Taras Şevçenkonun "Vəsiyyət" şeiri

[passat33]

Как умру, похороните На Украйне милой, Посреди широкой степи Выройте могилу, Чтоб лежать мне на кургане, Над рекой могучей, Чтобы слышать, как бушует Старый Днепр под кручей. И когда с полей Украйны Кровь врагов постылых Понесет он… вот тогда я Встану из могилы - Подымусь я и достигну Божьего порога, Помолюся… А покуда Я не знаю бога. Схороните и вставайте, Цепи разорвите, Злою вражескою кровью Волю окропите. И меня в семье великой, В семье вольной, новой, Не забудьте - помяните Добрым тихим словом. Mən öləndə, məni basdırarsınız
Yüksək bir təpədə, bir dağ başında.
Elə bir yerdə ki, görünsün yalnız
O gözəl Ukrayna… Onun daşında,
Onun tarlasında, geniş çölündə,
Mən öləndən sonra, görüm nələr var.
Sevdiyim Dneprin şən sahilində
Nədən söhbət açır quduz dalğalar.
Mənim Ukraynamdan yuyub aparsa
Dnepr yad qanını mavi dənizə,
Onda mən sözümü deyərəm qısa,
Unudub tarlanı, dağı… nə isə,
Son verib fəğana, son verib aha,
Dua eyləyərəm onda Allaha.
Çiçək açmayınca bax, bu arzular,
Edərəm yenə də Allahı inkar.
Məni basdırınız, üsyan ediniz,
Qırıb yox ediniz o qandalları.
Düşmənin qanını axıtmaqla siz
Azad olarsınız, biliniz barı.
Mən isə gələcək böyük, şən, xoşbəxt,
O azad və yeni ailənizdə
Xatırlayarsız, hər zaman hər vaxt,
Adımı çəkərək şən dilinizdə.

P.S. Şeirin dilimizə tərcüməçisi kim olub görəsən?