Denk alsjeblieft een beetje goed over mij
"Ik wil graag opnieuw onderhandelen over mijn salaris."
Ik werk in theater De Weijer in Boxmeer, wat draait zonder subsidie van de gemeente maar mét de gratie van Peter-Paul Kissels, de man die multi-miljonair werd met zijn bedrijf en nu zijn geld gebruikt om van Boxmeer een culturele broedplaats te maken. Een goede boeker is een goede onderhandelaar en dus was ik een jaar geleden op mijn strepen gaan staan, had hem laten zien hoe goed ik kan onderhandelen en een fors salaris geeist. Hij stemde toe.
"Ik wil me niet nobeler voordoen dan ik ben, maar ik weet de de concerten zich terug moeten verdienen. Hoe meer geld ik verdien, hoe meer druk ik op mezelf leg. Ik wil graag salarisverlaging."
Hij lachte en zei dat dat de eerste keer in zijn leven was dat iemand dat kwam vragen, maar dat hij er overna ging denken.
Wat is er toch mis met mij, wat is mijn probleem. Ik ben nog steeds bang dat De Schrijfster met haar beroemde vrienden bespreekt over hoe idioot ik me toen, op die avond van de Poezie, gedroeg. En hoe verschrikkelijk mijn teksten zijn.
Wanneer Aafke Romeijn op haar twitter zet dat ze de muziek van sommige van haar collega's zo slecht vindt, raak ik ervan overtuigd dat ze het over mij heeft.
Ik voel de hete adem van elke hater en rescensist in mijn nek bij elk nieuw idee.
Op Noorderslag sprak ik Mirjam, de moeder van mijn 15-jarige stiefdochter. Ze vroeg zich af wat mensen bezield om op een podium te gaan staan. Ik dacht lang na.
Ik zei dat het moeilijk is om achter je motieven te komen. Waarschijnlijk wil ik heel graag gezien worden. Waarschijnlijk geloof ik dat wat ik te vertellen heb, voor anderen de moeite waard is om te horen. (Hoewel ik niet denk dat mijn verhaal of ideëen interessanter zijn dan die van andere mensen. Als ik oude livejournalberichten doorlees geneer ik me zelfs, omdat ik destijds dacht dat het interessant was wat ik schreef, terwijl ik nu vooral gewichtig puberaal gemijmer lees.)
Ik weet niet veel zeker, maar ik weet nog wel het eerste moment dat ik een cello aanraakte, toen ik 6 was. En ik weet ook nog dat we voor het eerst kabelTV kregen en ik in groep 8 voor het eerst MTV aanzette en dat ik 'Teenage Kicks' van The Undertones zag en hoorde en de schokgolf voelde die dat bij mezelf veroorzaakte. Ik weet nog hoe ik als puber net zo verliefd was op Harry Potter als op Kurt Cobain. Dat ik me het meest levend voelde als wij gingen liften naar feestjes en dat op die feestjes de coolste mensen waren met de coolste muziek. Dat ik altijd in bandjes speelde. Ik weet dat ik me destijds ook al een fraudeur voelde met mijn skateboard, een 'wannabe' heette dat in die tijd.
Ik ben nu 26 en ben nog steeds bang om een wannabe te zijn. Ik ben alles wat ik op mijn vijftiende wou zijn en zou zo graag roepen: FUCK YOU, ik leef mijn droom.
Ik werk in theater De Weijer in Boxmeer, wat draait zonder subsidie van de gemeente maar mét de gratie van Peter-Paul Kissels, de man die multi-miljonair werd met zijn bedrijf en nu zijn geld gebruikt om van Boxmeer een culturele broedplaats te maken. Een goede boeker is een goede onderhandelaar en dus was ik een jaar geleden op mijn strepen gaan staan, had hem laten zien hoe goed ik kan onderhandelen en een fors salaris geeist. Hij stemde toe.
"Ik wil me niet nobeler voordoen dan ik ben, maar ik weet de de concerten zich terug moeten verdienen. Hoe meer geld ik verdien, hoe meer druk ik op mezelf leg. Ik wil graag salarisverlaging."
Hij lachte en zei dat dat de eerste keer in zijn leven was dat iemand dat kwam vragen, maar dat hij er overna ging denken.
Wat is er toch mis met mij, wat is mijn probleem. Ik ben nog steeds bang dat De Schrijfster met haar beroemde vrienden bespreekt over hoe idioot ik me toen, op die avond van de Poezie, gedroeg. En hoe verschrikkelijk mijn teksten zijn.
Wanneer Aafke Romeijn op haar twitter zet dat ze de muziek van sommige van haar collega's zo slecht vindt, raak ik ervan overtuigd dat ze het over mij heeft.
Ik voel de hete adem van elke hater en rescensist in mijn nek bij elk nieuw idee.
Op Noorderslag sprak ik Mirjam, de moeder van mijn 15-jarige stiefdochter. Ze vroeg zich af wat mensen bezield om op een podium te gaan staan. Ik dacht lang na.
Ik zei dat het moeilijk is om achter je motieven te komen. Waarschijnlijk wil ik heel graag gezien worden. Waarschijnlijk geloof ik dat wat ik te vertellen heb, voor anderen de moeite waard is om te horen. (Hoewel ik niet denk dat mijn verhaal of ideëen interessanter zijn dan die van andere mensen. Als ik oude livejournalberichten doorlees geneer ik me zelfs, omdat ik destijds dacht dat het interessant was wat ik schreef, terwijl ik nu vooral gewichtig puberaal gemijmer lees.)
Ik weet niet veel zeker, maar ik weet nog wel het eerste moment dat ik een cello aanraakte, toen ik 6 was. En ik weet ook nog dat we voor het eerst kabelTV kregen en ik in groep 8 voor het eerst MTV aanzette en dat ik 'Teenage Kicks' van The Undertones zag en hoorde en de schokgolf voelde die dat bij mezelf veroorzaakte. Ik weet nog hoe ik als puber net zo verliefd was op Harry Potter als op Kurt Cobain. Dat ik me het meest levend voelde als wij gingen liften naar feestjes en dat op die feestjes de coolste mensen waren met de coolste muziek. Dat ik altijd in bandjes speelde. Ik weet dat ik me destijds ook al een fraudeur voelde met mijn skateboard, een 'wannabe' heette dat in die tijd.
Ik ben nu 26 en ben nog steeds bang om een wannabe te zijn. Ik ben alles wat ik op mijn vijftiende wou zijn en zou zo graag roepen: FUCK YOU, ik leef mijn droom.