a happy traum will last
Iedereen moet maken wat ie zelf wil, dat vind ik echt. Mijn frustratie (ja gelukkig heb er ik nu een woord voor!) zit niet bij de personen achter die muziek of hoe je dat wilt noemen. Mijn frustratie is de smaak van het publiek. Nee, misschien is mijn frustratie wel mijn eigen smaak, ik wil daar zo graag aan vasthouden, ik hou zo van alles waar ik van hou, maar ik heb het gevoel dat mijn smaak niet in deze tid past. Aan de andere kant, wat zit ik te zeuren, de parade ging als een malle en er zijn mensen, en niet alleen maar debielen, die het echt leuk vinden wat we doen. We opereren als onafhankelijke kunstenaars en toch voel ik mij permanent gefrustreerd, alsof ik in een wedstrijd zit die ik niet kan winnen, terwijl ik eigenlijk extreem aan het winnen ben. Misschien zit dat gevoel dat ik aan het verliezen ben veel dieper en valt daar niet tegenop te kunstwerken.