Продолжение темы. Начало смотрим здесь:
http://padolski.livejournal.com/48901.html Сегодня словил себя на мысли о том, что не знаю врачей-патологоанатомов, работающих у нас в конторе уже не первый год. Никогда такого не было. Изоляция в камеры друг от друга всякими способами. Самое интересное, узнал бы внешне и по фамилиям некоторых патологоанатомов из Израиля, США, из Москвы и Зауралья. А местных, работающих под одной и той же крышей учреждения - нет. Наверняка, может проезжая в общественном транспорте стоим рядом, а поздороваться не можем - ибо не знакомы. Я конечно не английская королева, что бы мне лично представляли премьер министров, я просто о том, что такая ситуация в учреждении со здоровым, не больным моральным климатом - не нормальна. Она нормальна там, где имеются проблемы. Отказался в том году платить взносы в областное научное общество врачей-патологоанатомов. Не знаю, кто нынешний секретарь, не знаю в каком году последний раз общество собиралось. Зачем тогда платить взносы формально существующей организации. Когда сам был секретарём - собирал людей хотя бы раз в квартале. На те же взносы подали траурное упоминание в областную газету, о том, когда наш старший коллега по цеху умер.
Всегда по доброму завидовал Минским патологоанатомам, которые собираются регулярно, изучают интересные материалы, слушают доклады, интересно диспутируют.
В нашем болоте только взносы собирать умеют. А собирать нас не хотят и не умеют.
Один раз в год итоговое собрание коллектива бюро, объединенное с отчётно-выборным профсоюзным - и всё. И то - только для избранных.
Боятся консолидации?
Боятся нормального общения между людьми. Как иначе объяснить, что врачебный коллектив, который по области в меньшем количестве, чем гинекологов в некоторых больницах - не знают друг друга в лицо?
Вспомнил притчу Льва Николаевича Толстого про умирающего отца, братьев и метёлку. Похоже, нас уже, как те прутья из метёлки, давно по одному переломали……
Причём, без усилия, причём одной рукой…..
Жаль….
Сёння злавіў сябе на думцы пра тое, што не ведаю лекараў-патолагаанатамаў, якія працуюць у нас у канторы ўжо не першы год. Ніколі такога не было. Ізаляцыя ў камеры адзін ад аднаго ўсякімі спосабамі. Самае цікавае, пазнаў бы вонкава і па прозвішчах некаторых патолагаанатамаў з Ізраілю, ЗША, з Масквы і Зауралля. А мясцовых, працуючых пад адным і тым жа дахам установы - не. Напэўна, можа праязджаючы ў грамадскім транспарце стаім побач, а прывітацца не можам - бо не знаёмыя. Я вядома не ангельская каралева, што б мне асабіста прадстаўлялі прэм'ер міністраў, я проста пра тое, што такая сітуацыя ва ўстанове са здаровым, не хворым маральным кліматам - не звычайная. Яна звычайная там, дзе маюцца праблемы. Адмовіўся ў тым годзе плаціць унёскі ў абласное навуковае грамадства лекараў-патолагаанатамаў. Не ведаю, хто цяперашні сакратар, не ведаю ў якім годзе апошні раз грамадства збіралася. Навошта тады плаціць унёскі фармальна існай арганізацыі. Калі сам быў сакратаром - збіраў людзей хоць бы раз у квартале. На тыя ж унёскі падалі жалобнае згадванне ў абласную газету, пра тое, калі наш старэйшы калега па цэху памёр.
Заўсёды па добрым зайздросціў Менскім патолагаанатамам, якія збіраюцца рэгулярна, вывучаюць цікавыя матэрыялы, слухаюць даклады, цікава дыспутуюць.
У нашым балоце толькі ўнёскі збіраць умеюць. А збіраць нас не жадаюць і не ўмеюць.
Адзін раз у год выніковы збор калектыва бюро, аб'яднанае са справаздачна-выбарным прафзвязным - і ўсё. І то - толькі для абраных.
Баяцца кансалідацыі?
Баяцца звычайных зносін паміж людзьмі. Як інакш растлумачыць, што медычны калектыў, які па вобласці ў меншай колькасці, чым гінеколагаў у некаторых лякарнях - не ведаюць адзін аднаго ў твар?
Успомніў прыпавесць Ільва Мікалаевіча Талстога пра паміраючага бацьку, братоў і мятлу (дзеркач) . Падобна, нас ужо, як тыя дубцы з дзеркача, даўно па адным пераламалі……
Прычым, без высілка, прычым адной рукой…..
Шкада….
http://padolski.livejournal.com/