Boeven!
Ik sla vanaf de Hoge Bothof linksaf het Tusveldburg op. Ik zoef naar beneden en ben bijna thuis. Maar dan zie ik rare bezigheden bij mijn voordeur. Mijn schoonouders zitten allebei verstijfd rechtop in gigantische bruine leren fauteuils op de stoep met een volle pop rolmopsen en een vorkje in hun hand. Ze bewegen niet totdat een aantal donker geklede mannen de stoelen optillen en weer naar binnen brengen. Ze hebben het hele huis leeg geroofd en hebben voor het gemak de bewoners maar even op de stoep gezet. Ik denk meteen: "wegwezen hier!" en fiets hard langs mijn huis. Maar ik kan het toch niet laten even naar binnen te kijken. Ik kijk recht in het gezicht van één van de mannen en giechel zenuwachtig. Hij heeft me door, ik weet het zeker. Ik fiets snel door, langs een groepje mannen dat duidelijk op de uitkijk staat en vlieg de hoek om. Ik probeer koortsachtig te bedenken of ik iemand ken die in deze buurt woont. Een ex van me woonde hier ooit maar die is volgens mij verhuisd. Verder ken ik niemand die ik zo maar midden in de nacht wakker mag maken. Als ik echt niet meer weet wat ik nu moet doen, bedenk ik me dat dit eigenlijk het uitgelezen moment is om 112 te bellen. Dus dat doe ik dan maar...