(no subject)
Ondertussen ben ik bezig met hoofdstuk 10 en bijna klaar (nog 5 scenes, inclusief degene waar ik mee bezig ben, als ik het goed heb geteld) dus laat ik maar weer eens een hoofdstuk posten wat ik zojuist heb ge-edit nadat ik veel te vroeg wakker werd ;)
Zometeen hard leren aan Melkwegstelsels en Quantum en mn opdracht voor Licht en Materie maken, uiteraard afgewisseld met schrijven want ik moet geloof ik nog 6K vandaag :)
Hoofdstuk 4: Weigering
“Goeienacht,” zei ik tegen Nazli en de anderen terwijl ik opstond van de eettafel. We hadden zojuist met alleen maar de meisjes gedineerd, Amir had een belangrijk diner waar hij bij moest zijn en zou pas vanavond weer in de harem zijn. Uiteraard zou hij dan niet meer in de eetzaal komen zitten, hij wilde waarschijnlijk zo snel mogelijk met Leyla naar zijn kamer.
“Tot morgen! Ik denk dat ik ook vroeg ga slapen, het was een lange dag vandaag,” zei Leyla vriendelijk, maar ik vond het hypocriet. Ze wist heus wel dat ze niet vroeg ging slapen, dat ze tot diep in de nacht bij Amir zou zijn en dat hij haar… nee, ik wilde niet nadenken over wat ze gingen doen. Maar ze wist het heus wel, ik had haar verteld wat de gebruiken waren, dat alle meisjes naar hun kamer gingen ’s avonds en dat de dwerg dan op één van de deuren klopte en het meisje vroeg of ze naar Amir wilde komen. Ik had de woorden ‘en vanavond is het sowieso jouw beurt’ niet uit mijn mond kunnen krijgen, maar dat kon ze zelf toch ook wel bedenken? Amir had genoeg hints gegeven deze middag, hij was voortdurend in haar buurt gebleven en had haar regelmatig complimentjes gegeven en gezegd dat hij uitkeek naar vanavond. Het was behoorlijk walgelijk geweest, maar nu was ik zelf ook hypocriet, want als hij het bij mij deed vond ik het niet walgelijk.
“Ja, vast,” zei ik toch onvriendelijk, “Tot morgen dan maar.”
Leyla antwoordde niet meer en ook de rest was stil. Het zou niet lang meer duren voor ook de andere meisjes naar hun kamer gingen. Hoe zou Leyla zich voelen? Vanavond zou ze voor het eerst met iemand naar bed gaan, een memorabel moment in het leven van elk meisje. Voor de meeste meisjes was die man dan ook direct de enige met wie ze ooit naar bed zouden gaan, maar dat gold uiteraard niet voor de meisjes in de harem. Ik vroeg me wel eens af hoe het zou zijn met een andere man. Stel dat ik toch pech zou hebben, stel dat er iemand anders zwanger zou worden, dan moest ik met een andere man trouwen en uiteraard ook met hem naar bed. Hoe zou dat zijn? En wat zou hij ervan vinden dat hij niet de eerste was voor mij?
Leyla had niet erg gespannen geleken voor haar eerste keer, maar misschien wist ze niet zo goed wat het in zou houden. Niet alle meisjes kregen zulke goede voorlichting van hun moeder als ik had gehad, voor sommigen moest het wel als een verrassing komen. Zeker iemand als Leyla, die zonder vriendinnen of oudere zussen was opgegroeid, kon best geen flauw idee hebben wat er ging gebeuren. Ik kon me niet voorstellen dat ze niet zou weten hoe kinderen gemaakt werden, maar ik kon me best voorstellen dat de details nog onduidelijk waren voor haar.
Amir zou vriendelijk en lief voor haar zijn, dat vermoedde ik in ieder geval. Bij mij was hij het in ieder geval wel geweest, en nu had hij natuurlijk nog veel meer ervaring met eerste keren dan toen. Leyla ging een speciale nacht tegemoet, en ik was eigenlijk best jaloers op haar, al was ik ook blij dat het bij mij allang achter de rug was. De eerste keer had pijn gedaan, en daar verlangde ik niet naar terug, maar het was ook wel bijzonder geweest.
Eenmaal in mijn eigen kamer aangekomen pakte ik het boek wat naast mijn bed lag, want het was nog veel te vroeg om echt te gaan slapen, maar ik kon me er niet op concentreren. Beelden van mij gisteravond met Amir speelden door mijn hoofd en werden vervolgens vervangen door beelden van Leyla en Amir, ook al had ik hen uiteraard nog nooit op zo’n manier samen gezien. Gisteren had ik nog kunnen hopen dat Amir mij zou vragen, maar vanavond was er geen hoop mogelijk. Hoewel, er was nog wel iets anders waar ik op kon hopen… ergens in de komende dagen zou ik menstrueren, tenminste als ik niet zwanger was. Hoe langer ik geen bloed zag, hoe langer ik kon hopen dat het al gebeurd was en dat Leyla kon proberen wat ze wil, maar dat het niet zou helpen. Oh, wat zou dat een mooi moment zijn… ik had er al vaak over gefantaseerd, het moment dat ik al een week over tijd zou zijn en om Sultane zou vragen. Ze zou aankomen met een brede glimlach en me feliciteren, en vervolgens zou ik uit de harem gehaald worden. Ook Amir zou de harem niet meer bezoeken en we zouden veel tijd samen doorbrengen, waarin we elkaar nog veel beter konden leren kennen. Na drie maanden zonder bloeding zou men er vanuit gaan dat ik werkelijk zwanger was - waarschijnlijk zou het dan ook al een beetje te zien zijn, zeker op mijn lichaam waar geen greintje vet te bekennen was - en dan vond het huwelijk plaats, zodat het kind nooit buiten het huwelijk geboren zou worden.
Het was een mooie droom en ik hoopte dat hij gauw uit zou komen. Een jaar geleden had iedereen in de harem in de stress gezeten, want toen was Raniya’s menstruatie al acht dagen te laat en was ze er zelf van overtuigd dat ze zwanger was. Ze was al uit de harem gehaald, maar na twee dagen was ze toch beginnen te bloeden en werd ze weer teruggebracht. Ik had altijd vermoed dat ze haar menstruatie op de een of andere manier had uitgesteld of verborgen, maar kon het uiteraard niet bewijzen. Ze had er toch niet veel aan gehad, die twee dagen dat ze Amir voor zich alleen had…
Gelukkig was zoiets mij nog nooit gebeurd, want het leek me vreselijk om te denken dat het je gelukt was, te denken dat je zwanger was, en het dan toch niet te zijn. Raniya was ook minstens een maand erg chagrijnig geweest, maar toen bleek dat dat haar niet bepaald veel aandacht van Amir opleverde, was ze er maar weer mee gestopt.
Ik gooide het boek op de grond, want het boeide me toch niet. Waarom zat ik hier? Ik wou dat ik een wandeling kon gaan maken in het maanlicht, maar de maan scheen nog niet eens… ik wou dat ik hier weg kon, de harem uit kon lopen. Even mijn ouders zien, het huis bekijken, door de stad lopen. Op momenten als deze voelde ik me zo ontzettend gevangen en had ik het gevoel dat dat ook nooit meer over zou gaan. Nog minstens drie maanden… en wie weet hoeveel langer. Het zou me vast niet lukken. Leyla zou vast de nieuwe favoriete van Amir worden en ik zou hem nooit meer ’s avonds bezoeken, hij zou me gewoon vergeten. Mijn tijd hier was voor niets geweest, het zou niets opleveren. Momenteel lag Leyla te vergeten waarom ze Amir ooit oninteressant had gevonden… misschien vertelde ze hem wel sprookjes, maar waarschijnlijk hadden ze het daar veel te druk voor.
Met die ongelukkige gedachten in mijn hoofd viel ik uiteindelijk in slaap, maar het was een rusteloze slaap vol dromen over Amir, Leyla en mijzelf verwikkeld in een driehoeksverhouding.
***
De volgende ochtend besloot ik om lekker lang uit te slapen, want ik wilde liever niet geconfronteerd worden met Leyla nu het nog zo vroeg was. Ze had ongetwijfeld een fantastische avond gehad, maar dat hoefde ik echt niet aan haar gezicht te zien, dat kon ik zo ook wel raden. Vandaag zou iedereen nog in haar geïnteresseerd zijn - het was een vorm van masochisme - maar morgen zou dat vast wel voorbij zijn en dan zouden alle meisjes haar langzaam beginnen te negeren. Wat Amir zou doen was niet te voorspellen… maar hij zou mij in ieder geval niet vergeten, dat kon gewoon niet.
Gelukkig had ik ’s ochtends nooit veel honger, dus zou ik het best nog een paar uur in mijn kamer uithouden. Ik had boeken, ik kon naar buiten kijken, ik had zelfs papier en een pen om brieven naar mijn ouders te schrijven die ik niet mocht versturen. Toch kon ik het niet laten om af en toe mijn belevenissen op papier te zetten en ze te vertellen dat ik ze miste maar dat het vast niet lang meer zou duren. Gelukkig was er altijd een vuur in de buurt waar ik mijn schrijfsels kon verbranden voor iemand ze zou lezen, want ik schaamde me er eigenlijk wel voor. Het waren mijn diepste gevoelens, die mocht niemand anders lezen, ze zouden er alleen maar van schrikken of erover roddelen.
Maar zelfs voor brieven schrijven was ik nog te lui voor op dit vroege uur - door mijn raam kon ik zien dat de zon nog maar net boven de horizon kon zijn, ook al zag ik de zon zelf niet - dus ik bleef lekker liggen. Ik voelde niets plakkerigs, dus waarschijnlijk menstrueerde ik nog steeds niet, en dat was ook goed nieuws. Vandaag voelde op de een of andere manier als een goede dag, een dag voor mezelf, een dag zonder drukte en gedoe. Amir zou ons toch niet bezoeken dus het maakte niet zoveel uit als ik een dagje ‘vrij’ nam van de andere meisjes en rustig op mijn kamer bleef om wat te lezen en in mijn eentje te dansen, zodat niemand me uit zou lachen als het fout ging.
Uiteraard had ik moeten weten dat dat soort plannen altijd fout gaan als je ze maakt. Net op het moment dat ik me nog eens lekker omdraaide en mijn hoofd op mijn kussen nestelde, hoorde ik iemand op de deur kloppen. In eerste instantie begon mijn hart sneller te kloppen, want het was het bekende signaal van de dwerg, maar toen besefte ik me dat het onzin was. Het was ochtend, Amir wenste ’s ochtends nooit vrouwelijk bezoek, daar had hij bovendien ook helemaal geen tijd voor. Het moest iemand anders zijn die toevallig net zo klopte als de dwerg, en dat kon eigenlijk maar één iemand zijn… iemand die nog niet had geleerd dat deze drie korte klopjes elk meisje in de harem stress bezorgden.
Ik overwoog even om me stil te houden, maar riep uiteindelijk: “Ik lig nog te slapen, wat is er?”
Het bleef even stil aan de andere kant, maar toen besloot Leyla blijkbaar dat ze het wel kon maken om nog door te gaan en riep ze terug: “Ik vroeg me af of je mee komt ontbijten!”
Ze was wel dapper, dat moest ik toegeven… er was moed voor nodig om zo aan te dringen, terwijl het onderhand toch wel duidelijk was dat ik nog geen zin had om op te staan. Nu moest ik nog een manier vinden om hierop te reageren zonder haar verschrikkelijk af te katten, want ruzie op de vroege ochtend was ook niet bevorderlijk voor mijn rust. Ze moest gewoon nu weggaan en niet meer aan mijn hoofd zeuren. Ongetwijfeld wilde ze haar verhaal kwijt, dat wilden die nieuwe meisjes wel vaker… en blijkbaar dacht ze dat ik de juiste persoon was om mee te praten. Nou, mooi niet, ik was geen praatpaal en ook niet haar beste vriendin. Ik zou me rot schamen als dat zo was.
“Een andere keer misschien, of later, maar ik wil nu echt nog even blijven liggen,” riep ik terug, en daar moest ze het maar mee doen. Ik ging mijn plannen niet veranderen alleen omdat er een eenzaam nieuw meisje aan de deur stond. Ze kon maar beter iemand anders gaan lastigvallen.
Dat leek ze ook door te hebben, want ik hoorde voetstappen die zich van mijn kamer verwijderden - ze was ook niet in staat om geluidloos te lopen, maar dat maakte niet uit, want er was toch niemand die haar langs kon horen lopen als ze naar Amir ging - en hopelijk weg zouden blijven. Hmm, heerlijk, het was weer rustig en ik kon me weer bezighouden met mijn eigen gedachten.
Maar nee, dat was me die ochtend echt niet gegund… nog geen vijf minuten nadat Leyla op mijn deur had geklopt, klonk er weer geluid. Weer bekende klopjes, maar dit was het signaal wat Nazli en ik altijd gebruikten. Waarom stond zij voor mijn deur? Haar kon ik uiteraard niet afsnauwen, maar ik had eigenlijk ook geen zin om met haar te gaan ontbijten of roddelen of wat dan ook. Vandaag was mijn rustdag, mijn dag voor mezelf, waarom konden ze me verdorie niet met rust laten?
“Alina, ik weet dat je wakker bent!” riep Nazli, en voor ik kon protesteren - al zou dat natuurlijk ook weer een bewijs zijn van wat zij beweerde - opende ze de deur en kwam naar binnen. Dat was dan weer het nadeel van Nazli, Leyla was gewoon weg gegaan maar Nazli kende me al zo lang dat ze wist dat ze dit best kon doen. Natuurlijk mocht en deed ik het ook wel eens bij haar, maar nu wou ik even dat we elkaar niet zo goed kenden.
Hoewel ik wist dat het kinderachtig was, verstopte ik mijn hoofd onder mijn kussen en deed alsof ik nog steeds aan het slapen was. Ze zou zich niet voor de gek laten houden, maar ik wilde gewoon een beetje rust! Was dat teveel gevraagd?
“Doe nou niet zo flauw, je hebt gewoon je ogen open. Wat een ochtendhumeur zeg… kom op, kleed je aan! Ik verzeker je dat het de moeite waard is,” voegde ze er geheimzinnig aan toe, en daar werd ik toch een beetje wakker van. Wat was er de moeite waard? Wat wist zij dat ik niet wist?
Ik kon het niet helpen, nu moest ik wel reageren en dus afscheid nemen van mijn plan om de hele ochtend in bed te liggen. Ach, misschien was het ook wel beter voor me om eruit te komen. Schoonheidsslaapjes moesten ook weer niet te lang duren, daarvan werd je alleen maar verlept.
“Goed dan, ik ben wakker,” zei ik, “Wat is er de moeite waard? Het kan maar beter echt zo zijn, anders ga ik nu voor niets opstaan!”
“Oh, het is bijzonder goed en grappig nieuws, ik verzeker je dat je het leuk gaat vinden!” zei Nazli met een brede glimlach op haar gezicht. Een moment lang was ik bang dat ze me ging vertellen dat ze zwanger was en dat ze serieus dacht dat ik daar heel erg blij mee zou zijn. Nee, wacht, dat kon niet, afgelopen week was helemaal niet de week waarin ze hoorde te menstrueren… ik moest me niet zo’n zorgen maken, er waren heus nog wel andere dingen waar een meisje in de harem blij om kon zijn. Bovendien, wat was er grappig aan een zwangerschap?
“Vertel nou maar gewoon, ik heb geen zin om te wachten,” zei ik, maar Nazli antwoordde niet eens, ze bleef gewoon vrolijk kijken. Ik twijfelde er niet aan dat ze aan mijn arm zou gaan sjorren als ik niet snel het bed uit kwam, dus ik gooide de lakens van me af en ging op de rand van het bed zitten.
“Schiet een beetje op, dadelijk is ze haar verhaal al aan iemand kwijt… ik ben hier alleen maar heen gekomen omdat ik van haar hoorde dat ze jou al had geprobeerd maar dat je niet op wilde staan. En hoewel je mij niet eens direct aan haar hebt voorgesteld,” daar moest ze het natuurlijk weer over hebben, “vond ik toch dat je dit samen met mij moest horen. Of nou ja, iets later, maar dat is helemaal je eigen schuld. Je gaat me hier heus wel dankbaar voor zijn.”
Het had dus iets met Leyla te maken, dat was wel duidelijk. Goed en grappig nieuws? Een verhaal wat Leyla kwijt moest? Het had ongetwijfeld te maken met haar avond met Amir, en als dat werkelijk een grappig verhaal was, dan was het wel de moeite waard om voor op te staan… zo’n avond hoorde namelijk niet grappig te zijn. Wat zou ze voor verschrikkelijks hebben gedaan? Had ze hem uitgelachen? Was er een of ander gebruik in haar boerendorp waarmee ze zichzelf voor gek had gezet? Het klonk niet alsof Leyla het zelf ook een grappig verhaal had gevonden, dus waarschijnlijk was het voor ons juist extra grappig.
Ondertussen had ik me aangekleed - uiteraard gewoon waar Nazli bij was, we kenden elkaar al zo lang - en was ik klaar om te vertrekken. Ik merkte dat ik nu ook wel honger begon te krijgen, dus het was maar goed dat ik naast mijn bed stond.
“Kom, ze is in de eetzaal,” zei Nazli en ze begon vlug te lopen, met mij achter haar aan.
Aangekomen in de eetzaal zag ik inderdaad Leyla zitten, met nog twee andere meisjes - Maram en Anisa - naast haar. Er was echter nog ruimte genoeg voor ons en Leyla zwaaide opgetogen naar ons, dus gingen we vlug bij haar zitten. Ik was zowaar een beetje zenuwachtig, wat zou ze gaan zeggen? Na Nazli’s enthousiaste woorden verwachtte ik wel iets wereldschokkends.
“Nou, ik heb Alina toch uit haar bed gekregen, je moet gewoon een beetje doorzetten want ze is koppig,” zei Nazli. Het was uiteraard grappig bedoeld maar ik voelde me een beetje gepikeerd… gelukkig wist ik zelf ook wel dat het kwam doordat ik nog een beetje last had van mijn ochtendhumeur en niet omdat Nazli het echt vervelend bedoelde.
“Sorry, dat wist ik niet,” zei Leyla, “Ik zal er voortaan rekening mee houden!”
Iedereen lachte, zelfs ik, maar ik vond dat ze wel een beetje op mocht schieten met haar mooie verhaal. Ik pakte gauw een kopje thee en wat brood, zodat ik een bodempje had. Wie weet waar ik het nog voor nodig zou hebben…
“Maar uiteraard wilde ze toch wel graag je verhaal horen, het is altijd fijn om ervaringen met elkaar te kunnen delen en misschien kunnen we je nog wat advies geven,” ging Nazli verder. Normaal was ze helemaal niet zo proactief, zo’n leider in het gesprek, maar nu was het wel duidelijk dat ze Leyla in een bepaalde richting probeerde te sturen. Ik zag dat Maram en Anisa ook hun oren spitsten, blijkbaar waren zij hier nog niet geweest toen Leyla Nazli zo nieuwsgierig had gemaakt dat ze direct naar mij toe was gekomen. Nazli was toch wel een erg goede vriendin, dat vergat ik wel eens, ze had hier ook gewoon kunnen blijven zitten en het me later kunnen vertellen. Dan zou ik echter een hoop plezier hebben gemist - tenminste daar ging ik nu van uit - en dat zou natuurlijk jammer zijn voor mij. Lief dat ze daaraan had gedacht.
“Wat een publiek ineens…” lachte Leyla, maar ze leek de aandacht wel fijn te vinden, want ze ging al gauw verder. “Nou ja, ik was hier al eerder met Nazli aan het ontbijten, en toen vertelde ik al dat ik het gisteren maar een vreemde avond vond met de kroonprins.”
Vreemd klonk niet bijzonder positief, dus dat was mooi voor ons! Ik zou me toch wel een beetje raar voelen als iedereen zo geïnteresseerd naar me luisterde terwijl ik over een heel intieme ervaring zou gaan vertellen, maar Leyla had daar blijkbaar geen last van. Zou ze nu denken dat we allemaal zo ontzettend geïnteresseerd waren in haar avond met Amir? Het was wel een beetje naïef… ach, ze had natuurlijk maar weinig ervaring met meisjes van haar leeftijd.
“Hoezo vreemd?” zei Maram nieuwsgierig toen Leyla even stil bleef.
“Nou, hij… ja het is een beetje gênant om te vertellen, maar misschien hebben jullie het ook wel meegemaakt, en met meisjes onder elkaar moet je toch alles kunnen bespreken,” begon ze, maar weer bleef het even stil. Als ze expres de spanning op wilde voeren dan was ze daar heel erg goed in. Zou het eigenlijk niet heel grappig zijn als ze niets bijzonders te vertellen had, als ze ons gewoon nieuwsgierig maakte en het dan nergens over bleek te gaan? Het zou aan de ene kant heel intelligent van haar zijn, maar haar niet bepaald populairder maken in de groep. Maar goed, iets beschamends vertellen had ongeveer hetzelfde effect, alleen was dat niet intelligent.
“Hij eh… hij wilde direct… hij probeerde…” begon ze op verschillende manieren, terwijl ze toch een beetje rood werd. Ze was dan wel zo brutaal, blijkbaar schaamde ze zich nog wel voor dit soort privé dingen… waar had ze eigenlijk het vreemde idee op gedaan dat meisjes onder elkaar alles moesten kunnen bespreken? Ik wist niemand met wie ik zo weinig kon bespreken als met deze meisjes, uitgezonderd Nazli misschien, maar zelfs mijn moeder zou nu een betere gesprekspartner zijn dan de meisjes uit de harem.
“Hij begon me direct al uit te kleden en deed net alsof dat normaal was! Ik schrok me rot, zo gedraagt een echte heer zich toch niet?” kwam er ineens heel vlug uit, en daarna was het een paar seconden stil. Wederom was Leyla er in geslaagd om ons volledig te verbijsteren… ik keek even naar Maram en Anisa, die net zo verbaasd waren als ik. Nazli glimlachte trots, blijkbaar had zij dit al eerder gehoord en was ze blij dat wij zo onder de indruk waren. Nu, ze had wel gelijk gehad, dit was echt de moeite waard om voor uit bed te komen, wat een idioot was dit meisje!
“Heb je eigenlijk ooit wel eens gehoord hoe het eraan toe gaat in een harem? Ben je door je moeder of wie dan ook hier een beetje op voorbereid?”
Het floepte zomaar uit mijn mond, ik kon het echt niet laten… hoe kon ze zo onwetend zijn, zo naïef en zo verbaasd? Hoe kon iemand niet weten hoe het eraan toe ging in een harem? Het doel was duidelijk voor iedereen in het land, in een harem moest een prins een meisje zwanger maken. Dacht ze soms dat ze zwanger kon worden door naast Amir te zitten ofzo? Ik kon echt niet geloven dat iemand zo… wereldvreemd kon zijn. Het was alsof ze in een ander land of in een andere tijd had gewoond.
“Nee, ik geloof het niet… hoe bedoel je?” vroeg Leyla verward, “Zijn jullie nu ook verbaasd omdat hij zo brutaal was, of verbaasd omdat ik blijkbaar iets raars heb gedaan?”
Ik vroeg me af of hoe ik dit op een aardige manier ging zeggen, maar uit de stilte - geen van de andere meisjes zei iets - begreep Leyla blijkbaar al hoe het zat, dat zij degene was die zich vreemd gedroeg, niet Amir. Ze werd rood, maar niet alleen van schaamte, zoals ik eerst dacht… nee, ze was boos! Haar wangen gloeiden en haar ogen fonkelden, en ik kon het niet helpen dat ik merkte dat ze nu nog mooier was dan eerst.
“Willen jullie zeggen dat het normaal is dat een man een meisje probeert te verleiden terwijl hij haar nog maar een paar uur kent en waarschijnlijk alleen maar geïnteresseerd is in haar uiterlijk, niet in alle dingen die ze verder te bieden heeft?! In dat geval ben ik blij dat ik ben opgevoed door mijn ouders, en niet hier in de hoofdstad! Dus jullie laten het allemaal wel gebeuren, jullie gaan met hem naar bed terwijl je hem nog maar net kent? Jullie geven hem gewoon precies wat hij wil, alleen maar omdat jullie allemaal zo nodig koningin willen worden? Hebben jullie dan helemaal geen eergevoel?”
Auw, daarmee legde ze precies haar vinger op de zere plek… dat voelden we allemaal hard. Hoe moeilijk het ook was om het toe te geven, hoe pijnlijk het ook voelde om erover na te denken, ze had in zekere zin wel een beetje gelijk. Ieder meisje leerde dat ze haar maagdelijkheid moest beschermen, dat ze alleen naar bed mocht gaan met de man met wie ze getrouwd was, dat ze zich niet moest laten verleiden… behalve wij. Wij waren de uitzonderingen van Nahris, de enige meisjes die niet als maagd het huwelijk in gingen.
Maar verdorie, wie dacht ze wel niet dat ze was dat ze ons zomaar begon te bekritiseren?! Ze was een van ons, dat moest ze niet vergeten, ze was hier in de harem terecht gekomen en ze hoorde hier. Ze zou het hier toch nooit vol kunnen houden als ze zo dacht over liefde en Amir. Misschien dat ze zich nu nog als een of ander preuts meisje gedroeg, maar dat zou vanzelf wel veranderen, want zij wou toch ook koningin worden, wat deed ze hier anders?
“Wat weet jij er nu weer van?” riep Nazli uit, “Je komt hier net kijken en je denkt dat je ons meteen maar uit kan schelden voor eerloos? Denk je soms dat we een stel sletten zijn? We zijn hier in dienst van het koninkrijk, wij zijn degenen die ervoor zorgen dat prins Amir een vrouw zal krijgen, één van ons zal koningin worden! En jij zult het in ieder geval niet zijn, dus ik zou maar op je woorden letten… we zijn hier voor een hoger doelen, dit is een bijzonder eervolle taak. Wacht maar tot je buiten de harem komt, dan zul je merken dat mannen dolgraag met een van ons willen trouwen, dacht je dat dat ook zou gelden voor meisjes die hun maagdelijkheid aan de eerste de beste man verspelen? En denk je soms dat jij te goed bent voor de kroonprins?”
Het was een prachtige toespraak en ik knikte opgewonden, dit was precies wat ik zelf had willen zeggen als Nazli me niet voor was geweest, al had ik het vast nog mooier gezegd. Natuurlijk waren we hier voor een hoger doel, hoe kon ze daar nu tegenin gaan? Wie dacht ze wel niet dat ze was? Dit zou iedereen te horen krijgen, elk meisje in de harem zou weten hoe Leyla over ons dacht en zou haar vervolgens negeren en uitlachen. In één ochtend had ze haar hele toekomst verpest, want wij waren de toekomstige vrouwen van de machthebbers van het land, wij waren geen mensen die je als tegenstanders wilde hebben. We zouden haar leven kapotmaken, ze zou de schande worden van haar familie…
Vreemd eigenlijk, hoe wraakzuchtig ik plotseling kon worden als iemand hardop durfde te zeggen wat ik soms diep van binnen wel dacht.
“Daar heeft het helemaal niets mee te maken,” zei Leyla, die nu wat rustiger was geworden en blijkbaar nog dacht dat ze het goed kon maken, “Jullie begrijpen me helemaal verkeerd! Ik weet heus wel waarom we hier zijn en ik weet ook dat het de bedoeling is dat we uiteindelijk met hem naar bed gaan, maar ik ga daar niet zomaar al mijn principes voor opzij zetten. Ik heb gezien hoe jullie met hem omgaan, hoe jullie hem vergoddelijken, terwijl hij ook maar een gewone man is. Leuk misschien, maar niet bijzonder, niet de enige persoon op aarde. Waarom geven jullie hem dan alles wat hij wil? Waarom houden jullie niet wat voor jezelf, waarom weigeren jullie hem nooit? Laat hem maar eens werken voor wat hij wil hebben, laat maar eens voelen dat jullie ook nog wel een eigen mening en een eigen wil hebben! Nu kan hij krijgen wat hij wil, en daar wordt een mens alleen maar verwend van. Jullie verpesten hem op deze manier, en dat zou zonde zijn.”
Ook dit was een prachtige toespraak, zo waar dat ik bijna begon te twijfelen aan wat ik zelf deed. Maar nee, ik zou me niet laten beïnvloeden door een boerenmeisje dat niets begreep van onze tradities! Amir was geen god en ik had hem nooit zo behandeld, maar hij was wel de kroonprins en bovendien een goed mens. Ik had heus nog wel mijn eigen mening en ik gaf hem niet alles wat hij wilde. Toch? Of maakte ik het hem eigenlijk wel erg makkelijk?
“Zo is het niet,” zei Nazli, die nog steeds fel tegen Leyla was, terwijl ik niet meer zo gepassioneerd en zeker van mijn zaak was dat ik iets durfde te zeggen. “Hij is de kroonprins, we zijn hier om hem te dienen en zwanger te worden, en dat gaat echt niet door hem dingen te weigeren. We hebben heus wel een eigen mening en een eigen wil, maar nu dring je ons jouw mening en jouw wil op! Je begrijpt het gewoon nog niet, dit is geen boerendorp, dit is een harem. Die principes van jou zijn gewoon ouderwets. Natuurlijk gaat het zo bij normale meisjes, maar dat zijn wij nu eenmaal niet. Als je daar niet aan kunt wennen, dan kun je hier misschien maar beter weg gaan.”
“Waarom zou ik? Het is hier prachtig en ik hoef niets te doen, ik zal me hier heus wel vermaken,” zei Leyla met een onschuldige glimlach. Ik wou dat ik nog iets kon zeggen, dat ik tegen haar in kon gaan, dat ik haar eens goed kon uitleggen dat haar manier van denken verkeerd was en dat ze het zo niet ver zou brengen, maar ik kon alleen maar zuchten. Ik hield niet van verandering, ik hield niet van ineens na moeten denken over de dingen die ik al anderhalf jaar deed, want ik wist niet zeker of de conclusie wel positief zou zijn. Wat als Leyla gelijk had en we echt allemaal verkeerd bezig waren? Ze had me aan het twijfelen gebracht, terwijl ik er helemaal niet over wilde nadenken. Ik wilde gewoon normaal doen, ’s avonds bij Amir zijn en met hem het bed delen, me zorgen maken over of ik zwanger was en niet over of wat ik deed wel moreel juist was.
“Ik vind dat jullie gewoon wat meer gevoel voor eigenwaarde moeten krijgen,” zei Leyla uiteindelijk, toen het stil bleef. Maram en Anisa durfden al helemaal niets te zeggen, en zelfs Nazli wist niet meer hoe ze hier nog tegenin moest gaan, zo vreemd was dit denkbeeld voor ons. “Jullie, wij, zijn allemaal prachtige meisjes uit zeer belangrijke families. Ieder van ons zou een fantastische echtgenote zijn, en daar zou Amir eens aan herinnerd moeten worden. Jullie zijn geen stukken vlees, geen dingen die hij naar believen kan gebruiken of weggooien, jullie zijn mensen en voor zover ik kan zien hele goede mensen. Hij zou wat meer respect voor jullie moeten krijgen, maar dat kan alleen als jullie ook wat meer respect voor jezelf krijgen.”
Wat kon je nu tegen zo’n toespraak inbrengen? We konden moeilijk zeggen dat het niet zo was, dat we niet fantastisch en mooi en belangrijk en veel waard waren, want het was wel zo. Ze had gelijk, en toch kon ze geen gelijk hebben, want als zij gelijk had dan hadden wij dat niet. Er was geen goede manier om hierop te reageren… ik wilde dat ik niet was mee gegaan toen Nazli op mijn deur klopte, dat ik gewoon in bed was blijven liggen. Op de een of andere manier had Leyla haar grappige verhaal veranderd in een belediging voor ons, en… ja, iets van medelijden, het was onmiskenbaar. Ze had medelijden met ons. Zij, bijna een boerenmeisje, had medelijden met de mooiste, adellijkste meisjes van het land, omdat we op onze eerste avond met Amir hem onze maagdelijkheid hadden geschonken.
Het was te zwaar om te blijven, en dus stond ik op en liep ik weg.
***
Ik was eigenlijk van plan geweest om nu echt de hele dag op mijn kamer te blijven, maar uiteindelijk werd ik er toch uit gejaagd door de honger en doordat ik bijna tegen de muren opliep van verveling en de vele gedachten in mijn hoofd. Ik moest iets eten, anders werd ik helemaal gek, maar dat zou wel betekenen dat ik de anderen weer moest zien…
Eigenlijk was ik wel verbaasd dat Nazli me de hele dag met rust had gelaten, normaalgesproken zou ze direct naar mijn kamer zijn gekomen na haar gesprek met Leyla om uit te razen en te roddelen over hoe boers en onvrouwelijk ‘die nieuwe’ was, maar vandaag had ze daar blijkbaar geen behoefte aan. Zou ze nog lang gebleven zijn? Had één van beiden de ander kunnen overhalen? Ik kon het me niet voorstellen. Nazli was koppig en zou nooit toegeven aan een nieuwelinge, sowieso zou ze nooit hardop zeggen dat we verkeerd bezig waren en dat we Amir vergoddelijkten. Ik dacht echter ook niet dat Leyla na een kwartier discussiëren ineens van mening zou veranderen, er was genoeg moed voor nodig om tegen ons op te staan, dat deed je niet als je niet heel zeker was van je zaak.
Door dit soort dingen te denken slaagde ik er nog redelijk in om niet na te denken over de inhoud van Leyla’s woorden, maar ze hadden toch een gevoelige snaar geraakt. Ik wist niet waarom, ze was maar een boerenmeisje, wat begreep ze van de tradities van de harem? Niks toch zeker? Maar toch, maar toch… nee, ik weigerde om te gaan twijfelen aan mijn eigen principes. Ik deed het juiste en ik zou hier als winnares, als koningin vandaan komen, daar ging het toch gewoon om? Het doel heiligt de middelen, en ik zou gek zijn als ik deze kans niet greep. Amir iets weigeren zou mij echt niet verder helpen en het was nergens voor nodig, hij had nog nooit iets van me gevraagd wat ik echt niet wilde doen. Als ik er niet tegen was, waarom zou ik dan moeilijk moeten gaan doen, gewoon vanwege het principe? Rare principes waren dat dan… dit was wat ik wilde, en daar had Leyla niets mee te maken, daar had helemaal niemand iets mee te maken, behalve ikzelf. Ik deed gewoon wat ik wilde en ik zou me niet laten beïnvloeden door rare praatjes.
Met die beslissing in mijn hoofd liep ik uiteindelijk mijn kamer uit, al had ik geen flauw idee in wat voor staat de rest van de harem zou zijn. Ongetwijfeld had Leyla’s verhaal zich al verspreid door de harem en waarschijnlijk zou iedereen het erover hebben… zouden er mensen zijn die vonden dat ze gelijk had? Zou ze een revolutie hebben ontketend in de harem? Voor mij zou het alleen maar praktisch zijn, want dan had ik minder concurrentie. Als ze Raniya ervan wist te overtuigen dat die zich preuts en maagdelijk moest gaan gedragen, dan zou mijn leven een stuk makkelijker worden en dan zou ik Leyla zelfs heel dankbaar zijn. Als niemand Amir meer wilde, behalve ik, dan was er maar één persoon die zwanger kon worden en dat was ik. Er waren heus ergere vooruitzichten dan dat.
Leyla zou uiteraard nooit meer uitgenodigd worden door de prins, want aan haar had hij niets. Ze had één kans gehad, en die had ze verpest… hoe mooi ze ook was, ze had er nu niets meer aan.
“Hee, ben je toch maar uit je kamer tevoorschijn gekomen?” zei Raniya veel te vriendelijk toen ik in de eetzaal aankwam, “Ben jij ook zo onder de indruk van Leyla’s eh… denkbeelden? Misschien is het wel iets voor jou om ze na te gaan volgen…”
Blijkbaar had zij ongeveer dezelfde gedachten gehad als ik. Het viel me eigenlijk wel tegen dat ze niet aan het twijfelen was gebracht, ik had er wel op gehoopt, maar misschien verborg ze het gewoon. Ik verborg het zelf immers ook, voor de buitenwereld maar ook voor mezelf?
“Nee, ik geloof niet dat het zo bij me past, misschien is het meer wat voor jou,” antwoordde ik terwijl ik vlug doorliep naar de achterste tafel, want daar zag ik Nazli zitten met een paar andere meisjes om haar heen. Zou dat het kamp tegen Leyla zijn? Was er een kamp? Ik merkte wel dat ik een dag op mijn kamer was geweest, ineens leek er een hoop veranderd te zijn. Er zaten een paar groepjes meisjes op verschillende plaatsen in de eetzaal te praten, en hoewel het wel dezelfde groepjes waren als altijd, hadden ze het duidelijk niet over dezelfde dingen. Ik zag verhitte gezichten, gemene glimlachjes en twijfelende ogen, maar de aanstichtster van al het kwaad was nergens te zien. Had Leyla zich ook in haar kamer verscholen, geschrokken van wat ze had aangericht?
Misschien was dit een lichtelijk dramatische beschrijving van de toestand in de eetzaal, maar het was wel anders dan normaal. Niemand groette me, iedereen had het te druk met praten, hoewel er normaal nauwelijks iets te bespreken was in de harem omdat er gewoon niets verrassends gebeurde. Zelfs Nazli en ik hadden regelmatig niets om over te praten, wat altijd een beetje pijnlijk was.
“Wat een drukte hier,” merkte ik op toen ik bij Nazli en de andere meisjes was aangekomen, en ze knikten allemaal.
“Leyla heeft hier vanmiddag een hele rede afgestoken tegen ons, tegen hoe we ons gedragen en vooral tegen het hele systeem van de harem, waarbij er zoveel meisjes volledig beschikbaar zijn voor één man. Als er nog meisjes waren die het verhaal nog niet via het roddelcircuit hadden gehoord, dan zijn ze er zich nu ten volle van bewust, en ik geloof dat er best nog een paar meisjes zijn die er van onder de indruk zijn. Uiteraard de meisjes waarvan je het verwacht… Adara en dergelijke. Ineens vinden die ook dat we hier onderdrukt worden en dat we ons niet meer zomaar moeten overgeven aan Amir. Ze hopen natuurlijk dat wij ons er iets van aantrekken en dat Amir dan ineens een heleboel vrije avonden heeft,” zei Nazli.
Fijn, zo’n goede vriendin… ik was meteen weer helemaal op de hoogte van alles wat er gebeurd was in de tijd dat ik op mijn kamer zat, en ze vroeg niet eens waarom ik zo lang weg was gebleven.
“Ik begrijp niet hoe ze aan dat soort denkbeelden komt,” zei Maram, die blijkbaar in Nazli’s buurt was blijven hangen na ons gesprek met Leyla, want normaal was ze liever bij Raniya en dergelijke in de buurt. Ik moest dus op mijn woorden letten, ongetwijfeld zou ze alles weer doorvertellen aan Raniya en ik wilde niet door haar geconfronteerd worden met mijn zwakke plekken.
“Het ligt gewoon aan haar opvoeding, haar ouders weten waarschijnlijk helemaal niet hoe het er hier aan toe gaat. Het is nieuw geld, ze kennen de oude tradities niet en zijn waarschijnlijk gewoon jaloers op ons. Ze is niet gewend aan adel en dus zet ze zich gewoon tegen ons af, niets meer en niets minder,” zei Nazli vastbesloten, “Dit is gewoon haar manier om met een nieuwe groep onbekenden om te gaan, misschien zelfs gewoon haar manier om op te vallen. Maar het zal haar niet helpen, iedereen met een beetje invloed verklaart haar nu voor gek.”
“Ik vraag me af wat haar ouders ervan zouden vinden als ze het zouden horen,” dacht ik hardop, “Zouden ze trots op haar zijn, dat ze hun denkbeelden naar buiten heeft gebracht? Of zouden ze juist boos zijn omdat ze nu alle kansen voor haar familie heeft verpest? Ik denk dat mijn ouders het echt verschrikkelijk zouden vinden.”
“De mijne ook,” viel Nazli me bij, en ook de andere twee meisjes knikten. “We zijn hier toch om Amir te veroveren en het is wel duidelijk wat daar de beste strategie voor is. Ach, uiteindelijk zal wel duidelijk worden wie er wint en wie er verliest, en dan zal ze er heus nog wel spijt van krijgen.”
Ik knikte, al wist ik eigenlijk niet of ik het daarmee eens was. Misschien over een aantal jaar, als Leyla merkte wat ze had laten gaan, maar nu was ze nog zo jong en naief, nu dacht ze niet na over macht en invloed en een goed huwelijk, maar alleen over haar ‘principes’.
Het was even stil, want eigenlijk hadden we niets meer te zeggen over Leyla, en toch leek het ook niet gepast om ergens anders over te beginnen. We waren het met elkaar eens en hadden zoveel geroddeld als maar kon, en nu? Leyla was nergens te zien, dus we konden niet met haar in discussie gaan. Dat wilde ik trouwens ook eigenlijk niet, al wilde ik niet eens denken over waarom ik het niet wilde.
Eigenlijk had ik net zo goed op mijn kamer kunnen blijven, want dit was ook een ongemakkelijke situatie. De hele harem lag overhoop, allemaal door een brutaal jong meisje met een geheel eigen mening. Ach, het zou wel weer ophouden… het duurde vast niet lang meer voor alles weer z’n gewone gang ging, we moesten hier gewoon even doorheen.
Plotseling herinnerde mijn rammelende maag me eraan dat ik eigenlijk hierheen was gekomen om iets te eten, dus ik riep een van de dienstmeisjes naar me toe om wat te bestellen. Als ik eenmaal eten had, dan hoefde ik me ook niet meer zo ongemakkelijk te voelen, dan was ik gewoon aan het eten en hoefde ik ook helemaal niet te praten… dat zou rustiger zijn, dan kon ik gewoon luisteren naar Leyla en de anderen als zij weer verder gingen. Dan hoefde ik ook niet zoveel na te denken.
***
Zometeen hard leren aan Melkwegstelsels en Quantum en mn opdracht voor Licht en Materie maken, uiteraard afgewisseld met schrijven want ik moet geloof ik nog 6K vandaag :)
Hoofdstuk 4: Weigering
“Goeienacht,” zei ik tegen Nazli en de anderen terwijl ik opstond van de eettafel. We hadden zojuist met alleen maar de meisjes gedineerd, Amir had een belangrijk diner waar hij bij moest zijn en zou pas vanavond weer in de harem zijn. Uiteraard zou hij dan niet meer in de eetzaal komen zitten, hij wilde waarschijnlijk zo snel mogelijk met Leyla naar zijn kamer.
“Tot morgen! Ik denk dat ik ook vroeg ga slapen, het was een lange dag vandaag,” zei Leyla vriendelijk, maar ik vond het hypocriet. Ze wist heus wel dat ze niet vroeg ging slapen, dat ze tot diep in de nacht bij Amir zou zijn en dat hij haar… nee, ik wilde niet nadenken over wat ze gingen doen. Maar ze wist het heus wel, ik had haar verteld wat de gebruiken waren, dat alle meisjes naar hun kamer gingen ’s avonds en dat de dwerg dan op één van de deuren klopte en het meisje vroeg of ze naar Amir wilde komen. Ik had de woorden ‘en vanavond is het sowieso jouw beurt’ niet uit mijn mond kunnen krijgen, maar dat kon ze zelf toch ook wel bedenken? Amir had genoeg hints gegeven deze middag, hij was voortdurend in haar buurt gebleven en had haar regelmatig complimentjes gegeven en gezegd dat hij uitkeek naar vanavond. Het was behoorlijk walgelijk geweest, maar nu was ik zelf ook hypocriet, want als hij het bij mij deed vond ik het niet walgelijk.
“Ja, vast,” zei ik toch onvriendelijk, “Tot morgen dan maar.”
Leyla antwoordde niet meer en ook de rest was stil. Het zou niet lang meer duren voor ook de andere meisjes naar hun kamer gingen. Hoe zou Leyla zich voelen? Vanavond zou ze voor het eerst met iemand naar bed gaan, een memorabel moment in het leven van elk meisje. Voor de meeste meisjes was die man dan ook direct de enige met wie ze ooit naar bed zouden gaan, maar dat gold uiteraard niet voor de meisjes in de harem. Ik vroeg me wel eens af hoe het zou zijn met een andere man. Stel dat ik toch pech zou hebben, stel dat er iemand anders zwanger zou worden, dan moest ik met een andere man trouwen en uiteraard ook met hem naar bed. Hoe zou dat zijn? En wat zou hij ervan vinden dat hij niet de eerste was voor mij?
Leyla had niet erg gespannen geleken voor haar eerste keer, maar misschien wist ze niet zo goed wat het in zou houden. Niet alle meisjes kregen zulke goede voorlichting van hun moeder als ik had gehad, voor sommigen moest het wel als een verrassing komen. Zeker iemand als Leyla, die zonder vriendinnen of oudere zussen was opgegroeid, kon best geen flauw idee hebben wat er ging gebeuren. Ik kon me niet voorstellen dat ze niet zou weten hoe kinderen gemaakt werden, maar ik kon me best voorstellen dat de details nog onduidelijk waren voor haar.
Amir zou vriendelijk en lief voor haar zijn, dat vermoedde ik in ieder geval. Bij mij was hij het in ieder geval wel geweest, en nu had hij natuurlijk nog veel meer ervaring met eerste keren dan toen. Leyla ging een speciale nacht tegemoet, en ik was eigenlijk best jaloers op haar, al was ik ook blij dat het bij mij allang achter de rug was. De eerste keer had pijn gedaan, en daar verlangde ik niet naar terug, maar het was ook wel bijzonder geweest.
Eenmaal in mijn eigen kamer aangekomen pakte ik het boek wat naast mijn bed lag, want het was nog veel te vroeg om echt te gaan slapen, maar ik kon me er niet op concentreren. Beelden van mij gisteravond met Amir speelden door mijn hoofd en werden vervolgens vervangen door beelden van Leyla en Amir, ook al had ik hen uiteraard nog nooit op zo’n manier samen gezien. Gisteren had ik nog kunnen hopen dat Amir mij zou vragen, maar vanavond was er geen hoop mogelijk. Hoewel, er was nog wel iets anders waar ik op kon hopen… ergens in de komende dagen zou ik menstrueren, tenminste als ik niet zwanger was. Hoe langer ik geen bloed zag, hoe langer ik kon hopen dat het al gebeurd was en dat Leyla kon proberen wat ze wil, maar dat het niet zou helpen. Oh, wat zou dat een mooi moment zijn… ik had er al vaak over gefantaseerd, het moment dat ik al een week over tijd zou zijn en om Sultane zou vragen. Ze zou aankomen met een brede glimlach en me feliciteren, en vervolgens zou ik uit de harem gehaald worden. Ook Amir zou de harem niet meer bezoeken en we zouden veel tijd samen doorbrengen, waarin we elkaar nog veel beter konden leren kennen. Na drie maanden zonder bloeding zou men er vanuit gaan dat ik werkelijk zwanger was - waarschijnlijk zou het dan ook al een beetje te zien zijn, zeker op mijn lichaam waar geen greintje vet te bekennen was - en dan vond het huwelijk plaats, zodat het kind nooit buiten het huwelijk geboren zou worden.
Het was een mooie droom en ik hoopte dat hij gauw uit zou komen. Een jaar geleden had iedereen in de harem in de stress gezeten, want toen was Raniya’s menstruatie al acht dagen te laat en was ze er zelf van overtuigd dat ze zwanger was. Ze was al uit de harem gehaald, maar na twee dagen was ze toch beginnen te bloeden en werd ze weer teruggebracht. Ik had altijd vermoed dat ze haar menstruatie op de een of andere manier had uitgesteld of verborgen, maar kon het uiteraard niet bewijzen. Ze had er toch niet veel aan gehad, die twee dagen dat ze Amir voor zich alleen had…
Gelukkig was zoiets mij nog nooit gebeurd, want het leek me vreselijk om te denken dat het je gelukt was, te denken dat je zwanger was, en het dan toch niet te zijn. Raniya was ook minstens een maand erg chagrijnig geweest, maar toen bleek dat dat haar niet bepaald veel aandacht van Amir opleverde, was ze er maar weer mee gestopt.
Ik gooide het boek op de grond, want het boeide me toch niet. Waarom zat ik hier? Ik wou dat ik een wandeling kon gaan maken in het maanlicht, maar de maan scheen nog niet eens… ik wou dat ik hier weg kon, de harem uit kon lopen. Even mijn ouders zien, het huis bekijken, door de stad lopen. Op momenten als deze voelde ik me zo ontzettend gevangen en had ik het gevoel dat dat ook nooit meer over zou gaan. Nog minstens drie maanden… en wie weet hoeveel langer. Het zou me vast niet lukken. Leyla zou vast de nieuwe favoriete van Amir worden en ik zou hem nooit meer ’s avonds bezoeken, hij zou me gewoon vergeten. Mijn tijd hier was voor niets geweest, het zou niets opleveren. Momenteel lag Leyla te vergeten waarom ze Amir ooit oninteressant had gevonden… misschien vertelde ze hem wel sprookjes, maar waarschijnlijk hadden ze het daar veel te druk voor.
Met die ongelukkige gedachten in mijn hoofd viel ik uiteindelijk in slaap, maar het was een rusteloze slaap vol dromen over Amir, Leyla en mijzelf verwikkeld in een driehoeksverhouding.
***
De volgende ochtend besloot ik om lekker lang uit te slapen, want ik wilde liever niet geconfronteerd worden met Leyla nu het nog zo vroeg was. Ze had ongetwijfeld een fantastische avond gehad, maar dat hoefde ik echt niet aan haar gezicht te zien, dat kon ik zo ook wel raden. Vandaag zou iedereen nog in haar geïnteresseerd zijn - het was een vorm van masochisme - maar morgen zou dat vast wel voorbij zijn en dan zouden alle meisjes haar langzaam beginnen te negeren. Wat Amir zou doen was niet te voorspellen… maar hij zou mij in ieder geval niet vergeten, dat kon gewoon niet.
Gelukkig had ik ’s ochtends nooit veel honger, dus zou ik het best nog een paar uur in mijn kamer uithouden. Ik had boeken, ik kon naar buiten kijken, ik had zelfs papier en een pen om brieven naar mijn ouders te schrijven die ik niet mocht versturen. Toch kon ik het niet laten om af en toe mijn belevenissen op papier te zetten en ze te vertellen dat ik ze miste maar dat het vast niet lang meer zou duren. Gelukkig was er altijd een vuur in de buurt waar ik mijn schrijfsels kon verbranden voor iemand ze zou lezen, want ik schaamde me er eigenlijk wel voor. Het waren mijn diepste gevoelens, die mocht niemand anders lezen, ze zouden er alleen maar van schrikken of erover roddelen.
Maar zelfs voor brieven schrijven was ik nog te lui voor op dit vroege uur - door mijn raam kon ik zien dat de zon nog maar net boven de horizon kon zijn, ook al zag ik de zon zelf niet - dus ik bleef lekker liggen. Ik voelde niets plakkerigs, dus waarschijnlijk menstrueerde ik nog steeds niet, en dat was ook goed nieuws. Vandaag voelde op de een of andere manier als een goede dag, een dag voor mezelf, een dag zonder drukte en gedoe. Amir zou ons toch niet bezoeken dus het maakte niet zoveel uit als ik een dagje ‘vrij’ nam van de andere meisjes en rustig op mijn kamer bleef om wat te lezen en in mijn eentje te dansen, zodat niemand me uit zou lachen als het fout ging.
Uiteraard had ik moeten weten dat dat soort plannen altijd fout gaan als je ze maakt. Net op het moment dat ik me nog eens lekker omdraaide en mijn hoofd op mijn kussen nestelde, hoorde ik iemand op de deur kloppen. In eerste instantie begon mijn hart sneller te kloppen, want het was het bekende signaal van de dwerg, maar toen besefte ik me dat het onzin was. Het was ochtend, Amir wenste ’s ochtends nooit vrouwelijk bezoek, daar had hij bovendien ook helemaal geen tijd voor. Het moest iemand anders zijn die toevallig net zo klopte als de dwerg, en dat kon eigenlijk maar één iemand zijn… iemand die nog niet had geleerd dat deze drie korte klopjes elk meisje in de harem stress bezorgden.
Ik overwoog even om me stil te houden, maar riep uiteindelijk: “Ik lig nog te slapen, wat is er?”
Het bleef even stil aan de andere kant, maar toen besloot Leyla blijkbaar dat ze het wel kon maken om nog door te gaan en riep ze terug: “Ik vroeg me af of je mee komt ontbijten!”
Ze was wel dapper, dat moest ik toegeven… er was moed voor nodig om zo aan te dringen, terwijl het onderhand toch wel duidelijk was dat ik nog geen zin had om op te staan. Nu moest ik nog een manier vinden om hierop te reageren zonder haar verschrikkelijk af te katten, want ruzie op de vroege ochtend was ook niet bevorderlijk voor mijn rust. Ze moest gewoon nu weggaan en niet meer aan mijn hoofd zeuren. Ongetwijfeld wilde ze haar verhaal kwijt, dat wilden die nieuwe meisjes wel vaker… en blijkbaar dacht ze dat ik de juiste persoon was om mee te praten. Nou, mooi niet, ik was geen praatpaal en ook niet haar beste vriendin. Ik zou me rot schamen als dat zo was.
“Een andere keer misschien, of later, maar ik wil nu echt nog even blijven liggen,” riep ik terug, en daar moest ze het maar mee doen. Ik ging mijn plannen niet veranderen alleen omdat er een eenzaam nieuw meisje aan de deur stond. Ze kon maar beter iemand anders gaan lastigvallen.
Dat leek ze ook door te hebben, want ik hoorde voetstappen die zich van mijn kamer verwijderden - ze was ook niet in staat om geluidloos te lopen, maar dat maakte niet uit, want er was toch niemand die haar langs kon horen lopen als ze naar Amir ging - en hopelijk weg zouden blijven. Hmm, heerlijk, het was weer rustig en ik kon me weer bezighouden met mijn eigen gedachten.
Maar nee, dat was me die ochtend echt niet gegund… nog geen vijf minuten nadat Leyla op mijn deur had geklopt, klonk er weer geluid. Weer bekende klopjes, maar dit was het signaal wat Nazli en ik altijd gebruikten. Waarom stond zij voor mijn deur? Haar kon ik uiteraard niet afsnauwen, maar ik had eigenlijk ook geen zin om met haar te gaan ontbijten of roddelen of wat dan ook. Vandaag was mijn rustdag, mijn dag voor mezelf, waarom konden ze me verdorie niet met rust laten?
“Alina, ik weet dat je wakker bent!” riep Nazli, en voor ik kon protesteren - al zou dat natuurlijk ook weer een bewijs zijn van wat zij beweerde - opende ze de deur en kwam naar binnen. Dat was dan weer het nadeel van Nazli, Leyla was gewoon weg gegaan maar Nazli kende me al zo lang dat ze wist dat ze dit best kon doen. Natuurlijk mocht en deed ik het ook wel eens bij haar, maar nu wou ik even dat we elkaar niet zo goed kenden.
Hoewel ik wist dat het kinderachtig was, verstopte ik mijn hoofd onder mijn kussen en deed alsof ik nog steeds aan het slapen was. Ze zou zich niet voor de gek laten houden, maar ik wilde gewoon een beetje rust! Was dat teveel gevraagd?
“Doe nou niet zo flauw, je hebt gewoon je ogen open. Wat een ochtendhumeur zeg… kom op, kleed je aan! Ik verzeker je dat het de moeite waard is,” voegde ze er geheimzinnig aan toe, en daar werd ik toch een beetje wakker van. Wat was er de moeite waard? Wat wist zij dat ik niet wist?
Ik kon het niet helpen, nu moest ik wel reageren en dus afscheid nemen van mijn plan om de hele ochtend in bed te liggen. Ach, misschien was het ook wel beter voor me om eruit te komen. Schoonheidsslaapjes moesten ook weer niet te lang duren, daarvan werd je alleen maar verlept.
“Goed dan, ik ben wakker,” zei ik, “Wat is er de moeite waard? Het kan maar beter echt zo zijn, anders ga ik nu voor niets opstaan!”
“Oh, het is bijzonder goed en grappig nieuws, ik verzeker je dat je het leuk gaat vinden!” zei Nazli met een brede glimlach op haar gezicht. Een moment lang was ik bang dat ze me ging vertellen dat ze zwanger was en dat ze serieus dacht dat ik daar heel erg blij mee zou zijn. Nee, wacht, dat kon niet, afgelopen week was helemaal niet de week waarin ze hoorde te menstrueren… ik moest me niet zo’n zorgen maken, er waren heus nog wel andere dingen waar een meisje in de harem blij om kon zijn. Bovendien, wat was er grappig aan een zwangerschap?
“Vertel nou maar gewoon, ik heb geen zin om te wachten,” zei ik, maar Nazli antwoordde niet eens, ze bleef gewoon vrolijk kijken. Ik twijfelde er niet aan dat ze aan mijn arm zou gaan sjorren als ik niet snel het bed uit kwam, dus ik gooide de lakens van me af en ging op de rand van het bed zitten.
“Schiet een beetje op, dadelijk is ze haar verhaal al aan iemand kwijt… ik ben hier alleen maar heen gekomen omdat ik van haar hoorde dat ze jou al had geprobeerd maar dat je niet op wilde staan. En hoewel je mij niet eens direct aan haar hebt voorgesteld,” daar moest ze het natuurlijk weer over hebben, “vond ik toch dat je dit samen met mij moest horen. Of nou ja, iets later, maar dat is helemaal je eigen schuld. Je gaat me hier heus wel dankbaar voor zijn.”
Het had dus iets met Leyla te maken, dat was wel duidelijk. Goed en grappig nieuws? Een verhaal wat Leyla kwijt moest? Het had ongetwijfeld te maken met haar avond met Amir, en als dat werkelijk een grappig verhaal was, dan was het wel de moeite waard om voor op te staan… zo’n avond hoorde namelijk niet grappig te zijn. Wat zou ze voor verschrikkelijks hebben gedaan? Had ze hem uitgelachen? Was er een of ander gebruik in haar boerendorp waarmee ze zichzelf voor gek had gezet? Het klonk niet alsof Leyla het zelf ook een grappig verhaal had gevonden, dus waarschijnlijk was het voor ons juist extra grappig.
Ondertussen had ik me aangekleed - uiteraard gewoon waar Nazli bij was, we kenden elkaar al zo lang - en was ik klaar om te vertrekken. Ik merkte dat ik nu ook wel honger begon te krijgen, dus het was maar goed dat ik naast mijn bed stond.
“Kom, ze is in de eetzaal,” zei Nazli en ze begon vlug te lopen, met mij achter haar aan.
Aangekomen in de eetzaal zag ik inderdaad Leyla zitten, met nog twee andere meisjes - Maram en Anisa - naast haar. Er was echter nog ruimte genoeg voor ons en Leyla zwaaide opgetogen naar ons, dus gingen we vlug bij haar zitten. Ik was zowaar een beetje zenuwachtig, wat zou ze gaan zeggen? Na Nazli’s enthousiaste woorden verwachtte ik wel iets wereldschokkends.
“Nou, ik heb Alina toch uit haar bed gekregen, je moet gewoon een beetje doorzetten want ze is koppig,” zei Nazli. Het was uiteraard grappig bedoeld maar ik voelde me een beetje gepikeerd… gelukkig wist ik zelf ook wel dat het kwam doordat ik nog een beetje last had van mijn ochtendhumeur en niet omdat Nazli het echt vervelend bedoelde.
“Sorry, dat wist ik niet,” zei Leyla, “Ik zal er voortaan rekening mee houden!”
Iedereen lachte, zelfs ik, maar ik vond dat ze wel een beetje op mocht schieten met haar mooie verhaal. Ik pakte gauw een kopje thee en wat brood, zodat ik een bodempje had. Wie weet waar ik het nog voor nodig zou hebben…
“Maar uiteraard wilde ze toch wel graag je verhaal horen, het is altijd fijn om ervaringen met elkaar te kunnen delen en misschien kunnen we je nog wat advies geven,” ging Nazli verder. Normaal was ze helemaal niet zo proactief, zo’n leider in het gesprek, maar nu was het wel duidelijk dat ze Leyla in een bepaalde richting probeerde te sturen. Ik zag dat Maram en Anisa ook hun oren spitsten, blijkbaar waren zij hier nog niet geweest toen Leyla Nazli zo nieuwsgierig had gemaakt dat ze direct naar mij toe was gekomen. Nazli was toch wel een erg goede vriendin, dat vergat ik wel eens, ze had hier ook gewoon kunnen blijven zitten en het me later kunnen vertellen. Dan zou ik echter een hoop plezier hebben gemist - tenminste daar ging ik nu van uit - en dat zou natuurlijk jammer zijn voor mij. Lief dat ze daaraan had gedacht.
“Wat een publiek ineens…” lachte Leyla, maar ze leek de aandacht wel fijn te vinden, want ze ging al gauw verder. “Nou ja, ik was hier al eerder met Nazli aan het ontbijten, en toen vertelde ik al dat ik het gisteren maar een vreemde avond vond met de kroonprins.”
Vreemd klonk niet bijzonder positief, dus dat was mooi voor ons! Ik zou me toch wel een beetje raar voelen als iedereen zo geïnteresseerd naar me luisterde terwijl ik over een heel intieme ervaring zou gaan vertellen, maar Leyla had daar blijkbaar geen last van. Zou ze nu denken dat we allemaal zo ontzettend geïnteresseerd waren in haar avond met Amir? Het was wel een beetje naïef… ach, ze had natuurlijk maar weinig ervaring met meisjes van haar leeftijd.
“Hoezo vreemd?” zei Maram nieuwsgierig toen Leyla even stil bleef.
“Nou, hij… ja het is een beetje gênant om te vertellen, maar misschien hebben jullie het ook wel meegemaakt, en met meisjes onder elkaar moet je toch alles kunnen bespreken,” begon ze, maar weer bleef het even stil. Als ze expres de spanning op wilde voeren dan was ze daar heel erg goed in. Zou het eigenlijk niet heel grappig zijn als ze niets bijzonders te vertellen had, als ze ons gewoon nieuwsgierig maakte en het dan nergens over bleek te gaan? Het zou aan de ene kant heel intelligent van haar zijn, maar haar niet bepaald populairder maken in de groep. Maar goed, iets beschamends vertellen had ongeveer hetzelfde effect, alleen was dat niet intelligent.
“Hij eh… hij wilde direct… hij probeerde…” begon ze op verschillende manieren, terwijl ze toch een beetje rood werd. Ze was dan wel zo brutaal, blijkbaar schaamde ze zich nog wel voor dit soort privé dingen… waar had ze eigenlijk het vreemde idee op gedaan dat meisjes onder elkaar alles moesten kunnen bespreken? Ik wist niemand met wie ik zo weinig kon bespreken als met deze meisjes, uitgezonderd Nazli misschien, maar zelfs mijn moeder zou nu een betere gesprekspartner zijn dan de meisjes uit de harem.
“Hij begon me direct al uit te kleden en deed net alsof dat normaal was! Ik schrok me rot, zo gedraagt een echte heer zich toch niet?” kwam er ineens heel vlug uit, en daarna was het een paar seconden stil. Wederom was Leyla er in geslaagd om ons volledig te verbijsteren… ik keek even naar Maram en Anisa, die net zo verbaasd waren als ik. Nazli glimlachte trots, blijkbaar had zij dit al eerder gehoord en was ze blij dat wij zo onder de indruk waren. Nu, ze had wel gelijk gehad, dit was echt de moeite waard om voor uit bed te komen, wat een idioot was dit meisje!
“Heb je eigenlijk ooit wel eens gehoord hoe het eraan toe gaat in een harem? Ben je door je moeder of wie dan ook hier een beetje op voorbereid?”
Het floepte zomaar uit mijn mond, ik kon het echt niet laten… hoe kon ze zo onwetend zijn, zo naïef en zo verbaasd? Hoe kon iemand niet weten hoe het eraan toe ging in een harem? Het doel was duidelijk voor iedereen in het land, in een harem moest een prins een meisje zwanger maken. Dacht ze soms dat ze zwanger kon worden door naast Amir te zitten ofzo? Ik kon echt niet geloven dat iemand zo… wereldvreemd kon zijn. Het was alsof ze in een ander land of in een andere tijd had gewoond.
“Nee, ik geloof het niet… hoe bedoel je?” vroeg Leyla verward, “Zijn jullie nu ook verbaasd omdat hij zo brutaal was, of verbaasd omdat ik blijkbaar iets raars heb gedaan?”
Ik vroeg me af of hoe ik dit op een aardige manier ging zeggen, maar uit de stilte - geen van de andere meisjes zei iets - begreep Leyla blijkbaar al hoe het zat, dat zij degene was die zich vreemd gedroeg, niet Amir. Ze werd rood, maar niet alleen van schaamte, zoals ik eerst dacht… nee, ze was boos! Haar wangen gloeiden en haar ogen fonkelden, en ik kon het niet helpen dat ik merkte dat ze nu nog mooier was dan eerst.
“Willen jullie zeggen dat het normaal is dat een man een meisje probeert te verleiden terwijl hij haar nog maar een paar uur kent en waarschijnlijk alleen maar geïnteresseerd is in haar uiterlijk, niet in alle dingen die ze verder te bieden heeft?! In dat geval ben ik blij dat ik ben opgevoed door mijn ouders, en niet hier in de hoofdstad! Dus jullie laten het allemaal wel gebeuren, jullie gaan met hem naar bed terwijl je hem nog maar net kent? Jullie geven hem gewoon precies wat hij wil, alleen maar omdat jullie allemaal zo nodig koningin willen worden? Hebben jullie dan helemaal geen eergevoel?”
Auw, daarmee legde ze precies haar vinger op de zere plek… dat voelden we allemaal hard. Hoe moeilijk het ook was om het toe te geven, hoe pijnlijk het ook voelde om erover na te denken, ze had in zekere zin wel een beetje gelijk. Ieder meisje leerde dat ze haar maagdelijkheid moest beschermen, dat ze alleen naar bed mocht gaan met de man met wie ze getrouwd was, dat ze zich niet moest laten verleiden… behalve wij. Wij waren de uitzonderingen van Nahris, de enige meisjes die niet als maagd het huwelijk in gingen.
Maar verdorie, wie dacht ze wel niet dat ze was dat ze ons zomaar begon te bekritiseren?! Ze was een van ons, dat moest ze niet vergeten, ze was hier in de harem terecht gekomen en ze hoorde hier. Ze zou het hier toch nooit vol kunnen houden als ze zo dacht over liefde en Amir. Misschien dat ze zich nu nog als een of ander preuts meisje gedroeg, maar dat zou vanzelf wel veranderen, want zij wou toch ook koningin worden, wat deed ze hier anders?
“Wat weet jij er nu weer van?” riep Nazli uit, “Je komt hier net kijken en je denkt dat je ons meteen maar uit kan schelden voor eerloos? Denk je soms dat we een stel sletten zijn? We zijn hier in dienst van het koninkrijk, wij zijn degenen die ervoor zorgen dat prins Amir een vrouw zal krijgen, één van ons zal koningin worden! En jij zult het in ieder geval niet zijn, dus ik zou maar op je woorden letten… we zijn hier voor een hoger doelen, dit is een bijzonder eervolle taak. Wacht maar tot je buiten de harem komt, dan zul je merken dat mannen dolgraag met een van ons willen trouwen, dacht je dat dat ook zou gelden voor meisjes die hun maagdelijkheid aan de eerste de beste man verspelen? En denk je soms dat jij te goed bent voor de kroonprins?”
Het was een prachtige toespraak en ik knikte opgewonden, dit was precies wat ik zelf had willen zeggen als Nazli me niet voor was geweest, al had ik het vast nog mooier gezegd. Natuurlijk waren we hier voor een hoger doel, hoe kon ze daar nu tegenin gaan? Wie dacht ze wel niet dat ze was? Dit zou iedereen te horen krijgen, elk meisje in de harem zou weten hoe Leyla over ons dacht en zou haar vervolgens negeren en uitlachen. In één ochtend had ze haar hele toekomst verpest, want wij waren de toekomstige vrouwen van de machthebbers van het land, wij waren geen mensen die je als tegenstanders wilde hebben. We zouden haar leven kapotmaken, ze zou de schande worden van haar familie…
Vreemd eigenlijk, hoe wraakzuchtig ik plotseling kon worden als iemand hardop durfde te zeggen wat ik soms diep van binnen wel dacht.
“Daar heeft het helemaal niets mee te maken,” zei Leyla, die nu wat rustiger was geworden en blijkbaar nog dacht dat ze het goed kon maken, “Jullie begrijpen me helemaal verkeerd! Ik weet heus wel waarom we hier zijn en ik weet ook dat het de bedoeling is dat we uiteindelijk met hem naar bed gaan, maar ik ga daar niet zomaar al mijn principes voor opzij zetten. Ik heb gezien hoe jullie met hem omgaan, hoe jullie hem vergoddelijken, terwijl hij ook maar een gewone man is. Leuk misschien, maar niet bijzonder, niet de enige persoon op aarde. Waarom geven jullie hem dan alles wat hij wil? Waarom houden jullie niet wat voor jezelf, waarom weigeren jullie hem nooit? Laat hem maar eens werken voor wat hij wil hebben, laat maar eens voelen dat jullie ook nog wel een eigen mening en een eigen wil hebben! Nu kan hij krijgen wat hij wil, en daar wordt een mens alleen maar verwend van. Jullie verpesten hem op deze manier, en dat zou zonde zijn.”
Ook dit was een prachtige toespraak, zo waar dat ik bijna begon te twijfelen aan wat ik zelf deed. Maar nee, ik zou me niet laten beïnvloeden door een boerenmeisje dat niets begreep van onze tradities! Amir was geen god en ik had hem nooit zo behandeld, maar hij was wel de kroonprins en bovendien een goed mens. Ik had heus nog wel mijn eigen mening en ik gaf hem niet alles wat hij wilde. Toch? Of maakte ik het hem eigenlijk wel erg makkelijk?
“Zo is het niet,” zei Nazli, die nog steeds fel tegen Leyla was, terwijl ik niet meer zo gepassioneerd en zeker van mijn zaak was dat ik iets durfde te zeggen. “Hij is de kroonprins, we zijn hier om hem te dienen en zwanger te worden, en dat gaat echt niet door hem dingen te weigeren. We hebben heus wel een eigen mening en een eigen wil, maar nu dring je ons jouw mening en jouw wil op! Je begrijpt het gewoon nog niet, dit is geen boerendorp, dit is een harem. Die principes van jou zijn gewoon ouderwets. Natuurlijk gaat het zo bij normale meisjes, maar dat zijn wij nu eenmaal niet. Als je daar niet aan kunt wennen, dan kun je hier misschien maar beter weg gaan.”
“Waarom zou ik? Het is hier prachtig en ik hoef niets te doen, ik zal me hier heus wel vermaken,” zei Leyla met een onschuldige glimlach. Ik wou dat ik nog iets kon zeggen, dat ik tegen haar in kon gaan, dat ik haar eens goed kon uitleggen dat haar manier van denken verkeerd was en dat ze het zo niet ver zou brengen, maar ik kon alleen maar zuchten. Ik hield niet van verandering, ik hield niet van ineens na moeten denken over de dingen die ik al anderhalf jaar deed, want ik wist niet zeker of de conclusie wel positief zou zijn. Wat als Leyla gelijk had en we echt allemaal verkeerd bezig waren? Ze had me aan het twijfelen gebracht, terwijl ik er helemaal niet over wilde nadenken. Ik wilde gewoon normaal doen, ’s avonds bij Amir zijn en met hem het bed delen, me zorgen maken over of ik zwanger was en niet over of wat ik deed wel moreel juist was.
“Ik vind dat jullie gewoon wat meer gevoel voor eigenwaarde moeten krijgen,” zei Leyla uiteindelijk, toen het stil bleef. Maram en Anisa durfden al helemaal niets te zeggen, en zelfs Nazli wist niet meer hoe ze hier nog tegenin moest gaan, zo vreemd was dit denkbeeld voor ons. “Jullie, wij, zijn allemaal prachtige meisjes uit zeer belangrijke families. Ieder van ons zou een fantastische echtgenote zijn, en daar zou Amir eens aan herinnerd moeten worden. Jullie zijn geen stukken vlees, geen dingen die hij naar believen kan gebruiken of weggooien, jullie zijn mensen en voor zover ik kan zien hele goede mensen. Hij zou wat meer respect voor jullie moeten krijgen, maar dat kan alleen als jullie ook wat meer respect voor jezelf krijgen.”
Wat kon je nu tegen zo’n toespraak inbrengen? We konden moeilijk zeggen dat het niet zo was, dat we niet fantastisch en mooi en belangrijk en veel waard waren, want het was wel zo. Ze had gelijk, en toch kon ze geen gelijk hebben, want als zij gelijk had dan hadden wij dat niet. Er was geen goede manier om hierop te reageren… ik wilde dat ik niet was mee gegaan toen Nazli op mijn deur klopte, dat ik gewoon in bed was blijven liggen. Op de een of andere manier had Leyla haar grappige verhaal veranderd in een belediging voor ons, en… ja, iets van medelijden, het was onmiskenbaar. Ze had medelijden met ons. Zij, bijna een boerenmeisje, had medelijden met de mooiste, adellijkste meisjes van het land, omdat we op onze eerste avond met Amir hem onze maagdelijkheid hadden geschonken.
Het was te zwaar om te blijven, en dus stond ik op en liep ik weg.
***
Ik was eigenlijk van plan geweest om nu echt de hele dag op mijn kamer te blijven, maar uiteindelijk werd ik er toch uit gejaagd door de honger en doordat ik bijna tegen de muren opliep van verveling en de vele gedachten in mijn hoofd. Ik moest iets eten, anders werd ik helemaal gek, maar dat zou wel betekenen dat ik de anderen weer moest zien…
Eigenlijk was ik wel verbaasd dat Nazli me de hele dag met rust had gelaten, normaalgesproken zou ze direct naar mijn kamer zijn gekomen na haar gesprek met Leyla om uit te razen en te roddelen over hoe boers en onvrouwelijk ‘die nieuwe’ was, maar vandaag had ze daar blijkbaar geen behoefte aan. Zou ze nog lang gebleven zijn? Had één van beiden de ander kunnen overhalen? Ik kon het me niet voorstellen. Nazli was koppig en zou nooit toegeven aan een nieuwelinge, sowieso zou ze nooit hardop zeggen dat we verkeerd bezig waren en dat we Amir vergoddelijkten. Ik dacht echter ook niet dat Leyla na een kwartier discussiëren ineens van mening zou veranderen, er was genoeg moed voor nodig om tegen ons op te staan, dat deed je niet als je niet heel zeker was van je zaak.
Door dit soort dingen te denken slaagde ik er nog redelijk in om niet na te denken over de inhoud van Leyla’s woorden, maar ze hadden toch een gevoelige snaar geraakt. Ik wist niet waarom, ze was maar een boerenmeisje, wat begreep ze van de tradities van de harem? Niks toch zeker? Maar toch, maar toch… nee, ik weigerde om te gaan twijfelen aan mijn eigen principes. Ik deed het juiste en ik zou hier als winnares, als koningin vandaan komen, daar ging het toch gewoon om? Het doel heiligt de middelen, en ik zou gek zijn als ik deze kans niet greep. Amir iets weigeren zou mij echt niet verder helpen en het was nergens voor nodig, hij had nog nooit iets van me gevraagd wat ik echt niet wilde doen. Als ik er niet tegen was, waarom zou ik dan moeilijk moeten gaan doen, gewoon vanwege het principe? Rare principes waren dat dan… dit was wat ik wilde, en daar had Leyla niets mee te maken, daar had helemaal niemand iets mee te maken, behalve ikzelf. Ik deed gewoon wat ik wilde en ik zou me niet laten beïnvloeden door rare praatjes.
Met die beslissing in mijn hoofd liep ik uiteindelijk mijn kamer uit, al had ik geen flauw idee in wat voor staat de rest van de harem zou zijn. Ongetwijfeld had Leyla’s verhaal zich al verspreid door de harem en waarschijnlijk zou iedereen het erover hebben… zouden er mensen zijn die vonden dat ze gelijk had? Zou ze een revolutie hebben ontketend in de harem? Voor mij zou het alleen maar praktisch zijn, want dan had ik minder concurrentie. Als ze Raniya ervan wist te overtuigen dat die zich preuts en maagdelijk moest gaan gedragen, dan zou mijn leven een stuk makkelijker worden en dan zou ik Leyla zelfs heel dankbaar zijn. Als niemand Amir meer wilde, behalve ik, dan was er maar één persoon die zwanger kon worden en dat was ik. Er waren heus ergere vooruitzichten dan dat.
Leyla zou uiteraard nooit meer uitgenodigd worden door de prins, want aan haar had hij niets. Ze had één kans gehad, en die had ze verpest… hoe mooi ze ook was, ze had er nu niets meer aan.
“Hee, ben je toch maar uit je kamer tevoorschijn gekomen?” zei Raniya veel te vriendelijk toen ik in de eetzaal aankwam, “Ben jij ook zo onder de indruk van Leyla’s eh… denkbeelden? Misschien is het wel iets voor jou om ze na te gaan volgen…”
Blijkbaar had zij ongeveer dezelfde gedachten gehad als ik. Het viel me eigenlijk wel tegen dat ze niet aan het twijfelen was gebracht, ik had er wel op gehoopt, maar misschien verborg ze het gewoon. Ik verborg het zelf immers ook, voor de buitenwereld maar ook voor mezelf?
“Nee, ik geloof niet dat het zo bij me past, misschien is het meer wat voor jou,” antwoordde ik terwijl ik vlug doorliep naar de achterste tafel, want daar zag ik Nazli zitten met een paar andere meisjes om haar heen. Zou dat het kamp tegen Leyla zijn? Was er een kamp? Ik merkte wel dat ik een dag op mijn kamer was geweest, ineens leek er een hoop veranderd te zijn. Er zaten een paar groepjes meisjes op verschillende plaatsen in de eetzaal te praten, en hoewel het wel dezelfde groepjes waren als altijd, hadden ze het duidelijk niet over dezelfde dingen. Ik zag verhitte gezichten, gemene glimlachjes en twijfelende ogen, maar de aanstichtster van al het kwaad was nergens te zien. Had Leyla zich ook in haar kamer verscholen, geschrokken van wat ze had aangericht?
Misschien was dit een lichtelijk dramatische beschrijving van de toestand in de eetzaal, maar het was wel anders dan normaal. Niemand groette me, iedereen had het te druk met praten, hoewel er normaal nauwelijks iets te bespreken was in de harem omdat er gewoon niets verrassends gebeurde. Zelfs Nazli en ik hadden regelmatig niets om over te praten, wat altijd een beetje pijnlijk was.
“Wat een drukte hier,” merkte ik op toen ik bij Nazli en de andere meisjes was aangekomen, en ze knikten allemaal.
“Leyla heeft hier vanmiddag een hele rede afgestoken tegen ons, tegen hoe we ons gedragen en vooral tegen het hele systeem van de harem, waarbij er zoveel meisjes volledig beschikbaar zijn voor één man. Als er nog meisjes waren die het verhaal nog niet via het roddelcircuit hadden gehoord, dan zijn ze er zich nu ten volle van bewust, en ik geloof dat er best nog een paar meisjes zijn die er van onder de indruk zijn. Uiteraard de meisjes waarvan je het verwacht… Adara en dergelijke. Ineens vinden die ook dat we hier onderdrukt worden en dat we ons niet meer zomaar moeten overgeven aan Amir. Ze hopen natuurlijk dat wij ons er iets van aantrekken en dat Amir dan ineens een heleboel vrije avonden heeft,” zei Nazli.
Fijn, zo’n goede vriendin… ik was meteen weer helemaal op de hoogte van alles wat er gebeurd was in de tijd dat ik op mijn kamer zat, en ze vroeg niet eens waarom ik zo lang weg was gebleven.
“Ik begrijp niet hoe ze aan dat soort denkbeelden komt,” zei Maram, die blijkbaar in Nazli’s buurt was blijven hangen na ons gesprek met Leyla, want normaal was ze liever bij Raniya en dergelijke in de buurt. Ik moest dus op mijn woorden letten, ongetwijfeld zou ze alles weer doorvertellen aan Raniya en ik wilde niet door haar geconfronteerd worden met mijn zwakke plekken.
“Het ligt gewoon aan haar opvoeding, haar ouders weten waarschijnlijk helemaal niet hoe het er hier aan toe gaat. Het is nieuw geld, ze kennen de oude tradities niet en zijn waarschijnlijk gewoon jaloers op ons. Ze is niet gewend aan adel en dus zet ze zich gewoon tegen ons af, niets meer en niets minder,” zei Nazli vastbesloten, “Dit is gewoon haar manier om met een nieuwe groep onbekenden om te gaan, misschien zelfs gewoon haar manier om op te vallen. Maar het zal haar niet helpen, iedereen met een beetje invloed verklaart haar nu voor gek.”
“Ik vraag me af wat haar ouders ervan zouden vinden als ze het zouden horen,” dacht ik hardop, “Zouden ze trots op haar zijn, dat ze hun denkbeelden naar buiten heeft gebracht? Of zouden ze juist boos zijn omdat ze nu alle kansen voor haar familie heeft verpest? Ik denk dat mijn ouders het echt verschrikkelijk zouden vinden.”
“De mijne ook,” viel Nazli me bij, en ook de andere twee meisjes knikten. “We zijn hier toch om Amir te veroveren en het is wel duidelijk wat daar de beste strategie voor is. Ach, uiteindelijk zal wel duidelijk worden wie er wint en wie er verliest, en dan zal ze er heus nog wel spijt van krijgen.”
Ik knikte, al wist ik eigenlijk niet of ik het daarmee eens was. Misschien over een aantal jaar, als Leyla merkte wat ze had laten gaan, maar nu was ze nog zo jong en naief, nu dacht ze niet na over macht en invloed en een goed huwelijk, maar alleen over haar ‘principes’.
Het was even stil, want eigenlijk hadden we niets meer te zeggen over Leyla, en toch leek het ook niet gepast om ergens anders over te beginnen. We waren het met elkaar eens en hadden zoveel geroddeld als maar kon, en nu? Leyla was nergens te zien, dus we konden niet met haar in discussie gaan. Dat wilde ik trouwens ook eigenlijk niet, al wilde ik niet eens denken over waarom ik het niet wilde.
Eigenlijk had ik net zo goed op mijn kamer kunnen blijven, want dit was ook een ongemakkelijke situatie. De hele harem lag overhoop, allemaal door een brutaal jong meisje met een geheel eigen mening. Ach, het zou wel weer ophouden… het duurde vast niet lang meer voor alles weer z’n gewone gang ging, we moesten hier gewoon even doorheen.
Plotseling herinnerde mijn rammelende maag me eraan dat ik eigenlijk hierheen was gekomen om iets te eten, dus ik riep een van de dienstmeisjes naar me toe om wat te bestellen. Als ik eenmaal eten had, dan hoefde ik me ook niet meer zo ongemakkelijk te voelen, dan was ik gewoon aan het eten en hoefde ik ook helemaal niet te praten… dat zou rustiger zijn, dan kon ik gewoon luisteren naar Leyla en de anderen als zij weer verder gingen. Dan hoefde ik ook niet zoveel na te denken.
***