(no subject)
Я, вядома ж, кепска спяваю. З восені па вясну напаўпрастылая, з дзяцінства не вызначалася ні добрым слыхам, ні моцным голасам, і прагрэсую дуужа марудна (агась, настаўніца сыйдзе раней, чым я сапраўды навучуся), часта забываю рабіць практыкаванні, да таго ж камплексую і баюся запяваць (пры кімсьці). Але дня спеваў чакаю з радасцю, і калі трапляю ў сугучча, раблюся гукам, які амаль не магу кантраляваць мозгам, прыходзіць ачышчэнне, найлепшае тут-і-цяпер. Мой дзэн, мая медытацыя. Знікаюць пытанні, згрызоты, вечныя кагнітыўныя дысанансы і раздзеленасць. Хор Айнураў. Так цудоўненька.
А, яшчэ класны спосаб вычышчэння нуды і загонаў - зашыцца ў малалюднае, а лепш зусім глухое месца, і спяваць уголас, што на памяці, пакуль не атрымаецца стане лёгка. Па холадзе, праўда, не каціць. Калі ўсё скончыцца, мне будзе не хапаць спеваў