(no subject)
Прызнацца па шчырасці, я пачуваюся досыць адукаваным гуманітарыем. Ну, хаця б таму, што раз на месяц шчаслівая знаходзіць у паштовай скрынцы (тая, якая ў пад'ездзе, а не кампутарная) элітарны часопіс "Мастацтва".
Але -- я ўсё больш цвёрда перакананая -- амаль любы чалавек прыходзіць да разумення рана ці позна: інтэлект, эстэтычны густ, уласная творчасць -- гэта не ўсё! Нават больш: усё гэта, разумееш на пэўным этапе, ні да чаго не вядзе. І што далей? Ну, далей узгадваеш, напрыклад, што, акрамя розума, ёсць яшчэ і цела, пра якое можна клапаціцца, робячы гімнастычныя практыкаванні. Далей тое, што завецца "духоўным пошукам", рэлігіяй: што застанецца ад мяне, калі прыбраць добрую рэпутацыю, прафесію, прызнанне маіх сяброў, сям'ю? Хто я ёсць насамрэч? Нават стан здароўя пачынае губляць сваю важнасць, бо лёс цела -- памерці. Тыя, хто сур'ёзна задаюцца пытаннем "Хто я?", ужо не вымяраюць сябе талентам, колькасцю зробленых справаў, станоўчай ацэнкай грамадства. Комлекс непаўнацэнасці, уласцівы большасці людзей ("А што я з сябе ўяўляю? А ці не заняцца мне яшчэ маляваннем, каб стаць самавіцейшым?") усё больш забаўляе. І ты ўжо так палка і бяздумна не кідаешся ў знешнюю дзейнасць, бо... галоўная таямніца ў нечым іншым!
Мне здаецца, што менавіта такі шлях чалавецтва, натуралёвае развіццё кожнай адзінкі, што працягваецца не абавязкова адно жыццё. Свядомасць жа ні канца ні пачатку не мае...
Але -- я ўсё больш цвёрда перакананая -- амаль любы чалавек прыходзіць да разумення рана ці позна: інтэлект, эстэтычны густ, уласная творчасць -- гэта не ўсё! Нават больш: усё гэта, разумееш на пэўным этапе, ні да чаго не вядзе. І што далей? Ну, далей узгадваеш, напрыклад, што, акрамя розума, ёсць яшчэ і цела, пра якое можна клапаціцца, робячы гімнастычныя практыкаванні. Далей тое, што завецца "духоўным пошукам", рэлігіяй: што застанецца ад мяне, калі прыбраць добрую рэпутацыю, прафесію, прызнанне маіх сяброў, сям'ю? Хто я ёсць насамрэч? Нават стан здароўя пачынае губляць сваю важнасць, бо лёс цела -- памерці. Тыя, хто сур'ёзна задаюцца пытаннем "Хто я?", ужо не вымяраюць сябе талентам, колькасцю зробленых справаў, станоўчай ацэнкай грамадства. Комлекс непаўнацэнасці, уласцівы большасці людзей ("А што я з сябе ўяўляю? А ці не заняцца мне яшчэ маляваннем, каб стаць самавіцейшым?") усё больш забаўляе. І ты ўжо так палка і бяздумна не кідаешся ў знешнюю дзейнасць, бо... галоўная таямніца ў нечым іншым!
Мне здаецца, што менавіта такі шлях чалавецтва, натуралёвае развіццё кожнай адзінкі, што працягваецца не абавязкова адно жыццё. Свядомасць жа ні канца ні пачатку не мае...