а он любил собаку, бабу, водку, драку
Алкан мяне ненавідзіць.
і справа не ў тым, што я даволі цьмяна ўяўляю сабе за што, і нават не ў тым, што ён быў адзіны мой ддт-дружышча у стылі "да 100 грамм без них нельзя", такі адмысловы для падшофэжных размоваў ці патрэбна быць як вова лічко да самага світання, таму што такія практычна невымяральна разумныя людзі накшталт мяне (і гэта не самаіронія) рэдка ад чаго адчуваюць такую невыносную інтэлектуальную тугу як ад страты сваіх тупаватых сяброў - аматараў дэурынацыі (па-грубаму ссання) ва ўсіх адаптаваных і не адаптаваных для гэтага месцах.
