Freakiness.
Zonet kwamen we terug van een etentje met de familie. Mijn vader en ik brachten de grootouders nog even naar huis en reden toen weer naar ons eigen huis.
Opeens zien we een klein katje in de middenberm van de autoweg (nog wel binnen de bebouwde kom) en toen zeiden we voor de grap tegen elkaar: "hee, wat schattig, zullen we 'm meenemen?". Sowieso was het beestje best op een gevaarlijke plek dus wij stoppen, mijn vader doet de deur open en roept het katje. Het beestje rent meteen weg natuurlijk. Ik zag dat er achter ons een auto aan kwam rijden dus ik zei tegen m'n vader: "rij maar door, er rijdt een auto achter ons." Nouja, en dus reden we weer verder.
15 minuten later komen we aan bij ons thuis. We stappen uit, en opeens zien we een auto achter ons stoppen. En jawel hoor, dezelfde auto bleek ons achterna gereden te zijn...Een achterdochtig kijkende man stapt uit, en vraagt:
- "Was die kat van jullie?!"
Wij: "Huh? Kat? Oh, die! Nee, hij liep in de middenberm."
- "Ja? Nou, volgens mij hebben jullie die kat daar gedumpt."
(Wij dachten ondertussen: WTF, en die gast heeft ons 20 km achterna gezeten terwijl ie ons eerder tot stoppen had kunnen dwingen?!)
Mijn vader: "Meneer, dan heeft u dat verkeerd gezien. Wij zagen die kat daar lopen en stopten even om te kijken of de kat de wagen in wilde springen, en dat wij hem dan vervolgens ergens op een veilige plek neer konden zetten."
- "Oja? U vond het nodig om te stoppen en even de deur open te doen en die kat te lokken? Ik zag de deur opengaan, de kat lopen en u er vervolgens als een speer vandoor gaan!"
Wij: "Eh, meneer, wij begrijpen dat u bezorgd bent maar u heeft het toch echt verkeerd waargenomen. Wilt u anders mijn naam hebben? Hier heeft u mijn kaartje. Wilt u het kenteken nog even noteren?"
- "Dat heb ik al gedaan. Nou, dan zal ik de politie waarschuwen."
Vader: "Prima, doet u dat maar. Waarschuw de politie maar, als u ons niet gelooft."
- "Ja, dat zal ik zéker doen, ja!"
En zo bleef hij nog een paar keer ons steevast beschuldigen van het dumpen van dat katje, met zo'n blik van 'stelletje katenhaters, jullie zijn nog niet van me af!'
En ondertussen zat een meisje (zijn dochter?) in de auto recht voor zich uit te staren, ofwel getraumatiseerd van wat ze denkt te hebben gezien ("Hoe durven ze zo'n zielig katje alleen te laten?"), ofwel zich dood schamend om de valse beschuldigingen van haar pappie ("Pa-hap, ze zeggen toch dat ze het niet hebben gedaan, laat nouuu...")
Ook al zag het er voor die gozer wat raar uit (wij stilstaan, deur opendoen, hand uitsteken, kat zien rennen, en dan wegrijden), gelukkig kunnen we zijn verhaal zo ontkrachten. Want kom op, we zijn uit eten geweest, hebben een gezellige avond gehad, net de grootouders thuisgebracht, we wonen in Almere Haven, maar oh, éérst dumpen we nog even ons katje -die we helemaal niet hebben- helemaal in Almere Buiten, niet in een bos, maar in een middenberm van een willekeurige autoweg, ha, dat zal hem leren de bank kapot te krabben! Oh, en mochten we aangesproken worden, dan geven we onze naam, ons kenteken, ons adres en telefoonnummer, zodat de politie ons makkelijk kan oppakken!
Oeh, wat zie ik die vent zometeen graag zijn nederige excuses aanbieden voor zijn valse beschuldigingen. Al moet ik hem nageven dat het wel nobel van hem is dat hij opkomt voor een zielig, gedumpt katje. Misschien dat we hem dan nog op een paasbrunch uitnodigen, met een -ik citeer Judith- kattenleverpasteitje als hoogtepunt.
Opeens zien we een klein katje in de middenberm van de autoweg (nog wel binnen de bebouwde kom) en toen zeiden we voor de grap tegen elkaar: "hee, wat schattig, zullen we 'm meenemen?". Sowieso was het beestje best op een gevaarlijke plek dus wij stoppen, mijn vader doet de deur open en roept het katje. Het beestje rent meteen weg natuurlijk. Ik zag dat er achter ons een auto aan kwam rijden dus ik zei tegen m'n vader: "rij maar door, er rijdt een auto achter ons." Nouja, en dus reden we weer verder.
15 minuten later komen we aan bij ons thuis. We stappen uit, en opeens zien we een auto achter ons stoppen. En jawel hoor, dezelfde auto bleek ons achterna gereden te zijn...Een achterdochtig kijkende man stapt uit, en vraagt:
- "Was die kat van jullie?!"
Wij: "Huh? Kat? Oh, die! Nee, hij liep in de middenberm."
- "Ja? Nou, volgens mij hebben jullie die kat daar gedumpt."
(Wij dachten ondertussen: WTF, en die gast heeft ons 20 km achterna gezeten terwijl ie ons eerder tot stoppen had kunnen dwingen?!)
Mijn vader: "Meneer, dan heeft u dat verkeerd gezien. Wij zagen die kat daar lopen en stopten even om te kijken of de kat de wagen in wilde springen, en dat wij hem dan vervolgens ergens op een veilige plek neer konden zetten."
- "Oja? U vond het nodig om te stoppen en even de deur open te doen en die kat te lokken? Ik zag de deur opengaan, de kat lopen en u er vervolgens als een speer vandoor gaan!"
Wij: "Eh, meneer, wij begrijpen dat u bezorgd bent maar u heeft het toch echt verkeerd waargenomen. Wilt u anders mijn naam hebben? Hier heeft u mijn kaartje. Wilt u het kenteken nog even noteren?"
- "Dat heb ik al gedaan. Nou, dan zal ik de politie waarschuwen."
Vader: "Prima, doet u dat maar. Waarschuw de politie maar, als u ons niet gelooft."
- "Ja, dat zal ik zéker doen, ja!"
En zo bleef hij nog een paar keer ons steevast beschuldigen van het dumpen van dat katje, met zo'n blik van 'stelletje katenhaters, jullie zijn nog niet van me af!'
En ondertussen zat een meisje (zijn dochter?) in de auto recht voor zich uit te staren, ofwel getraumatiseerd van wat ze denkt te hebben gezien ("Hoe durven ze zo'n zielig katje alleen te laten?"), ofwel zich dood schamend om de valse beschuldigingen van haar pappie ("Pa-hap, ze zeggen toch dat ze het niet hebben gedaan, laat nouuu...")
Ook al zag het er voor die gozer wat raar uit (wij stilstaan, deur opendoen, hand uitsteken, kat zien rennen, en dan wegrijden), gelukkig kunnen we zijn verhaal zo ontkrachten. Want kom op, we zijn uit eten geweest, hebben een gezellige avond gehad, net de grootouders thuisgebracht, we wonen in Almere Haven, maar oh, éérst dumpen we nog even ons katje -die we helemaal niet hebben- helemaal in Almere Buiten, niet in een bos, maar in een middenberm van een willekeurige autoweg, ha, dat zal hem leren de bank kapot te krabben! Oh, en mochten we aangesproken worden, dan geven we onze naam, ons kenteken, ons adres en telefoonnummer, zodat de politie ons makkelijk kan oppakken!
Oeh, wat zie ik die vent zometeen graag zijn nederige excuses aanbieden voor zijn valse beschuldigingen. Al moet ik hem nageven dat het wel nobel van hem is dat hij opkomt voor een zielig, gedumpt katje. Misschien dat we hem dan nog op een paasbrunch uitnodigen, met een -ik citeer Judith- kattenleverpasteitje als hoogtepunt.