Het leven lacht me toe.
Dat wil zeggen, de krullenbol bij de balie van Polikliniek Zone B1-P. Alsof ik niets doorheb ga ik af op een bankje, het middelste bankje, dat recht voor de receptie tegen de muur aan geplaatst is. Ik besluit namelijk - onterecht uiteraard - 'hard-to-get' te spelen. Laat haar de eerste stap maar zetten. Al neerdalende op mijn houten zetel wapper ik enigszins opzichtig in het rond met mijn uitnodiging; een brief in een rode envelop die ik de avond tevoren nog onverhoopt uit een bord worteltjes met champignonnen heb gevist. Ze begrijpt de hint - ik verheug me - trekt haar kleding recht en stapt op me af. "Je bent er al." Een juiste constatering, ik was er inderdaad al.
We moeten enkele gangen door. Ze wijst nog wat dingen aan en ik doe alsof ik me ervoor interesseer. Kamertje in, kamertje uit. Om de aandacht wat af te leiden maak ik een grap over darmpoliepen. Een slechte grap - en dat is nog een understatement - eigenlijk is het meer een losse opmerking, een anticlimax waar zo zorgvuldig elke vorm van humor uitgezogen is dat je er vrijwel iedere sfeer mee kunt verpesten. Het is dan ook meteen een test. Ze lacht, slaagt ervoor met de vlag, de wimpel en het fluwelen sjaaltje dat tot haar zichtbare genoegen bij haar broek matcht. Ze wil iets van me, dat kun je zo zien. Lichaamssappen; mijn bloed en mijn speeksel. Dat wordt namelijk mijn nieuwe inkomstenbron, tabletjes slikken, bloed af laten nemen, kruisjes ("geen streepjes") zetten en in buisjes spugen. Ik geniet.
Nieuw kamertje, dit moet haar kantoor zijn. Uit één van de lades van het bureau komen twee buisjes tevoorschijn die voor mijn gezicht gehouden worden, gevolgd door een tweetal dopjes. Ze doet voor hoe de dopjes op hun onderlichaam moeten, daarbij vaststellend dat het past. Ik bedenk me hoe ze waarschijnlijk met een gelijke verbazing dezelfde conclusie trekt in een laatste poging om met haar man - een trouwring en geen babyfoto's aan de wand - zonder IVF voor haar veerstigste alsnog dat langverwachte kind te krijgen. Dit doet me deugd, en ik geef dan ook een glimlach prijs, daar ik van mening ben dat je het vooral niet moet nalaten om de spaarzame momenten waarop je jezelf bijzonder jolig vindt te koesteren. Ook zij geeft haar tanden bloot, sommige mensen zijn ook zo gemakkelijk. "Hierin spugen, achtmaal daags, twee dagen lang."
Nu is het enkel wachten tot het grote geld binnenstroomt, ik zeg het jullie. Dan kan ik weer nieuwe platen kopen en daar kiekjes van plaatsen op het internet. Misschien kan ik me zelfs wel weer eens een bezoekje aan de kapper veroorloven. Wat een genot, wat een heerlijkheid! Ik loop over van vreugde.
Bedwing mij.
We moeten enkele gangen door. Ze wijst nog wat dingen aan en ik doe alsof ik me ervoor interesseer. Kamertje in, kamertje uit. Om de aandacht wat af te leiden maak ik een grap over darmpoliepen. Een slechte grap - en dat is nog een understatement - eigenlijk is het meer een losse opmerking, een anticlimax waar zo zorgvuldig elke vorm van humor uitgezogen is dat je er vrijwel iedere sfeer mee kunt verpesten. Het is dan ook meteen een test. Ze lacht, slaagt ervoor met de vlag, de wimpel en het fluwelen sjaaltje dat tot haar zichtbare genoegen bij haar broek matcht. Ze wil iets van me, dat kun je zo zien. Lichaamssappen; mijn bloed en mijn speeksel. Dat wordt namelijk mijn nieuwe inkomstenbron, tabletjes slikken, bloed af laten nemen, kruisjes ("geen streepjes") zetten en in buisjes spugen. Ik geniet.
Nieuw kamertje, dit moet haar kantoor zijn. Uit één van de lades van het bureau komen twee buisjes tevoorschijn die voor mijn gezicht gehouden worden, gevolgd door een tweetal dopjes. Ze doet voor hoe de dopjes op hun onderlichaam moeten, daarbij vaststellend dat het past. Ik bedenk me hoe ze waarschijnlijk met een gelijke verbazing dezelfde conclusie trekt in een laatste poging om met haar man - een trouwring en geen babyfoto's aan de wand - zonder IVF voor haar veerstigste alsnog dat langverwachte kind te krijgen. Dit doet me deugd, en ik geef dan ook een glimlach prijs, daar ik van mening ben dat je het vooral niet moet nalaten om de spaarzame momenten waarop je jezelf bijzonder jolig vindt te koesteren. Ook zij geeft haar tanden bloot, sommige mensen zijn ook zo gemakkelijk. "Hierin spugen, achtmaal daags, twee dagen lang."
Nu is het enkel wachten tot het grote geld binnenstroomt, ik zeg het jullie. Dan kan ik weer nieuwe platen kopen en daar kiekjes van plaatsen op het internet. Misschien kan ik me zelfs wel weer eens een bezoekje aan de kapper veroorloven. Wat een genot, wat een heerlijkheid! Ik loop over van vreugde.
Bedwing mij.