Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street
Схадзіў учора ў кіно. Я ў Польшчы рэдка яго наведваю, заўсёды грошай шкада, тым больш амаль усё можна сьцягнуць з сеціва. Але новы фільм Тыма Бёртана глядзець з лаптопа мне ня вельмі хацелася, ўсё ж каб ацаніць візуальную ды гукавую частку (а гэты фільм - мюзікл) патрэбная кіназаля.
Тым, як заўсёды, мяне парадаваў. Змрочны Лёндан, файныя, пад настрой фільма мэлёдыі, некалькі сьмешных момантаў, каб не было зашмат элемэнтаў фільму жахаў (дарэчы, вялікую памылку ў справе жанру зрабіла аглядачка з W24, што я ня мог не адкамэнтаваць) - усё тыпова Бёртанаўскае, гатычнае і прасякнутае тэматыкай сьмерці. На асабістую пахвалу заслугоўвае Джоні Дэп, які ўжо спрактыкаваўся ў супрацоўніцтве з гэтым рэжысэрам, і ролю, відавочна, адчуў. Таксама акторы ўзрадвалі выкананьнем песень; я канечне слабы ў музыцы, але здаецца асабліва не фальшывілі. У хвіліны напісаньня паста, я дарэчы, ўжо сьцягнуў палову сандтрэку, зь якога вылучыць можна песьню No place like London.
Што да сюжэту стужкі, дык ён распавядае гісторыю помсты пэўнага галяра, які забівае палову мужчынскага насельніцтва Лёндана з недзеяй калісьці зарэзаць і свайго ворага - судзьдзю зь якім у яго старыя рахункі. А пазбаўляецца трупаў містэр Тодд надта цікавым спосабам - яго сяброўка, місс Лавэт, гатуе зь іх свой фірмовы паштэт, вядомы ва ўсім Лёндане (адразу ўзгадваецца Delicatessen Жан-П'ера Жэнэта і Марка Каро, праўда?). Больш я нічога не распавяду, фільм лепш паглядзець самому. Аматары Бёртана напэўна ўжо знайшлі і паглядзелі, але некаторым, незнаёмым зь яго творчасьцю, ня любячым яго творчасьці ці звышацэньваючым папярэднія стужкі, фільм можа не спадабацца. Маюць права.
Тым, як заўсёды, мяне парадаваў. Змрочны Лёндан, файныя, пад настрой фільма мэлёдыі, некалькі сьмешных момантаў, каб не было зашмат элемэнтаў фільму жахаў (дарэчы, вялікую памылку ў справе жанру зрабіла аглядачка з W24, што я ня мог не адкамэнтаваць) - усё тыпова Бёртанаўскае, гатычнае і прасякнутае тэматыкай сьмерці. На асабістую пахвалу заслугоўвае Джоні Дэп, які ўжо спрактыкаваўся ў супрацоўніцтве з гэтым рэжысэрам, і ролю, відавочна, адчуў. Таксама акторы ўзрадвалі выкананьнем песень; я канечне слабы ў музыцы, але здаецца асабліва не фальшывілі. У хвіліны напісаньня паста, я дарэчы, ўжо сьцягнуў палову сандтрэку, зь якога вылучыць можна песьню No place like London.
Што да сюжэту стужкі, дык ён распавядае гісторыю помсты пэўнага галяра, які забівае палову мужчынскага насельніцтва Лёндана з недзеяй калісьці зарэзаць і свайго ворага - судзьдзю зь якім у яго старыя рахункі. А пазбаўляецца трупаў містэр Тодд надта цікавым спосабам - яго сяброўка, місс Лавэт, гатуе зь іх свой фірмовы паштэт, вядомы ва ўсім Лёндане (адразу ўзгадваецца Delicatessen Жан-П'ера Жэнэта і Марка Каро, праўда?). Больш я нічога не распавяду, фільм лепш паглядзець самому. Аматары Бёртана напэўна ўжо знайшлі і паглядзелі, але некаторым, незнаёмым зь яго творчасьцю, ня любячым яго творчасьці ці звышацэньваючым папярэднія стужкі, фільм можа не спадабацца. Маюць права.