А вы што думаеце пра сваю старасьць?

[myshyn]

Сёньня на дзіцячым дні народзнаў, пакуль дзеці далёка ад нас гулялі-забаўляліся, у нас размова зайшла пра старасьць. Адна з мамаў праходзіць выпрабаваўчы тэрмін у фірме па даглядзе старых. Зусім старыя людзі ляжаць цэлы дзень дома. Яны ня могуць больш размаўляць, ня могуць рухацца. Да іх прыходзяць супрацоўніцы, мяняюць памперсы, кормяць, абмываюць

Comments

[ex_krywal]

я думаю, я б таксама так не хацеў.
і не хацеў бы быць адзінокім у гэты час.

[myshyn]

баюся, што нават ня важна, хто даглядае: родныя дзеці ці сідзелкі. пытаньне ў бездапаможнасьці, у такім страшным існаваньні. я ўчора падумала: гэта ж непазьбежна! і таму мне страшна.

[ex_krywal]

думаю, з узростам гэта пройдзе.

[branislavawna]

хто даглядае - важна
калі дзед быў нямоглы, за ім у асноўным даглядалі мама і цётка.
а калі ўрэшце невыносна стаміліся, нанялі сядзелку на выходныя.
потым іншую, іншую... дзед вельмі не хацеў чужых людзей побач.

[myshyn]

я гэтымі словамі мела на ўвазе, што праблему хачу прааналізаваць ня з вонкавых пазыцыяў (хто і як - гэта, канешне ж, вельмі важна!), а зь іншага пункта гледжаньня - з пазыцыі самаадчуваньня, самавымярэньня.

[branislavawna]

наўрад ці нехта хоча станавіцца овашчам :(

хаця калі пастарацца, то можна адшукаць пазітыў: ляжыш днямі, думаеш-чытаеш-сьпіш... не абцяжараны думкамі пра працу, вучобу і г.п.