Gwiazdka LJ'a 6: krajobraz po bitwie, dla Nicki Gabriel
tytuł: krajobraz po bitwie
autorka: akinnore
adresatka: Nicki Gabriel
ŻYCZENIE NR 2: Marvel: Bruce i Tony, Pepper i Bruce, Betty i Tony, Jarvis i Bruce, Thor i Jarvis, każ im ze sobą rozmawiać i będę szczęśliwa, niekoniecznie wszystkim, wystarczy jedna z tych par i nie ma znaczenia, o czym będą rozmawiać. Poza tym, uwielbiam pierwsze spotkania!
ilość słów: 1941
Nicky - wszystkiego najlepszego! Mam nadzieję, że trochę Ci się to spodoba, pomimo konieczności korzystania z wikipedii w każdym momencie, kiedy rzecz dotyczyla fizyki.
Krajobraz po bitwie
Czas, który upłynął od ataku Chitauri na Nowy Jork, zaczyna się liczyć w tygodniach i jest prawie dobrze. Dobrze jest - oczywiście - pojęciem względnym, rozumie Tony, kiedy budzi się w nocy z kosmosem wybuchającym pod powiekami. Mogłoby być lepiej, Tony mógłby - na przykład - przesypiać swoje noce, nie patrzeć godzinami w okno, w światła Nowego Jorku i te jego połacie, w których światła niegdyś były, a teraz są czarnymi wyrwami w wiecznie żywym mieście, ale -
- mogliby właśnie wszyscy walczyć z chorobą popromienną, albo pieprzoną kosmiczną okupacją, albo - Jezu - z chorobą popromienną i kosmiczną okupacją naraz i jeśli spojrzysz na to wszystko we właściwym kontekście, to jest naprawdę dobrze.
Właściwy kontekst, to ważne.
Te wyrwy w wiecznie żywym mieście są zresztą coraz mniejsze.
Stark Tower ma już nowe szyby, ale w podłodze ciągle jeszcze straszą dziury i Tony od czasu do czasu spotyka w windzie spoconych robotników. Cierpi z tego powodu z nieco przesadną teatralnością - głównie dlatego, że wszyscy się tego po nim spodziewają, a także dlatego, że lubi, jak Bruce mówi - Tony - dokładnie w ten sam sposób co Pepper, z tą samą mieszanką pobłażania, czułości i rozbawienia, w unikalnych, doskonałych proporcjach, może powinni to opatentować. Tony widzi, jak ich spojrzenia czasem się spotykają, uśmiechają się do siebie porozumiewawczo - wizerunek - mówi spojrzenie Pepper. - Oczywiście odpowiada spojrzenie Bruce’a - druga zbroja Tony’ego Starka.
Spojrzenie Bruce’a mogłoby mieć kapelusz, taki z lat dwudziestych, mogłoby go grzecznie uchylać, zanim odejdzie gdzieś w swoją stronę, gdzie nikt nie będzie go niepokoił.
Stark Tower ma już nowe szyby, ale z dumnego napisu Stark na froncie zostało tylko samotne A. I może tak jest lepiej, bo Stark Tower powoli i niepostrzeżenie zmienia się w Avengers Tower; naprawdę trudno powiedzieć, kto z ich wielkiej, superbohaterskiej rodzinki mieszka w niej na stałe.
***
Jest trzecia w nocy i Tony właśnie zasypia po raz kolejny, pod jego powiekami zgasł kosmos i płoną światła Nowego Jorku.
- Naruszenie bezpieczeństwa. Uwaga. Naruszenie bezpieczeństwa.
- Szczegóły, Jarvis.
- Agent Barton w szybie wentylacyjnym.
- A agent Barton narusza bezpieczeństwo jak? - pyta Tony z lekką irytacją.
- Stwarza zagrożenie pożarowe, panie Stark.
***
Agent Barton stwarza zagrożenie wyłącznie dla barku Tony’ego.
- Co jest, Katniss, nie puścili cię w teren i w dodatku nie masz się z kim napić?
Barton wzrusza ramionami i końcem grotu otwiera sobie piwo.
- Mam bliżej do ciebie, niż do monopolowego.
Tony ma ochotę powiedzieć - sprawdzam - i kazać Jarvisowi wyświetlić mapę monopolowych. Powstrzymuje się.
- Otwórz też dla mnie - mówi zamiast tego.
Barton siedzi na barze i przechyla butelkę, w szkle odbijają się światła Nowego Jorku.
- Gdzie Romanov?
- Informacja zastrzeżona - wzrusza ramionami Barton.
Akta Shieldu - również te zastrzeżone - nadal nie są zabezpieczone przed geniuszem Jarvisa, więc Tony świetnie wie, że Romanov jest w Groznym. Barton byłby tam również, zamiast wypijać Tony’emu zapasy piwa, tyle że - to również informacja zastrzeżona - nie jest dopuszczony do pracy w terenie.
Te akta Tony również zna; agent Clint Barton, raport medyczny: zdrowy, zarzuty o współpracę z wrogiem: odrzucone, praca w terenie: chwilowo niedopuszczony.
Agent Clint Barton, rekrutacja do Shield: 7 lipca 2001, agent rekrutujący: Phillip Coulson, agent prowadzący: 2001 - 2012 Phillip Coulson.
- Jak się czujesz? - pyta Tony, zanim uświadamia sobie, że gdyby Barton chciał pogadać, to włamałby się pewnie do Rogersa.
Barton odrywa na chwilę wzrok od butelki.
- Jakbym ogłuchł - odpowiada w końcu.
***
- Jarvis - mówi potem Tony, już prawie zasypiając. - Daj Bartonowi pełny dostęp do Tower, oprócz laboratoriów i sypialni. I garażu - dodaje po namyśle.
- Oczywiście, panie Stark.
Zasypiając, Tony zastanawia się, jakim cudem udało mu się wyposażyć swoją sztuczną inteligencję w inteligencję emocjonalną; coś, czego - jak twierdzi Pepper - Tony Stark jest całkowicie pozbawiony. Geniusz - myśli Tony, a potem śpi aż do rana.
***
Banner ma spakowaną walizkę. Nic dziwnego - Tony jest prawie pewien, że Banner w ogóle jej nie rozpakował; to tylko kolejne miejsce w którym jest na chwilę.
- Serio? Zamierzasz nas z tym wszystkim zostawić?
- Pukanie i prywatność, Tony - odpowiada Bruce. - Słowa na p przerabialiśmy w zeszłym tygodniu.
- Co jeśli kosmici przylecą na następną ustawkę, a Twój wewnętrzny King Kong nie dobiegnie na czas?
- Tony...
- Nowy Jork cię potrzebuje, doktorze!
- Wiesz, że przekonanie, że kosmici atakują zawsze Nowy Jork nie jest oparte na naukowych podstawach?
- A co innego mieliby atakować?
- Jarvis? Gdzie występuje najwięcej wydarzeń z udziałem pozaziemskich cywilizacji?
- To byłoby Cardiff, Walia, doktorze. Bez względu na to, jaką definicję „cywilizacji” zastosujemy.
- Cardiff - powtarza Tony. - Dlaczego, cholera, Cardiff?
- A to byłoby najczęściej zadawane pytanie w Cardiff, panie Stark.
Tony wzrusza ramionami. Cardiff - z tego co Tony wie - ciągle stoi na miejscu, więc widocznie radzi sobie samo.
- Jesteś tu potrzebny, Banner.
- Stwarzam tu zagrożenie. Wojsko prędzej czy później mnie znajdzie, a wtedy ten drugi zwali nam Stark Tower na głowy. Ile masz tu pięter, pięćdziesiąt?
- Poradzimy sobie z generałem Rossem i jego przydupasami - odpowiada Tony ostro. - Każdą ilością jego przydupasów. Ross musiałby być idiotą... większym idiotą, żeby w ogóle ryzykować. Ale jeśli poczujesz się dzięki temu lepiej, mogę zaprojektować miny, reagujące na wojskowe umysły. Kapitan mógłby służyć za model.
- Tony - przerywa Bruce; mieszanka pobłażania, czułości i rozbawienia.
- Mógłbym - powtarza Tony uparcie, bo serio, jest prawie pewien, że mógłby; umysły żołnierzy są muszą emitować jakieś specyficzne fale, jak inaczej wyjaśnić, czemu wszyscy wojskowi są tak cholerni wkurzającymi ludźmi. Jedyny problem byłby z dodaniem wyjątków, ponieważ Rhodey. I Rogers właściwie, jak by to dziwnie nie brzmiało, Tony nie ma ostatnio ochoty wysadzać kapitana Ameryki, wystarczają mi drobne drwiny i złośliwe komentarze, kiedy przygląda się, jak Rogers próbuje ogarnąć rzeczywistość dwudziestego pierwszego wieku.
Bruce śmieje się bez wesołości i nie rozpakowuje walizki. Ale następnego dnia ciągle jest w Stark Tower.
***
- Naruszenie bezpieczeństwa. Uwaga. Uzbrojony intruz.
Jarvis się starzeje, opóźnione reakcje, myśli Tony, wychodząc z windy i stając twarzą w twarz z lufą rewolweru. Intruz, a w zasadzie intruzka, ma długie, ciemne włosy, żakiet, spodnie w kant i niezłe cycki. Gdyby Tony nie znał Nataszy Romanov, mógłby uznać, że intruz wygląda w zasadzie niegroźnie.
- Gdzie jest Bruce Banner? - pyta kobieta, zaciskając palce na kolbie rewolweru; gest, który mówi, że nie ma doświadczenia z używaniem broni. Ale może też udawać.
- Jarvis, przedstaw nam naszego gościa?
- Elizabeth Ross, córka generała Thadeusa Rossa, doktorat z radiologii, żadnych specjalnych zdolności...
- Tony Stark. Niespodziewane spotkanie. Miło mi. Czego, do cholery, chcesz?
- Gdzie jest Bruce Banner?
- W armii musi być naprawdę kryzys, skoro wysłali cię po Hulka samą, złotko.
- Nigdy jeszcze nikogo nie zastrzeliłam. Jestem naprawdę ciekawa, jak to jest - odpowiada Ross.
- A spadło ci kiedyś na głowę pięćdziesiąt pięter? To też mogłoby być ciekawe doświadczenie, chociaż pewnie trudno wyciągnąć z niego wnioski. Szukasz mocnych przeżyć, spróbuj w kasynie, skarbie.
- Liczę do dwóch, Stark. Gdzie trzymacie Bannera? Raz...
- Trzymamy?
- Tony - Bruce wychodzi z windy, zanim Tony zdąży zrobić cokolwiek - sprawdziłem odczyty z tego izotopu i... Betty?
Wygląda jakby zobaczył ducha.
- Betty, co...
- Bruce - mówi Ross i opuszcza rewolwer. A potem podchodzi do Bruce’a i mocno, z rozmachu, daje mu w twarz.
To by było na tyle - myśli Tony z rezygnacją. Pięćdziesiąt pięter, beton, stal i szkło. Tony odruchowo zaczyna obliczać, ile to wszystko może ważyć. Naście sekund później okazuje się, że obliczenia nie są na razie potrzebne; Bruce nie wygląda na ani odrobinę bardziej zielonego. Wygląda, cóż, jak ktoś, kto właśnie dostał w twarz od ducha.
- Myślałam, że jesteś więziony - mówi Ross. - Myślałam, że Shield trzyma cię tu siłą! Włamałam się do cholernego Stark Tower, żeby cię uwolnić. A tobie po prostu nie chciało się zadzwonić?!
Teraz, kiedy Ross nie grozi już, że Tony’ego zastrzeli, to zaczyna się nawet robić ciekawe.
- Twoja ex, Banner? Nie znałem cię od tej strony, nawet moje byłe nie ganiają za mną z bronią.
- Betty, ja... - zaczyna Bruce i okazuje się, że owszem, opanowany doktor o stalowych nerwach też może brzmieć jak nastolatek.
- Nieważne - przerywa mu Ross. - Najwyraźniej się pomyliłam. Wybacz wtargnięcie, Stark.
- Ależ nie ma sprawy - odpowiada Tony ironicznie, ale Ross już go nie słucha. Najwyraźniej zamierza się oddalić tą samą drogą, którą przyszła.
- Betty!
Teraz Bruce brzmi jak zdesperowany nastolatek. I wygląda jak szczeniak, którego ktoś zostawił pod drzwiami. A wokół deszcz ze śniegiem. Gdyby Ross się odwróciła, to musiałoby zadziałać. Na Tony’ego w każdym razie działa.
- Hej, Ross? Mam wolny etat dla radiologa.
Nikt nie oprze się wolnemu etatowi w Stark Industries. Mają najlepszy pakiet socjalny. Więc tym razem Ross się odwraca.
- Masz już radiologa, Stark.
- Serio, Ross, to poważna firma! Myślisz, że wystarczy mi jeden? Rozmowa kwalifikacyjna jutro, o dwunastej. Tym razem będziesz miała przepustkę.
***
- Tony? Lunch o dwunastej?
- Nie mogę, Pepper. Obowiązki prezesa. Rozmowa kwalifikacyjna.
- Od kiedy bierzesz udział w rozmowach kwalifikacyjnych?
- To kluczowe stanowisko, a kandydatka chciała mnie zastrzelić. Żeby uwolnić więzionego tu doktora Bannera.
- Och. Nie możesz prowadzić rozmów bez dyrektora wykonawczego.
***
- Elizabeth Ross, Tony? Córka generała Rossa, tego generała Rossa? Straciłeś rozum do reszty?
- Pepper. Ranisz mnie. Tyle lat i ciągle nie zauważyłaś, że jestem genialny.
- Ross poświęcił ostatnie pięć lat życia ściganiu doktora Bannera, Tony, i nie zatrudnimy jego córki.
- Elizabeth Ross poświęciła ostatnie pięć lat swojego życia unikaniu własnego ojca i włamała się do Stark Tower, żeby go uwolnić. Ilu znasz radiologów, którzy potrafią się włamać do Stark Tower?
- Nie myślałeś o tym, żeby poszukać personelu po więzieniach? Tylu wykwalifikowanych włamywaczy.
- Ale bez doktoratów.
***
- Masz na etacie przynajmniej dziesięciu radiologów, Stark. Dlaczego chcesz mnie zatrudnić?
Tony ma wrażenie, że ta rozmowa zaczyna się jakoś odwrotnie. Nie żeby mu to przeszkadzało; wszystko co robi, powinno być w jakiś sposób wyjątkowe.
- Mam na etacie dwudziestu sześciu radiologów, Ross. Ośmiu z nich specjalizuje się w promieniowaniu gamma, z czego czterech zajmuje się dokładnie anihilacją pozytonów. Żadnych ograniczeń finansowych, żadnych ograniczeń sprzętowych... a jednak najbliżej nagrody Nobla były w tym roku odkrycia niejakiej Elizabeth Ross. Nie wspominając już o zaawansowanych pracach nad detektorem słabych fal gamma, który...
- Ten projekt jest tajny, Stark.
- A zabezpieczenia Stark Tower są nie do przełamania. Co prowadzi nas bezpośrednio do kwalifikacji dodatkowych. Z przykrością przyznaję, że żaden z moich radiologów nie umie się włamać do Stark Tower, nigdy nie groził mi bronią i cóż, prędzej odgryźli by sobie rękę niż spoliczkowali gościa z Hulkiem w środku. Zatrudniam cię. Panna Potts ustali warunki.
- Ostatnio jak sprawdzałam, zatrudnienie wymagało zgody dwóch osób.
- Pozwól, że powtórzę to jeszcze raz: Żadnych. Ograniczeń. W. Finansach. I. Sprzęcie.
- Detektor scyntylacyjny Nal i półprzewodnikowy germanowy najwyższej czystości.
- Wszystkie zabawki dla ciebie, skarbie. Swoją drogą... Naprawdę chciałaś mnie zastrzelić?
- Nie - wzrusza ramionami Ross. - Ale nie wszyscy mają luksus robienia tylko tego, na co mają ochotę.
***
- Uwaga. Nieautoryzowane wtargnięcie.
Jest - oczywiście - trzecia w nocy.
- Obraz, Jarvis.
Barton i Romanov siedzą na barze i wypijają Tony’emu najlepszą whisky. W butelce odbijają się światła Nowego Jorku.
- Jezu, Jarvis. Po prostu ją autoryzuj.
***
Jest trzecia w nocy. Barton i Romanov siedzą na barze i piją whisky - Tony może zobaczyć, że rozmawiają, ale nie włącza dźwięku. Kapitan Rogers ogląda Nową Nadzieję z taką uwagą, jakby zależały od tego losy świata; Tony łapie się na rozmyślaniu, ile Rogers miał tak naprawdę lat, kiedy trafił do lodowego karbonitu - teraz, oświetlony Gwiazdą Śmierci wygląda trochę jak tamten chudy, zdeterminowany dzieciak, który tak bardzo chciał iść do wojska.
Bruce rozpakował walizkę.
Pepper wzdycha przez sen, z włosami rozrzuconymi na wszystkie strony, bez makijażu, skrywającego siateczkę zmarszczek w kącikach oczu i, Jezu, jest tak cholernie piękna.
Kosmos wybucha przed oczami Tony’ego ciągle tak samo jaskrawo, ale -
- właściwy kontekst, to ważne.
autorka: akinnore
adresatka: Nicki Gabriel
ŻYCZENIE NR 2: Marvel: Bruce i Tony, Pepper i Bruce, Betty i Tony, Jarvis i Bruce, Thor i Jarvis, każ im ze sobą rozmawiać i będę szczęśliwa, niekoniecznie wszystkim, wystarczy jedna z tych par i nie ma znaczenia, o czym będą rozmawiać. Poza tym, uwielbiam pierwsze spotkania!
ilość słów: 1941
Nicky - wszystkiego najlepszego! Mam nadzieję, że trochę Ci się to spodoba, pomimo konieczności korzystania z wikipedii w każdym momencie, kiedy rzecz dotyczyla fizyki.
Krajobraz po bitwie
Czas, który upłynął od ataku Chitauri na Nowy Jork, zaczyna się liczyć w tygodniach i jest prawie dobrze. Dobrze jest - oczywiście - pojęciem względnym, rozumie Tony, kiedy budzi się w nocy z kosmosem wybuchającym pod powiekami. Mogłoby być lepiej, Tony mógłby - na przykład - przesypiać swoje noce, nie patrzeć godzinami w okno, w światła Nowego Jorku i te jego połacie, w których światła niegdyś były, a teraz są czarnymi wyrwami w wiecznie żywym mieście, ale -
- mogliby właśnie wszyscy walczyć z chorobą popromienną, albo pieprzoną kosmiczną okupacją, albo - Jezu - z chorobą popromienną i kosmiczną okupacją naraz i jeśli spojrzysz na to wszystko we właściwym kontekście, to jest naprawdę dobrze.
Właściwy kontekst, to ważne.
Te wyrwy w wiecznie żywym mieście są zresztą coraz mniejsze.
Stark Tower ma już nowe szyby, ale w podłodze ciągle jeszcze straszą dziury i Tony od czasu do czasu spotyka w windzie spoconych robotników. Cierpi z tego powodu z nieco przesadną teatralnością - głównie dlatego, że wszyscy się tego po nim spodziewają, a także dlatego, że lubi, jak Bruce mówi - Tony - dokładnie w ten sam sposób co Pepper, z tą samą mieszanką pobłażania, czułości i rozbawienia, w unikalnych, doskonałych proporcjach, może powinni to opatentować. Tony widzi, jak ich spojrzenia czasem się spotykają, uśmiechają się do siebie porozumiewawczo - wizerunek - mówi spojrzenie Pepper. - Oczywiście odpowiada spojrzenie Bruce’a - druga zbroja Tony’ego Starka.
Spojrzenie Bruce’a mogłoby mieć kapelusz, taki z lat dwudziestych, mogłoby go grzecznie uchylać, zanim odejdzie gdzieś w swoją stronę, gdzie nikt nie będzie go niepokoił.
Stark Tower ma już nowe szyby, ale z dumnego napisu Stark na froncie zostało tylko samotne A. I może tak jest lepiej, bo Stark Tower powoli i niepostrzeżenie zmienia się w Avengers Tower; naprawdę trudno powiedzieć, kto z ich wielkiej, superbohaterskiej rodzinki mieszka w niej na stałe.
***
Jest trzecia w nocy i Tony właśnie zasypia po raz kolejny, pod jego powiekami zgasł kosmos i płoną światła Nowego Jorku.
- Naruszenie bezpieczeństwa. Uwaga. Naruszenie bezpieczeństwa.
- Szczegóły, Jarvis.
- Agent Barton w szybie wentylacyjnym.
- A agent Barton narusza bezpieczeństwo jak? - pyta Tony z lekką irytacją.
- Stwarza zagrożenie pożarowe, panie Stark.
***
Agent Barton stwarza zagrożenie wyłącznie dla barku Tony’ego.
- Co jest, Katniss, nie puścili cię w teren i w dodatku nie masz się z kim napić?
Barton wzrusza ramionami i końcem grotu otwiera sobie piwo.
- Mam bliżej do ciebie, niż do monopolowego.
Tony ma ochotę powiedzieć - sprawdzam - i kazać Jarvisowi wyświetlić mapę monopolowych. Powstrzymuje się.
- Otwórz też dla mnie - mówi zamiast tego.
Barton siedzi na barze i przechyla butelkę, w szkle odbijają się światła Nowego Jorku.
- Gdzie Romanov?
- Informacja zastrzeżona - wzrusza ramionami Barton.
Akta Shieldu - również te zastrzeżone - nadal nie są zabezpieczone przed geniuszem Jarvisa, więc Tony świetnie wie, że Romanov jest w Groznym. Barton byłby tam również, zamiast wypijać Tony’emu zapasy piwa, tyle że - to również informacja zastrzeżona - nie jest dopuszczony do pracy w terenie.
Te akta Tony również zna; agent Clint Barton, raport medyczny: zdrowy, zarzuty o współpracę z wrogiem: odrzucone, praca w terenie: chwilowo niedopuszczony.
Agent Clint Barton, rekrutacja do Shield: 7 lipca 2001, agent rekrutujący: Phillip Coulson, agent prowadzący: 2001 - 2012 Phillip Coulson.
- Jak się czujesz? - pyta Tony, zanim uświadamia sobie, że gdyby Barton chciał pogadać, to włamałby się pewnie do Rogersa.
Barton odrywa na chwilę wzrok od butelki.
- Jakbym ogłuchł - odpowiada w końcu.
***
- Jarvis - mówi potem Tony, już prawie zasypiając. - Daj Bartonowi pełny dostęp do Tower, oprócz laboratoriów i sypialni. I garażu - dodaje po namyśle.
- Oczywiście, panie Stark.
Zasypiając, Tony zastanawia się, jakim cudem udało mu się wyposażyć swoją sztuczną inteligencję w inteligencję emocjonalną; coś, czego - jak twierdzi Pepper - Tony Stark jest całkowicie pozbawiony. Geniusz - myśli Tony, a potem śpi aż do rana.
***
Banner ma spakowaną walizkę. Nic dziwnego - Tony jest prawie pewien, że Banner w ogóle jej nie rozpakował; to tylko kolejne miejsce w którym jest na chwilę.
- Serio? Zamierzasz nas z tym wszystkim zostawić?
- Pukanie i prywatność, Tony - odpowiada Bruce. - Słowa na p przerabialiśmy w zeszłym tygodniu.
- Co jeśli kosmici przylecą na następną ustawkę, a Twój wewnętrzny King Kong nie dobiegnie na czas?
- Tony...
- Nowy Jork cię potrzebuje, doktorze!
- Wiesz, że przekonanie, że kosmici atakują zawsze Nowy Jork nie jest oparte na naukowych podstawach?
- A co innego mieliby atakować?
- Jarvis? Gdzie występuje najwięcej wydarzeń z udziałem pozaziemskich cywilizacji?
- To byłoby Cardiff, Walia, doktorze. Bez względu na to, jaką definicję „cywilizacji” zastosujemy.
- Cardiff - powtarza Tony. - Dlaczego, cholera, Cardiff?
- A to byłoby najczęściej zadawane pytanie w Cardiff, panie Stark.
Tony wzrusza ramionami. Cardiff - z tego co Tony wie - ciągle stoi na miejscu, więc widocznie radzi sobie samo.
- Jesteś tu potrzebny, Banner.
- Stwarzam tu zagrożenie. Wojsko prędzej czy później mnie znajdzie, a wtedy ten drugi zwali nam Stark Tower na głowy. Ile masz tu pięter, pięćdziesiąt?
- Poradzimy sobie z generałem Rossem i jego przydupasami - odpowiada Tony ostro. - Każdą ilością jego przydupasów. Ross musiałby być idiotą... większym idiotą, żeby w ogóle ryzykować. Ale jeśli poczujesz się dzięki temu lepiej, mogę zaprojektować miny, reagujące na wojskowe umysły. Kapitan mógłby służyć za model.
- Tony - przerywa Bruce; mieszanka pobłażania, czułości i rozbawienia.
- Mógłbym - powtarza Tony uparcie, bo serio, jest prawie pewien, że mógłby; umysły żołnierzy są muszą emitować jakieś specyficzne fale, jak inaczej wyjaśnić, czemu wszyscy wojskowi są tak cholerni wkurzającymi ludźmi. Jedyny problem byłby z dodaniem wyjątków, ponieważ Rhodey. I Rogers właściwie, jak by to dziwnie nie brzmiało, Tony nie ma ostatnio ochoty wysadzać kapitana Ameryki, wystarczają mi drobne drwiny i złośliwe komentarze, kiedy przygląda się, jak Rogers próbuje ogarnąć rzeczywistość dwudziestego pierwszego wieku.
Bruce śmieje się bez wesołości i nie rozpakowuje walizki. Ale następnego dnia ciągle jest w Stark Tower.
***
- Naruszenie bezpieczeństwa. Uwaga. Uzbrojony intruz.
Jarvis się starzeje, opóźnione reakcje, myśli Tony, wychodząc z windy i stając twarzą w twarz z lufą rewolweru. Intruz, a w zasadzie intruzka, ma długie, ciemne włosy, żakiet, spodnie w kant i niezłe cycki. Gdyby Tony nie znał Nataszy Romanov, mógłby uznać, że intruz wygląda w zasadzie niegroźnie.
- Gdzie jest Bruce Banner? - pyta kobieta, zaciskając palce na kolbie rewolweru; gest, który mówi, że nie ma doświadczenia z używaniem broni. Ale może też udawać.
- Jarvis, przedstaw nam naszego gościa?
- Elizabeth Ross, córka generała Thadeusa Rossa, doktorat z radiologii, żadnych specjalnych zdolności...
- Tony Stark. Niespodziewane spotkanie. Miło mi. Czego, do cholery, chcesz?
- Gdzie jest Bruce Banner?
- W armii musi być naprawdę kryzys, skoro wysłali cię po Hulka samą, złotko.
- Nigdy jeszcze nikogo nie zastrzeliłam. Jestem naprawdę ciekawa, jak to jest - odpowiada Ross.
- A spadło ci kiedyś na głowę pięćdziesiąt pięter? To też mogłoby być ciekawe doświadczenie, chociaż pewnie trudno wyciągnąć z niego wnioski. Szukasz mocnych przeżyć, spróbuj w kasynie, skarbie.
- Liczę do dwóch, Stark. Gdzie trzymacie Bannera? Raz...
- Trzymamy?
- Tony - Bruce wychodzi z windy, zanim Tony zdąży zrobić cokolwiek - sprawdziłem odczyty z tego izotopu i... Betty?
Wygląda jakby zobaczył ducha.
- Betty, co...
- Bruce - mówi Ross i opuszcza rewolwer. A potem podchodzi do Bruce’a i mocno, z rozmachu, daje mu w twarz.
To by było na tyle - myśli Tony z rezygnacją. Pięćdziesiąt pięter, beton, stal i szkło. Tony odruchowo zaczyna obliczać, ile to wszystko może ważyć. Naście sekund później okazuje się, że obliczenia nie są na razie potrzebne; Bruce nie wygląda na ani odrobinę bardziej zielonego. Wygląda, cóż, jak ktoś, kto właśnie dostał w twarz od ducha.
- Myślałam, że jesteś więziony - mówi Ross. - Myślałam, że Shield trzyma cię tu siłą! Włamałam się do cholernego Stark Tower, żeby cię uwolnić. A tobie po prostu nie chciało się zadzwonić?!
Teraz, kiedy Ross nie grozi już, że Tony’ego zastrzeli, to zaczyna się nawet robić ciekawe.
- Twoja ex, Banner? Nie znałem cię od tej strony, nawet moje byłe nie ganiają za mną z bronią.
- Betty, ja... - zaczyna Bruce i okazuje się, że owszem, opanowany doktor o stalowych nerwach też może brzmieć jak nastolatek.
- Nieważne - przerywa mu Ross. - Najwyraźniej się pomyliłam. Wybacz wtargnięcie, Stark.
- Ależ nie ma sprawy - odpowiada Tony ironicznie, ale Ross już go nie słucha. Najwyraźniej zamierza się oddalić tą samą drogą, którą przyszła.
- Betty!
Teraz Bruce brzmi jak zdesperowany nastolatek. I wygląda jak szczeniak, którego ktoś zostawił pod drzwiami. A wokół deszcz ze śniegiem. Gdyby Ross się odwróciła, to musiałoby zadziałać. Na Tony’ego w każdym razie działa.
- Hej, Ross? Mam wolny etat dla radiologa.
Nikt nie oprze się wolnemu etatowi w Stark Industries. Mają najlepszy pakiet socjalny. Więc tym razem Ross się odwraca.
- Masz już radiologa, Stark.
- Serio, Ross, to poważna firma! Myślisz, że wystarczy mi jeden? Rozmowa kwalifikacyjna jutro, o dwunastej. Tym razem będziesz miała przepustkę.
***
- Tony? Lunch o dwunastej?
- Nie mogę, Pepper. Obowiązki prezesa. Rozmowa kwalifikacyjna.
- Od kiedy bierzesz udział w rozmowach kwalifikacyjnych?
- To kluczowe stanowisko, a kandydatka chciała mnie zastrzelić. Żeby uwolnić więzionego tu doktora Bannera.
- Och. Nie możesz prowadzić rozmów bez dyrektora wykonawczego.
***
- Elizabeth Ross, Tony? Córka generała Rossa, tego generała Rossa? Straciłeś rozum do reszty?
- Pepper. Ranisz mnie. Tyle lat i ciągle nie zauważyłaś, że jestem genialny.
- Ross poświęcił ostatnie pięć lat życia ściganiu doktora Bannera, Tony, i nie zatrudnimy jego córki.
- Elizabeth Ross poświęciła ostatnie pięć lat swojego życia unikaniu własnego ojca i włamała się do Stark Tower, żeby go uwolnić. Ilu znasz radiologów, którzy potrafią się włamać do Stark Tower?
- Nie myślałeś o tym, żeby poszukać personelu po więzieniach? Tylu wykwalifikowanych włamywaczy.
- Ale bez doktoratów.
***
- Masz na etacie przynajmniej dziesięciu radiologów, Stark. Dlaczego chcesz mnie zatrudnić?
Tony ma wrażenie, że ta rozmowa zaczyna się jakoś odwrotnie. Nie żeby mu to przeszkadzało; wszystko co robi, powinno być w jakiś sposób wyjątkowe.
- Mam na etacie dwudziestu sześciu radiologów, Ross. Ośmiu z nich specjalizuje się w promieniowaniu gamma, z czego czterech zajmuje się dokładnie anihilacją pozytonów. Żadnych ograniczeń finansowych, żadnych ograniczeń sprzętowych... a jednak najbliżej nagrody Nobla były w tym roku odkrycia niejakiej Elizabeth Ross. Nie wspominając już o zaawansowanych pracach nad detektorem słabych fal gamma, który...
- Ten projekt jest tajny, Stark.
- A zabezpieczenia Stark Tower są nie do przełamania. Co prowadzi nas bezpośrednio do kwalifikacji dodatkowych. Z przykrością przyznaję, że żaden z moich radiologów nie umie się włamać do Stark Tower, nigdy nie groził mi bronią i cóż, prędzej odgryźli by sobie rękę niż spoliczkowali gościa z Hulkiem w środku. Zatrudniam cię. Panna Potts ustali warunki.
- Ostatnio jak sprawdzałam, zatrudnienie wymagało zgody dwóch osób.
- Pozwól, że powtórzę to jeszcze raz: Żadnych. Ograniczeń. W. Finansach. I. Sprzęcie.
- Detektor scyntylacyjny Nal i półprzewodnikowy germanowy najwyższej czystości.
- Wszystkie zabawki dla ciebie, skarbie. Swoją drogą... Naprawdę chciałaś mnie zastrzelić?
- Nie - wzrusza ramionami Ross. - Ale nie wszyscy mają luksus robienia tylko tego, na co mają ochotę.
***
- Uwaga. Nieautoryzowane wtargnięcie.
Jest - oczywiście - trzecia w nocy.
- Obraz, Jarvis.
Barton i Romanov siedzą na barze i wypijają Tony’emu najlepszą whisky. W butelce odbijają się światła Nowego Jorku.
- Jezu, Jarvis. Po prostu ją autoryzuj.
***
Jest trzecia w nocy. Barton i Romanov siedzą na barze i piją whisky - Tony może zobaczyć, że rozmawiają, ale nie włącza dźwięku. Kapitan Rogers ogląda Nową Nadzieję z taką uwagą, jakby zależały od tego losy świata; Tony łapie się na rozmyślaniu, ile Rogers miał tak naprawdę lat, kiedy trafił do lodowego karbonitu - teraz, oświetlony Gwiazdą Śmierci wygląda trochę jak tamten chudy, zdeterminowany dzieciak, który tak bardzo chciał iść do wojska.
Bruce rozpakował walizkę.
Pepper wzdycha przez sen, z włosami rozrzuconymi na wszystkie strony, bez makijażu, skrywającego siateczkę zmarszczek w kącikach oczu i, Jezu, jest tak cholernie piękna.
Kosmos wybucha przed oczami Tony’ego ciągle tak samo jaskrawo, ale -
- właściwy kontekst, to ważne.