Бяляцкі тут робіць зусім слушны акцэнт на тым, што трэба праводзіць у сваім мысьленьні грубую рысу: што панятак "грамадзтва" сёньня зусім ня тоесны з паняткам "супольнасьць вернікаў", або тым больш з паняткам "супольнасьць вернікаў канкрэтнай царквы (Касьцёла)" зь яе (яго) канкрэтнай дактрынай у пытаньні сэксуалнай этыкі. Пэўна-ж, вернікі заўжды павінны мець поўнае права трымацца этычнае дактрыны сваёй царквы (Касьцёла) ў рамках сваёй супольнасьці. Аднак гэткія дактрыны могуць датычыць рэшты грамадзтва ня болей, чым тая супольнасьць вернікаў ёсьць ідэнтычнай з усім грамадзтвам. -- А яна ня ёсьць ідэнтычнай: таму Бяляцкі зусім слушна нагадвае Зданку аб тым, што ёсьць паміж імі адрозьненьне, межы і рамкі і сваё належнае месца.
Я ўсё-ж лічу, што, прынамсі каб выжыць і ацаліцца, грамадзтва мусіць стацца супольнасьцю вернікаў, каб, разам з тым, супольнасьці вернікаў сталіся грамадзтвам.
Гэта іншае. Тады й такога пытаньня не паўстала-бы. Бяляцкаму ж пытаньне было зададзена Зданэкам аб такім грамадзтве, якім яно ёсьць у рэчаіснасьці -- і ў адказ яго развагі стасоўна рэчаіснасьці таго грамадзтва, якое маем у наяўнасьці.
Comments 7
(The comment has been removed)
Reply
(The comment has been removed)
(The comment has been removed)
(The comment has been removed)
Reply
Reply
грамадзтва мусіць стацца супольнасьцю вернікаў,
каб, разам з тым, супольнасьці вернікаў сталіся грамадзтвам.
Reply
Бяляцкаму ж пытаньне было зададзена Зданэкам аб такім грамадзтве, якім яно ёсьць у рэчаіснасьці -- і ў адказ яго развагі стасоўна рэчаіснасьці таго грамадзтва, якое маем у наяўнасьці.
Reply
Leave a comment