[SF] _+_+_+ Bunny Bunny _+_+_+ Part 1(Jin x Kame)

[reeya_areeya]

กลับมาพร้อมกับฟิคเรื่องใหม่อีกเรื่องนะคะ

สำหรับเรื่องนี้พล็อตก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่คนเขียนอยากเห็นคาเมะในมาดนางกระต่ายสุดแสนเซ็กซี่ เลยได้พล็อตเรื่องบ้าๆ บอเรื่องนี้ออกมา (เหอะๆๆ แอบจิ้นให้เต่ากลายพันธุ์เป็นกระต่ายสาวไปได้) หวังว่าคงทำให้คนอ่านทุกท่านยิ้มได้กันนะคะ

Comments

[reeya_areeya]

“คาเมะแล้วนายรู้ไหมว่างานร้านนั่นมันเป็นยังไง? แล้วนายต้องทำงานยังไงบ้าง? ฉันว่านายหางานอื่นทำจะดีกว่ามั้ง ฉันว่างานนี้ไม่เหมาะกับนายหรอก” อุเอดะแย้งพร้อมกับเริ่มเทศนาเป็นแม่แก่

“ฉันคุยรายละเอียดกับพี่ซึบะผู้จัดการแล้ว งานของฉันมันก็คือเด็กเสิร์ฟในร้านนั่นล่ะ เพียงแต่มันพิเศษหน่อยตรงที่ต้องแต่งชุดคอสเพลย์ทำงานเท่านั้นเอง” ผมพยายามอธิบายให้เพื่อนรักเข้าใจว่า งานพิเศษของผมมันไม่ได้มีอะไรเลวร้ายหรืออันตรายเลยสักนิด

“แล้วนายเคยเห็นชุดเครื่องแบบของร้านนั่นแล้วหรือยัง?”

ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ จะว่าไปแล้วผมก็ยังไม่เห็นเครื่องแบบชุดคอสเพลย์ที่ว่าเลยครับ แต่มันจะเป็นชุดสัตว์ประหลาดก๊อตซิล่า หรือชุดซุปเปอร์แมน ก็ช่างมันเถอะ ขอแค่มันทำให้ผมสามารถเก็บเงินเป็นค่าตั๋วเครื่องบินไปอเมริกาได้ก็เป็นพอ

อุเอดะได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะสรุปออกมา

“ฉันคงห้ามนายไม่ได้แล้วสินะ นายไปทำงานที่ร้านนั่นก็ระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน แขกที่ไปใช้บริการที่ร้านนั่นแต่ละคนเป็นพวกโรคจิตทั้งนั้น คนปกติธรรมดาเขาคงไม่ไปเที่ยวร้านที่มีเด็กเสิร์ฟแต่งคอสเพลย์บ้าบอคอแตกอย่างนั้นล่ะ ชิชะ หน้าตาสวยๆ อย่างนายหลงเข้าไปทำงานในนั้น พวกโรคจิตได้เห็นนายเป็นเหยื่อรายใหม่แน่ ระวังตัวเอาไว้เถอะ”

คำขู่ของอุเอดะทำเอาผมขวัญหนีดีฝ่อ เริ่มจิตใจห่อเหี่ยวไม่อยากไปทำงานที่ร้าน Bunny Bunny Club เสียแล้ว กลัวจะเจอพวกลูกค้าโรคจิตอย่างที่เพื่อนรักของผมเตือนเอาไว้

ถ้าผมไปทำงานแล้วต้องเจอลูกค้าโรคจิตอย่างนั้นมาก้อร้อก้อติก ผมจะต้องรับมือยังไงกันเนี่ย เกิดมาก็เพิ่งมีซายากะเป็นแฟนคนแรก แถมความสัมพันธ์ของเรายังไม่ทันพัฒนาไปถึงไหน นางฟ้าของผมก็ต้องจากผมไปเรียนต่อเสียแล้ว

อุเอดะนี่นะ รู้ว่าผมต้องไปทำงานที่นั่นวันนี้เป็นวันแรก แทนที่จะให้กำลังใจหรืออวยพรกัน กลับมาขู่กันอย่างนี้ ผมก็ป๊อดสิครับ

เฮ้อ!... ถ้าผมปอดแหกจนไม่กล้าไปทำงานขึ้นมา เจ้อุเอดะคนสวยจะรับผิดชอบหาเงินค่าตัวเครื่องบินไปอเมริกาให้ผมไหมครับ?

ใบหน้าของผมมันคงเผือดสีจนเจ้าเพื่อนรักของผมรู้รับรู้ มันเลยมาตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะปลอบใจผมว่า

“เอาเถอะ ถึงหน้าตาของนายจะสวยเซ็กซี่เหมาะเป็นเหยื่อของไอ้พวกโรคจิต แต่พอพวกนั้นมันมาเจอปากหมาๆ ของนายเข้า เดี๋ยวก็พากันถอยเองล่ะน่า”

เอ่อ! สาบานเลยนะครับ นั่นเป็นคำปลอบใจจากอุเอดะเพื่อนรักของผม นี่มันเป็นคำปลอบหรือหลอกด่ากันแน่ครับ มาว่าแต่ผม แล้วปากของเจ้แกล่ะครับ ก็ใช่ย่อย พูดจาแต่ละอย่างนี่เชือดเฉือนบาดหูบาดใจคนฟังทุกประโยค ชนิดที่ว่าถ้าวันไหนทางโรงพยาบาลขาดแคลนกรรไกรในห้องผ่าตัด ยืมปากของเจ้แกไปใช้แทนได้เลยครับ

ขนาดผมที่เขาเรียกว่าเจ้าพ่อปากหมาแล้ว ยังสู้ปากคมๆ เป็นกรรไกรของเจ้แกไม่ได้เลย
ด้วยความเกรงใจเพื่อน ผมได้แต่ส่งสายตาค้อนขวับกลับไปให้ ก่อนจะพึมพำขอตัวไปทำงานโดยมีเสียงหัวเราะของอุเอดะดังไล่หลังมา

+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+