ondertussen, in Orkenslacht
Ellenora zit aan haar kaptafel en borstelt haar haren. Ze haalt diep adem als ze de boze blos op haar wangen ziet. De herinneringen aan de woordenwisselingen met haar man Fedor blijven zich herhalen in haar hoofd.
"...geslapen met een andere vrouw..."
"...ik weet niet meer waar ik nu nog van op aan kan..."
"...als je me aankijkt, kan ik niet kwaad op je zijn, maar als je naar een ander kijkt, kan ik niet anders..."
"...we hebben een belofte gedaan, getekend in bloed, aan elkaar..."
"...er is iets gebroken, en ik weet niet of ik het nog wil maken..."
Met een klap legt ze de borstel neer. Toen ze door Hugo en Alex naar huis gebracht werd, was Fedor nergens te bekennen. En ook nu, twee dagen later, is hij nog steeds niet thuis. Zonder ook maar iets van zich te laten horen. Ellenora wrijft over haar gezicht, zich afvragend of ze te hard tegen hem is geweest. Of ze hem niet juist heeft weggejaagd.
Met een zucht staat ze op en begint de lakens van het bed recht te trekken. Wat had ze dan moeten doen? Hem zomaar vergeven? Huilend toegeven hoeveel pijn hij haar heeft gedaan? Hem smeken om haar trouw te blijven voortaan?
Ze slaat op de kussens om ze op te schudden. "Dat nooit!"
Ze trekt een verbeten gezicht en doet zijn lage stem na: "Ik ben vervloekt door mijn godin, ik zie overal onweerstaanbare schoonheid!" Ze schudt haar hoofd en haalt diep adem.
"Nou, mijn liefste," zegt ze met een grijns tegen haar spiegelbeeld,
"ik ook."
Ze draait zich rond voor de spiegel om controleren of de jurk goed valt over haar boezem en haar heupen. Net als ze een parfumfles wil pakken, klinkt de deurbel.
"...geslapen met een andere vrouw..."
"...ik weet niet meer waar ik nu nog van op aan kan..."
"...als je me aankijkt, kan ik niet kwaad op je zijn, maar als je naar een ander kijkt, kan ik niet anders..."
"...we hebben een belofte gedaan, getekend in bloed, aan elkaar..."
"...er is iets gebroken, en ik weet niet of ik het nog wil maken..."
Met een klap legt ze de borstel neer. Toen ze door Hugo en Alex naar huis gebracht werd, was Fedor nergens te bekennen. En ook nu, twee dagen later, is hij nog steeds niet thuis. Zonder ook maar iets van zich te laten horen. Ellenora wrijft over haar gezicht, zich afvragend of ze te hard tegen hem is geweest. Of ze hem niet juist heeft weggejaagd.
Met een zucht staat ze op en begint de lakens van het bed recht te trekken. Wat had ze dan moeten doen? Hem zomaar vergeven? Huilend toegeven hoeveel pijn hij haar heeft gedaan? Hem smeken om haar trouw te blijven voortaan?
Ze slaat op de kussens om ze op te schudden. "Dat nooit!"
Ze trekt een verbeten gezicht en doet zijn lage stem na: "Ik ben vervloekt door mijn godin, ik zie overal onweerstaanbare schoonheid!" Ze schudt haar hoofd en haalt diep adem.
"Nou, mijn liefste," zegt ze met een grijns tegen haar spiegelbeeld,
"ik ook."
Ze draait zich rond voor de spiegel om controleren of de jurk goed valt over haar boezem en haar heupen. Net als ze een parfumfles wil pakken, klinkt de deurbel.