luxeproblemen
Mensen schijnen te denken dat het leuk is, al dat reizen. Nou, het is anders helemaal geen pretje!
Afgelopen weekend was ik in de Ardennen met een groep collega's. Iemand verloor z'n autosleutels, we verdwaalden bijna in Luik, ik werd misselijk van de tumtummetjes, en dat was pas de heenreis. Later in het weekend zat ik helemaal onder de modder van het mountainbiken en onder de blauwe plekken van het paintballen. Het was potverdorie zo gezellig dat ik veel te weinig heb geslapen! Mede daardoor verloor ik aan het eind steeds vaker met Dalmuti, en er was ook geen chocola. En op de terugreis reden we bijna tegen een hert aan! Nee, leuk hoor, die natuur.
Nu ben ik net drie dagen thuis en morgenochtend ga ik alweer weg, naar Duitsland. En dan maar hopen dat het net zo leuk wordt als vorig jaar, want dat weet je natuurlijk nooit. Technisch gezien is het toch eigenlijk werken. En ik móet ook werken, er moeten dingen af, dus ik vrees dat ik nu ook een van die saaie mensen wordt die na het eten zegt: "Sorry, ik ga niet mee naar de bar, ik moet nog even werken..." Nouja, soms misschien. Maar met al die blauwe plekken kan ik toch niet echt mee gaan zwemmen, dan gaan mensen heel rare dingen van me denken.
Over een week kom ik terug uit Duitsland, en dan ben ik precies een dag thuis en dan vertrek ik alweer. Naar Italië. Leuk, denk je, maar een dag lang in een bus met 90 mensen is natuurlijk niet zo'n goede manier om uit te rusten van mijn vermoeiende week in Duitsland, laat staan het geven van concerten op drie opeenvolgende dagen in verschillende steden, met tussendoor dus nog reizen en sightseeën. En alsof we daarna in Florence dan kunnen uitrusten! Nee nee, er moet daar natuurlijk ook weer uitgebreid rondgelopen en geshopt worden. En om het af te maken nog een keer een dag in de bus terug.
Mopper mopper mopper... En in dezelfde trant: grr, mijn zelfgebakken brownies zijn nog te warm om te eten!
Afgelopen weekend was ik in de Ardennen met een groep collega's. Iemand verloor z'n autosleutels, we verdwaalden bijna in Luik, ik werd misselijk van de tumtummetjes, en dat was pas de heenreis. Later in het weekend zat ik helemaal onder de modder van het mountainbiken en onder de blauwe plekken van het paintballen. Het was potverdorie zo gezellig dat ik veel te weinig heb geslapen! Mede daardoor verloor ik aan het eind steeds vaker met Dalmuti, en er was ook geen chocola. En op de terugreis reden we bijna tegen een hert aan! Nee, leuk hoor, die natuur.
Nu ben ik net drie dagen thuis en morgenochtend ga ik alweer weg, naar Duitsland. En dan maar hopen dat het net zo leuk wordt als vorig jaar, want dat weet je natuurlijk nooit. Technisch gezien is het toch eigenlijk werken. En ik móet ook werken, er moeten dingen af, dus ik vrees dat ik nu ook een van die saaie mensen wordt die na het eten zegt: "Sorry, ik ga niet mee naar de bar, ik moet nog even werken..." Nouja, soms misschien. Maar met al die blauwe plekken kan ik toch niet echt mee gaan zwemmen, dan gaan mensen heel rare dingen van me denken.
Over een week kom ik terug uit Duitsland, en dan ben ik precies een dag thuis en dan vertrek ik alweer. Naar Italië. Leuk, denk je, maar een dag lang in een bus met 90 mensen is natuurlijk niet zo'n goede manier om uit te rusten van mijn vermoeiende week in Duitsland, laat staan het geven van concerten op drie opeenvolgende dagen in verschillende steden, met tussendoor dus nog reizen en sightseeën. En alsof we daarna in Florence dan kunnen uitrusten! Nee nee, er moet daar natuurlijk ook weer uitgebreid rondgelopen en geshopt worden. En om het af te maken nog een keer een dag in de bus terug.
Mopper mopper mopper... En in dezelfde trant: grr, mijn zelfgebakken brownies zijn nog te warm om te eten!