hondjehondje
Ja ja, het is nu alweer ruim twee weken geleden dat onze hond Mick doodging. Zijn nieren hielden op met werken en dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Hij was al jaren ziek, zwak en misselijk, want hij was verlamd aan zijn achterpootjes geweest. Zijn pootjes zijn nooit meer helemaal hersteld en daarvoor had hij fysiotherapie gehad, acupunctuur en nog veel meer andere dingen. We waren er allemaal ondersteboven van, want Mick was inmiddels al veertien jaar.
Nog geen twee weken later, kwamen mijn ouders thuis (afgelopen donderdagavond) met een nieuw hondje. Het leek een heel schattig hondje, maar begon toch te grommen en te blaffen naar ons. M'n moeder bleef wakker en had eindelijk het vertrouwen gekregen van de hond dat ze hem mochte aaien. 's Ochtends werd ik uit m'n bed getrommeld, omdat ik op de hond moest passen. Ik heb de hele dag met de hond op de bank gezeten, met 'm uitgeweest en naar het park. Toen ik in het park was, kreeg hij zichzelf al uit zijn riempje, maar liep niet weg. Ik deed het riempje weer om en we liepen verder. Later ging mijn vader nog een keer met de hond uit, Dani heet hij trouwens, en toen glipte hij weer uit het riempje. Hij schrok van een voorbijrijdende auto en liep heel hard weg. Mijn vader belde mij en Deboor en ik gingen er gelijk achterna. We zagen telkens de hond lopen, maar konden hem niet inhalen. We gaven het op. 's Avonds nog uren gezocht naar het hondje, daar waar we hem kwijt waren geraakt. Nergens te vinden, natuurlijk. Het hele weekend hebben mijn ouders nog gezocht en uiteindelijk heeft mijn vader ge-e-maild naar de stichting waar hij vandaan komt. Het is namelijk een Spaans hondje, die anderhalf jaar op straat heeft geleefd en later in een asiel terecht is gekomen. Hij zou eigenlijk naar de gaskamers moeten, omdat niemand voor hem kon zorgen, totdat hij mee kon worden genomen naar Nederland door de stichting. De stichting heeft echte dierenliefhebbers tot haar beschikking, want een paar uur na de mail stonden er twee mensen van de stichting op de stoep om mee te helpen zoeken.
Ze hadden flyers gemaakt waar de hond opstond en dat we hem zochten. Overal opgehangen (Deboor, de man en ik), op elke boom. De man, barry, zei: "Nou, als we de hond vinden, mogen jullie alle flyers weer weghalen, haha!" Hij had het nog niet gezegt en ik zie iets zwarts bewegen achter een struik. Ik schrik me wild en roep dat ik de hond zie. Het was inderdaad onze Dani. Niet te grijpen, want hij rende tot twee keer toe weer heel hard weg. Mijn moeder was ondertussen gebeld en kwam ook gelijk helpen zoeken. Uiteindelijk zag mijn moeder hem weer lopen en heeft hem kunnen pakken. Nu is Dani na een heel weekend in het park te zijn geweest weer lekker bij ons thuis en hij is heel erg lief! Hij heeft net anderhalf uur op mijn schoot liggen slapen.. (A) Ik ben er helemaal blij mee!
Dat wilde ik even vertellen,
Liefs!
Nog geen twee weken later, kwamen mijn ouders thuis (afgelopen donderdagavond) met een nieuw hondje. Het leek een heel schattig hondje, maar begon toch te grommen en te blaffen naar ons. M'n moeder bleef wakker en had eindelijk het vertrouwen gekregen van de hond dat ze hem mochte aaien. 's Ochtends werd ik uit m'n bed getrommeld, omdat ik op de hond moest passen. Ik heb de hele dag met de hond op de bank gezeten, met 'm uitgeweest en naar het park. Toen ik in het park was, kreeg hij zichzelf al uit zijn riempje, maar liep niet weg. Ik deed het riempje weer om en we liepen verder. Later ging mijn vader nog een keer met de hond uit, Dani heet hij trouwens, en toen glipte hij weer uit het riempje. Hij schrok van een voorbijrijdende auto en liep heel hard weg. Mijn vader belde mij en Deboor en ik gingen er gelijk achterna. We zagen telkens de hond lopen, maar konden hem niet inhalen. We gaven het op. 's Avonds nog uren gezocht naar het hondje, daar waar we hem kwijt waren geraakt. Nergens te vinden, natuurlijk. Het hele weekend hebben mijn ouders nog gezocht en uiteindelijk heeft mijn vader ge-e-maild naar de stichting waar hij vandaan komt. Het is namelijk een Spaans hondje, die anderhalf jaar op straat heeft geleefd en later in een asiel terecht is gekomen. Hij zou eigenlijk naar de gaskamers moeten, omdat niemand voor hem kon zorgen, totdat hij mee kon worden genomen naar Nederland door de stichting. De stichting heeft echte dierenliefhebbers tot haar beschikking, want een paar uur na de mail stonden er twee mensen van de stichting op de stoep om mee te helpen zoeken.
Ze hadden flyers gemaakt waar de hond opstond en dat we hem zochten. Overal opgehangen (Deboor, de man en ik), op elke boom. De man, barry, zei: "Nou, als we de hond vinden, mogen jullie alle flyers weer weghalen, haha!" Hij had het nog niet gezegt en ik zie iets zwarts bewegen achter een struik. Ik schrik me wild en roep dat ik de hond zie. Het was inderdaad onze Dani. Niet te grijpen, want hij rende tot twee keer toe weer heel hard weg. Mijn moeder was ondertussen gebeld en kwam ook gelijk helpen zoeken. Uiteindelijk zag mijn moeder hem weer lopen en heeft hem kunnen pakken. Nu is Dani na een heel weekend in het park te zijn geweest weer lekker bij ons thuis en hij is heel erg lief! Hij heeft net anderhalf uur op mijn schoot liggen slapen.. (A) Ik ben er helemaal blij mee!
Dat wilde ik even vertellen,
Liefs!