пра зручнасць і жаданне што-небудзь напісаць
Першы раз з апошнія чатыры месяцы ўключыла ноўтбук. І адразу захацелася што-небудзь напісаць! Канешне, планшэт, тэлефон - гэта ўсё вельмі мабільна і зручна, але ж напісаць вялікі кавалак тэксту, тыркаючыся ў маленькія літаркі на тач-скрыне - гэта пакута.
А тут - зручная клавіятура, пішы сабе хоць раман, было б уменне і талент.
Падумалася, а можа з развіццём тэхналогій перасталі пісаць вялікія тэксты? Ясна, што ёсць пісьменнікі, якія ствараюць доўгія творы, але так, у сярэднім? Падаецца мне, што сучасныя людзі, у большасці звыклыя да фармату "падпісаў фотачку ў фэйсбуку, развіў думку двума-трыма сказамі" на вялікія тэксты не моцна і здольныя. Кніжкі выдаюць танчэйшыя не таму, што папера дарагая, а таму што "многа букаф" не асіляць чытачы? Ці гэта толькі мне так падаецца?
Ну вось, жаданне пісаць задаволіла. Трэба часцей сябе радаваць:).
UPD: з іншага пакоя зайшоў муж і нагадаў мне пра твітар. Оооо, твітар, смерць літатаруры!
А тут - зручная клавіятура, пішы сабе хоць раман, было б уменне і талент.
Падумалася, а можа з развіццём тэхналогій перасталі пісаць вялікія тэксты? Ясна, што ёсць пісьменнікі, якія ствараюць доўгія творы, але так, у сярэднім? Падаецца мне, што сучасныя людзі, у большасці звыклыя да фармату "падпісаў фотачку ў фэйсбуку, развіў думку двума-трыма сказамі" на вялікія тэксты не моцна і здольныя. Кніжкі выдаюць танчэйшыя не таму, што папера дарагая, а таму што "многа букаф" не асіляць чытачы? Ці гэта толькі мне так падаецца?
Ну вось, жаданне пісаць задаволіла. Трэба часцей сябе радаваць:).
UPD: з іншага пакоя зайшоў муж і нагадаў мне пра твітар. Оооо, твітар, смерць літатаруры!