[oneshot - YBGD] of the Snuggling, Cuddling and the War on the Bed…
Title of the Snuggling, Cuddling and the War on the Bed…
By pop
Pairing YBGD
Rate PG 13
a/n ฟิคห้องนอน... ฟิคบนเตียง... แต่ไม่เรทนะเอ้า... (เหรอ? เอ่อะ นิดๆ ก็ได้...PG 13 เนะ xD )
+++++
ยองเบกับจียง....เป็นคนรักกัน.... อยู่บ้านเดียวกัน....นอนเตียงเดียวกัน
ว่าแต่... คนรักที่นอนด้วยกันเขาทำอะไรกันบ้างน้า....
สงครามผ้าห่มเป็นไง? ^^
เมื่อยองเบเป็นฝ่ายชนะ
ร่างบางสะดุ้งตื่นเพราะความหนาว...
อะไรวะเนี่ย ทำไมมันหนาวขนาดนี้ คนตัวผอมเก็บคองอเข่า เอาหน้าซุกหมอน แต่มันก็ยังไม่หายหนาว สะลึมสะลือฝ่าความง่วงขึ้นมาก็พบว่า...
ผ้าห่มบนตัวหายไป!?
อะไรกัน ตอนนอนจำได้ว่าห่มอยู่แท้ๆ แล้วนี่...?
จียงพลิกหน้าไปมองด้านหลังทั้งๆ ที่หนาวสั่นหงึกๆ แล้วคนตัวบางก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
ไอ้ที่ห่อผ้านวมแน่นเป็นหมูแหนมข้างๆ นี่มันทงยองเบใช่ไหมวะ?
แล้วไอ้บ้านั่นมันนอนยังไงม้วนเอาผ้าห่มไปหมดวะ?
งอแง จียงอยากงอแง แต่... มันหนาวอ่ะ ฮือออ หนาวจนขยับตัวไม่ได้แล้วอ่ะ
จียงกลั้นใจ กลิ้งกลับตัวหันไปทางยองเบ แล้วเอาปลายเท้าสะกิดก้อนผ้านวมจึ้กๆ
“ยองเบ... หนาว... เอาผ้าห่มมานะ”
เงียบ... ไม่มีเสียงตอบจากก้อนผ้าห่ม -*-
เออ ลืมไปได้ไงวะ ว่ายองเบมันเป็นคนหลับแล้วตื่นยาก
จียงพยายามใหม่ คราวนี้ขยับตัวเข้าไปใกล้กว่าเดิม เอาเข่าดุนๆ
“ยองเบ... หนาว”
ปีนขึ้นไปบนก้อนผ้านวม มองหาส่วนที่น่าจะเป็นหู
“ยองเบ หนาวๆๆๆๆ หนาวๆๆๆ ได้ยินมั้ย เอาผ้าห่มมานะ”
ตื่นสิตื่น จียงหนาวจะแย่แล้ว จียงจะร้องไห้แล้วนะ
อุณหภูมิไม่ได้ต่ำมากนัก แต่ร่างกายผอมๆ ของจียงสร้างความร้อนไม่ทันหรอก ตอนนี้แขนขาเย็นจนชาไปหมดแล้ว ทรมาน... เหมือนลงไปแช่อยู่ในน้ำเย็นๆ เลย
“ยองเบ...”
เสียงเริ่มสั่น ฟันกระทบกันกึกๆ
“...อือ....”
ก้อนผ้าห่มขยับ ยองเบพลิกตัวกลับมา เปิดโปงผ้าและวงแขนออกกว้าง
จียงถลาเข้าไปอย่างยินดี
แล้วทั้งแขนหนาๆ และผ้านวมก็หุบฉับ
จียงหายเข้าไปในก้อนผ้านวมนั้น
และ.... ยองเบยังคงไม่ตื่น.... (=____=);
แล้ว.... พวกเขาก็กอดกันหลับไป....
แล้วถ้าจียงเป็นฝ่ายชนะล่ะ?
ยองเบรู้สึกตัวตื่นกลางดึกเพราะความหนาว
ตาเรียวกระพริบเปิด รอบตัวยังมืดสนิท สติที่มีเพียงครึ่งๆ กำลังพยายามรวมตัวกันอย่างเชื่องช้าหนืดเนือย
ทำไมมันหนาวยังงี้วะ?
เขายังนอนหงายนิ่งๆ มองเพดาน หนาว...
รู้สึกได้ว่าบนตัวไม่มีอะไรห่มคลุม
ทำไมวะ ก็ตอนนอนยังห่มผ้าดีๆ อยู่เลยนี่นา?
ยองเบเอียงหน้าไปด้านซ้าย...
อา... รู้แล้ว ต้นเหตุ...
ยองเบกระพริบตาปริบๆ มองดูกุ้งห่อผ้านวมที่ขดอยู่ข้างๆ
ระหว่างที่พวกเขาหลับ จียงคงพลิกตัวแล้วม้วนเอาผ้าห่มไปด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย
ตัวเองนอนอุ่นสบาย ทิ้งยองเบให้นอนตัวเปล่าๆ หนาวๆ แบบนี้
คนตัวหนาถอนใจ... จะปลุกก็สงสาร
เขาพลิกตัว แล้วค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ร่างในผ้าห่ม
ยองเบสอดแขนลอดใต้ร่างนั้น ขยับตัวซบใบหน้าลงกับลาดไหล่กว้างแต่บอบบาง แขนอีกข้างกอด ขายกเกี่ยว...
อืมม.... แบบนี้ก็ยังดี กอดจียงแทนหมอนข้าง อย่างน้อยก็อุ่นกว่าเดิมหน่อยล่ะ
“อือ.....”
คนโดนกอดขยับในห้วงนิทรา.... ร่างกายของจียงที่รู้สึกถึงน้ำหนักที่กอดมาจากด้านหลังเลยขยับพลิกเข้าหา ยองเบได้ทีจับชายผ้าห่มไว้ก่อนจะลากมาคลุมตัวเอง
ตอนนี้ เขาซุกอยู่ที่ซอกคอเนียนๆ แขนยังกอด ขายังเกี่ยว
และ.... มีผ้าห่มคลุมตัว....
ยองเบหลับต่อพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า....
แล้ว.... พวกเขาก็กอดกันหลับไป....
แล้วถ้า.... มันเป็นคืนในหน้าร้อนที่สุดจะทนล่ะ?
เปิดหน้าต่างก็แล้ว
เปิดประตูระเบียงก็แล้ว
เปิดม่านก็แล้ว
โอยยยย ทำไมไม่มีลมโชยมาซักนิดเลยนะ
โอยยย ร้อนจะตายอยู่แล้วนะ
สองร่างนอนแผ่หลาแขนขาไปคนละทิศอยู่บนเตียง...
“ยองเบ....”
เสียงเล็กแหบแห้งกระซิบเรียก
“หืม....”
เสียงทุ้มเบาหวิวครางตอบ
“ร้อนอ่ะ....”
คนโดนบอกนิ่งไปเหมือนคิด
“ถอดเสื้อมะ”
ไม่พูดเปล่าเจ้าตัวลุกขึ้นถอดเสื้อนอนโยนปุไปข้างเตียงแล้วล้มตัวลงนอนต่อ
สักพักจียงก็ลุกขึ้นทำบ้าง
“...”
เงียบกันไปพักใหญ่ มีแต่เสียงจั้กจั่นจากต้นไม้ข้างนอกกรีดปีกเสียงดังสนั่น
“ยองเบ....”
เรียกอีก
“หือ....”
เรียกก็ตอบ
“ไม่หายร้อนอ่ะ...”
ยองเบพลิกหน้ามองคนข้างตัวยิ้มๆ เนื้อตัวผอมๆ ขาวๆ สะท้อนแสงจากไฟโคมด้านนอกเป็นเงาเรืองๆ
“กางเกงไง ถอดดิ่”
ไม่พูดเปล่าอีกนั่นแหละ ยองเบรูดกางเกงนอนตัวเองออกแล้วเหวี่ยงไปรวมกับเสื้อนอนที่พื้น
จียงนิ่วหน้า
“จะถอดออกแล้วใส่มาทำไมแต่แรกวะ เปลืองนะ ต้องซักอีก”
แต่พอพูดจบคนตัวผอมก็ลุกขึ้นถอดกางเกงตัวเองโยนทิ้งบ้าง
สองคนนอนตัวเปล่าๆ กางแขนกางขาอยู่บนเตียงอีกพักหนึ่ง
อากาศกลางดึกยังคงร้อนอบอ้าวเหมือนเตาอบ
“ยองเบ...”
ยองเบยิ้ม
“หืมม?”
ลากเสียงยาวๆ ถามพร้อมคืบคลานเข้าใกล้อีกหน่อย
“ถอดหมดแล้วก็ยังไม่หายร้อนอ่ะ...”
บ่นๆ ไม่รู้ตัวเลยว่ายองเบเข้ามาใกล้แค่ไหนแล้ว...
“งั้นก็...”
แขนแกร่งกางคร่อมร่างบอบบางที่นอนแผ่อยู่บนเตียง
“ทำอะไรให้ร้อนกว่าเดิม... แล้วค่อยไปอาบน้ำกัน ดีมะ?”
รอยยิ้มกระหยิ่มยั่วฉาบบนใบหน้าหล่อเหลา คนนอนอยู่เบิกตาโตหน้าแดงแปร๊ด
“ไม่เอานะ!”
มือเล็กยันอกกว้าง
“แค่นี้ก็ร้อนจะตายอยู่แล้ว ไม่เอา อ๊า ยองเบ อย่านะ เหนียวตัว... ออกไป๊...”
จมูกโด่งก้มลงฉกความหอมจากแก้มที่บิดหนี มือหนารวบข้อมือเล็กสองข้างกดไว้เหนือหัว ยองเบหัวเราะหึหึอย่างพอใจ
ตอนนั้นเอง
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์แผดลั่นกลางดึก
สองร่างชะงัก สบตากันอย่างแปลกใจ
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มันยังดังไม่หยุด
ยองเบเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ที่หัวเตียง
“ฮัลโหล”
เขากรอกเสียงเข้มไปตามสาย ไอ้บ้าที่ไหนโทรมาไม่รู้จักเวล่ำเวลา
“พวกเมิ๊งงงงงง”
เสียงด่าดังลั่นเล่นเอายองเบต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู จียงทำคอย่น จำได้ดีว่าเสียงที่แผดออกมาเป็นเสียงใคร
“จะปล้ำกันก็ปิดหน้าต่างปิดม่านด้วยสิว้า~~~~บัดสีบัดเถลิง”
ท่าทางจะหงุดหงิด
“แล้วใครใช้ให้มองวะ”
จียงแย่งโทรศัพท์ไปพูด
อ่ะนะ ตะกี๊ยังขัดขืนอยู่หยกๆ
“ร้อนจะตายหองอยู่แล้วไม่เปิดหน้าต่างนอนแล้วให้ทำไงวะ ไม่อยากเห็นก็ไม่ต้องมองสิเว้ย”
น่านนน ด่าฉอดๆ เลยทีเดียว
ถึงคราวยองเบทำคอย่นบ้าง ไม่รู้เพราะเสียงคนข้างตัวหรือเสียงจากโทรศัพท์
“แล้วแอร์ล่ะ แอร์ๆๆๆๆ”
เสียงจากปลายสายยังไม่ลดละเลิก
“เปิดแอร์ ปิดม่าน แล้วพวกเมิงจะทำอะไรกันก็ทำ”
“แล้วจะมาจ่ายค่าแอร์ให้มั้ยล่ะ มันแพงนะเว้ย”
“ไอ้งก! ค่าแอร์มันจะซักเท่าไหร่ คิดจะทำอะไรเกรงใจชาวบ้านเค้ามั่งสิว้อย”
“แล้วใครใช้ให้ดูวะ”
“ไม่ได้อยากดูเว้ย ก็มันเห็นนี่ ไม่งั้นไม่โทรมาแยกพวกแกหรอก”
“แล้วม่านบ้านแกไม่มีเหรอไง ไม่อยากเห็นก็ปิดม่านสิวะ”
“แล้วทำไมกุต้องปิดวะ กุไม่ได้เอาหญิงมานอนนะเว้ย”
“กุนอนกะผู้ชายเว้ยไม่ใช่ผู้หญิง”
ทงยองเบตบหน้าผากปุ
เขาลุกจากเตียง เดินไปที่ประตูเลื่อนออกสู่ระเบียง เขม้นมองไปบ้านตรงข้าม ชเวซึงฮยอนในชุดนอนยืนเกาะขอบระเบียงตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตาย
“ยองเบ! ไอ้ท็อปมันบอกให้นายกลับเข้ามา มันไม่อยากเห็นนายโป๊”
เสียงจียงตวัดมาจากเตียง ยองเบกระตุกยิ้ม
เขาเปิดบานเลื่อนให้กว้างกว่าเดิมอีก แล้วก้าวออกไปที่ระเบียง
คนบ้านข้างๆ หันหลังขวับ
“อะไรกันซึงฮยอน ไม่อยากเห็นกันถึงขนาดนั้น”
คนตัวหนากอดอกหัวเราะหึหึอย่างสะใจ
ขอแกล้งมันนิด แม่ง ขัดจังหวะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
“จียง บอกไอ้ชีเปลือยนี่กลับเข้าไปเลยนะ”
ยองเบได้ยินเสียงมันตวัดใส่โทรศัพท์
เขาหัวเราะอีกหึ
“ซึงฮยอนอา....”
ยองเบลากเสียงยาวๆ เรียกคนที่ยืนตัวแข็งอยู่บนระเบียงบ้านหลังติดกัน
“ขอโทษน้า... ต่อไปถ้าฉันจะปล้ำจียงฉันจะปิดม่านปิดหน้าต่าง...”
ยองเบแว่วเสียงจียงก่นด่าเขามาจากข้างใน ต้องรีบต่อให้จบก่อนคนตัวผอมจะมาจิกเขาเข้าบ้านด้วยความอาย
“ต่อไป... เวลานายเห็นม่านปิด...ก็รู้ได้เลยนะว่าพวกฉันทำอะไรกันอยู่…”
ยองเบจงใจลากเสียงเอื่อยๆ ยั่วๆ เขาแทบจะได้ยินเสียงฟู่ดังมาจากเพื่อนบ้านที่ยืนตัวแข็งทื่อเป็นหินไปแล้ว เชื่อขนมกินได้เลยว่าซึงฮยอนคงหน้าแดงเป็นตูดลิงไปแล้ว
“โอเคนะ... ฉันจะปิดม่านละนะ… แปลว่าฉันกำลังจะทำอะไรจียงนายรู้นะ... หึหึ”
คนตัวหนาหัวเราะอีกสองหึแล้วก็ล่าถอยเข้าบ้าน ไม่ลืมจะปิดประตู ปิดม่าน แล้วเดินไปกดเปิดแอร์เสียด้วย
“เอาหละ...”
ยองเบหันไปทางเตียงที่จียงนั่งกอดหมอนหน้าบูดอยู่
“มาต่อกันดีกว่านะครับจียง...”
ค่อยๆ เดินกระหยิ่มไปหาคนหน้างอบนเตียง แต่...
“ใครจะต่อกับนายกัน ไอ้บ้า!”
หมอนใบนั้นลอยมาแปะปุบนหน้าหล่อๆ
“อายเขามั่งมั้ยน่ะ หา? นายไม่อายฉันอายนะเว้ย ไม่ต้องเลย ยองเบ ถ้าไม่นอนดีๆ นายลงไปนอนพื้นเลย”
ยองเบหยิบหมอนใบนั้นเดินไปหาคนน่ารักพลางทำหน้าตาที่น่าสงสารที่สุด
“โธ่... จียงอา อย่าโกรธนะ ฉันก็แค่ อยากเอาคืนท็อปมันบ้างอะไรบ้าง...”
พยายามเข้าใกล้ พยายามไปกอด ก็จียงตัวเปล่าๆ น่ะน่ากอดจะตาย แต่...
“ไม่ต้องนะ ไม่ต้องเข้ามาเลย ไปนอนข้างนอกเลยด้วย หน้าไม่อาย!”
“แต่ว่า.. จียงอา...”
“บอกว่าไม่”
“นะ... ขอนิดนึงนะ…”
พยายามต่อ
“ไม่ไง เอ๊ะ! ไม่เข้าใจเหรอ?”
แต่เสียงแว้ดๆ แบบนี้
ยองเบสลด
“จะนอนดีๆ หรือจะออกไปนอนข้างนอก”
ครับ ยองเบนอนเฉยๆ ก็ได้ครับ...
คนตัวหนาเดินไหล่ตกๆ ไปนอนบนเตียงฟากที่เป็นของตัวเองอย่างเรียบร้อย ดึงผ้าห่มคลุมถึงอก ทำปากเบะตาเชื่อม มองคนตัวบางๆ ที่ขยับไปนอนฟากของตัวเอง หน้ายังหงิก ตายังขวาง
“แล้วก็ทำตัวดีๆ ล่ะ”
สำทับอีกทีก่อนเอื้อมมือปิดไฟโคมหัวเตียง ยองเบพยักหน้ารับเงียบๆ...
แล้วคิดในใจ....
เดี๋ยวรอตอนเคลิ้มๆ ก่อนก็ได้ หึหึหึ
แล้วจียงก็เคลิ้มหลับไป.... แล้วยองเบก็ขยับตัวไปกอด.....
หึหึหึ
แล้วพวกเขาก็กอดกันหลับไป... เอ๊ะ แค่กอดแล้วหลับจริงๆ เหรอ?...... หึหึหึ
end...
By pop
Pairing YBGD
Rate PG 13
a/n ฟิคห้องนอน... ฟิคบนเตียง... แต่ไม่เรทนะเอ้า... (เหรอ? เอ่อะ นิดๆ ก็ได้...PG 13 เนะ xD )
+++++
ยองเบกับจียง....เป็นคนรักกัน.... อยู่บ้านเดียวกัน....นอนเตียงเดียวกัน
ว่าแต่... คนรักที่นอนด้วยกันเขาทำอะไรกันบ้างน้า....
สงครามผ้าห่มเป็นไง? ^^
เมื่อยองเบเป็นฝ่ายชนะ
ร่างบางสะดุ้งตื่นเพราะความหนาว...
อะไรวะเนี่ย ทำไมมันหนาวขนาดนี้ คนตัวผอมเก็บคองอเข่า เอาหน้าซุกหมอน แต่มันก็ยังไม่หายหนาว สะลึมสะลือฝ่าความง่วงขึ้นมาก็พบว่า...
ผ้าห่มบนตัวหายไป!?
อะไรกัน ตอนนอนจำได้ว่าห่มอยู่แท้ๆ แล้วนี่...?
จียงพลิกหน้าไปมองด้านหลังทั้งๆ ที่หนาวสั่นหงึกๆ แล้วคนตัวบางก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
ไอ้ที่ห่อผ้านวมแน่นเป็นหมูแหนมข้างๆ นี่มันทงยองเบใช่ไหมวะ?
แล้วไอ้บ้านั่นมันนอนยังไงม้วนเอาผ้าห่มไปหมดวะ?
งอแง จียงอยากงอแง แต่... มันหนาวอ่ะ ฮือออ หนาวจนขยับตัวไม่ได้แล้วอ่ะ
จียงกลั้นใจ กลิ้งกลับตัวหันไปทางยองเบ แล้วเอาปลายเท้าสะกิดก้อนผ้านวมจึ้กๆ
“ยองเบ... หนาว... เอาผ้าห่มมานะ”
เงียบ... ไม่มีเสียงตอบจากก้อนผ้าห่ม -*-
เออ ลืมไปได้ไงวะ ว่ายองเบมันเป็นคนหลับแล้วตื่นยาก
จียงพยายามใหม่ คราวนี้ขยับตัวเข้าไปใกล้กว่าเดิม เอาเข่าดุนๆ
“ยองเบ... หนาว”
ปีนขึ้นไปบนก้อนผ้านวม มองหาส่วนที่น่าจะเป็นหู
“ยองเบ หนาวๆๆๆๆ หนาวๆๆๆ ได้ยินมั้ย เอาผ้าห่มมานะ”
ตื่นสิตื่น จียงหนาวจะแย่แล้ว จียงจะร้องไห้แล้วนะ
อุณหภูมิไม่ได้ต่ำมากนัก แต่ร่างกายผอมๆ ของจียงสร้างความร้อนไม่ทันหรอก ตอนนี้แขนขาเย็นจนชาไปหมดแล้ว ทรมาน... เหมือนลงไปแช่อยู่ในน้ำเย็นๆ เลย
“ยองเบ...”
เสียงเริ่มสั่น ฟันกระทบกันกึกๆ
“...อือ....”
ก้อนผ้าห่มขยับ ยองเบพลิกตัวกลับมา เปิดโปงผ้าและวงแขนออกกว้าง
จียงถลาเข้าไปอย่างยินดี
แล้วทั้งแขนหนาๆ และผ้านวมก็หุบฉับ
จียงหายเข้าไปในก้อนผ้านวมนั้น
และ.... ยองเบยังคงไม่ตื่น.... (=____=);
แล้ว.... พวกเขาก็กอดกันหลับไป....
แล้วถ้าจียงเป็นฝ่ายชนะล่ะ?
ยองเบรู้สึกตัวตื่นกลางดึกเพราะความหนาว
ตาเรียวกระพริบเปิด รอบตัวยังมืดสนิท สติที่มีเพียงครึ่งๆ กำลังพยายามรวมตัวกันอย่างเชื่องช้าหนืดเนือย
ทำไมมันหนาวยังงี้วะ?
เขายังนอนหงายนิ่งๆ มองเพดาน หนาว...
รู้สึกได้ว่าบนตัวไม่มีอะไรห่มคลุม
ทำไมวะ ก็ตอนนอนยังห่มผ้าดีๆ อยู่เลยนี่นา?
ยองเบเอียงหน้าไปด้านซ้าย...
อา... รู้แล้ว ต้นเหตุ...
ยองเบกระพริบตาปริบๆ มองดูกุ้งห่อผ้านวมที่ขดอยู่ข้างๆ
ระหว่างที่พวกเขาหลับ จียงคงพลิกตัวแล้วม้วนเอาผ้าห่มไปด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย
ตัวเองนอนอุ่นสบาย ทิ้งยองเบให้นอนตัวเปล่าๆ หนาวๆ แบบนี้
คนตัวหนาถอนใจ... จะปลุกก็สงสาร
เขาพลิกตัว แล้วค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ร่างในผ้าห่ม
ยองเบสอดแขนลอดใต้ร่างนั้น ขยับตัวซบใบหน้าลงกับลาดไหล่กว้างแต่บอบบาง แขนอีกข้างกอด ขายกเกี่ยว...
อืมม.... แบบนี้ก็ยังดี กอดจียงแทนหมอนข้าง อย่างน้อยก็อุ่นกว่าเดิมหน่อยล่ะ
“อือ.....”
คนโดนกอดขยับในห้วงนิทรา.... ร่างกายของจียงที่รู้สึกถึงน้ำหนักที่กอดมาจากด้านหลังเลยขยับพลิกเข้าหา ยองเบได้ทีจับชายผ้าห่มไว้ก่อนจะลากมาคลุมตัวเอง
ตอนนี้ เขาซุกอยู่ที่ซอกคอเนียนๆ แขนยังกอด ขายังเกี่ยว
และ.... มีผ้าห่มคลุมตัว....
ยองเบหลับต่อพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า....
แล้ว.... พวกเขาก็กอดกันหลับไป....
แล้วถ้า.... มันเป็นคืนในหน้าร้อนที่สุดจะทนล่ะ?
เปิดหน้าต่างก็แล้ว
เปิดประตูระเบียงก็แล้ว
เปิดม่านก็แล้ว
โอยยยย ทำไมไม่มีลมโชยมาซักนิดเลยนะ
โอยยย ร้อนจะตายอยู่แล้วนะ
สองร่างนอนแผ่หลาแขนขาไปคนละทิศอยู่บนเตียง...
“ยองเบ....”
เสียงเล็กแหบแห้งกระซิบเรียก
“หืม....”
เสียงทุ้มเบาหวิวครางตอบ
“ร้อนอ่ะ....”
คนโดนบอกนิ่งไปเหมือนคิด
“ถอดเสื้อมะ”
ไม่พูดเปล่าเจ้าตัวลุกขึ้นถอดเสื้อนอนโยนปุไปข้างเตียงแล้วล้มตัวลงนอนต่อ
สักพักจียงก็ลุกขึ้นทำบ้าง
“...”
เงียบกันไปพักใหญ่ มีแต่เสียงจั้กจั่นจากต้นไม้ข้างนอกกรีดปีกเสียงดังสนั่น
“ยองเบ....”
เรียกอีก
“หือ....”
เรียกก็ตอบ
“ไม่หายร้อนอ่ะ...”
ยองเบพลิกหน้ามองคนข้างตัวยิ้มๆ เนื้อตัวผอมๆ ขาวๆ สะท้อนแสงจากไฟโคมด้านนอกเป็นเงาเรืองๆ
“กางเกงไง ถอดดิ่”
ไม่พูดเปล่าอีกนั่นแหละ ยองเบรูดกางเกงนอนตัวเองออกแล้วเหวี่ยงไปรวมกับเสื้อนอนที่พื้น
จียงนิ่วหน้า
“จะถอดออกแล้วใส่มาทำไมแต่แรกวะ เปลืองนะ ต้องซักอีก”
แต่พอพูดจบคนตัวผอมก็ลุกขึ้นถอดกางเกงตัวเองโยนทิ้งบ้าง
สองคนนอนตัวเปล่าๆ กางแขนกางขาอยู่บนเตียงอีกพักหนึ่ง
อากาศกลางดึกยังคงร้อนอบอ้าวเหมือนเตาอบ
“ยองเบ...”
ยองเบยิ้ม
“หืมม?”
ลากเสียงยาวๆ ถามพร้อมคืบคลานเข้าใกล้อีกหน่อย
“ถอดหมดแล้วก็ยังไม่หายร้อนอ่ะ...”
บ่นๆ ไม่รู้ตัวเลยว่ายองเบเข้ามาใกล้แค่ไหนแล้ว...
“งั้นก็...”
แขนแกร่งกางคร่อมร่างบอบบางที่นอนแผ่อยู่บนเตียง
“ทำอะไรให้ร้อนกว่าเดิม... แล้วค่อยไปอาบน้ำกัน ดีมะ?”
รอยยิ้มกระหยิ่มยั่วฉาบบนใบหน้าหล่อเหลา คนนอนอยู่เบิกตาโตหน้าแดงแปร๊ด
“ไม่เอานะ!”
มือเล็กยันอกกว้าง
“แค่นี้ก็ร้อนจะตายอยู่แล้ว ไม่เอา อ๊า ยองเบ อย่านะ เหนียวตัว... ออกไป๊...”
จมูกโด่งก้มลงฉกความหอมจากแก้มที่บิดหนี มือหนารวบข้อมือเล็กสองข้างกดไว้เหนือหัว ยองเบหัวเราะหึหึอย่างพอใจ
ตอนนั้นเอง
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์แผดลั่นกลางดึก
สองร่างชะงัก สบตากันอย่างแปลกใจ
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มันยังดังไม่หยุด
ยองเบเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ที่หัวเตียง
“ฮัลโหล”
เขากรอกเสียงเข้มไปตามสาย ไอ้บ้าที่ไหนโทรมาไม่รู้จักเวล่ำเวลา
“พวกเมิ๊งงงงงง”
เสียงด่าดังลั่นเล่นเอายองเบต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู จียงทำคอย่น จำได้ดีว่าเสียงที่แผดออกมาเป็นเสียงใคร
“จะปล้ำกันก็ปิดหน้าต่างปิดม่านด้วยสิว้า~~~~บัดสีบัดเถลิง”
ท่าทางจะหงุดหงิด
“แล้วใครใช้ให้มองวะ”
จียงแย่งโทรศัพท์ไปพูด
อ่ะนะ ตะกี๊ยังขัดขืนอยู่หยกๆ
“ร้อนจะตายหองอยู่แล้วไม่เปิดหน้าต่างนอนแล้วให้ทำไงวะ ไม่อยากเห็นก็ไม่ต้องมองสิเว้ย”
น่านนน ด่าฉอดๆ เลยทีเดียว
ถึงคราวยองเบทำคอย่นบ้าง ไม่รู้เพราะเสียงคนข้างตัวหรือเสียงจากโทรศัพท์
“แล้วแอร์ล่ะ แอร์ๆๆๆๆ”
เสียงจากปลายสายยังไม่ลดละเลิก
“เปิดแอร์ ปิดม่าน แล้วพวกเมิงจะทำอะไรกันก็ทำ”
“แล้วจะมาจ่ายค่าแอร์ให้มั้ยล่ะ มันแพงนะเว้ย”
“ไอ้งก! ค่าแอร์มันจะซักเท่าไหร่ คิดจะทำอะไรเกรงใจชาวบ้านเค้ามั่งสิว้อย”
“แล้วใครใช้ให้ดูวะ”
“ไม่ได้อยากดูเว้ย ก็มันเห็นนี่ ไม่งั้นไม่โทรมาแยกพวกแกหรอก”
“แล้วม่านบ้านแกไม่มีเหรอไง ไม่อยากเห็นก็ปิดม่านสิวะ”
“แล้วทำไมกุต้องปิดวะ กุไม่ได้เอาหญิงมานอนนะเว้ย”
“กุนอนกะผู้ชายเว้ยไม่ใช่ผู้หญิง”
ทงยองเบตบหน้าผากปุ
เขาลุกจากเตียง เดินไปที่ประตูเลื่อนออกสู่ระเบียง เขม้นมองไปบ้านตรงข้าม ชเวซึงฮยอนในชุดนอนยืนเกาะขอบระเบียงตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตาย
“ยองเบ! ไอ้ท็อปมันบอกให้นายกลับเข้ามา มันไม่อยากเห็นนายโป๊”
เสียงจียงตวัดมาจากเตียง ยองเบกระตุกยิ้ม
เขาเปิดบานเลื่อนให้กว้างกว่าเดิมอีก แล้วก้าวออกไปที่ระเบียง
คนบ้านข้างๆ หันหลังขวับ
“อะไรกันซึงฮยอน ไม่อยากเห็นกันถึงขนาดนั้น”
คนตัวหนากอดอกหัวเราะหึหึอย่างสะใจ
ขอแกล้งมันนิด แม่ง ขัดจังหวะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
“จียง บอกไอ้ชีเปลือยนี่กลับเข้าไปเลยนะ”
ยองเบได้ยินเสียงมันตวัดใส่โทรศัพท์
เขาหัวเราะอีกหึ
“ซึงฮยอนอา....”
ยองเบลากเสียงยาวๆ เรียกคนที่ยืนตัวแข็งอยู่บนระเบียงบ้านหลังติดกัน
“ขอโทษน้า... ต่อไปถ้าฉันจะปล้ำจียงฉันจะปิดม่านปิดหน้าต่าง...”
ยองเบแว่วเสียงจียงก่นด่าเขามาจากข้างใน ต้องรีบต่อให้จบก่อนคนตัวผอมจะมาจิกเขาเข้าบ้านด้วยความอาย
“ต่อไป... เวลานายเห็นม่านปิด...ก็รู้ได้เลยนะว่าพวกฉันทำอะไรกันอยู่…”
ยองเบจงใจลากเสียงเอื่อยๆ ยั่วๆ เขาแทบจะได้ยินเสียงฟู่ดังมาจากเพื่อนบ้านที่ยืนตัวแข็งทื่อเป็นหินไปแล้ว เชื่อขนมกินได้เลยว่าซึงฮยอนคงหน้าแดงเป็นตูดลิงไปแล้ว
“โอเคนะ... ฉันจะปิดม่านละนะ… แปลว่าฉันกำลังจะทำอะไรจียงนายรู้นะ... หึหึ”
คนตัวหนาหัวเราะอีกสองหึแล้วก็ล่าถอยเข้าบ้าน ไม่ลืมจะปิดประตู ปิดม่าน แล้วเดินไปกดเปิดแอร์เสียด้วย
“เอาหละ...”
ยองเบหันไปทางเตียงที่จียงนั่งกอดหมอนหน้าบูดอยู่
“มาต่อกันดีกว่านะครับจียง...”
ค่อยๆ เดินกระหยิ่มไปหาคนหน้างอบนเตียง แต่...
“ใครจะต่อกับนายกัน ไอ้บ้า!”
หมอนใบนั้นลอยมาแปะปุบนหน้าหล่อๆ
“อายเขามั่งมั้ยน่ะ หา? นายไม่อายฉันอายนะเว้ย ไม่ต้องเลย ยองเบ ถ้าไม่นอนดีๆ นายลงไปนอนพื้นเลย”
ยองเบหยิบหมอนใบนั้นเดินไปหาคนน่ารักพลางทำหน้าตาที่น่าสงสารที่สุด
“โธ่... จียงอา อย่าโกรธนะ ฉันก็แค่ อยากเอาคืนท็อปมันบ้างอะไรบ้าง...”
พยายามเข้าใกล้ พยายามไปกอด ก็จียงตัวเปล่าๆ น่ะน่ากอดจะตาย แต่...
“ไม่ต้องนะ ไม่ต้องเข้ามาเลย ไปนอนข้างนอกเลยด้วย หน้าไม่อาย!”
“แต่ว่า.. จียงอา...”
“บอกว่าไม่”
“นะ... ขอนิดนึงนะ…”
พยายามต่อ
“ไม่ไง เอ๊ะ! ไม่เข้าใจเหรอ?”
แต่เสียงแว้ดๆ แบบนี้
ยองเบสลด
“จะนอนดีๆ หรือจะออกไปนอนข้างนอก”
ครับ ยองเบนอนเฉยๆ ก็ได้ครับ...
คนตัวหนาเดินไหล่ตกๆ ไปนอนบนเตียงฟากที่เป็นของตัวเองอย่างเรียบร้อย ดึงผ้าห่มคลุมถึงอก ทำปากเบะตาเชื่อม มองคนตัวบางๆ ที่ขยับไปนอนฟากของตัวเอง หน้ายังหงิก ตายังขวาง
“แล้วก็ทำตัวดีๆ ล่ะ”
สำทับอีกทีก่อนเอื้อมมือปิดไฟโคมหัวเตียง ยองเบพยักหน้ารับเงียบๆ...
แล้วคิดในใจ....
เดี๋ยวรอตอนเคลิ้มๆ ก่อนก็ได้ หึหึหึ
แล้วจียงก็เคลิ้มหลับไป.... แล้วยองเบก็ขยับตัวไปกอด.....
หึหึหึ
แล้วพวกเขาก็กอดกันหลับไป... เอ๊ะ แค่กอดแล้วหลับจริงๆ เหรอ?...... หึหึหึ
end...