(no subject)

[risana_schrijft]

Hoofdstuk 9: Vergadering

Ik zat rustig op mijn kamer een boek te lezen en was even de rest van de wereld vergeten, zo goed was het verhaal, tot er plotseling hard op mijn deur werd geklopt. Het was geen bekende klop, niet iemand die regelmatig bij me op bezoek kwam - niet dat er daar veel van waren - dus wie zou het zijn? Ik kwam voorzichtig overeind en liep naar de deur, maar voor ik hem zelf kon openen werd hij al open gegooid, en zag ik Maram voor mijn neus staan.

“Er is een vergadering in de danszaal, kom je ook?” vroeg ze, en aan haar strakke gezichtsuitdrukking kon ik wel zien dat ze gespannen was. Was er nieuws over Amir of over wat we gingen doen, en voelde ze zich nu misschien schuldig dat ze dit alles begonnen was? We hadden nog nooit een vergadering gehad, want we hadden nog nooit iets gehad om over te vergaderen, maar ik was eigenlijk wel erg benieuwd. Nu ik me niet meer zo hoefde te verzetten tegen het idee van Amir als slechte man, merkte ik dat ik ook minder bang was voor interactie met de andere meisjes, vooral Leyla. Eergisteren zou ik nog geweigerd hebben, omdat ik niet wilde praten over mijn eigen mening, wat dan weer voornamelijk kwam doordat ik niet overgehaald wilde worden… maar nu knikte ik.

“Goed, kom gauw dan, want je bent de laatste,” zei Maram terwijl ze vlug de gang weer uitliep, en ik volgde haar iets rustiger. Blijkbaar was ze gewoon alle kamers in de gang af gegaan, maar waarom zouden ze zonder ons beginnen, waarom had ze zo’n haast? Was er soms iets echt verschrikkelijks gebeurd, waar we allemaal zo gauw mogelijk over moesten overleggen?

Het bleef een raar idee, dat we allemaal samen ergens over moesten gaan vergaderen. Het was de eerste keer dat we het echt allemaal ergens over eens moesten zijn, dat we misschien wel moesten gaan discussiëren en dan besluiten dat de meerderheid haar zin kreeg, dat we informatie met elkaar wilden delen in plaats van het geheim te houden, omdat het een voordeel zou kunnen opleveren. Het zorgde er eigenlijk wel voor dat ik de andere meisjes als… nou ja, niet als vriendinnen, maar wel als mensen met wie ik samenwerkte begon te zien. Vriendinnen was een beetje teveel gevraagd, eigenlijk zou ik nog steeds alleen Nazli als zodanig willen beschouwen, hoeveel ik gisteren ook had gepraat met bepaalde mensen. Misschien dat Leyla ooit in de buurt zou komen, ook al hadden we wel een erg slechte start gemaakt samen en zou ik haar waarschijnlijk altijd wel een beetje kwalijk blijven nemen dat ze mijn hele wereld overhoop had gehaald en dat ze zo verschrikkelijk arrogant was geweest terwijl ze dat deed.

“Alina, fijn dat je er bent, want deze hele vergadering gaat eigenlijk over jouw idee van vanochtend.”

Dat was niet echt de begroeting die ik had verwacht, en zeker niet van Nazli, die blijkbaar de voorzitster was van deze vergadering… nu staarden ruim twintig paar meisjesogen me aan, alsof ik de waarheid in pacht had. Gelukkig keek Raniya alleen maar misprijzend en was dus niet alles veranderd. Zij zou in ieder geval nooit en nooit een vriendin van me kunnen worden, daar hoefde ik me geen zorgen over te maken.

“Kijk maar niet zo verbaasd… het leek me wel handig als we even allemaal overleggen over hoe we nu precies omgaan met onze afspraak om Amir niet meer zijn zin te geven. Misschien is het zelfs wel goed als we het alvast over de mogelijke gevolgen gaan hebben, want ik neem aan dat ze in het paleis heus wel zullen merken wat wij doen en het liefst zo snel mogelijk willen veranderen.”

“Echt?” zei een angstige stem, en toen ik omkeek zag ik dat Adara een hand voor haar mond sloeg en vuurrood werd. “Ik had me gewoon nooit echt gerealiseerd dat er gevolgen zouden zijn, wat kunnen ze dan doen om het te veranderen?”

“Daar moeten we het dus even over gaan hebben. Het geeft niet dat je er verder niet zoveel bij hebt nagedacht, maar het is wel goed als we dat nu even samen gaan doen,” zei Nazli vriendelijk.

Ik herkende mijn beste vriendin bijna niet meer terug, sinds wanneer had zij leiderschapstalenten? Maar iedereen leek wel naar haar te luisteren, dus deed ik maar gewoon mee, het zou vast goed voor haar zijn om te merken dat mensen naar haar luisterden. En het was ook wel makkelijk, want ik had geen flauw idee wat ze nu precies wilde bespreken, al klonk het wel goed en verstandig en dergelijke.

“Ik vertelde Alina vanochtend min of meer hetzelfde als wat ik ook aan een aantal van jullie heb verteld, namelijk dat Amir me bij zich riep en dat ik uiteindelijk toch maar besloot om te gaan, maar dat ik het best eng vond omdat ik niet wist wat er ging gebeuren. Hij besprong me min of meer, net als bij Maram gebeurde, en toen ik zei dat ik het niet wilde begon hij echt te mokken. Vervolgens vroeg ik waarom hij zich zo gedroeg en toen zei hij dat alle mannen nu eenmaal zeer regelmatig met een vrouw naar bed willen en dat we dat maar gewoon moesten accepteren, waarna ik boos weg ben gelopen omdat ik het complete onzin vond en vind. Hoe dan ook, Alina zei toen dat we misschien gewoon moesten afspreken om helemaal niet meer naar hem toe te gaan, en eigenlijk ben ik het daar wel mee eens… maar wat vinden jullie ervan?”

“Iedereen kan toch gewoon doen wat ze wil?” zei Raniya, “Moeten we nu per se overal een afspraak over gaan maken? Ik denk niet dat iemand van ons nog zo stom is om met Amir naar bed te gaan, maar dan hoeven we ons verder toch niet aan rare regeltjes te gaan houden? Ik vind het in ieder geval maar onzin, ik besluit zelf wel waar ik zin in heb.”

“Het is echt geen leuke ervaring hoor,” zei Maram, een aanval uit onverwachte hoek, maar eigenlijk was ik het ook wel een beetje met Raniya eens. Niet dat ik het hardop zou zeggen, maar ik had niet echt bedoeld dat we een afspraak met de hele groep hierover moesten maken… ik bedoelde alleen maar dat we iedereen op de mogelijkheid konden wijzen om hier te blijven, zodat ze vervelende situaties konden ontwijken. Maar ik zou nooit hardop Nazli afvallen en Raniya bijvallen, dus zei ik gewoon niets en wachtte tot andere mensen de discussie zouden voeren.

“Ik zeg toch ook niet dat ik er zin in heb om Amir zulke dingen te laten doen bij mij? Maar om er nou een afspraak over te gaan maken, alsof we bang zijn dat sommige mensen anders toch stiekem met hem naar bed gaan... dat is dan gewoon de fout van die mensen, daar hoeft de rest zich toch niet mee te bemoeien?”

“Nou, dat vind ik ook weer niet helemaal juist,” zei Nazli, “We moeten wel een signaal geven aan Amir, hem laten weten dat dit echt niet kan. Als er hier echt meisjes aanwezig zijn die nog steeds met hem naar bed zouden willen gaan, dan heeft het helemaal geen zin wat de rest doet. Ik vind dat dat in ieder geval wel een besluit van de hele groep moet zijn.”

“Als jij het graag wilt,” zei Raniya, maar het was duidelijk dat ze het niet echt meende. Nu vond ik dat ze wel een beetje lastig aan het doen was… dit voorstel was toch niet zo gek? Ik wist dat ik in ieder geval rustiger zou slapen als ik wist dat er niemand bij Amir was die avond, hoe stom dat misschien ook was. Als iemand anders wel nog steeds met hem naar bed ging, dan zou ik toch nog steeds die drang voelen om het ook te doen, omdat ik koningin wilde worden, omdat ik nog steeds macht en aanzien en dergelijke wilde… eigenlijk heel stom, maar ik kon er ook niets aan doen dat ik zo dacht.

“Dus we spreken dat in ieder geval af?” zei Nazli terwijl ze de hele zaal rondkeek, en iedereen knikte min of meer. Ik keek ook rond, want ik wilde zeker weten dat niemand zich hieraan onttrok… ook al zou het eigenlijk heel makkelijk zijn om je hieraan te onttrekken, zelfs als je nu zogenaamd de afspraak maakte. Iedereen zou kunnen liegen, iedereen zou kunnen besluiten dat koningin worden toch belangrijker was dan een verwende kroonprins straffen. Waarom deed het me nog steeds zo veel? Ik wilde hem toch niet meer, ik zou toch niet werkelijk jaloers worden op het meisje dat straks koningin werd, als er nog iemand koningin werd?

“Goed dan. Blijkbaar zijn er mensen tegen om af te spreken dat we ook niet naar Amir toe gaan, dus dat moet iedereen dan maar zelf besluiten…” Ze wierp een boze blik op Raniya en ik was blij dat ik mijn mond had gehouden. Nu wilde ik echter nog wel even iets zeggen.

“Denk er wel aan dat je in ieder geval niet naar hem toe hoeft, hij kan je nergens toe verplichten, niemand kan dat. En denk eraan dat het best moeilijk is om nee te zeggen, dus dat je het jezelf misschien maar beter makkelijk kunt maken.”

Nazli glimlachte naar me, dus blijkbaar had ik het goed gedaan en beschouwde ze het niet als aanval op haar voorstel.

“Dan wou ik nu graag verder gaan naar de eventuele gevolgen van ons besluit van zojuist en hoe we daarmee om moeten gaan, tenzij er iemand nog vragen heeft?”

Als een volleerd voorzitster keek Nazli de zaal rond, maar niemand voelde zich aangesproken. Als ze een hamer en een tafel had gehad, dan zou ze nu ongetwijfeld met de eerste op de laatste hebben geslagen, maar die had ze niet en dus klapte ze in haar handen. Ik keek nieuwsgierig toe, want ik had geen flauw idee hoe ze dit deel van de vergadering vorm wou gaan geven. Uiteraard waren er allerlei mogelijke gevolgen te bedenken, en aan de meeste dacht ik maar liever niet, maar hoe moesten we hierover gaan vergaderen? Wat hoopte ze hiermee te gaan bereiken? Ik kon me heel goed voorstellen dat sommige mensen, Adara bijvoorbeeld, zo zouden schrikken van de mogelijke gevolgen dat ze weer terug wilden komen op hun besluit… aan de andere kant was het misschien niet netjes om niet iedereen goed voor te lichten over wat er nu kon gaan gebeuren. Maar wat was dat precies? Waar moesten we op rekenen en wat was echt te gek voor woorden?

“Dit is een beetje een moeilijk deel,” begon Nazli aarzelend, “Ik weet zelf ook niet zo goed wat we kunnen verwachten, maar het is wel belangrijk dat we al een beetje hebben gepraat over wat er hierna gaat gebeuren. Uiteraard zal Amir er heel gauw achter komen wat we hebben afgesproken, misschien weet hij het zelfs al, en daarna moet er eigenlijk wel iets gebeuren, de vraag is een beetje wat.”

“Waarom moet er per se wat gebeuren?” vroeg een meisje, ik kon even niet zien wie het was, maar ik vond het wel een heel erg domme vraag. Hoe naïef kon je zijn, dat je dacht dat men dit zomaar voorbij zou laten gaan en gewoon zou negeren dat er nooit een nieuwe kroonprins zou komen?

“Omdat de koning al behoorlijk oud is en niet meer zo goed in staat om te doen wat hij moet doen, maar Amir het niet over mag nemen tot hij getrouwd is, en hij niet mag trouwen tot zijn toekomstige vrouw zwanger van hem is,” antwoordde Nazli geduldig, maar ze moest het haast wel net zo’n domme vraag vinden als ik. Gelukkig bleef zij altijd wat rustiger onder de domheid van anderen dan ik, ik zou het meisje alleen maar vernietigend hebben aangekeken en dan weer door zijn gegaan met mijn verhaal.

“Ze moeten er op de een of andere manier voor zorgen dat Amir toch een vrouw en een kind krijgt, zodat hij de kroon van zijn vader over kan nemen. Of nou ja, een kind hoeft misschien niet eens per se als het echt veel haast heeft, maar een vrouw moet wel. Als er eenmaal een vrouw is, dan komt dat kind vanzelf wel…”

“Nou ja, als de vrouw een van ons is, dan komt dat kind er dus niet, tenminste niet als het aan ons ligt,” zei Maram, “Dus ik denk dat ze er ook graag meteen een kind bij willen hebben, zodat de opvolging in ieder geval geregeld is, tenminste als het een jongetje is.”

“Goed, in dat geval willen ze dus een kind en een vrouw voor Amir, en de vraag is een beetje hoe ze daarvoor gaan zorgen,” ging Nazli verder. “Er zijn eigenlijk twee mogelijkheden. Of er wordt toch op de een of andere manier een van ons gekozen, of er wordt iemand van buiten de harem gekozen. In het tweede geval is er niet echt een probleem voor ons, maar in het eerste geval wel, en ik denk dat ze toch een voorkeur hebben voor het eerste geval… ze willen het probleem natuurlijk niet al te duidelijk maken en het zou een breuk met de traditie zijn als er iemand van buiten de harem werd gehaald, dan gaan mensen zich vast afvragen wat er mis is met de meisjes binnen de harem, of wat er mis is met de kroonprins. Bovendien is iemand van buiten de harem natuurlijk lang niet zo geschikt voor de kroonprins als wij, omdat haar familie niet zo belangrijk is.”

Ik keek even naar Leyla, maar die leek niet te merken dat dit voor haar eigenlijk ook een belediging was, omdat zij hier nog niet zo lang was. Nazli bedoelde het vast niet zo… of nou ja, ze bedoelde het wel zo, maar het was ongetwijfeld niet haar bedoeling om Leyla te beledigen.

“Me dunkt dat het ook een probleem is als ze zomaar iemand van buiten de harem kiezen. Het is vast een jong meisje, want anders is ze allang getrouwd met een ander, ik weet best dat dat jullie gewoonte is. We kunnen toch geen onschuldig jong meisje zomaar overleveren aan Amir? Ze is vast heel blij dat ze wordt uitgekozen en accepteert het aanbod meteen, en dan komt ze erachter wat voor man hij is… het lijkt mij echt een verschrikkelijk idee,” zei Leyla.

Ik keek haar verbaasd aan, wat wilde ze nu eigenlijk? Haar doel leek wel te zijn dat er helemaal niemand met Amir zou trouwen, wat op zich een goed doel was - ik zou ook liever niet zien dat een ander meisje met hem trouwde, om verschillende redenen - maar niet bepaald haalbaar. Er was geen andere kroonprins, er was geen neef of iets dergelijks die het over kon nemen, Amir moest koning worden en dus moest hij met iemand trouwen. Het belangrijkste was nu om te zorgen dat niet een van ons gedwongen werd om met hem te trouwen.

“Als ze zo naïef is dat ze hem niet eens wil leren kennen voor ze met hem trouwt, is dat toch niet ons probleem? En als ze hem leert kennen, dan komt ze er vast wel achter dat hij niet zo fantastisch is, en dan kan ze altijd nog weigeren als ze het belangrijk vindt dat haar man lief voor haar is,” zei Raniya.

Het was een slecht argument, want geen van ons zou hebben getwijfeld als iemand ons een maand geleden zou hebben gevraagd of we met Amir wilden trouwen, en wij kenden hem al. Maar toch was het moeilijk te ontkrachten, en wilde ook eigenlijk niemand van ons het ontkrachten… als wij het maar niet werden, als wij maar niet gedwongen werden. Waarom moest Leyla altijd zo braaf zijn?

“Zo werkt het gewoon niet, zo werkte het bij jullie ook niet. Het lijkt mij verschrikkelijk om te moeten leven met de wetenschap dat een jong meisje door mijn beslissing een naar huwelijk in wordt getrokken.”

“Nou, wie zegt dat het zo’n naar huwelijk is? Misschien trekt hij wel bij en begrijpt hij dat hij zijn vrouw niet zo kan behandelen. Met zo’n nieuwe meisje heeft hij tenminste weer een frisse start, en misschien betert hij zijn leven wel. Iedereen heeft toch recht op een tweede kans?” zei Nazli, die nu eenmaal altijd het goede in mensen wilde zien. Ik zag aan haar dat ze helemaal niet op deze discussie zat te wachten, dat het haar ging om de tweede optie, waarbij iemand uit de harem werd gedwongen om met Amir te trouwen.

“Hoe dan ook, het maakt niet uit wat we ervan denken, want als er iemand anders wordt gekozen, dan hebben wij toch geen invloed meer op wat er gebeurt,” zei ik, om de discussie dan maar te sluiten. “We kunnen ons wel schuldig gaan voelen of vinden dat er iets moet gebeuren, maar we kunnen er niets aan doen. Op zo’n moment worden we gewoon allemaal naar huis gestuurd en moeten we verder met ons leven, en dat lijkt me al naar genoeg. We kunnen dan echt niets meer doen.”

“Precies,” zei Nazli, “Zullen we dan nu verder gaan met de tweede optie? Want in dat geval kunnen we hopelijk wel iets doen, al is het misschien niet veel… en we kunnen ons er in ieder geval op voorbereiden.”

Leyla zei niets, maar ze zag er niet uit alsof het punt voor haar was afgelopen. Wat wilde ze er dan verdorie nog aan doen, wou ze de hele mensheid redden van de Verschrikkelijke Amir?

Eigenlijk dacht ik dat het inderdaad wel mee zou vallen met het eventuele huwelijk van Amir en een jong meisje uit een niet zo belangrijke familie. Ze zou ongetwijfeld zo blij zijn met deze kans dat het haar niet uitmaakte als hij haar slecht behandelde… eigenlijk betwijfelde ik of ze wel zou merken dat hij haar slecht behandelde, zelfs als hij het deed. Wij hadden het ook niet gemerkt.

Maar betekende dat dan niet dat ik hetzelfde zou kunnen doen, dat ik ook best met Amir zou kunnen trouwen en dat het allemaal prima zou gaan? Waarom zou het voor mij anders zijn dan voor zo’n meisje, omdat ik wel wist wat hij allemaal had gedaan, hoe naar hij kon zijn? Kon ik dat niet vergeten en met een schone lei beginnen? En als ik dit dacht, zouden er dan niet meer
meisjes zijn die zo dachten nu en die het toch zouden gaan proberen?

Ik was ineens bang dat ik er toch spijt van zou krijgen als ik een ander meisje met Amir zou zien. Ongetwijfeld zouden we elkaar nog vaak tegenkomen, met een beetje geluk zou ik een goede man vinden ondanks mijn leeftijd - raar om daar over na te denken - en mijn eigen familie had ook een goede naam, dus we zouden vast vaak het koninklijk paleis bezoeken. Hoe zou dat zijn? Zou de tijd de wonden geheeld hebben en zou ik jaloers zijn op de nieuwe koningin?

“… ik weet ook niet wat ze zouden kunnen doen, zo goed ken ik ze niet!” drong de opgewonden stem van Raniya mijn gedachten binnen, en ik realiseerde me dat ik niet zo goed aan het opletten was.

Blijkbaar ging het nu over de tweede optie, zoals Nazli zo graag wilde… de optie dat een van ons toch koningin zou moeten worden, wat ongetwijfeld de meest populaire optie zou zijn bij Amir. Zouden ze werkelijk in staat zijn om iemand te dwingen, als het echt heel hopeloos was? Zou Amir in staat zijn om tegen de zin van een meisje een kind bij haar te verwekken, en hoe vaak zou hij daarvoor met haar naar bed moeten gaan, nu hij er de afgelopen twee jaar niet in geslaagd was om iemand zwanger te maken, wie dan ook?

“Een meisje tegen haar zin met je naar bed laten gaan is een strafbaar feit, daarvoor worden je handen afgehakt!” riep Maram, “Ik kan gewoon niet geloven dat ze daartoe in staat zouden zijn. Willen ze dan de handen van de kroonprins gaan afhakken? Fijne koning zal hij dan worden… ik geloof daar echt niet in, het is tegen de wet, dat zullen ze toch niet doen?”

“Het probleem is dat de koning de wet in eigen persoon is,” antwoordde Raniya koel, “Als hij er niets tegen doet, als hij vindt dat het in het landsbelang is en dat er anders een crisis ontstaat, dan mag hij in principe alles doen. De vraag is of hij ertoe in staat is, en dat weten we gewoon niet. Hoe graag wil hij met pensioen, hoeveel accepteert hij van zijn zoon, is hij überhaupt bereid om naar ons te luisteren? Ik ken hem niet zo goed, misschien dat Alina meer kan vertellen?”

Meteen waren alle ogen op mij gericht. Uiteraard wisten ze dat mijn moeder en Sultane goed bevriend waren en dat mijn familie en de koninklijke familie dat dus ook waren… vriendschap liep nu eenmaal vaak via de vrouwen. Maar van de koning wist ik niet zoveel, voor ik in de harem was beland was ik nog zo jong geweest, veertien, vijftien, hij had zich nooit zoveel met me bemoeid, ook al wist hij waarschijnlijk wel dat ik misschien zijn schoondochter zou worden. Wat
verwachtten ze nu van me, dat ik kon inschatten waar hij toe in staat was? Dat soort dingen wist je toch alleen als je iemand werkelijk een keer in crisis had meegemaakt?

“Zo goed ken ik hem niet, ik weet echt niet waar hij toe in staat zou zijn,” zei ik aarzelend, “Ik bedoel, dat weet je toch nooit? Hij lijkt gewoon een aardige, al wat oudere man, die nog steeds heel veel van zijn vrouw houdt en voor zover ik weet ook van zijn zoon, al merk je daar uiteraard minder van. Maar het is al jaren geleden dat ik hem gezien heb en we kenden elkaar alleen oppervlakkig. Ik kan me niet voorstellen dat hij zijn zoon opdracht zou geven om naar bed te gaan met een meisje terwijl zij dat niet wil, maar eigenlijk kan ik me zoiets van niemand voorstellen. Wie weet wat er gebeurt in tijden van crisis, of als hij echt denkt dat hij niet lang meer te leven heeft? Ik had ook nooit gedacht dat Amir zich zo zou gedragen, dus mijn oordeel lijkt me niet echt betrouwbaar.”

Het was best moeilijk om dat hardop te zeggen, want ik vond het wel prettig als mensen dachten dat ik veel verstand had van iets, maar in dit geval wist ik het gewoon echt niet. Als ik nu iets met grote zekerheid zou zeggen en het vervolgens niet waar zou blijken te zijn, dan konden ze me dat nog wel eens kwalijk gaan nemen… het was niet zo’n slecht idee om af en toe eerlijk te zijn.

“Goed, daar hebben we dus ook niet zoveel aan,” antwoordde Raniya. Typisch een opmerking voor haar, maar ik liet het van me afglijden, ik wilde niet op deze vergadering ruzie met haar maken.

“In dat geval moeten we misschien maar met het ergste rekening houden,” zei Nazli, al leek het alleen al pijn te doen om dat te zeggen. “De kans bestaat natuurlijk dat één van ons de afspraak breekt en dat zij dus koningin wordt. Als dat niet gebeurt, zullen ze waarschijnlijk iemand kiezen en dan eerst op diegene in beginnen te praten, in de hoop dat ze toegeeft… wie weet wat er allemaal gaat gebeuren, wat voor trucjes ze gaan gebruiken om je om te praten.”

“Hoe erg is het nou eigenlijk als iemand daaraan toegeeft?” zei Adara, “Tenslotte is het probleem dan toch voor de anderen opgelost? Eigenlijk bezorgen we onszelf alleen maar een probleem door af te spreken dat niemand meer met Amir naar bed gaat. Is het niet ook een optie om dat gewoon een eigen keuze te laten zijn, zodat er hopelijk toch een koningin komt? Dan heeft de rest van de meisjes, die wel bij Amir uit de buurt willen blijven, er in ieder geval geen last van…”

Er viel een doodse stilte, en ik wist dat ik niet de enige was die Adara nu achterdochtig bekeek. Oh, zou zij soms wel in staat zijn om nu nog met Amir naar bed te gaan, en wilde ze hiermee voorkomen dat ze zich schuldig ging voelen? Dacht ze soms dat hij haar nu wel zou willen, nu hij geen keus meer had? Ergens diep van binnen begreep ik heus wel dat ze een punt had, dat wij ons geen zorgen meer hoefden te maken over dwang of onschuldige onwetende meisjes als er iemand was die nog steeds wel met Amir zou willen trouwen, maar toch voelde het als verraad. We hadden toch samen een afspraak gemaakt, was zij van plan om zich daar niet meer aan te houden?

“Kijk niet allemaal zo!” riep Adara uit, “Ik zeg niet dat ik het van plan ben, liever niet, herinneren jullie je niet meer dat ik een van de eersten was die zag dat Leyla gelijk heeft? Maar mocht er wel iemand anders zijn, dan geef ik haar ruim baan, want dat scheelt ons allemaal gedoe. Het is gewoon een stuk praktischer als er iemand is die het wel wil… dan kunnen wij ons er allemaal ver van houden en vlug weer naar huis gaan. Waarom zouden we het onszelf zoveel moeilijker maken?”

“Maar dan leert hij nooit dat het verkeerd is wat hij doet!” schreeuwde Maram door de zaal, en ik had nooit kunnen raden dat er zoveel pit in dat kleine meisje zat. Ze had gelijk, waar was Adara mee bezig? Van haar had ik ook niet verwacht dat ze zoiets zou durven te zeggen in deze zaal, ze was toch maar een onbeduidend dom meisje van vijftien, waar had ze deze argumenten vandaan? Het leek wel alsof alle meisjes in de groep een stuk volwassener waren geworden in de afgelopen week. Gold dat ook voor mij? Ik wist het niet, zoiets kon je zelf toch moeilijk bepalen.

“Dat zal hij waarschijnlijk toch niet leren, wat we ook doen. De regering zal er wel voor zorgen dat hij een vrouw krijgt, daar hebben wij geen invloed op. We kunnen uiteindelijk toch alleen maar proberen om onszelf te redden en hopen dat hij merkt dat hij zo niet met meisjes om kan gaan,” zei Nanna plotseling, één van de meisjes die nog niets had gezegd, maar blijkbaar was ze het met Adara eens. Ik dacht dat ze ook een van de weinige meisjes was met wie Adara bevriend was, maar zeker was ik daar niet van. Ze hoorde in ieder geval bij de eerste meisjes die zich bij Leyla hadden aangesloten, maar verder wist ik weinig van haar, want ze zei nooit veel.

“Ik vind het rot om te zeggen, maar ik vrees dat ze gelijk heeft,” mengde ik me in de discussie, al wist ik nog niet aan welke kant ik stond. Ik kon gewoon niet zeggen dat Adara gelijk had, dat Amir er was voor wie hem wilde hebben, ik wilde niet dat één van deze meisjes hem zou krijgen… maar hij zou zeker een vrouw krijgen, misschien niet van de hoogste adel, maar zeker ook geen boerenmeisje. Er was gewoon zo weinig wat we konden doen, we hadden geen invloed, we konden niet eens met mensen praten om ze te overtuigen omdat we altijd maar vast zaten in de harem. Anders zou ik misschien nog overwegen om met de koning te gaan praten, ook al was dat levensgevaarlijk met het slechte nieuws dat ik had, maar nu kon het gewoon niet. Ja, tenzij ik wegging uit de harem… en toch leek dat ook voor niemand een optie te zijn. Voor mij ook niet, ik wilde hier niet weg, ik wilde mijn ouders niet onder ogen komen tot dit hele probleem was opgelost.

“Nou, in dat geval maakt het toch niet uit als er iemand wel zo gek is om met Amir naar bed te gaan en koningin te willen worden? Van mij mag ze haar gang gaan, zeker als mij dat redt, dan zijn we namelijk allebei blij,” zei Nanna. Ze moest zich wel gesterkt voelen door mijn bijval, want ze keek trots de groep rond en glimlachte even naar Adara.

Uiteraard was het onzin, want Nanna hoefde nergens van gered te worden, Amir zou haar nooit kiezen als hij de vrije keuze had. Nee, de meisjes die zich zorgen moesten maken waren Leyla, Raniya, ik, Nazli misschien, Maram… toevallig ook grotendeels de meisjes die hij al eens eerder slecht behandeld had, zou dat positief of negatief meewegen in zijn beslissing? En als ik wist dat ik een risico liep, waarom was ik het dan niet gewoon met Adara en Nanna eens, waarom zei ik dat nu niet hardop? Ik kon het gewoon niet, ik kon niet zeggen dat andere meisjes vrij baan hadden, ik kon niet de man op wie ik zo verliefd was geweest zomaar opgeven, ook al had ik dat eigenlijk allang gedaan. Wat was er nou toch mis met me, waarom kon ik niet gewoon zeggen dat het allemaal prima was?

“Eigenlijk vind ik dat jullie wel gelijk hebben,” zei Leyla, de persoon van wie ik het misschien wel het minste had verwacht, dus ik staarde haar met grote ogen aan en ik was niet de enige. Wat, vond zij nu ook al dat we geen afspraak hoefden te maken, terwijl ze eerst juist degene was die de afspraak wilde beginnen? Waarom was zij nu zo plotseling van mening veranderd?

“Hoe kun je dat nou zeggen!” riep Maram uit, en aan haar blik was duidelijk te zien dat ze zich verraden voelde door het meisje wat haar juist zo gesteund had in het begin. Ik kon het haar niet kwalijk nemen, dit moest echt heel naar voelen voor die arme Maram. Wat was er ineens met Leyla aan de hand, was het toch allemaal een spelletje van haar geweest, wat ze gewoon heel goed had gespeeld? Ik kon het bijna niet geloven, want ze had zo op me in gepraat dat ik er echt van overtuigd was geraakt dat ze in haar eigen woorden geloofde, maar het zou natuurlijk kunnen… al zou het wel heel stom zijn om het op zo’n manier te laten merken, en Leyla was niet stom. Er moest meer achter zitten, maar wat dan? Was ze gewoon van mening veranderd? Wel een raar moment daarvoor…

“Ik heb nooit mensen iets op willen leggen, ik wilde alleen dat jullie allemaal inzagen hoe jullie met Amir omgingen en dat dat niet goed is. Voor ik hem kende zei ik nog dat ik best bereid zou zijn om hem te leren kennen en uiteindelijk met hem naar bed te gaan, maar toen ik hoorde wat voor nare dingen hij deed, wilde ik dat niet meer. Maar als er nu nog andere meisjes zijn die wel inzien wat voor man hij is, maar vinden dat het aanzien en de rijkdom dat wel waard zijn, dan mogen ze van mij hun gang gaan. Jullie zijn in ieder geval niet naïef meer, en daar was het mij om te doen.”

Ze praatte behoorlijk uit de hoogte, zou ze dat door hebben? En ik wist niet zeker of ze wel gelijk had… had ze niet ooit gezegd dat ze wilde dat iedereen stopte met Amir, of verbeeldde ik me dat maar? Ik wist het gewoon niet meer, alles liep een beetje door elkaar in mijn hoofd, ze zou best eens gelijk kunnen hebben… tegen mij had ze ook altijd gezegd dat ik respect moest hebben voor mezelf, dat ze niet begreep waarom ik het deed terwijl ik wist wat voor iemand Amir was, etcetera. Misschien had ze wel gelijk en was dit echt haar standpunt, maar het had in ieder geval geleken alsof het anders lag, en dat zorgde ervoor dat ik haar toch niet helemaal meer vertrouwde, als ik dat ooit al gedaan had.

“Nou, ik kreeg een heel ander idee van wat je zei, maar goed,” zei Maram, en Leyla had heel even een gekwetste uitdrukking op haar gezicht, die me er weer van overtuigde dat ze misschien toch de waarheid sprak, zeker omdat die uitdrukking zo snel weer verdween. Uiteraard zou ze het willen verbergen voor de rest van de groep, ik zou ook niet openlijk willen laten merken dat een ander meisje me pijn had gedaan.

“Ik denk dat we hier maar over moeten ophouden, we worden het toch niet eens en merken vanzelf wel wat er gebeurt,” zei Raniya, waarmee ze de regie overnam van Nazli, die al een poosje niets meer had gezegd. Ik was het er niet mee eens, moesten we nu maar wegrennen van het probleem in plaats van het er in ieder geval over te hebben? Het was wel duidelijk dat we het niet met elkaar eens waren en ik wist niet zeker of we het wel met elkaar eens zouden worden, maar nu had ik echt geen flauw idee wie wat vond en wie zich wel en niet aan de afspraak zouden houden, en dat was een naar gevoel. Ik wilde in ieder geval weten waar ik aan toe was, was dat teveel gevraagd?

“Dus we houden het zo, met sommige mensen die vinden dat we wel een afspraak hebben en sommige mensen die vinden dat we geen afspraak hebben?” vroeg Nazli, en het was wel duidelijk dat zij een voorkeur had voor de eerste soort mensen. Iedereen leek de groep wel rond te kijken, want ik ontmoette heel wat ogen toen ik mijn ronde maakte. We probeerden elkaar in te schatten, te gokken wat de ander zou doen, of die wel of niet een afspraak wilde, of het zin had om de afspraak überhaupt te maken… het hele saamhorigheidsgevoel was weer verdwenen en dat allemaal dankzij Adara, ik hoopte maar dat ze er trots op was. Niet dat ik nu zoveel hechtte aan saamhorigheid, maar het was toch zonde dat iedereen nu weer achterdochtig was en dat ik zelf niet eens meer wist of ik me aan de afspraak wilde houden of niet.

Nee, daar mocht ik niet over twijfelen, Amir was een verkeerde man en ik zou niet meer met hem naar bed gaan. Als ik het niet aan de groep beloofde, dan kon ik het tenminste aan mezelf beloven, en aan Nazli als ik haar nog even alleen kon spreken straks.

Ik zou het natuurlijk niet hardop tegen haar zeggen, maar eigenlijk beschouwde ik deze hele vergadering als een mislukking. In plaats van dat we dichter bij elkaar waren gekomen en hadden besloten wat we als groep gingen doen, waren we alleen maar verder uit elkaar gegaan en trok iedereen weer haar eigen plan. Was dit nou wat Adara wilde?

Misschien was ik niet helemaal eerlijk, want ik wist heus wel dat dit uiteindelijk toch zou zijn gebeurd. De kans dat een groep van ruim twintig meisjes het volledig eens zou worden over een onderwerp als dit was natuurlijk nogal klein, gisteren was het overheersende gevoel geweest dat iedereen vond dat er iets moest gebeuren, maar nu had iedereen er een nachtje over geslapen en was misschien wel van mening veranderd… en er zaten best een hoop redelijke meningen tussen.
Helemaal eens worden zouden we het toch niet, maar zou het niet beter zijn om er nog wat verder over te praten, zodat we elkaar in ieder geval begrepen en wisten wie er welke mening had? Ik wilde zelf stiekem toch wel weten wie er voor en tegen de afspraak waren, al was het maar om mezelf gerust te stellen dat het alleen muurbloempjes als Adara en Nanna waren. Of zou het juist erger zijn als een van hen degene was die er uiteindelijk met Amir vandoor zou gaan?

Het leek wel alsof er een stem in mijn hoofd zat die nog steeds jaloers was op ieder meisje dat Amir mogelijk leuker zou gaan vinden dan hij mij vond. Kon die stem niet gewoon verdwijnen? Het was een overblijfsel van anderhalf jaar harem, iets waar ik misschien wel nooit meer vanaf zou komen… ik realiseerde me dat ik waarschijnlijk altijd anders zou zijn door mijn tijd in de harem. Ik had er al eerder aan gedacht, maar het beeld van mij als eeuwig jaloerse echtgenote drong zich weer aan me op. En het was nu wel bijna zeker dat ik met een andere man zou trouwen dan met Amir, zou iemand me nog wel willen hebben als bekend werd dat ik de kroonprins had afgewezen? Zou iemand überhaupt nog een aanzoek durven doen, of zou men me zien als een ijsprinses? Nee, dan zou dat voor alle meisjes in de harem gelden, en dan zouden er weinig huwbare meisjes overblijven. Ik wist dat er verschillende mannen in de huwbare leeftijd waren die wachtten op de overblijfselen uit de harem, hoe naar dat ook klonk. Wie van hen zou zijn oog op mij laten vallen?

“Goed, dan heeft het blijkbaar inderdaad geen zin om nog verder te vergaderen,” zei Nazli, en ze liep vlug de danszaal uit. Ik liep haar achterna, omdat dat van mij verwacht werd als beste vriendin, maar wist eigenlijk niet goed wat ik moest zeggen. Dat het niet aan haar vergadering lag, maar dat dit soort dingen nu eenmaal gebeurden, en dat het nu in ieder geval voor iedereen duidelijk was dat het gebeurd was? Dat ik vond dat ze het goed had gedaan en dat er heus wel een hoop mensen naar haar hadden geluisterd, maar dat die hun mond hadden gehouden, zoals meestal als mensen iets goeds zien? Er was niet veel wat ik kon zeggen, maar toch moest ik achter haar aan.

***