"is this real life?" Ietwat beduusd kijk ik weer rond, arbeid maakt tenslotte vrij. 't Is wat onwenning, en ik voel me als jezus de kat, in de woestijn met het spek op de rug.
Met mijn schouders ver naar voren sta ik nog altijd overeind. Goed, zo dramatisch is alles in 't geheel niet (ik speel soms ook graag drama queen), maar zoals wellicht al vermoed valt de rol van vrijwel geheelonthouder mij niet geheel op lichte aarde (?)/ lichte voeten (?). Ik sputter dus nog wat tegen, en neerleggen doe ik niet zo aan. Er is slechts een persoon op dees aarskloot die me zonder doortimmerde onderbouwing iets kan zeggen over wat ik doe met mn leven, aangezien ze (vooralsnog) ervoor gekozen heeft 't hare met die van mij te delen. Dat doet ze dan ook.
"Gentlemen, this is a test. Moments such as these are matters of faith. To fail is to invite doubt into everything we believe, everything that we have fought for. Doubt will plunge this country back into chaos, and I will not let that happen.
Gentlemen, I want this terrorist found and I want him to understand what terror really means." "wenn du jetzt aufgibst..wirst du's nie verstehen..du bist zu weit, um umzudrehen" bid voor me, voor ons.