weggejaagd?

“Begin maar,” zei ik, toen het wel heel lang stil bleef.

“Goed… vannacht kon ik, zoals heel vaak, weer eens niet slapen omdat ik zoveel lag te piekeren over wat er met ons moet gebeuren. Het was doodstil op de gang, ook al was het nog best wel vroeg, maar je herinnert je waarschijnlijk nog wel dat iedereen heel vroeg is gaan slapen. Ik zit me af te vragen waarom… hoe dan ook, op het moment dat de dwerg normaalgesproken langs komt sliep zowat iedereen al, behalve ik. Ik hoorde hem eerst langs mij lopen, dus ik denk dat hij naar jou of naar Raniya is gegaan, heb je iets gehoord?”

“Nee,” zei ik naar waarheid, “Maar ik sluit niet uit dat hij wel langs is geweest, ik slaap meestal behoorlijk diep… al was hij de vorige keer dat hij langskwam wel erg hardnekkig.”

“Hoe dan ook, vlak daarna hoorde ik hem weer teruglopen, en op dat moment raakte ik toch wel erg nieuwsgierig naar wie hij nu zou vragen. Ik weet niet hoe ik op dat idee kwam, want logischerwijs had ik moeten denken dat ik het de volgende dag wel zou horen, maar toch wilde ik het met mijn eigen ogen zien… dus ik kwam uit bed, liep heel voorzichtig naar de deur en opende die toen de dwerg er voorbij was gelopen.”

Ik keek haar verbaasd aan, dit soort dingen had ik echt niet achter haar gezocht. De dwerg bespioneren, en daarmee dus ook de andere meisjes in de harem bespioneren? Waarom juist nu, nu ze het toch wel zou horen de komende dag? Zou ze het misschien al eerder hebben gedaan, op momenten dat het nog wel uitmaakte? Ik vroeg me af of ze mij ooit had bespioneerd, of Raniya, of wie dan ook… het was eigenlijk nooit in me op gekomen om stiekem de deur open te doen en te kijken wie er langs kwam en bij wie de dwerg aanklopte. Natuurlijk had ik wel verstijfd in bed gelegen als ik zijn voetstappen hoorde, bang dat hij bij iemand anders aan zou kloppen, hopende dat ik de gelukkige zou zijn… maar ik was nooit uit bed gekomen en had nooit de deur geopend. Zou dat bovendien ook niet opvallen? Ik wist dat mijn deur soms wel kon piepen - ik had vaak genoeg heel voorzichtig de deur open gedaan, bang dat iedereen zou kunnen horen dat ik mijn kamer ’s avonds verliet - gold dat niet voor de hare?

“Ja, een heel klein stukje maar, ik was bang dat hij zich anders om zou draaien en me zou zien… dat zou pas echt eng geweest zijn, ik weet niet wat hij dan gedaan zou hebben. Eigenlijk heb ik hem altijd al een beetje eng gevonden, jij niet? Maar goed, ik opende de deur dus een klein stukje en ik kon hem een stukje door de gang zien lopen, tot hij uiteraard om de hoek verdween…”
Ik verwachtte half en half dat ze nu ging vertellen hoe ze haar kamer uit was gegaan en om de hoek van de gang was wezen kijken, maar dat was het toch niet helemaal.

“Toen kon ik niets meer zien, maar ik durfde ook niet naar buiten te gaan, dus ik besloot om maar goed te gaan luisteren… ik weet nog steeds niet waarom, ik was gewoon ineens nieuwsgierig, en naar later bleek precies op het juiste moment.”

Weer een dramatische pauze, en nu begon ik pas echt geïnteresseerd te raken, want blijkbaar had ze iets belangrijks ontdekt. Nou ja, dat wist ik al eerder, maar ik begon meer en meer te geloven dat het ook echt iets belangrijks was… en eigenlijk vermoedde ik al zo’n beetje wat het zou zijn. Ik bedoel, hoeveel mogelijkheden waren er nou eigenlijk? Er was niet zoveel wat er hier zou kunnen gebeuren, meisjes die de dwerg zeiden dat ze niet mee wilden gaan waren niet zo interessant, dus er was maar één andere mogelijkheid… zou er echt iemand zijn die het had gedaan, of verbeeldde Nazli het zich maar? En welke van de twee mogelijkheden zou ik het prettigst vinden?

Ja, de eerste natuurlijk, maar toch zou het ook wel als verraad voelen. En wie zou het zijn?
Gelukkig vond Nazli blijkbaar ook dat de dramatische pauze wel lang genoeg was geweest en pakte ze de draad van haar verhaal weer op: “Nou goed, ik stond daar dus te luisteren hoe hij steeds verder en verder liep, ik begon me al af te vragen wanneer hij eindelijk zou stoppen… misschien zou hij zelfs geen tweede persoon meer vragen, misschien ging hij wel gewoon terug naar Amir. Maar uiteindelijk stopte hij toch en hoorde ik hem op de deur kloppen, vrij hard, dus blijkbaar had hij geleerd van de vorige keer, toen het meisje niet opendeed. Wie het ook was, zij deed wel open, want ik hoorde hem praten, ook al kon ik niet verstaan wat hij zei… ach, het is toch altijd ongeveer hetzelfde. Ik verwachtte dat ik nog wat gemurmel zou horen en dan een deur die weer dicht ging, maar toch bleef ik luisteren, want ik had toch niets beters te doen. Niemand zou me betrappen, voor de dwerg weer de hoek om was, had ik mijn deur allang dicht… dus ik bleef staan, met de deur op een kier, en toen hoorde ik inderdaad een meisje iets zeggen, en tot mijn verbazing was het redelijk verstaanbaar. De algemene boodschap was in ieder geval duidelijk, ze ging met hem mee.”

Ik hapte naar adem, ook al had ik natuurlijk kunnen weten wat er ging gebeuren. Toch, het idee dat er echt iemand was die nog steeds naar Amir toe wilde… wie was het? Zou Nazli me dat überhaupt kunnen vertellen, of had ze dat niet kunnen zien of horen? Het was blijkbaar iemand die helemaal aan het einde van de gang woonde - tenminste, vanaf mij gezien, logischerwijs was het het begin van de gang - en dat betekende dat het een van de nieuwere meisjes was. Zou het Adara soms zijn? Zij was tenslotte als eerste begonnen over de mogelijkheid dat er toch een meisje koningin zou willen worden, en ze had gezegd dat we het dat meisje dan niet kwalijk moesten nemen… had ze het soms over zichzelf gehad? Of was ik nu wel heel erg paranoïde? In principe had ik haar wel gelijk gegeven, toch?

“Op dat moment werd ik zo ontzettend nieuwsgierig dat ik gewoon moest weten wie het was, allerlei opties gingen door mijn hoofd, Adara, Nanna… waarschijnlijk dezelfde mensen als waar jij nu aan dacht. Ik twijfelde nog even maar opende toen de deur, gelukkig piept die niet, en ik liep heel zachtjes door de gang. Ik was echt ontzettend bang dat ze me zouden zien, maar ik werd wel beloond, want ik kon heel duidelijk zien wie er met de dwerg mee ging.”

“Nou, vertel dan!” riep ik toen Nazli even stil was, maar ze keek eerst uitgebreid om zich heen
om te controleren of er echt geen dienstmeisjes in de buurt waren, en toen boog ze zich voorover en keek me geheimzinnig aan. Het moest wel echt een heel goed verhaal zijn…

“Leyla,” zei ze zachtjes, en ik geloof niet dat ik ooit zo geschokt heb gekeken. Leyla?! Als er iemand was van wie ik het niet had verwacht, was het wel dat boerenmeisje… waarom was zij bij Amir geweest? Had ze ons toch allemaal voor de gek gehouden, was het een grote truc geweest om ervoor te zorgen dat wij niet meer in de prins geïnteresseerd waren, zodat zij met hem kon trouwen? Had ze Maram soms omgekocht om een vreemd verhaal op te hangen, was alles gelogen wat ze aan ons had verteld, waren we echt zo enorm voor de gek gehouden? De meest rare ideeën vlogen door mijn hoofd, maar eigenlijk kon ik het me nog steeds niet echt voorstellen. Ze was zo overtuigd geweest van haar eigen principes, Maram had ook heel overtuigend geklonken, en een paar dagen geleden had ze me nog verteld dat ze zich zo schuldig begon te voelen… of was dat soms omdat ze zich schuldig voelde dat ze tegen ons gelogen had? Ik wist het echt niet meer, wederom was Leyla er indirect in geslaagd om mijn hele leven overhoop te halen.

In feite moest het natuurlijk niet uitmaken, want ik had zelf gemerkt hoe Amir zich tegenover mij had gedragen, en zo iemand wilde ik niet als echtgenoot, toch? Als Leyla hem wilde hebben, dan maakte dat toch eigenlijk niet uit, dan moest ik daar toch blij mee zijn? Waarom voelde het dan toch heel naar? Waarschijnlijk omdat het gewoon betekende dat ze tegen ons gelogen had, dat ze ons allemaal voor de gek had gehouden en dat wij erin waren getrapt. Dat voelde niet goed.
“Ja, ik weet dat het een enorme verrassing is… dat was het voor mij dus ook, ik wist echt niet wat ik moest doen. Eigenlijk ben ik nog steeds verbaasd dat ze me niet hebben gehoord toen, want voor m’n gevoel begon mijn hart echt enorm te bonken en hapte ik naar adem, maar ze liepen samen richting Amirs vertrekken. Ik durfde niet te blijven wachten tot Leyla terugkwam, want ik was bang dat ze me zou zien, dus ik ben terug gegaan naar mijn kamer en heb gewacht tot het ochtend was. Ik bedoel, hoe kan ze dit nou doen? Na al die mooie woorden over principes en zelfrespect geeft ze zichzelf toch aan hem over… ik begrijp het gewoon niet, ze had zijn aandacht al, hij vond haar mooi en interessant, dus waarom heeft ze zo’n risicovolle omweg gebruikt om hem te krijgen?”

“Wat als dat niet zo was? Wat als ze niet met hem naar bed is gegaan?” wierp ik op, maar eigenlijk wist ik zelf ook wel dat het onzin was. Wat zou ze anders zijn wezen doen, verhaaltjes vertellen? Nou ja, ze had nog een kans, als ze dadelijk zelf toe zou geven dat hij haar had gevraagd en dat ze was gegaan, dan zou ik haar misschien ook geloven als ze zei dat ze alleen maar met hem had gepraat. Eigenlijk kon ik me niet voorstellen dat ze het ook echt zelf zou vertellen straks, maar goed…

“Ik zou het graag willen geloven, maar het kan eigenlijk gewoon niet. En tegelijkertijd snap ik er helemaal niets van en zou ik graag een andere verklaring hebben voor dit gedrag, misschien wordt het daar wat duidelijker van. Wat moeten we hier nu mee, vind je dat we dit ook aan de anderen moeten vertellen of dat we Leyla ermee moeten confronteren? Of moeten we juist afwachten wat er verder gebeurt? Ik wilde het in ieder geval met jou delen, deels ook in de hoop dat jij een goed advies zou kunnen geven… ik heb er geen spijt van dat ik ben wezen kijken want het is beter om de waarheid te weten, maar wat is de waarheid precies in dit geval?”

“Ik wou dat ik het wist,” verzuchtte ik, terwijl ik in mijn hoofd over de mogelijkheden ging. Leyla confronteren, afwachten, het aan iedereen vertellen, misbruik maken van onze kennis… allemaal opties, al wist ik niet van allemaal hoe we ze voor elkaar moesten krijgen.

“Ik denk dat het het beste is als we er gewoon met haar over praten. Misschien is het allemaal wel een misverstand, misschien heb je je toch vergist, misschien kan ze het wel uitleggen… een beetje vertrouwen tonen is nooit verkeerd, en als er echt iets aan de hand is, kunnen we het er altijd nog met de rest over hebben. Uiteraard mag ze doen wat ze wil, we hebben geen duidelijke afspraak, maar het is wel erg vals en oneerlijk van haar, en ze mag best weten wat we van haar vinden. Tenminste, als het dus waar is… nou ja, ik stel dus voor dat we haar confronteren en dat we daarna wel verder zien.”

Nazli knikte langzaam, maar ik zag dat ze het wel met me eens was. Nu was natuurlijk de volgende vraag hoe en waar en wanneer we Leyla samen zouden ondervragen. Aan de ene kant wilde ik het het liefst zo lang mogelijk uitstellen, aan de andere kant was het ook maar beter om er vanaf te zijn en weer duidelijkheid te hebben.

“Laten we dat dan maar doen ja, ik geloof wel dat je gelijk hebt. Zullen we dan morgen met haar gaan praten, zodat we allebei een beetje zijn afgekoeld en haar zelfs de kans hebben gegeven om er zelf over te beginnen in de groep?” zei Nazli, waarmee ze maar weer eens liet blijken dat wij af en toe toch wel erg dezelfde dingen dachten. Ik knikte, morgen klonk goed, dat gaf me nog een beetje tijd maar toch ook gauw duidelijkheid.

***

Uiteindelijk bleek dat we niet eens tijd kregen om eerst met Leyla te praten, want later die middag werden alle meisjes wederom door Sultane naar de eetzaal geroepen. Ik was op mijn kamer toen Maram opgewonden binnen kwam stormen zonder te kloppen, iets wat normaalgesproken niemand durfde te doen, maar aan haar rode gezicht kon ik al zien dat er iets bijzonders aan de hand was.

“Alina, kom vlug, we moeten weer naar de eetzaal, Sultane is er! Ze kijkt heel erg tevreden, ik ben benieuwd wat er aan de hand is, maar ze wil het pas vertellen als iedereen er is… en weet jij misschien waar Leyla is? Ik kan haar nergens vinden, ze is niet op haar kamer en de gemeenschappelijke ruimtes zijn ook al leeg gehaald, waar kan ze dan nog zijn?”

Op dat moment twijfelde ik niet meer aan Leyla’s bedoelingen en waarom Sultane ons naar de eetzaal riep, maar dat durfde ik niet tegen Maram te zeggen. Maram zou zich zo rot voelen, ze was er zo van overtuigd geweest dat Leyla aan haar kant stond en degene was van wie ze de meeste steun kon verwachten. Tenminste, als Maram geen deel uitmaakte van Leyla’s plan, misschien had zij ook wel gelogen… als dat zo was, dan deed ze het wel erg goed, want ze leek nu oprecht nieuwsgierig naar Sultanes verhaal en bezorgd om Leyla. Ik zou later wel een oordeel vellen, als ik haar gezicht kon zien terwijl Sultane haar grote nieuws vertelde.

Zelf was ik niet eens meer nieuwsgierig, alleen maar heel erg teleurgesteld in Leyla, maar ik probeerde er niets van te laten merken. Maram zou alleen maar lastige vragen gaan stellen en me waarschijnlijk niet eens geloven als ik de waarheid vertelde, het was beter als iemand anders dat deed. Ik trok mijn gezicht dus in de plooi en zei: “Nou, ik ben benieuwd, ik kom er direct aan!”

Zonder er verder nog woorden aan vuil te maken liep Maram meteen weer weg, ongetwijfeld op zoek naar Leyla of iemand anders die er nog niet was.

Ik voelde me plotseling heel erg moe. Dit was dus het einde, Leyla was verdwenen uit de harem en zou ongetwijfeld bij Amir zijn, en wij moesten allemaal terug. Ik moest terug naar mijn leven en wennen aan het feit dat ik met iemand anders zou trouwen. Ik zou zelfs weer moeten wennen aan mijn ouders, aan weer naar buiten kunnen en boodschappen doen en niet meer in spanning zitten.

Ik was zo veranderd in het afgelopen anderhalf jaar, ik kon me eigenlijk niet voorstellen dat ik nu zomaar weer terug zou kunnen vallen in mijn oude leventje. Ik zou er nog met Nazli over kunnen praten, en misschien nog met een aantal anderen die ik redelijk vertrouwde, maar mijn ouders zouden het niet begrijpen. Wat moest ik nu met mezelf aan?

Leyla wist tenminste wat er nu ging gebeuren. Ze zou eindelijk alle luxe krijgen die ze wilde, ze hoefde nooit meer terug naar het platteland en kon zelfs haar ouders naar de stad halen. Ik wilde eigenlijk wel even met haar praten, maar ik had geen flauw idee hoe ik dat voor elkaar zou moeten krijgen. Zij was nu ergens met Amir en zou voorlopig geen contact hebben met de buitenwereld, laat staan met een meisje dat iedereen ervan zou verdenken dat ze jaloers was… niemand zou mij nog onder vier ogen met Leyla laten praten de komende weken. Zou ze eigenlijk echt zwanger zijn, dat kon toch nog niet? Blijkbaar was het nu al genoeg om interesse in Amir te hebben, die kinderen kwamen nog wel. Hoe zou gisteravond verlopen zijn?

Er waren zoveel vragen die ik Leyla zou willen stellen, over waarom en hoe en wat, maar ik zou er waarschijnlijk de kans niet meer toe krijgen. Pas over een half jaar ofzo zouden we elkaar weer zien, en dan als koningin en gewone edelvrouwe, misschien zelfs wel allebei getrouwd. Tegen die tijd zou ik deze gevoelens en vragen misschien zelfs alweer vergeten zijn. Ik wou dat ik haar nu even uit kon schelden en een verklaring kon eisen, maar dat kon niet. Ik kon eigenlijk maar beter naar de eetzaal gaan, dadelijk kwam Maram nog vragen waar ik bleef. Ze mocht geen twijfels krijgen over wat ik wist, straks werd ik er nog van verdacht met Leyla samen te zweren… ik wist wel zeker dat de andere meisjes ook boos en teleurgesteld zouden zijn. De nieuwe koningin zou niet bepaald populair zijn, maar dat was ze eigenlijk nooit, vaak raakten nieuwe koninginnen bevriend met oudere of juist jongere vrouwen, in ieder geval niet met degenen die samen met hen in de harem hadden gezeten.

Met een zucht stond ik op en liep naar de eetzaal, het had toch geen zin om het uit te stellen.
Mijn aankomst werd begeleid door een enthousiaste uitroep van Sultane: “Kijk eens aan, daar is het laatste verloren schaap, dan kunnen we nu overgaan naar het goede nieuws!”

“We zijn nog niet helemaal compleet, mevrouw, Leyla is er nog niet,” zei Adara, die al net zo bezorgd leek te zijn als Maram. Wel, ze hoefden zich geen zorgen te maken, Leyla was in goede handen… nou ja, eigenlijk niet natuurlijk, maar ze had er zelf voor gekozen om zich slecht te laten behandelen. Daar hoefden we echt geen medelijden mee te hebben of wat dan ook.

“Dat hoeft ook niet, het goede nieuws gaat namelijk juist over Leyla…” zei Sultane geheimzinnig.

Ik keek de groep rond, want ik hoefde zelf niet verbaasd te reageren, en zag dat een aantal meisjes al iets begonnen te vermoeden na deze mededeling. Er waren tenslotte maar weinig dingen waar Sultane zo gelukkig van zou worden, en er was maar één manier waarop Leyla haar blij kon maken.

“Je bedoelt toch niet…” fluisterde iemand achter me, ik vermoedde Maram. Ik knikte vermoeid, ook al zou ze dat niet kunnen zijn, en ik zocht oogcontact met Nazli. We glimlachten even naar elkaar.

“Lieve meisjes van de harem, ik heb goed nieuws voor jullie, geen van jullie zal worden gedwongen om koningin te worden. Eigenlijk is dat natuurlijk slecht nieuws, maar jullie zullen er vast blij mee zijn, rare kinderen… hoe dan ook, Amir heeft besloten dat hij met Leyla wil trouwen, en zij heeft daarin toegezegd. Dat betekent dat jullie naar huis mogen en zij net zolang tijd met hem zal doorbrengen tot ze zwanger is. Ons land krijgt eindelijk een nieuwe koning!”

“De slet!” riep iemand, en weer dacht ik dat het Maram wel zou zijn, ook al waren dergelijke woorden niets voor haar.

Sultane negeerde die uitspraak en ging vrolijk verder: “Jullie hebben nog één dag om jullie spullen te pakken en te bedenken hoe jullie dit aan jullie ouders gaan uitleggen, morgen wordt de harem leeg gemaakt en zal het weer vijfentwintig jaar duren voor er nieuwe meisjes in komen. En ik vermoed dat daar weinig dochters van jullie bij zullen zijn…”

In deze gemene, snerende vrouw herkende ik nauwelijks nog iets van de goede vriendin van mijn moeder die altijd zo lief voor mij was geweest, maar toch waren deze Sultane en de Sultane van vroeger dezelfde persoon. Wat een vreemd idee dat mensen zo ontzettend konden veranderen doordat hun geliefden werden gekwetst. Of verzon ik nu excuses voor haar die ze niet verdiende?

Ik voelde dat de rest van de groep woedend en ongelovig was, en dat voedde mijn eigen gevoelens weer. Nog steeds begreep ik er niets van… wat was er gebeurd met de Leyla die ik dacht te kennen? Hoe zou ze zich nu voelen, was ze trots op zichzelf? Ik kon het me niet voorstellen, ik zou me zo verschrikkelijk schamen als ik haar was, maar misschien dacht zij er anders over. Misschien had ik haar toch nooit echt gekend, misschien had niemand hier haar echt gekend.

Plotseling merkte ik dat Sultane mijn richting op liep, en ik zuchtte diep. Als ik ergens nu geen zin in had dan was het om te luisteren naar Sultane die me nog verder beledigde en uitlachte en zei dat ze mijn moeder het hele verhaal al had verteld of iets dergelijks… liefst wilde ik nu gewoon weglopen, zou dat kunnen? Wat zou ze me nog kunnen maken, nu de tijd in de harem voorbij was en ik niet meer deels onder haar gezag stond? Niets, toch?

Ik kwam al overeind, in de hoop dat ik zou kunnen vluchten voor haar tirade begon, maar ik beloofde mezelf dat ik desnoods gewoon weg zou lopen terwijl ze aan het praten was.

“Alina, ik heb nog iets voor je, Leyla heeft me gevraagd of ik je dit wilde geven.”

Dat was zo totaal niet wat ik had verwacht, dat ik met open mond in half zittende, half staande positie bleef en zelfs vergat om mijn hand uit te steken. Sultane glimlachte koeltjes, gooide iets op tafel voor me en liep vervolgens weg zonder me te groeten. Ja, zij had gezegevierd, het was allemaal goed gekomen met haar zoon, ze zou een schoondochter krijgen en nog enkele jaren in alle rust met haar man van het leven kunnen genieten. Zij had echt niets meer om over te klagen.
Pas toen Sultane verdwenen was, keek ik voor me. Er lag een envelop van perkament voor me op tafel, waar half een brief uit stak. Leyla had me een brief geschreven? Ik wist niet eens dat ze kon schrijven… misschien had ze het door iemand anders laten doen.

“Nou, maak open, we zijn benieuwd,” zei Raniya. Ik had niet eens gemerkt dat het andere meisje ook nog in de buurt was, maar nu ik om me heen keek, zag ik alleen maar nieuwsgierige blikken.

Iedereen vroeg zich natuurlijk af wat Leyla mij te zeggen had… waarschijnlijk dachten ze nu echt dat ik hier al de tijd al van had geweten en dat ik Leyla had geholpen. Veel maakte het me niet uit, Nazli wist de waarheid en zij was het belangrijkste voor mij, de anderen konden de pot op.

“Nee, ik ga naar mijn kamer om in te pakken en dat zouden jullie ook moeten doen,” zei ik in een impuls, want ik had echt geen zin om deze brief met iedereen te delen. Het kon me niet schelen wat ze ervan dachten, ik wilde hem eerst zelf lezen en later zou ik hem misschien aan Nazli laten lezen, of aan Maram ofzo, in ieder geval niet aan Raniya. Ik wilde alleen zijn op het moment dat ik die brief las, ik wilde niet dat iemand anders commentaar ging geven voor ik er zelf goed over had nagedacht.

Diep van binnen wist ik dat deze brief een soort van verklaring moest bevatten, een antwoord op de vragen die ik had, ook al had Leyla niet kunnen weten dat ik me die dingen afvroeg. Ze voelde blijkbaar de behoefte om haar motieven uit te leggen, en om de een of andere reden had ze mij daarvoor uitgekozen en niet bijvoorbeeld Maram. Misschien hoopte ze dat ik het aan de anderen zou vertellen, ik wist het niet, ik zou het vanzelf wel merken als ik de brief las.

“Ik geloof er niets van, je gaat gewoon de brief lezen. Wij hebben er ook recht op om te weten wat Leyla bezielde of wat ze je te zeggen heeft! Of is dit soms een brief waarin ze je bedankt?”
zei Maram achterdochtig. Ik wist wel dat ze dat zouden denken… maar ze hadden gewoon ongelijk, ik had er echt niets mee te maken. Het had echter weinig zin om dat te gaan zeggen.

“Ik zou niet weten waarvoor, volgens mij ben jij degene die met je verhaal de hele groep heeft overgehaald, ik zou eerder jou verdenken,” zei ik koud, en vervolgens stond ik op en liep weg, de hele groep achterlatend. Nazli zou het wel begrijpen… waarschijnlijk zou iedereen nu gaan inpakken en reflecteren op de tijd in de harem. Straks zouden we nog allemaal gezamenlijk eten, vreesde ik, maar dat was dan ook de laatste keer. We gingen terug, morgen.

Ik opende de deur van mijn kamer en liep naar binnen, met de brief nog steeds stijf in mijn rechterhand geklemd. Hij moest ondertussen al behoorlijk verkreukeld zijn, maar ik zou hem vast nog wel kunnen lezen. Ik wilde het rustig doen, zorgen dat ik precies wist dat er stond, niet over belangrijke woorden heen lezen… op de een of andere manier was het echt heel belangrijk voor me wat Leyla geschreven had en welke verklaring ze had voor haar gedrag.

Voorzichtig ging ik op het bed zitten en haalde de brief uit de envelop waar hij zo te zien haastig in was gestopt. Ik wilde de brief heel snel open vouwen, maar ik deed het niet, en streek zelfs nog voorzichtig elke vouw glad toen ik hem had geopend. Gek eigenlijk, ik wilde het zo graag weten, en toch was ik nu zo langzaam aan het doen… dit was het enige waardoor ik me minder bedrogen zou kunnen gaan voelen, maar ik wist niet zeker of het daar wel echt voor zou zorgen.

Lieve Alina, begon de brief, en ik wist niet waar ik dat eerste woord aan had verdiend, maar dat maakte niet uit. Misschien was ze aan het slijmen, misschien meende ze het wel, al had ik niet het gevoel dat ik zo lief voor haar was geweest. Misschien begon ze al haar brieven wel zo.
Ik weet dat jij en de anderen nu heel erg verbaasd zijn en dat jullie je waarschijnlijk heel erg bedrogen voelen. Misschien zijn sommigen van jullie zelfs nog wel jaloers, wat ik me niet goed kan voorstellen, maar jullie hebben zo lang met het idee geleefd dat met Amir trouwen leuk en fantastisch is… eigenlijk zou ik niet verbaasd moeten zijn als dat het geval was. Hier waren er een paar regels doorgekrast, en wel zo goed dat ik echt niet meer kon lezen wat er stond. Wat zou ze toch nog te verbergen hebben? De eerste regels waren al vreemd en warrig, alsof ze gewoon direct had opgeschreven wat ze in haar hoofd had, zonder er over na te denken. Dat verklaarde ook wel waarom er regels waren doorgekrast. Hoe dan ook, je hebt ondertussen het nieuws vast ook al gehoord, ik ben vannacht naar Amir toe gegaan toen de dwerg het me vroeg en ik heb erin toegestemd om zijn echtgenote te worden. Ik ben nog niet met hem naar bed geweest, gisteravond hebben we vooral gepraat, maar ik weet dat het niet lang meer zal duren. Waarschijnlijk begrijp je niet waarom ik het heb gedaan, al ben je misschien toch slimmer dan ik dacht… ik kon het gewoon niet laten gebeuren. Ik kon niet hulpeloos toezien hoe een van jullie in een huwelijk werd gedwongen wat ze niet wilde, zeker niet als ik er de oorzaak van ben dat ze dat niet wilde. Als ik er niet geweest was, waren jullie nu nog allemaal gelukkig en blij en om Amirs aandacht aan het vechten, en dan zou niemand zich in een huwelijk gedwongen voelen. Ik voelde me schuldig, en dat is de enige reden dat ik heb toegezegd. Liever ik dan een van jullie, ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik er de oorzaak van was dat een meisje voor haar leven ongelukkig was. Het was egoïstisch van me om mijn denkbeelden aan jullie op te dringen en het Amir zo moeilijk te maken dat hij zulke vreemde dingen ging doen. Ik voel me schuldig en de rest van mijn leven zal ik hiervoor boeten, al hoop ik dat ik uiteindelijk nog wel een beetje gelukkig met Amir zal worden. Ik hoop dat je me nu een beetje beter begrijpt dan voor je deze brief begon te lezen, en we zullen elkaar ongetwijfeld nog vaker tegen komen. Ik wens je een fijne thuiskomst en een goede echtgenoot toe en hopelijk zullen we hier ooit nog eens echt over kunnen praten. Tot dan hoop ik in ieder geval dat je me niet zult haten, wat je de andere meisjes vertelt, maakt me niet uit. Veel liefs, Leyla.

Ik liet de brief op de grond vallen en wilde dat er iemand hier was die over mijn schouder had meegelezen, zodat ik in ieder geval kon praten over wat er in de brief stond en wat Leyla dacht en zei.

Het idee dat iemand haar hele leven op zou geven alleen omdat ze zich anders schuldig zou voelen was natuurlijk volkomen idioot, en alleen al op basis daarvan wist ik niet of ik Leyla’s brief wel moest geloven. Misschien was ze bang geweest voor mijn reactie en had ze daarom maar een dergelijke brief geschreven zodat we misschien ooit nog normaal met elkaar om zouden gaan. Maar waarom ik, waarom niet Maram of Adara of wie dan ook? Er waren zoveel logische keuzes, en ik had niet het gevoel dat ik er daar een van was… of was ik de enige met wie ze over haar twijfels en schuldgevoelens had gepraat? Want dit kwam niet helemaal uit de lucht vallen, ze had dit soort dingen eerder gezegd. Ik had gewoon nooit gedacht dat ze iets zou gaan doen aan die gevoelens, omdat ik dat zelf nooit zou doen, in ieder geval niet door zulke drastische beslissingen te nemen.

Dit was het dus, de verklaring die ik had gewild, maar bevredigend was het niet. Natuurlijk, het was een mooi antwoord, maar ik dacht niet dat het het hele antwoord was… er moesten meer redenen zijn, ik geloofde gewoon niet dat alleen ongegrond schuldgevoel ervoor zou zorgen dat Leyla met Amir wilde trouwen. Ze moest hem ergens diep van binnen aantrekkelijk vinden, of misschien hadden haar ouders het geld hard nodig, er moest toch nog een andere reden zijn?

Wat het ook was, ik zou er waarschijnlijk nooit achter komen, want geen van ons zou nog graag over deze tijd in de harem willen praten. Anderhalf jaar van mijn leven had ik hier verspild, ook al was ik hier volwassen geworden… dat was ik ergens anders ook wel geworden, en dan vast een stuk gezonder.

Met een zucht opende ik mijn koffer en begon in te pakken. Tijd om naar huis te gaan.

***