JAPONIA (wspomnienia)
Ponieważ nie mam ani neta, ani prądu, za to mnóstwo czasu, postanowiłam napisać jeszcze parę słów o Japonii. Przede wszystkim piosenka, która mi się kojarzy z wyjazdem do Kraju Kwitnącej Wiśni to Clocks grupy Coldplay. Słuchałam tej piosenki przed wyjazdem i zabrałam ze sobą aż do Japonii. Wpadła mi w ucho, bo leciała w jednym z odcinków ER, w którym dr Romano zrzuca swój chirurgiczny czepek z dachu, co symbolizuje, że zdecydował się przestać operować (bo nie miał ręki). W każdym razie usłyszałam piosenkę, zainteresowałam się nią i voila. W ten skomplikowany sposób doszło do tego, że słuchałam jej za każdym razem jak wychodziłam z pracy o 17:00 Pamiętam, że włączałam ją tuż po minięciu automatycznych drzwi w firmie. Do tej pory jak ją słyszę to widzę w głowie całą drogę z pracy do domu (którą szłam na piechotę, bo ceny transportu w Tokio zabijają chęć do życia i portfel) Wszystkie mijane po drodze izakaye, do których nigdy nie weszłam, marusho - warzywniak dla burżujów, sushiye, drogi sklep papierniczy, najtańszą knajpę z bentou jaką znalazłam - nazywałam ją w głowie "U Chińczyka", park, szkoła... dużo tego było.
Pamiętam też, że jak szłam rano do pracy zawsze mijałam te same 3 osoby (a czasami 4 jak byłam spóźniona) Na początku rzucił mi się w oczy staruszek z małym pieskiem, ubranym w cudaczne ciuszki. Pan był ok 70 lat, piesek jak z torebki Paris Hilton. Zawsze spotykałam go w okolicach linii metra, pod którą przechodziłam. Później zauważyłam dziewczynę z brązowymi włosami, zawsze w tych samych podartych jeansach, która wracała bądź szła do conbini. Czasami widziałam ją z jakimś facetem. Najpóźniej w oczy rzucił mi się licealista, który zawsze gnał gdzieś spóźniony na rowerze w swoim czarnym mundurku, zawsze był czerwony, spocony i zasuwał po chodniku z prędkością dźwięku.
Gdy byłam bardzo spóźniona widywałam też grubawego urzędnika w garniturze, który palił papierosa, pił kawę z automatu i wyglądał, jakby miał nadciśnienie i podwyższony poziom cholesterolu. Zawsze bałam się, ze dostanie zawału, jak go mijałam i będę musiała go reanimować.
Oto ludzie, których prawdopodobnie nigdy już nie zobaczę, ale widzę ich zawsze jak słucham Clocks.
Pamiętam też, że jak szłam rano do pracy zawsze mijałam te same 3 osoby (a czasami 4 jak byłam spóźniona) Na początku rzucił mi się w oczy staruszek z małym pieskiem, ubranym w cudaczne ciuszki. Pan był ok 70 lat, piesek jak z torebki Paris Hilton. Zawsze spotykałam go w okolicach linii metra, pod którą przechodziłam. Później zauważyłam dziewczynę z brązowymi włosami, zawsze w tych samych podartych jeansach, która wracała bądź szła do conbini. Czasami widziałam ją z jakimś facetem. Najpóźniej w oczy rzucił mi się licealista, który zawsze gnał gdzieś spóźniony na rowerze w swoim czarnym mundurku, zawsze był czerwony, spocony i zasuwał po chodniku z prędkością dźwięku.
Gdy byłam bardzo spóźniona widywałam też grubawego urzędnika w garniturze, który palił papierosa, pił kawę z automatu i wyglądał, jakby miał nadciśnienie i podwyższony poziom cholesterolu. Zawsze bałam się, ze dostanie zawału, jak go mijałam i będę musiała go reanimować.
Oto ludzie, których prawdopodobnie nigdy już nie zobaczę, ale widzę ich zawsze jak słucham Clocks.