(no subject)
Ik vraag me wel eens af: "Doe ik niet teveel?". Nu ben ik vrijdag uitgeweest maar heb het rustig gehouden. Zaterdag uitgeweest en heb het rustig gehouden. Zondag de halve dag in bed gelegen en toch weet ik het te presteren om die zondag avond flauw te vallen op het toilet.
Ik werd wakker en wat ik voelde was een alles overheersende pijn. Ik wist niet waar ik was en zei ook steeds:"Waar ben ik, waar ben ik." en "Ojee". Klinkt stom maar ik vond het maar wat eng. Bij mijn val heb ik waarschijnlijk mijn enkel en knie verdraaid. Dat doet nog steeds F*cking pijn!
Toch maar even naar de dokter..
Ik merk de laatste tijd veel meer mensen om me heen die in het zelfde schuitje zitten als ik. Zij die een geliefde of familielid hebben moeten verliezen. Iemand die steeds meer een goede vriendin aan het worden is heeft 5 jaar geleden haar zus verloren in een autoongeluk. Ze zit er heel erg mee. Afgelopen week was het ook precies vijf jaar geleden dat het was gebeurd. Ik heb met haar te doen en zou haar willen helpen maar tergelijkertijd kom ik niet over mijn eigen verdriet heen.
Dat had ik nog niet gepost maar zoals sommige van jullie weten was ik twee weken geleden nog in Frankrijk op vakantie. Het was er erg mooi en ook gezellig maar die gedachten aan mijn moeder en het overheersende gevoel dat ik dit moois allemaal niet verdiende drukte voor mij de pret.
Afgelopen zaterdag merkte een vriend van mij op of ik niet zoals in The Eternal Sunshine of the Spotless Mind alle herinneringen aan mijn moeder zou wissen als dat mogelijk was...
Voor geen goud!
Ik weet dat ondanks dit alles het goed moet komen. Dat het anders zal zijn zo zonder haar en dat nooit iemand haar kan vervangen. En dat ik dat ook nooit zal willen. Ik zal haar weer zien maar mijn tijd is het nog niet.
Zucht..
Even iets leukers:
Een vriendin noemde me laatst tot het selecte groepje beste vrienden. :D Kijk dat doet het altijd goed!
Ik werd wakker en wat ik voelde was een alles overheersende pijn. Ik wist niet waar ik was en zei ook steeds:"Waar ben ik, waar ben ik." en "Ojee". Klinkt stom maar ik vond het maar wat eng. Bij mijn val heb ik waarschijnlijk mijn enkel en knie verdraaid. Dat doet nog steeds F*cking pijn!
Toch maar even naar de dokter..
Ik merk de laatste tijd veel meer mensen om me heen die in het zelfde schuitje zitten als ik. Zij die een geliefde of familielid hebben moeten verliezen. Iemand die steeds meer een goede vriendin aan het worden is heeft 5 jaar geleden haar zus verloren in een autoongeluk. Ze zit er heel erg mee. Afgelopen week was het ook precies vijf jaar geleden dat het was gebeurd. Ik heb met haar te doen en zou haar willen helpen maar tergelijkertijd kom ik niet over mijn eigen verdriet heen.
Dat had ik nog niet gepost maar zoals sommige van jullie weten was ik twee weken geleden nog in Frankrijk op vakantie. Het was er erg mooi en ook gezellig maar die gedachten aan mijn moeder en het overheersende gevoel dat ik dit moois allemaal niet verdiende drukte voor mij de pret.
Afgelopen zaterdag merkte een vriend van mij op of ik niet zoals in The Eternal Sunshine of the Spotless Mind alle herinneringen aan mijn moeder zou wissen als dat mogelijk was...
Voor geen goud!
Ik weet dat ondanks dit alles het goed moet komen. Dat het anders zal zijn zo zonder haar en dat nooit iemand haar kan vervangen. En dat ik dat ook nooit zal willen. Ik zal haar weer zien maar mijn tijd is het nog niet.
Zucht..
Even iets leukers:
Een vriendin noemde me laatst tot het selecte groepje beste vrienden. :D Kijk dat doet het altijd goed!