Wat is de zin van het leven?
Ik leef voor de momenten dat ik absolute focus en aandacht heb. Dat alles waar ik aan denk, binnen de paar vierkante meter om mij heen gebeurd. Denk aan een fantastisch concert bezoeken of nog veel extremer: een fantastisch concert geven. Of ik denk aan toen ik met Lars en Stefaan ging kamperen in Frankrijk toen het te koud was om te kamperen en we Stella Artois als ontbijt dronken. Ik had het gevoel dat wij drieën aan iets ontsnapten, dat we de rest van de maatschappij te slim af waren geweest. Ik denk ook aan avonden met Mops of Pinkpop 2016 met Adriaan en Loes. En aan Boris en Bram en hoe je af en toe een glimps van iemands binnenste kunt opvangen wat lijkt op iets van jezelf - hoe narcistisch kun je zijn in je bewondering naar anderen.
Als ik concerten terug kijk, of stukjes - heel kleine stukjes -, dan snap ik niet waar ik de moed vandaan haal om op het podium te staan. Maar echt, vaak als ik er sta raak ik in de overtuiging dat het heel goed is wat ik doe. In het dagelijks leven voel ik mij alsof ik er toch bovengemiddeld uit zie en als ik foto's van mezelf zie denk ik 'dat ben ik niet dat ben ik niet dat ben ik niet in het echt ben ik veel mooier'. En ik geloof dat ook echt.
Het is jammer dat ik mij altijd tot Loes zal verhouden. Het maakt niet uit hoe snel je bent, als degene naast je sneller is, ben je te laat. Ik vraag me af wat de prijs is en wie ik zou zijn als ik los was. Misschien was ik dan wel veel slomer. Of veel sneller. In ieder geval kan ik het niet forceren om meer te shinen. Beetje hetzelfde gevoel als toen ik van de basisschool naar de middelbare school ging, met al mijn voornemens over hoe ik daar een veel coolere versie van mezelf zou zijn. Wat dus geen dag vol te houden is, want ze hebben je meteen in de smiezen. Opzich is het niet erg om mij te zijn, maar sinds Loes met Lea heeft ervaren hoe het is om er soms niet tussen te komen, voel ik me er gek genoeg verdrietig over. Alsof het wél erg is om mij te zijn. Soms proberen mensen mij daar ook mee te kwetsen. Tegenwoordig vind ik mezelf vaak te oud voor dat soort gedachtes. Om zo diep over mezelf na te denken en hoe anderen mij zien. Mens, ik doe gewoon mijn ding, in Afrika zijn ze nog niet getraumatiseerd als ze iemand voor hun neus zien sterven. Ik wil vooral niet te zwaar tillen aan dingen die feitelijk echt helemaal geen probleem zijn.
Ik ben bijna zes jaar samen met Anne en voel me dagelijks heel erg gelukkig met wat we hebben. Het is bijzonder, maar ik weet ook dat zulke dingen elk moment voorbij kunnen zijn. Ik denk vaak aan wat James Worthy schreef. Over dat mensen minder voorzichtig zijn met dingen waarvan ze denken dat ze niet breekbaar zijn. Dus ik blijf tegen mezelf zeggen 'het is breekbaar het is breekbaar het is breekbaar niet trouwen'.
Soms ben ik bang dat het al die tijd erg middelmatig is geweest. Soms ben ik erg trots op dat de kans om af te gaan me nooit heeft tegen gehouden. En dan bedoel ik echt nooit. Zelfs als ik bang ben, ga ik. Maar eerlijk gezegd ben ik bijna nooit bang. In het moment voel ik dat het goed is en ik heb het idee dat iedereen om me heen dat ook vindt. En soms hoor ik ineens iets terug wat erg goed is. En soms iets middelmatigs. En dan denk ik aan Juno en al die andere helden van me die geen helden zijn.
Aan de andere kant ben ik geen anti-held. Ik heb me wél toegelegd op de cello en daar veel uren in gestopt. Al sinds ik dat ADHD-ige heb heeft niks en niemand me tegengehouden om alles te doen wat ik leuk vind. En zeker ikzelf niet, hoewel ik nu vaak denk 'dat en dat concert had ik beter niet kunnen doen'. Maar het is een leuke levenshouding, eerlijk is eerlijk. Je wordt er wel minder kritisch van, omdat het allemaal meer om het avontuur gaat dan om de afwerking. Ik doe gewoon alles wat ik leuk vind. Ik vind ook wel echt dat ik overal dieper in moet duiken, maar het lukt gewoon niet. Ik heb die behoefte overigens wel heel erg, maar ik heb daar andere mensen bij nodig en die heb ik niet.
Vaak wou ik dat mamma nooit borstkanker had gekregen. Borstkanker is de beste kanker die je kunt hebben, dat weet ik ook wel.
Als ik concerten terug kijk, of stukjes - heel kleine stukjes -, dan snap ik niet waar ik de moed vandaan haal om op het podium te staan. Maar echt, vaak als ik er sta raak ik in de overtuiging dat het heel goed is wat ik doe. In het dagelijks leven voel ik mij alsof ik er toch bovengemiddeld uit zie en als ik foto's van mezelf zie denk ik 'dat ben ik niet dat ben ik niet dat ben ik niet in het echt ben ik veel mooier'. En ik geloof dat ook echt.
Het is jammer dat ik mij altijd tot Loes zal verhouden. Het maakt niet uit hoe snel je bent, als degene naast je sneller is, ben je te laat. Ik vraag me af wat de prijs is en wie ik zou zijn als ik los was. Misschien was ik dan wel veel slomer. Of veel sneller. In ieder geval kan ik het niet forceren om meer te shinen. Beetje hetzelfde gevoel als toen ik van de basisschool naar de middelbare school ging, met al mijn voornemens over hoe ik daar een veel coolere versie van mezelf zou zijn. Wat dus geen dag vol te houden is, want ze hebben je meteen in de smiezen. Opzich is het niet erg om mij te zijn, maar sinds Loes met Lea heeft ervaren hoe het is om er soms niet tussen te komen, voel ik me er gek genoeg verdrietig over. Alsof het wél erg is om mij te zijn. Soms proberen mensen mij daar ook mee te kwetsen. Tegenwoordig vind ik mezelf vaak te oud voor dat soort gedachtes. Om zo diep over mezelf na te denken en hoe anderen mij zien. Mens, ik doe gewoon mijn ding, in Afrika zijn ze nog niet getraumatiseerd als ze iemand voor hun neus zien sterven. Ik wil vooral niet te zwaar tillen aan dingen die feitelijk echt helemaal geen probleem zijn.
Ik ben bijna zes jaar samen met Anne en voel me dagelijks heel erg gelukkig met wat we hebben. Het is bijzonder, maar ik weet ook dat zulke dingen elk moment voorbij kunnen zijn. Ik denk vaak aan wat James Worthy schreef. Over dat mensen minder voorzichtig zijn met dingen waarvan ze denken dat ze niet breekbaar zijn. Dus ik blijf tegen mezelf zeggen 'het is breekbaar het is breekbaar het is breekbaar niet trouwen'.
Soms ben ik bang dat het al die tijd erg middelmatig is geweest. Soms ben ik erg trots op dat de kans om af te gaan me nooit heeft tegen gehouden. En dan bedoel ik echt nooit. Zelfs als ik bang ben, ga ik. Maar eerlijk gezegd ben ik bijna nooit bang. In het moment voel ik dat het goed is en ik heb het idee dat iedereen om me heen dat ook vindt. En soms hoor ik ineens iets terug wat erg goed is. En soms iets middelmatigs. En dan denk ik aan Juno en al die andere helden van me die geen helden zijn.
Aan de andere kant ben ik geen anti-held. Ik heb me wél toegelegd op de cello en daar veel uren in gestopt. Al sinds ik dat ADHD-ige heb heeft niks en niemand me tegengehouden om alles te doen wat ik leuk vind. En zeker ikzelf niet, hoewel ik nu vaak denk 'dat en dat concert had ik beter niet kunnen doen'. Maar het is een leuke levenshouding, eerlijk is eerlijk. Je wordt er wel minder kritisch van, omdat het allemaal meer om het avontuur gaat dan om de afwerking. Ik doe gewoon alles wat ik leuk vind. Ik vind ook wel echt dat ik overal dieper in moet duiken, maar het lukt gewoon niet. Ik heb die behoefte overigens wel heel erg, maar ik heb daar andere mensen bij nodig en die heb ik niet.
Vaak wou ik dat mamma nooit borstkanker had gekregen. Borstkanker is de beste kanker die je kunt hebben, dat weet ik ook wel.