Festina Forte, door Loes Essen
Amsterdam, dinsdag 15 januari - Vanavond zullen we dan eindelijk Festina Lente eens in de schijnwerpers zetten, zo was ons voornemen.
De avond zal echter anders verlopen dan ánders, maar dat weten we nu nog niet.
In het huiselijke bruin café in de Jordaan werd al op 5 mei 1998 de eerste Nederlandstalige slamwedstrijd georganiseerd, dit jaar dus een tienjarig jubileum. De grote finale wordt traditiegetrouw 's zomers gehouden op de brug over de Looiersgracht.
De jury, onder voorzitterschap van Simon Vinkenoog, bestaat verder uit Linguina, Edith (Simons vrouw), Sven Ariaans en Bernard Wesseling. Vinkenoog voert de jury al vanaf 1998 aan. Bernard Wesseling, een snel opkomende jonge schrijver en dichter, is als finalist van 2000 toegevoegd.
Vanavond horen we, aldus presentator Sander Meij, in volgorde van opkomst: Juvu de Ruiter, Nikki Dekker, Michel Smits, Jan Bais, Marein Baas, Patrick Prins en Nelis.
De enige vrouwelijke deelnemer van vanavond is Nikki Dekker, jong, fris en feestelijk kort gerokt. Zij begint haar voordracht enigszins aarzelend met een gedicht dat haar kijk op het leven typeert in een reeks tegenstellingen: 'ik ben de scherpschutter, die zijn bril verloren heeft'. Brengt dan met iets meer durf Adam en Eva in de Hof van Eden, gezien in het licht van deze tijd en eindigt met 'hoeveel troost kan een mens bij anderen vinden / jij maakt mij minder winter'. Ik noem nog: 'haaien op de bodem van de kom', de hilariteit die deze jonge dichteres oogst, wanneer zij aankondigt: 'dit is nog uit mijn meer puberale periode' een gedicht waarin de Weltschmerz niet ontbreekt, Pasen en Kerst op één dag vallen, veel aan God wordt gerefereerd en oma een tijdmachine wordt, die terugspoelt. Zij gaat de finale halen, waarin zij iets meer los komt, met meer expressie en kracht.
Het juryrapport wordt vertolkt bij monde van Bernard Wesseling, zelf een zeer talentvolle podiumdichter. Een sprankelende, gevatte spreker, met een enorme uitstraling, onmiddellijk voelbaar in het publiek. Ja, eigenlijk hebben we dit de hele avond gemist. Hij is geestig en krijgt de lachers op zijn hand. De analyses van de jury komen punt voor punt aan bod, de serieuze overwegingen besproken.
Een kleine greep: "Michel, gooi er meer van jezelf in, blijf niet steken in de clichébenadering van die reclame, dat kennen we nu wel, de mensen hebben daar al heel lang over nagedacht, wil je daar iets als dichter mee doen, dan moet je er ook écht iets mee doen, niet alleen maar opsommen".
"Nikki, dingen met God is altijd gevaarlijk, jongens, daar moet je mee uitkijken, daar moet je eigenlijk niet eens aan begínnen. En toen je maar bleef rijmen zag ik het somber in, ook die oude vrouw met die kat, beetje cliché. Maar 'ik ben de muzikant die je angsten bezingt', ja, dat is wel mooi en gelukkig liet je later dat rijmen ook wat los, goddank".
"Jan, jij was het meest origineel qua vorm, maar die vorm gaat je opbreken, als je het maar eindeloos blijft herhalen, maar 'kus is vrouw is kus is kind en dan de deur uit', ja, dat is weer mooi".
Hoe het gebeurt, gebeurt het, maar op één of andere manier gaat zijn juryoptreden naadloos over in dat van de podiumdichter Bernard Wesseling (1978), winnaar van de C.Buddinghprijs. Het publiek vreet zijn woorden, lacht bevrijd, dankbaar (want daar heeft het inderdaad nogal aan ontbroken vanavond) bij elke kwinkslag die hij maakt en geniet zichtbaar. Was er een publieksprijs voor de jury geweest, dan was het duidelijk dat hier een winnaar stond. En dan, op het moment suprème, de bekendmaking van de eerste plaats roept hij luid: "Jan Bais!" en mompelt er snel achteraan: "fatale fout".
Zowel Simon Vinkenoog als zijn vrouw stuiven op, Simon grist Bernard, in een omhelzing die meer op een houdgreep lijkt, de microfoon uit handen en briest: "Je bent dronken, man! De prijs gaat naar Nikki!!"
In seconden is de avond voorbij, na het wegstuiven van Vinkenoog en Edith die al buiten staat, met achterlating van een ontredderde Bernard Wesseling met twee veronderstelde winnaars vóór zich aan de jurytafel.
Vliegensvlug wordt de prijs uitgereikt aan Nikki Dekker, met de verkondiging, dat Jan Bais een 'wildcard' krijgt. Daarmee is hij niet uitgesloten van de Grand Finale... Einde.
Het hele verslag is te lezen op hernehim.
De avond zal echter anders verlopen dan ánders, maar dat weten we nu nog niet.
In het huiselijke bruin café in de Jordaan werd al op 5 mei 1998 de eerste Nederlandstalige slamwedstrijd georganiseerd, dit jaar dus een tienjarig jubileum. De grote finale wordt traditiegetrouw 's zomers gehouden op de brug over de Looiersgracht.
De jury, onder voorzitterschap van Simon Vinkenoog, bestaat verder uit Linguina, Edith (Simons vrouw), Sven Ariaans en Bernard Wesseling. Vinkenoog voert de jury al vanaf 1998 aan. Bernard Wesseling, een snel opkomende jonge schrijver en dichter, is als finalist van 2000 toegevoegd.
Vanavond horen we, aldus presentator Sander Meij, in volgorde van opkomst: Juvu de Ruiter, Nikki Dekker, Michel Smits, Jan Bais, Marein Baas, Patrick Prins en Nelis.
De enige vrouwelijke deelnemer van vanavond is Nikki Dekker, jong, fris en feestelijk kort gerokt. Zij begint haar voordracht enigszins aarzelend met een gedicht dat haar kijk op het leven typeert in een reeks tegenstellingen: 'ik ben de scherpschutter, die zijn bril verloren heeft'. Brengt dan met iets meer durf Adam en Eva in de Hof van Eden, gezien in het licht van deze tijd en eindigt met 'hoeveel troost kan een mens bij anderen vinden / jij maakt mij minder winter'. Ik noem nog: 'haaien op de bodem van de kom', de hilariteit die deze jonge dichteres oogst, wanneer zij aankondigt: 'dit is nog uit mijn meer puberale periode' een gedicht waarin de Weltschmerz niet ontbreekt, Pasen en Kerst op één dag vallen, veel aan God wordt gerefereerd en oma een tijdmachine wordt, die terugspoelt. Zij gaat de finale halen, waarin zij iets meer los komt, met meer expressie en kracht.
Het juryrapport wordt vertolkt bij monde van Bernard Wesseling, zelf een zeer talentvolle podiumdichter. Een sprankelende, gevatte spreker, met een enorme uitstraling, onmiddellijk voelbaar in het publiek. Ja, eigenlijk hebben we dit de hele avond gemist. Hij is geestig en krijgt de lachers op zijn hand. De analyses van de jury komen punt voor punt aan bod, de serieuze overwegingen besproken.
Een kleine greep: "Michel, gooi er meer van jezelf in, blijf niet steken in de clichébenadering van die reclame, dat kennen we nu wel, de mensen hebben daar al heel lang over nagedacht, wil je daar iets als dichter mee doen, dan moet je er ook écht iets mee doen, niet alleen maar opsommen".
"Nikki, dingen met God is altijd gevaarlijk, jongens, daar moet je mee uitkijken, daar moet je eigenlijk niet eens aan begínnen. En toen je maar bleef rijmen zag ik het somber in, ook die oude vrouw met die kat, beetje cliché. Maar 'ik ben de muzikant die je angsten bezingt', ja, dat is wel mooi en gelukkig liet je later dat rijmen ook wat los, goddank".
"Jan, jij was het meest origineel qua vorm, maar die vorm gaat je opbreken, als je het maar eindeloos blijft herhalen, maar 'kus is vrouw is kus is kind en dan de deur uit', ja, dat is weer mooi".
Hoe het gebeurt, gebeurt het, maar op één of andere manier gaat zijn juryoptreden naadloos over in dat van de podiumdichter Bernard Wesseling (1978), winnaar van de C.Buddinghprijs. Het publiek vreet zijn woorden, lacht bevrijd, dankbaar (want daar heeft het inderdaad nogal aan ontbroken vanavond) bij elke kwinkslag die hij maakt en geniet zichtbaar. Was er een publieksprijs voor de jury geweest, dan was het duidelijk dat hier een winnaar stond. En dan, op het moment suprème, de bekendmaking van de eerste plaats roept hij luid: "Jan Bais!" en mompelt er snel achteraan: "fatale fout".
Zowel Simon Vinkenoog als zijn vrouw stuiven op, Simon grist Bernard, in een omhelzing die meer op een houdgreep lijkt, de microfoon uit handen en briest: "Je bent dronken, man! De prijs gaat naar Nikki!!"
In seconden is de avond voorbij, na het wegstuiven van Vinkenoog en Edith die al buiten staat, met achterlating van een ontredderde Bernard Wesseling met twee veronderstelde winnaars vóór zich aan de jurytafel.
Vliegensvlug wordt de prijs uitgereikt aan Nikki Dekker, met de verkondiging, dat Jan Bais een 'wildcard' krijgt. Daarmee is hij niet uitgesloten van de Grand Finale... Einde.
Het hele verslag is te lezen op hernehim.