เพียงเธอหลับตา, เธอจะได้พบความรัก...ตอนที่4

[reeya_areeya]

กลับมาอีกครั้งกับตอนที่สี่นะคะ

ในที่สุดรียากับแนนจ๋า ก็เข็นเรื่องนี้ออกมากันต่อจนสำเร็จ

พร้อมกับอาการไมเกรนขึ้นหัวกันทั้งคู่

เชิญสนุกกับการอ่านค่ะ

===============================

ขอบคุณแนนจ๋ามาก ที่ช่วยกันปวดหัวกับโปรเจ็คนี้

ขอบคุณ คุณVani_13 เจ้าของเรื่องตัวจริงที่ยอมให้พวกเราแปลเรื่องนี้มาณ ที่นี่ด้วยค่ะเพียงเธอหลับตา, เธอจะได้พบความรัก

Comments

[reeya_areeya]

“อาคานิชิ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? น้ำเสียงของคุณดูไม่ค่อยดีเลย...”

“นายแค่ตอบฉันมาก็พอ” คำพูดที่คาซึยะคาดเดาเอาไว้ว่าจะเป็นน้ำเสียงที่ตอบออกมาอย่างแข็งกระด้างจากอีกฝ่าย ..แต่กลับเป็นน้ำเสียงที่ตอบออกมาด้วยความนุ่มนวลคล้ายเสียงกระซิบ

ในสถานการณ์อื่น ถ้าเขานิ่งเงียบไม่ยอมตอบคำถามอีกฝ่าย จินจะต้องตะโกนใส่หน้าเขาไปแล้ว แต่ในวันนี้มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น มันมีอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไป

ด้วยความตื่นตระหนกเกือบจะลังเล ร่างบางส่ายศีรษะไปมา ก่อนจะบอกว่า ”เปล่าไม่ใช่อย่างนั้น”

เสียงถอดถอนหายใจดังลอดมาจากด้านหลังบอบบาง

นี่อคานิชิถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเหรอ?

“อาคานิชิ น้ำเสียงของคุณดูไม่ค่อยดีเลย คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ได้มีเรื่องอะไรอยู่?” ร่างบางเอ่ยถาม ขณะที่เจ้าตัวพยายามเอี้ยวตัวหันไปมองหน้าอีกฝ่าย

“อย่าหันมา” ชายหนุ่มร้องขอ ก่อนจะโอบกอดรัดเอวบางของคาซึยะจากด้านหลังไว้แน่น รัดร่างบางไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา

“แต่คุณรู้สึกไม่ค่อยดีอยู่ใช่ไหม ปล่อยให้ผมดูอาการของคุณเถอะ” คนตัวเล็กพยายามขัดขืนให้หลุดออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย

“ฉันสบายดี” ชายหนุ่มกำลังเหนื่อยล้า เขาหวังว่าคาซึยะจะหยุดดิ้นรนจากอ้อมแขนเขาเสียที แต่อีกฝ่ายก็ยังดิ้นรนจนกระทั่งสามารถหันหน้ากลับมาได้ เมื่อหันมาได้คนตัวเล็กหันมาเอาหน้าผากของตนแนบกับหน้าผากของจินทันที

เมื่อคาซึยะเห็นสีหน้าประหลาดใจของชายหนุ่มที่มองมาที่เขา ร่างบางรีบดันตัวเองออก พร้อมใบหน้าที่แต้มด้วยสีแดงอมชมพูที่แผ่ระเรื่อไปทั่วแก้ม

“ขะ-ขอโทษ ผมแค่อยากจะเช็คดูว่าคุณเป็นไข้หรือเปล่า”

ริมฝีปากบางเผยอออกเพื่อเปล่งคำพูดออกมา แต่จินกลับทอดความสนใจไปยังริมฝีปากบางที่ขยับไปมาขณะที่คาซึยะพูดออกมา

ช่างเป็นริมฝีปากอิ่มที่ดูน่าลิ้มรสเสียเหลือเกิน จนเขาอดใจไว้ไม่ได้ ค่อยๆโน้มศีรษะเข้าไปใกล้ๆ

“ดูท่าทางอุณหภูมิของคุณ...” เสียงของร่างบางขาดหายไป เพราะการเข้ามาใกล้กันของใบหน้าทั้งสอง

จินยังคงหายใจอย่างหนักหน่วง และหัวใจของเขาก็ยังเต้นรัวแรงแข่งกันอยู่ในอก ดวงตาของเขาไม่อาจละไปจากคาซึยะ จนทำให้ร่างบางรู้สึกประหม่าภายใต้สายตาคมกริบที่จ้องมองมา