Все началось с поиска песен (это при том, что во время поездки я слышала грузинское пение только в одном ресторане во время первого ужина). Потом ютуб начал предлагать записи различных программ, которые мне, как ни странно, понравилось смотреть и слушать, даже не понимая смысла. А теперь я хочу понимать, о чем стихи этого рано ушедшего из жизни человека - Нико Гомелаури.
Click to view
რა დამავიწყებს იმ წლებს
პირველად შევცდი როცა,
დღემდე ამაოდ მიწევს,
მონანიებით ლოცვა.
რა დამავიწყებს იმ ქალს,
ვინც რომ პირველი იყო
ეკიდა უნდა ითქვას -
ბექა, შალვა თუ ნიკო?
რა დამავიწყებს აპრილს,
ხალხი რომ სცემდა ტანკებს,
ცხედრებს გვერდიგვერდ დაყრილს
იმ დღეს გაბზარულ სარკეს.
რა დამავიწყებს ტასოს
პირველ ცრემლებს ან სიცილს,
პირველ წარმოთქმულ ასოს
დღეს კი რა აღარ იცის...
რა დამავიწყებს ჩემს ძმას,
გამაცნო ვაჟა, გალა
რას ვიფიქრებდი შემძრავს,
ისიც დამტოვებს განა?
რა დამავიწყებს ნატვრებს
რვა წლიდან სევდის მომგვრელს,
ალბათ ამიტომ ამტვრევს,
ჩემი ლექსი თქვენს დოგმებს.
ნიკო გომელაური
Когда искала эти стихи, поиск среди результатов выдал имя Ладо Асатиани. Оказывается, и у него было стихотворение, начинающееся с этих же слов:
ალბომიდან
რა დამავიწყებს შენს ლამაზ თვალებს,
რამ დამავიწყოს ეს ალუბლები!
იცოდე, როცა სხვას შეიყვარებ,
ამ სიყვარულზე ვესაუბრები.
ვეტყვი თუ როგორ გვიყვარდა ძველად
ჩვენ ტრფიალება წრეგადასული,
თუ როგორ გაქრა ოცნება ყველა
და მოგონებად დარჩა წარსული.
ვეტყვი, თუ როგორ გვიყვარდა გულით
ფიროსმანი და თბილისის ღამე,
ლაჟცარდოვანი მტკვარის დუდუნი
და მარტოობის მკაცრი სიამე.
ვეტყვი: რა მწვავდა, რა სატკივარი,
მაღალ მთებს რისთვის გამოვექეცი,
როგორ გაგანდე, ძვირფასო, ჯავრი
და კაცი ლექსად როგორ ვიქეცი,
ამ შენს სახელზე ბერდანის ტყვიით
როგორ დავკოდე ნადირი მხარში,
რომ არ ვიცოდი მაცდური ტყვილი,
რომ შეშლილივით მიყვარდი მაშინ.
ო… მასაც ვეტყვი, ვეტყვი ყველაფერს,
რა კარგი იყავ და რარიგ ნაზი,
რომ მხოლოდ შენთვის ავაფერადე
ჩემი სიმღერა და მუხამბაზი!
ო… მასაც ვეტყვი, ძვირფასო ცირა,
როგორ გვდევნიდა ბედი ტიალი,
როგორ გვიყვარდა შავი ზღვის პირას,
გასეირნება და ხეტიალი.
როგორ გვათრობდა ტალღების ნანა
და სიყვარულით როგორ ვიწვოდით…
და ეს შარბათზე უტკბესი ხანა
რომ გაქრებოდა, რად არ ვიცოდით?!
ვეტყვი, რა იყო ის გაზაფხული,
როდესაც შეგხვდი და შემიყვარდი,
ოპერის ბაღის სიზმრად ნახული,
აკაკის ძეგლთან გაშლილი ვარდი.
რა დამავიწყებს შენს ლამაზ თვალებს,
რამ დამავიწყოს ეს ალუბლები!
იცოდე, როცა სხვას შეიყვარებ,
ამ სიყვარულზე ვესაუბრები!
ლადო ასათიანი, 1939
Мой грузинский пока на начальном уровне, но какой восторг, когда открываешь
незнакомый сайт, и осознаешь, что не просто видишь буквы ლადო ასათიანისა და ანიკო ვაჩნაძის სიყვარულის ისტორია, а еще и понимаешь, что они означают - "История любви Ладо Асатиани и Анико Вачнадзе"...