Lusting for the complete story of Nox
Ooit waren de tijden anders. Ooit waren de tijden magisch, chaotisch, prachtig. Waarin geloven het won van weten, chaos won van orde en men nog niet had gehoord van wetenschap. Tijden waarin we bloeiden en nagenoeg ongeremd konden doen en laten wat we wilden.
Ooit waren het onze tijden.
Maar tijden veranderen… En dan zit er niets anders op dan drastische maatregelen te nemen. Of ik echt de laatste ben durf ik niet te zeggen. Maar dit is mijn verhaal, over hoe een oppermachtige Rakasha verdwaalt in de woestijn.
Mijn meest pure vorm is eigenlijk niets meer dan energie. Tijd, gedachten en gevoelens: alles door elkaar in pure chaos. Het enige wat heel blijft is een idee van ‘zelf’. Deze vorm is onsterfelijk, energie kan niet verloren gaan. Dachten we. De vorm die ik het meest gebruik is een mens-achtige gedaante. Door de eeuwen heen heb ik haar geperfectioneerd. Ze kost energie om te maken en nog meer om in stand te houden, maar ze levert me oh zo veel op. De anderen bezetten vaak een menselijk lichaam, ze hebben soms ook de kracht niet voor meer... Maar dat is niet mijn stijl. Het is zo onelegant, banaal bijna. En het belemmert mijn vrijheid en beleving.
Levende wezens hebben emoties, gevoelens en voelen de tijd natuurlijk ook, maar in een veel gestructureerde en daarmee sterkere manier. Dat is de energie waar ik van groei, van leef. Pas als ik me veranker in een menselijke vorm, worden alle losse tonen opeens muziek. Als we een mens bezetten, horen we de muziek via hun zintuigen. Pas als we onze eigen vorm creëren, laat de symphonie zich beleven in zijn meest pure vorm.
Hoe lang ik op deze wijze geleefd heb, durf ik nu niet meer te zeggen. Eeuwen, millennia? Het enige dat ik weet is dat de mensheid groeide, en ik groeide met hen mee. Maar mensen voelen niet alleen, ze denken ook. En langzaam begonnen ze te ontdekken wie we waren. Wat we waren. Ze noemden ons Rakshasa’s en bloed drinkende monsters. Opeens werden we een ras wat bestreden moest worden.
Die overtuiging herenigde de mens in wat daadwerkelijk een oorlog begon te worden. Rakasha om me heen, je zou ze zelfs mijn vrienden kunnen noemen, werden opgespoord en vernietigd. Waar we dachten dat energie en chaos onsterfelijk waren, werden energiepatronen zo ver uit elkaar geslagen dat een Rakasha diens identiteit verloor. Zo zijn velen van ons verdwenen, opgegaan in de chaos van het universum. Maar juist toen de paniek langzaam de overhand begon te krijgen, bood de wereld me een onverwachte kans. Wat anders kon ik doen dan die grijpen?
Ik had die jaren mijn toevlucht genomen tot Iram el-Ubar, waar ik een riant leven leidde als concubine van de sultan. In mijn armen kon hij de wereld vergeten en in zijn armen werd ik sterker en sterker. De stad echter, dreigde in een burgeroorlog ten onder te gaan. Nu was dit natuurlijk niet meteen een probleem voor mij. Juist in chaos bloeien de emoties het sterkst. Maar langzaam groeide het idee dat de sultan zichzelf en de stad onsterfelijk wilde maken, in dezelfde staat bewaren door de eeuwen heen. Nu de magie uit de wereld ebte en er steeds minder van ons over waren, was dit de kans die ik zocht.
Ik ben degene die de Sultan heeft ingefluisterd dat er een manier was om onsterfelijk te worden. Ik was het die inzag dat de rationele wereld de magische wereld aan het overnemen was. Ik was degene die het allemaal begon. Of eindigde. Ik wees de Sultan op een deal met de Lord of Chaos, waarbij zijn geliefde stad kon worden opgesloten in een tijdloze fles. Ik heb zoveel mogelijk Rakasha proberen te redden.
Er zat haast achter en de stad kon natuurlijk maar aan zoveel van ons een plaats bieden. Uiteindelijk waren er zes die mijn oproep beantwoorden. Het waren er niet veel, maar het was iets. Na verloop van tijd zijn wij zeven ons gaan vormen naar de zonden van de zintuigen: Lust, Gluttony, Wrath, Sloth, Greed, Pride en Envy. Natuurlijk zou ik Lust worden.
Zeven van ons die voor eeuwig aan de stad verbonden zouden zijn. Chaos gevangen in een paradox van Orde. Alles zou generatie naar generatie hetzelfde blijven, maar we konden tenminste blijven bestaan.
Door de eeuwen heen, terwijl generaties sterven en weer geboren worden, ben ik de concubine van de ‘Grootvader’ Sultan, en alleen hem. Ik verander in energie als hij sterft, tot hij oud genoeg is om mij weer te herkennen, waarna ik mij weer aan zijn zijde schaar. Zo ging de tijd voorbij, tot ik bijna niet meer herinnerde dat het ooit anders was. Tot de aardbeving, het meer en de vreemde gebeurtenissen die zich lijken de concentreren rond oostelijke karavanserai Sjah Abbas. Gelukkig komt rond dezelfde tijd ‘mijn’ sultan weer aan de macht en krijg ik de vrije hand om te onderzoeken en indien nodig orde op zaken te stellen.
Vanaf hier zijn de meeste zaken bekend en opgetekend. Ik roep ons zeven bij elkaar om aan te geven hoe ernstig de situatie zou kunnen zijn. Helaas zijn de meesten ons gezamenlijke verleden inmiddels vergeten. Ik zet een enkeling terug op zijn plek, maar het zal nog maanden duren voordat ik erachter kom wat er nu echt is gebeurd.
Maanden waarin mijn band met de sultan verslechterd en met enkelen in de karavanserai juist alleen verbeteren. Mijn harem, als het einde komt zijn ze er niet allemaal bij, maar ik hoop dat ik een deel van ze zal onthouden.
Een meer verschijnt en de djin roeren zich. Natuurlijk weet ik dat ze er zijn, maar in al die tijd hebben we enkel een ondergrondse rol gespeeld om de goede vrede te bewaren. De chaos is eigenlijk een welkome afwisseling. Nu wordt het tijd alle kaarten op tafel te leggen. Nog voor ik de Visser herken voor wie hij is, gaat hij bij elk woord al onder mijn huid zitten. Zijn voorstel tot het vernietigen van de fles en sterven in het proces is onbegrijpelijk. Daar buiten is geen plek meer voor ons, daar wijzen alle tekenen naar. Wat denkt hij te bereiken?
De sultan verstoot me, maar ik heb hem ook niet langer nodig. Gelukkig ziet Mirage de ernst van de situatie en heb ik ook de woestijn aan mijn kant. De fles moet koste wat het kost in stand blijven. Onze samenwerking is een aangename verrassing. Ondanks dat ik haar natuurlijk niet vertrouw, vertrouw ik wel dat ze weet wat het beste voor ons is. Daar kan ik bij mijn eigen soort helaas niet meer op rekenen. Een groot deel verdwijnt en de laatsten die nog in contact blijven verraden hun afkomst.
Het einde en de toekomst zal ik nu met Mirage moeten delen. Maar niets is voor eeuwig, dat weten we allebei. Onze goede vrede en waarschijnlijk ook deze fles zullen niet tot het einde der tijden stand houden. Het is niet ondenkelijk dat we ergens de komende eeuwen elkaars ondergang proberen te veroorzaken. Ik kan niet anders dan hopen dat wanneer de tijd daar is, de wereld er weer klaar voor is en zijn magie heeft teruggevonden.
Voor mij rest nu niets anders dan genieten van de veranderlijkheid en de vrijheid van de Woestijn. Ik ben op mijn hoede en spendeer de meeste tijd in mijn meest pure vorm, maar soms kan ik het niet laten om een paar jaar in een oase door te brengen. Bijpraten met Hassan, al herkent hij me niet meer, of handelen naar mijn aard. Het doodt de tijd.
In afwachting, tot de tijden veranderen...