de sch/vellen vallen van me af
Ik weet niet over wie je het hebt. Mijn ogen dwalen langs langvergeten woordcombinaties en ik vraag me af.. Personen, tijd, ruimte. Een prikje van een mug in mijn zij, het beschermingsmechanisme doet aanstoten om in actie te schieten. Maar het is een stuiptrekking van in elkaar schrompelende verdedigingsmuren. De persoonlijke liefde is zo schijn-intriguerend. Het zou bijna zo lijken alsof het het mooiste is wat er te vinden is. Ik twijfel even tussen het distancieren van mijn begeerte en er in te duiken, maar ik realiseer me dat ik het ene al niet meer kan. Vanuit hier kan het simpelweg niet bestaan, niet in de vorm die ik gewend was. Uit de zaadjes van woekerende onkruiden die in mijn tuintje terechtkomen komen de mooiste bloemen voort. Getransmuteerd, getransfigureerd. Ik voel de diepste dankbaarheid opwellen, energie die van mijn onderbuik naar mijn hartje en naar mijn huid stroomt, de porieën die zich openen waar spiraaltjes van licht uitgolven, ik zie de ruimte in mijn Zelf, het onbegrenste, oneindige, tijdloze Zelf. Ik verblijf hier, moeiteloos, met gratie. Mijn verstand haalt me in om een berichtje van verwondering af te geven, "Wat gebeurt hier nu eigenlijk? Is dit niet eng?", ik merk het op en keer weer terug. De leegte. All this that is. Radical surrender to what is. De zombies/piraten/demonen veranderen in engelen als je je overgeeft aan liefde. De tijd is voorbij om te vechten.
Al het kwaad komt voort uit ontwetendheid.
Al het kwaad komt voort uit ontwetendheid.