voor frank
In de deuropening stond een onbekende man met zijn rug naar mij toe, onverschillig draaide hij zich om en zei “Marian?” Ik kneep mezelf even in mijn arm om me van de werkelijkheid te overtuigen. Een rilling liep over mijn rug. De man leunde met beide armen tegen de deurpost, hij was fors en hij had donkere ogen, waarmee hij recht door me heen keek. Het was alsof ik niet echt voor hem stond. Ik wilde schreeuwen maar ik wist niet waarom. Toen schoot het mij te binnen, “oh mijn god” dacht ik, deze man had ik eerder gezien. “Hallo, ken je me nog?” gniffelde hij. Plots stormde hij naar binnen, hij greep me bij mijn linkerarm, duwde mijn hoofd naar beneden en trok me mee de keuken in. De wereld tolde voor mijn ogen. Dit kon niet waar zijn, dit was een droom en ik moest wakker worden.. Ik voelde een klap op mijn hoofd en ik zakte door mijn knieën. Stilletjes probeerde ik weg te kruipen, hij trok me aan mijn been en duwde me tegen het keukenkastje “VERDOMME, je kan geen kant op!” schreeuwde hij. “Waar is je man?”. Ik was beduusd en zei dat hij op zijn werk was, maar dat hij elk moment thuis kon komen - natuurlijk was dat niet zo. Ik vroeg hem waarom hij dit deed en wat hij van plan was. “Ik ga je niets doen,..denk ik. Maar misschien ook wel, het zit namelijk zo. Ik sla je straks bewusteloos en dan kan ik doen wat ik wil met jou. Je zult het je toch niet herinneren, snap je?”. “w-w-wwat? Nee,.. laat me .. gaan. w-waarom… waarom ik..?..” stamelde ik. “Omdat ik je een kutwijf vind. Ja trut,..je hebt me laten zitten, omdat je terug naar je lieve mannetje wilde. Dat gaat zomaar niet. Jouw fucking schuldgevoel…daar kwam je dan een beetje laat mee. Je dacht toch niet dat ik me er zo makkelijk bij neer zou leggen?? Niemand laat Tony in de steek. N-I-E-M-A-N-D, HOOR JE ME?”. Hij werd vuurrood en ik dacht werkelijk dat hij me ter plekke zou neersteken. Een glimmend iets kwam tevoorschijn en hij hield een puntig, lang voorwerp met de scherpe kant tegen mijn gezicht. “IK ZOU JE MOOIE GEZICHTJE WILLEN VERMINKEN, zodat je me nooit meer vergeet!” “nee! Nee! Laat me, ik ik…hh..” ik kon geen woord uitbrengen, ik hapte krampachtig naar adem, maar ik kreeg geen lucht.. Ik hijgde,..kortademig.. ik moet weg hier, dacht ik.. Ik greep naar alles om me heen, dingen vielen kapot op de grond. Ik schopte hem met alles wat ik had, ik wilde zijn ogen eruit krabben, ik moest hier weg…. Ik ga dood als ik blijf dacht ik steeds. Ik voelde opeens nog een harde klap op mijn achterhoofd waarmee ik weer in mekaar zakte, ik lag op mijn rug nu, ik zag het beige plafond, hé er zat een barst in.. Hij boog om me heen, alles draaide weg en toen zwart.. Dat was denk ik het moment wanneer ik mijn bewustzijn heb verloren. Het laatste wat ik me herinner is dat ik wakker werd in mijn eigen bed, mijn hoofd deed pijn. Heb ik nu toch gedroomd?