คุยกับตัวเอง
ตีสองสี่สิบห้า อยากไปให้พ้นๆ แต่กระวนกระวายจนทำไม่ได้ อยากกลับเข้าไป แต่กลัวที่จะเจอความจริง
ถ้ารู้ว่านี่คือผลของการรอมาทั้งอาทิตย์ ก็ไม่น่าเสร่อรอเลย
อะไรบางอย่างที่คล้ายๆโมรอน ไม่รู้ว่าตรงไหน แต่มั่นใจวันนี้ว่าคล้ายจริงๆ
เพราะไม่รู้จะทำอะไรก็เลยต้องนั่งอยู่ตรงนี้ คิดว่าเดี๋ยวจะลองกลับเข้าไปดูอีกครั้ง ขอเวลาทำใจก่อน มันกล้าๆกลัวๆ ขอให้ไม่ใช่การคิดไปเอง และขอให้เป็นการคิดไปเอง
เพราะว่าทิ้งเธอไว้คนเดียวไม่ได้
เพราะว่าจะคิดถึงเธอ
เพราะว่าคุยโทรศัพท์อยู่
เพราะว่ามันบ้า
เฮ้อ.....................เซ็งแด่วกว่าเดิมอีก เต้นไม่ออกเลยแฮะ