Magoa
Het wordt me even allemaal teveel. Er zijn mensen die aan me trekken. Mensen die me wegduwen, weg willen hebben. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik maak sowieso fouten. Genieten van het nu, zeggen ze wel eens. Het nu is kut. Het verleden is kut. En over het heden heb ik ook geen goed gevoel, of eigenlijk helemaal geen gevoel. Iedereen is een toekomst aan het opbouwen, de mijne staat stil. Soms bouw ik een klein stukje fundament op, maar voor ik het weet maak ik het weer stuk. Ik ben nogal destructief van aard. Daar kan ik eerlijk gezegd niet tegen, om te zien dat mijn leven stil staat. Ik misgun mijn vrienden heus het geluk niet. Echt niet! Ik doe alles om mijn vrienden gelukkig te zien, ook al moet ik daarvoor mijn dromen, wensen, trots(: kortom, mezelf) moet opgeven. Maar, ik ben bang dat als ik daar te lang mee doorga, dat ik uiteindelijk zal vervagen. Wat blijft er van me over? Ik ben de weg kwijt, ik voel me net als die verdwaalde ontdekkingsreizigers op de Noordpool, die maar rondjes blijven lopen. Mijn hart doet zoveel pijn. Een pijn die nergens mee te vergelijken valt, nergens op lijkt en helaas toch echt is. Jammer genoeg wel...