Фрыдрых Шылер. Рукавічка. Пераклад Юркі Гаўрука
Фрыдрых Шылер
РУКАВІЧКА
Апавяданне
Кароль Францыск любіў забавы
I, асабліва, бой крывавы;
Перад сваім звярынцам
Сядзеў ён на балконе з прынцам,
Навокал - графы і вяльможы,
За імі - дам букет прыгожы.
Вось махнуў ён рукою, -
Зазвінелі жалезныя краты,
I, паважнай ступою,
Вялізны, кудлаты,
На арэну выходзіць леў;
На людзей паглядзеў
З ухмылкай лянівай,
Трасянуў рыжай грывай,
Пацягнуўся, разявіўшы зяпу,
Паклаў галаву на лапу,
Хвост каля ног
I лёг.
I кароль зноў махае, -
Адчыняецца клетка другая,
I адтуль адным скокам,
Дзіка бліснуўшы вокам,
Тыгр выбягае;
Але, ўбачыўшы льва на дарозе,
Ён спыніўся ў трывозе,
Забурчаў
I пачаў
Рыхтавацца да бою -
Драць зямлю пад сабою,
Поўны злосці і прагі.
Леў - ніякай увагі.
Тыгр асмялеў
I лёг там, дзе леў.
Шум памалу сціхае.
I кароль зноў махае, -
Тады з трэцяе клеткі
Выскакваюць два леапарды-падлеткі,
Пачалі з тыграм сварку,
Але той даў ім
лапай па карку;
Леў падняўся, зароў
На звяглівых звяроў,
Супакоіў іх трошкі;
I, адбегшы ўбок,
Паляглі на пясок
Драпежныя, страшныя кошкі.
Паказаў новых грамада чакала.
Тым часам, лёгкая як пух,
З жаночай ручкі рукавічка ўпала
Ў звярыны круг.
Каварная красуня Адэліна
Дэлоржу рыцару з насмешкай робіць знак:
«О рыцар мой, праверыць я павінна,
Калі кахаеце мяне вы так,
Як прысягаць засвоілі прывычку,
Прашу вас, падыміце рукавічку!»
Дэлорж ні слова не сказаў:
Спакойны, горды,
Спусціўся ўніз і рукавічку ўзяў
З-пад самай львінай морды.
Маўчаць прыдворныя, кароль прыціх,
Спалоханыя дамы анямелі.
Адвага рыцара здзівіла ўсіх.
I доўга-доўга воплескі грымелі,
Калі герой вярнуўся на балкон.
Да Адэліны падыходзіць ён.
Яна, шчаслівая, смяецца:
«О рыцар мой, вы заслужылі дар».
I, кінуўшы ёй рукавічку ў твар,
Сказаў Дэлорж: «Любоў не прадаецца».
(Юрка Гаўрук. Агні ў прасторах. Выбраныя пераклады. Мн., 1975. С. 87-89.)
Friedrich von Schiller
Der Handschuh
Vor seinem Löwengarten,
Das Kampfspiel zu erwarten,
Saß König Franz,
Und um ihn die Großen der Krone,
Und rings auf hohem Balkone
Die Damen in schönem Kranz.
Und wie er winkt mit dem Finger,
Auftut sich der weite Zwinger,
Und hinein mit bedächtigem Schritt
Ein Löwe tritt
Und sieht sich stumm
Ringsum
Mit langem Gähnen
Und schüttelt die Mähnen
Und streckt die Glieder
Und legt sich nieder.
Und der König winkt wieder,
Da öffnet sich behend
Ein zweites Tor,
Daraus rennt
Mit wildem Sprunge
Ein Tiger hervor.
Wie der den Löwen erschaut,
Brüllt er laut,
Schlägt mit dem Schweif
Einen furchtbaren Reif
Und recket die Zunge,
Und im Kreise scheu
Umgeht er den Leu,
Grimmig schnurrend,
Drauf streckt er sich murrend
Zur Seite nieder.
Und der König winkt wieder,
Da speit das doppelt geöffnete Haus
Zwei Leoparden auf einmal aus,
Die stürzen mit mutiger Kampfbegier
Auf das Tigertier;
Das packt sie mit seinen grimmigen Tatzen,
Und der Leu mit Gebrüll
Richtet sich auf, da wirds still;
Und herum im Kreis,
Von Mordsucht heiß,
Lagern sich die greulichen Katzen.
Da fällt von des Altans Rand
Ein Handschuh von schöner Hand
Zwischen den Tiger und den Leun
Mitten hinein.
Und zu Ritter Delorges, spottenderweis,
Wendet sich Fräulein Kunigund:
»Herr Ritter, ist Eure Lieb so heiß,
Wie Ihr mirs schwört zu jeder Stund,
Ei, so hebt mir den Handschuh auf!«
Und der Ritter, in schnellem Lauf,
Steigt hinab in den furchtbaren Zwinger
Mit festem Schritte,
Und aus der Ungeheuer Mitte
Nimmt er den Handschuh mit keckem Finger.
Und mit Erstaunen und mit Grauen
Sehns die Ritter und Edelfrauen,
Und gelassen bringt er den Handschuh zurück.
Da schallt ihm sein Lob aus jedem Munde,
Aber mit zärtlichem Liebesblick -
Er verheißt ihm sein nahes Glück -
Empfängt ihn Fräulein Kunigunde.
Und er wirft ihr den Handschuh ins Gesicht:
»Den Dank, Dame, begehr ich nicht!«
Und verläßt sie zur selben Stunde.
(1797)
РУКАВІЧКА
Апавяданне
Кароль Францыск любіў забавы
I, асабліва, бой крывавы;
Перад сваім звярынцам
Сядзеў ён на балконе з прынцам,
Навокал - графы і вяльможы,
За імі - дам букет прыгожы.
Вось махнуў ён рукою, -
Зазвінелі жалезныя краты,
I, паважнай ступою,
Вялізны, кудлаты,
На арэну выходзіць леў;
На людзей паглядзеў
З ухмылкай лянівай,
Трасянуў рыжай грывай,
Пацягнуўся, разявіўшы зяпу,
Паклаў галаву на лапу,
Хвост каля ног
I лёг.
I кароль зноў махае, -
Адчыняецца клетка другая,
I адтуль адным скокам,
Дзіка бліснуўшы вокам,
Тыгр выбягае;
Але, ўбачыўшы льва на дарозе,
Ён спыніўся ў трывозе,
Забурчаў
I пачаў
Рыхтавацца да бою -
Драць зямлю пад сабою,
Поўны злосці і прагі.
Леў - ніякай увагі.
Тыгр асмялеў
I лёг там, дзе леў.
Шум памалу сціхае.
I кароль зноў махае, -
Тады з трэцяе клеткі
Выскакваюць два леапарды-падлеткі,
Пачалі з тыграм сварку,
Але той даў ім
лапай па карку;
Леў падняўся, зароў
На звяглівых звяроў,
Супакоіў іх трошкі;
I, адбегшы ўбок,
Паляглі на пясок
Драпежныя, страшныя кошкі.
Паказаў новых грамада чакала.
Тым часам, лёгкая як пух,
З жаночай ручкі рукавічка ўпала
Ў звярыны круг.
Каварная красуня Адэліна
Дэлоржу рыцару з насмешкай робіць знак:
«О рыцар мой, праверыць я павінна,
Калі кахаеце мяне вы так,
Як прысягаць засвоілі прывычку,
Прашу вас, падыміце рукавічку!»
Дэлорж ні слова не сказаў:
Спакойны, горды,
Спусціўся ўніз і рукавічку ўзяў
З-пад самай львінай морды.
Маўчаць прыдворныя, кароль прыціх,
Спалоханыя дамы анямелі.
Адвага рыцара здзівіла ўсіх.
I доўга-доўга воплескі грымелі,
Калі герой вярнуўся на балкон.
Да Адэліны падыходзіць ён.
Яна, шчаслівая, смяецца:
«О рыцар мой, вы заслужылі дар».
I, кінуўшы ёй рукавічку ў твар,
Сказаў Дэлорж: «Любоў не прадаецца».
(Юрка Гаўрук. Агні ў прасторах. Выбраныя пераклады. Мн., 1975. С. 87-89.)
Friedrich von Schiller
Der Handschuh
Vor seinem Löwengarten,
Das Kampfspiel zu erwarten,
Saß König Franz,
Und um ihn die Großen der Krone,
Und rings auf hohem Balkone
Die Damen in schönem Kranz.
Und wie er winkt mit dem Finger,
Auftut sich der weite Zwinger,
Und hinein mit bedächtigem Schritt
Ein Löwe tritt
Und sieht sich stumm
Ringsum
Mit langem Gähnen
Und schüttelt die Mähnen
Und streckt die Glieder
Und legt sich nieder.
Und der König winkt wieder,
Da öffnet sich behend
Ein zweites Tor,
Daraus rennt
Mit wildem Sprunge
Ein Tiger hervor.
Wie der den Löwen erschaut,
Brüllt er laut,
Schlägt mit dem Schweif
Einen furchtbaren Reif
Und recket die Zunge,
Und im Kreise scheu
Umgeht er den Leu,
Grimmig schnurrend,
Drauf streckt er sich murrend
Zur Seite nieder.
Und der König winkt wieder,
Da speit das doppelt geöffnete Haus
Zwei Leoparden auf einmal aus,
Die stürzen mit mutiger Kampfbegier
Auf das Tigertier;
Das packt sie mit seinen grimmigen Tatzen,
Und der Leu mit Gebrüll
Richtet sich auf, da wirds still;
Und herum im Kreis,
Von Mordsucht heiß,
Lagern sich die greulichen Katzen.
Da fällt von des Altans Rand
Ein Handschuh von schöner Hand
Zwischen den Tiger und den Leun
Mitten hinein.
Und zu Ritter Delorges, spottenderweis,
Wendet sich Fräulein Kunigund:
»Herr Ritter, ist Eure Lieb so heiß,
Wie Ihr mirs schwört zu jeder Stund,
Ei, so hebt mir den Handschuh auf!«
Und der Ritter, in schnellem Lauf,
Steigt hinab in den furchtbaren Zwinger
Mit festem Schritte,
Und aus der Ungeheuer Mitte
Nimmt er den Handschuh mit keckem Finger.
Und mit Erstaunen und mit Grauen
Sehns die Ritter und Edelfrauen,
Und gelassen bringt er den Handschuh zurück.
Da schallt ihm sein Lob aus jedem Munde,
Aber mit zärtlichem Liebesblick -
Er verheißt ihm sein nahes Glück -
Empfängt ihn Fräulein Kunigunde.
Und er wirft ihr den Handschuh ins Gesicht:
»Den Dank, Dame, begehr ich nicht!«
Und verläßt sie zur selben Stunde.
(1797)