[Oneshot - YBGD] Busy @ Work
Title Busy @ Work
By pop
Pairing YBGD
Rate PG
Warning WAFF! (*____*)
คิดตึ๋ง คิดตึ๋ง คิดตึ๋ง คิดตึ๋ง!! คิดตึ๋งคุณนาย!!
a/n: ยังจะต้องห่างหายอีกพักใหญ่ๆ เพราะงานยังยุ่งเป็นยุงตีกัน โฮ่กกกก
++++++++++++++++++++++++++++++++
_<'>
“อืมมม....”
เสียงครางฮึมเหมือนจะรู้สึกตัวตื่นทำให้คนที่เพิ่งสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มชะงัก
หนุ่มร่างหนาชะโงกหน้าข้ามไหล่กว้างแต่ ผอมบางไปมองหน้าคนที่ครางอือเมื่อครู่ แล้วถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อควอนจียงไม่มีทีท่าจะลืมตาตื่น เขายิ้มน้อยๆ ก้มลงแตะริมฝีปากกับขมับเนียนแผ่วเบา แล้วพึมพำ
“ราตรีสวัสดิ์”
ก่อนจะค่อยๆ แทรกตัวเข้าใต้ผ้าห่มแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า
ยองเบรู้สึกตัวตื่นเมื่อมือถือของเขา ส่งเสียงปลุก เขาตั้งปลุกด้วยเสียงเบาๆ และเอามันวางไว้ข้างหมอน คนน่ารักที่นอนข้างๆ จะได้ไม่ต้องตื่น
แต่ดูเหมือนวันนี้จะไม่สำเร็จ...
อ้อมแขนเรียวแต่แข็งแรงตวัดโอบรอบเอว เขาในจังหวะที่ลุกขึ้นนั่ง หัวกลมกลิ้งเกลือกอยู่กับแผ่นหลัง ทำให้เขาต้องเอี้ยวตัวไปโอบคนน่ารักที่เพิ่งตื่นอย่างเอาใจ
“นอนต่อเถอะ เพิ่งจะตีห้าครึ่ง”
ยองเบก้มลงกระซิบกับใบหูที่โผล่พ้นปอย ผมนุ่มยุ่งเหยิงออกมา ได้คำตอบเป็นหัวกลมๆ นั่นสะบัดซุกไซ้กับเอวเขาจนแทบจะเป็นรู หนุ่มตัวหนาหัวเราะแผ่ว แล้วดึงคนที่ตื่นแล้วแต่ยังไม่ลืมตาขึ้นมาเกยตัก จียงยังไม่ยอมปล่อยอ้อมแขน แปลว่าเขาจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น
เมื่อแก้มขาวๆ มาซบอยู่กับหน้าขา และหัวกลมเปลี่ยนมาไซ้พุง ยองเบก็ยิ้มกว้าง เขาก้มลงหอมขมับคนบนตักแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยว
“จียง ไปนอนต่อเถอะไป เดี๋ยวฉันต้องไปทำงานแล้ว”
เสียงทุ้มเอ่ยอย่างแสนเสียดาย มือหนาลูบผมนิ่มๆ นั่นอย่างเอ็นดู
หัวกลมยกขึ้น จียงหน้าตายู่ยี่หยีตามองเขา
“วันนี้กลับกี่โมง...”
ยองเบถอนใจ
“ยังไม่รู้เลยอ่ะ แล้วแต่หัวหน้ากับลูกค้า”
จียงยิ่งหน้ายู่ยี่
“แล้วเมื่อคืนกลับมากี่โมง”
ยองเบคลึงรอยย่นระหว่างคิ้วของจียงออกอย่างนุ่มนวล
“ตีสอง...”
เสียงทุ้มตอบ จียงยิ่งหน้ายู่ยี่ของยู่ยี่
“นายเพิ่งนอนไปสามชั่วโมงเองนี่นา จะไปทำงานแล้วเหรอ”
“อืม ต้องไปรับลูกค้าไปตีกอล์ฟตอน 6 โมงครึ่งน่ะ ต้องไปรอที่โรงแรม”
ตัวบางตะกายจากตักขึ้นมาถึงอก แขนเพรียวเปลี่ยนจากเกี่ยวเอวมาเกี่ยวรอบไหล่ จียงลุกขึ้นนั่งเคียงข้างเอาหน้าผากแนบกับหน้าผากเขาไว้
“ทำงานหนักไปหรือเปล่าเนี่ย ทงยองเบ”
มือเล็กๆ ยกขึ้นประคองแก้มที่สากจากไรหนวดเคราไว้
“เป็นห่วงแล้วนะ”
ยองเบยิ้ม เกลือกแก้มสากกับมือนิ่ม
“ขอบคุณครับ ก็ยุ่งแค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละคนดี ขอโทษนะ”
จียงพยักหน้าอย่างเข้าใจ แม้หน้าตาจะยังยู่ยี่
“คิดถึงนะ...”
เสียงเล็กแหบพร่ากระซิบเบาอีกครั้ง เรียกรอยยิ้มกว้างจากยองเบได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากหนาซุกไซ้มือขาว ลุกลามไปถึงข้อมือและยืดยาวไปถึงมุมปากที่ยังบึ้งเบะ
“คิดถึงเหมือนกันครับ”
เสียงทุ้มอุ่นกระซิบอยู่ข้างใบหู ก่อนปากร้อนๆ จะวนมาจูบซับแก้มใสที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อ
“ทงยองเบ นี่ถ้าฉันไม่เกรงใจว่านายต้องไปทำงานนะ...”
เสียงของจียงยิ่งแหบพร่า มือเล็กร้ายกาจอีกข้างเลื่อนไล้ลงไปยังส่วนที่ใครๆ ก็รู้ว่าอะไร และเรียกรอยยิ้มกว้างพร้อมเสียงหัวเราะทุ้มต่ำจากยองเบอีกครั้ง
“อืมมม แบบเร็วๆ ฉันก็ไม่ขัดนะ”
พูดออกไปปุ๊บก็โดนตีปั๊บ มือเมื่อครู่นั่นแหละ ที่เปลี่ยนเป็นกำปั้นประเคนเข้าที่อกหนา
“ไม่ทำเว้ย ปล่อยให้ค้างๆ ไว้งี้แหละ จะได้คิดถึงกันมากๆ รีบๆ ทำงานเสร็จไวๆ หึหึ”
จียงหัวเราะอย่างชั่วร้าย ตั้งอกตั้งใจแกล้งคนรักตัวเตี้ยๆ ส่งผลให้ยองเบทำปากยื่นตาปรอยอย่างเง้างอน
“จียงอา.... ไม่ต้องแกล้งฉันก็ไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว.... ไม่เชื่อกันเหรอ”
ถึงคราวจียงยิ้มอ่อน
“เชื่อสิ แค่... ไม่อยากให้นายเหนื่อยเกินไป เดี๋ยวไปหลับในห้องประชุม มันจะไม่งาม”
มือเล็กผลักอกหนาเบาๆ
“ไปเถอะ รีบออกได้แล้ว เดี๋ยวไปสายจะโดนดุเอา”
ยองเบเหลือบมองนาฬิกาหัวเตียงแล้วพยักหน้า เขาถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยิ้ม แล้วดึงแก้มนิ่มของคนตรงหน้าเบาๆ
“ฉันไปก่อนนะจียง นอนต่อล่ะ”
จียงพยักหน้าแรงๆ ทีหนึ่ง แต่เมื่อยองเบตั้งท่าจะลุกไป
“เดี๋ยว”
เสียงเล็กเรียกพร้อมกับออกแรงฉุดแขนหนานั่นไว้
จียงยืดตัวขึ้น รั้งต้นคอยองเบเข้าหา แล้วจูบคนรักตัวหนาอย่างสุดแสนหวาน จูบ ที่เต็มไปด้วยความรัก ความคิดถึง จูบ ที่จะนำทางยองเบกลับมาหาเขา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด จูบ ที่เป็นเหมือนสัญญาใจว่าจียงจะรอ
เมื่อผละจากกันทั้งสองหายใจหอบน้อยๆ หน้าผากยังแนบชิด ดวงตาหลับพริ้ม
“จียง.... รู้มั้ยถ้าจูบนานกว่านั้นอีกนิดเดียวฉันไม่ได้ไปทำงานแน่ๆ”
ยองเบเอ่ยกลั้วหัวเราะ
“ก็รู้น่ะสิถึงได้หยุด”
คนตัวบางต่อยต้นแขนหนาอย่างหมั่นไส้
“ไปได้แล้ว”
ออกคำสั่ง ซึ่งยองเบก็เพียงแต่รับคำด้วยการตะเบ๊ะเหมือนทหาร ยิ้มให้ แล้วหายตัวเข้าห้องน้ำไป
จียงทิ้งตัวกลับลงนอน แต่คราวนี้เขานอนฟากของยองเบ ตะแคงหน้า กอดหมอนกรุ่นกลิ่นคนรักแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ....
ช่วงนี้ยองเบงานยุ่ง มีลูกค้ารายใหญ่มาจากต่างประเทศ ทำงานตั้งแต่เช้ามืดถึงดึกดื่นทุกวัน จียงก็ได้แต่รอให้ลูกค้ารายใหญ่เจ้านี้กลับๆ ไปเสียที จะได้เอายองเบของเขากลับมา
ตอนนี้ เขาคงได้แต่รอ....
ยองเบแต่งตัวเรียบร้อยกลับออกมาจากห้องน้ำ จียงก็หลับไปอีกครั้งแล้ว เขามองนาฬิกา เกือบจะหกโมงแล้ว เขาต้องรีบออกไป
หนุ่มตัวหนาเดินไปที่เตียงอีกครั้ง กดจูบเบาๆ ที่ขมับเนียนเรียบของร่างที่หลับใหลเหมือนที่เขาชอบทำ
“ไปทำงานก่อนนะจียง...”
กล่าวลาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ย่องออกจากห้องนอนอย่างเงียบเชียบ
ยองเบไปแล้ว... จียงยังหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้าง โอบล้อมด้วยไออุ่นจากเนื้อตัวคนรักที่หลงเหลืออยู่ในโปงผ้า...
คนตัวเล็กยิ้มอ่อนในนิทรา ฝันไปว่าเป็นยองเบที่กอดเขาอยู่....
End…