Գիտության մեջ մեձերի ու դալբայոբների մասին
Էս վերջերս ՖԲ ում գրել էի, որ ակազըցը կիրառականի դեկան, պարոն Վահրամ Դումանյանը ունի վեց հրապարակում, որոնցից էրկուսը մյուս էրկուսի ռուսերեն թարգմանությունն ա (կամ էլ ավելի շուտ հակառակը)։ Այսինքն ընդհանուր հաշվով չորս, մուտիլովկեքի ձգտումով (էս լինքը ամոթ էր ֆբ դնելը, դրսից մարդիկ պտի տենային)։
Բայց խոսքը սրա մասին չի։ Էսօր հերթական անգամ համոզվեցի, որ ԵՊՀ-ի գիրք գրող վաստակավոր դասախոսներին ինչ ա պետք անել իրանց գրած գրքերով հանդերձ (այսինքն ինչը ուր կոխել)։ Ու որ վապշե դասագիրք գրելը Հայաստանում պետական մակարդակով պտի արգելվի՝ ապագա մի հինգ տարին, բնագիտական ոլորտներում ապագա քսանհինգ տարին, կամ թույլատրվի մենակ մի քսան հազար ստորագրոթյան դիմաց։
Իսկ սաղ նրանից, որ էսօր ռաստ էկա այ էս գորձին, նու կարդալ պետք չի, կամ էլ եթե հետաքրքրված մարդիկ կան։ Փաստը էն ա, որ կեսից ես թեթև ախույի մեջ էի, շարադրման որակից, ու էն կարգի ախույի մեջ որ մի քիչ գուգլեցի, հետո ջոգեցի որ մուֆթա տեղը չի
Բայց խոսքը սրա մասին չի։ Էսօր հերթական անգամ համոզվեցի, որ ԵՊՀ-ի գիրք գրող վաստակավոր դասախոսներին ինչ ա պետք անել իրանց գրած գրքերով հանդերձ (այսինքն ինչը ուր կոխել)։ Ու որ վապշե դասագիրք գրելը Հայաստանում պետական մակարդակով պտի արգելվի՝ ապագա մի հինգ տարին, բնագիտական ոլորտներում ապագա քսանհինգ տարին, կամ թույլատրվի մենակ մի քսան հազար ստորագրոթյան դիմաց։
Իսկ սաղ նրանից, որ էսօր ռաստ էկա այ էս գորձին, նու կարդալ պետք չի, կամ էլ եթե հետաքրքրված մարդիկ կան։ Փաստը էն ա, որ կեսից ես թեթև ախույի մեջ էի, շարադրման որակից, ու էն կարգի ախույի մեջ որ մի քիչ գուգլեցի, հետո ջոգեցի որ մուֆթա տեղը չի