osen
เรื่องนี้ก็สร้างจากการ์ตุน
หลังๆญี่ปุ่นฮิตเอาการ์ตูนมาสร้างเป็นละครเยอะม๊ากกกก
เรื่องโอเซนก็มีแปลเป็นไทย แต่ไม่เคยอ่าน
เคยอ่านแต่เรื่องอื่นของคนเขียนคนนี้
พูดจริงๆ ถ้าจี้ไม่เล่น
คงไม่โหลดมาดูหรอก
555
ดูเพราะจี้เลยนะ
แต่ดูแล้วชอบล่ะ
มันก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ
เรื่องประมาณว่าจี้อยากเป็นพ่อครัวอาหารญี่ปุ่น
แต่เหมือนฉมัยนี้
คนนิยมอะไรที่มันฉาบฉวย
อาหารญี่ปุ่นก็เริ่มจะไหลไปตามกระแสของเวลา (คิดได้ไงเนี่ยประโยคนี้ 55)
เขาเลยลาออกจากร้านอาหารเก่า
ไปตามหาร้าน อิจโจอัน ร้านอาหารเก่าแก่ สืบทอดมาหลายรุ่นที่เขาเคยไปเมื่อตอนเป็นเด็ก
ตั้งใจว่าจะไปขอเรียนรู้การทำอาหารที่แท้จริง
แต่ดันไปเจอะโอคามิ (เจ้าของ)ขี้เมา วันๆไม่เห็นทำอะไรนอกจากแช่น้ำ กับก๊งเหล้า
แต่โอคามิก็ตกลงจ้างเขาด้วยค่าแรงต่ำสุดขีด
เดือนละ 5 หมื่นเยน
แต่มีที่พัก กับอาหารให้ฟรี
น้องจี๊แอบผิดหวังหนีไปแล้วก็กลับมา
แล้วก็หนีไปอีก
ดูไป 2 ตอน
จี้ก็เริ่มจะปรับตัวเข้ากับอิจโจอันได้แล้ว
ดูแล้วรู้สึกเหมือนเวลาถูกหยุด
เคยได้ยินมาว่า
อาหารญี่ปุ่น
นอกจากรสชาติแล้ว รูปลักษณ์ก็สำคัญ
แต่ละจานๆ รู้สึกว่าคนทำให้ความสำคัญกับทุกรายละเอียด
สมัยนี้คนเราเอาเร็วเข้าว่า
ใช้เครื่องปั่น ใช้ไมโครเวฟ
(ตัวเองก็ไม่ทำอาหาร มีสิทธิ์อะไรไปบ่นล่ะเนี่ย)
อย่างบ้านเรา
ร้านอาหารสมัยนี้
ยังมีที่ไหนตำน้ำพริกด้วยครกบ้างอ่ะ
ที่ไหนๆก็ใช้เครื่องปั่น
จะว่าเรื่องมากก็ยอม
แต่กินแล้วมันผิดกันจริงๆอ่ะ
น้ำพริกที่ใช้เครื่องปั่นมันละเอียดเกินไป
กลายเป็นน้ำปนกันไปหมด
ไม่เหมือนน้ำพริกที่ตำจากครก กินแล้วรู้สึกกุ้งยังเป็นกุ้ง กะปิยังเป็นกะปิ
น้ำพริกกะปิที่แม่ตำอร่อยที่สุด
555
ไหงมาเรื่องน้ำพริกได้เนี่ย
ดูน้องจี้แล้วรู้สึก
เป็นคนมีความพยายามดีจัง
รู้สึกว่าจี้มีความมุ่งมั่นดี
ส่วนอาโออิ ยู
หน้าตาใสซื่อผิดอิมเมจในการ์ตูนไปหน่อย
แต่ก็ดูเป็นโอเซนในแบบของตัวเองดี
ที่สำคัญ
ชอบเพลงของเรื่องนี้นะ
ทั้งเพลงเปิดเรื่องของเฮีย Micro (เห็นบอกว่าใช้เวลาทำเพลงนี้ 4 เดือน)
แล้วก็เพลงตอนจบของทักกี้ซึบะ
รอโหลดๆ
หลังๆญี่ปุ่นฮิตเอาการ์ตูนมาสร้างเป็นละครเยอะม๊ากกกก
เรื่องโอเซนก็มีแปลเป็นไทย แต่ไม่เคยอ่าน
เคยอ่านแต่เรื่องอื่นของคนเขียนคนนี้
พูดจริงๆ ถ้าจี้ไม่เล่น
คงไม่โหลดมาดูหรอก
555
ดูเพราะจี้เลยนะ
แต่ดูแล้วชอบล่ะ
มันก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ
เรื่องประมาณว่าจี้อยากเป็นพ่อครัวอาหารญี่ปุ่น
แต่เหมือนฉมัยนี้
คนนิยมอะไรที่มันฉาบฉวย
อาหารญี่ปุ่นก็เริ่มจะไหลไปตามกระแสของเวลา (คิดได้ไงเนี่ยประโยคนี้ 55)
เขาเลยลาออกจากร้านอาหารเก่า
ไปตามหาร้าน อิจโจอัน ร้านอาหารเก่าแก่ สืบทอดมาหลายรุ่นที่เขาเคยไปเมื่อตอนเป็นเด็ก
ตั้งใจว่าจะไปขอเรียนรู้การทำอาหารที่แท้จริง
แต่ดันไปเจอะโอคามิ (เจ้าของ)ขี้เมา วันๆไม่เห็นทำอะไรนอกจากแช่น้ำ กับก๊งเหล้า
แต่โอคามิก็ตกลงจ้างเขาด้วยค่าแรงต่ำสุดขีด
เดือนละ 5 หมื่นเยน
แต่มีที่พัก กับอาหารให้ฟรี
น้องจี๊แอบผิดหวังหนีไปแล้วก็กลับมา
แล้วก็หนีไปอีก
ดูไป 2 ตอน
จี้ก็เริ่มจะปรับตัวเข้ากับอิจโจอันได้แล้ว
ดูแล้วรู้สึกเหมือนเวลาถูกหยุด
เคยได้ยินมาว่า
อาหารญี่ปุ่น
นอกจากรสชาติแล้ว รูปลักษณ์ก็สำคัญ
แต่ละจานๆ รู้สึกว่าคนทำให้ความสำคัญกับทุกรายละเอียด
สมัยนี้คนเราเอาเร็วเข้าว่า
ใช้เครื่องปั่น ใช้ไมโครเวฟ
(ตัวเองก็ไม่ทำอาหาร มีสิทธิ์อะไรไปบ่นล่ะเนี่ย)
อย่างบ้านเรา
ร้านอาหารสมัยนี้
ยังมีที่ไหนตำน้ำพริกด้วยครกบ้างอ่ะ
ที่ไหนๆก็ใช้เครื่องปั่น
จะว่าเรื่องมากก็ยอม
แต่กินแล้วมันผิดกันจริงๆอ่ะ
น้ำพริกที่ใช้เครื่องปั่นมันละเอียดเกินไป
กลายเป็นน้ำปนกันไปหมด
ไม่เหมือนน้ำพริกที่ตำจากครก กินแล้วรู้สึกกุ้งยังเป็นกุ้ง กะปิยังเป็นกะปิ
น้ำพริกกะปิที่แม่ตำอร่อยที่สุด
555
ไหงมาเรื่องน้ำพริกได้เนี่ย
ดูน้องจี้แล้วรู้สึก
เป็นคนมีความพยายามดีจัง
รู้สึกว่าจี้มีความมุ่งมั่นดี
ส่วนอาโออิ ยู
หน้าตาใสซื่อผิดอิมเมจในการ์ตูนไปหน่อย
แต่ก็ดูเป็นโอเซนในแบบของตัวเองดี
ที่สำคัญ
ชอบเพลงของเรื่องนี้นะ
ทั้งเพลงเปิดเรื่องของเฮีย Micro (เห็นบอกว่าใช้เวลาทำเพลงนี้ 4 เดือน)
แล้วก็เพลงตอนจบของทักกี้ซึบะ
รอโหลดๆ