Jun 05, 2011 14:01
իմ մեջ մի հատ բնաորության գիծ կա, որ չափից շատա...անիմաստ շատ ա...անտանելի շատ ա ...
Հպարտ եմ ... Հա, ու էտ անտանելի հպարտությունս հելել ինձ ուտումա ...խանգարումա...անիմաստա...
լինումա չէ, որ մի բան շաաաատ շատ ես ուզում ասել ՀԱ , բայց ասում էս ՉԷ ...ու չես հասկանում ինչի ու ոնց լեզուտ ֆռաց նման բան ասել...ոնց որ մեկը քո ներսից, քո կամքին հակառակ խոսում ա քո փոխարեն ,առանց քո թույտվության...
իսկ ես սարսափելի շատ էի ուզում ասել ՀԱ...
ու հետո էտ մտքից, որ հրաժարվել եմ , գժվում եմ ու տանջվում ...
ՀԳ. մի տեսակ շատ եմ կարոտէլ, չափից շատ եմ կարոտել ,անտանելի եմ կարոտել...մի տեսակ արբած եմ , մի տեսակ հպարտ ու մի տեսակ տխուր...