Անին, քրոջս պուճուր աղջիկը (2,5 տարեկան), ոգևորված.
-Ես կայամ Կիկոսը այտասանեմ:
Մեծը (4տարեկան)՝ մանկավարժի տոնով.
-Դու չես կարողանում բառերը ճիշտ արտասանել:
-Կայու՛մ եմ, -բարկանում է Անին:
Մեծը՝ ձեռք առնելով ու կամաց.
-Գնացի մայթի, ունեցա ոյթի...
Անին բարկացաց պսպղացնում է աչքերը, քաշում աթոռը, մի կերպ բարձրանում ու բա՛րձր, համարյա գոռալով.
-Գնացի մայթի, ունեցա ոյթի, գդակը պոպոս, անունը կիկոս, վեյյեավ ծային, վեյընկավ քային, վայ կիկոս ձան, վայ բալա ձան:
Ու իրենից գոհ իջնում "ամբիոնից":
Племянница младшая (2,5 года) с восторгом:
-А я могу плачитать
Кикоса!
Старшая (4 года) учительским тоном:
-Ты не можешь слова правильно выговаривать!
-Могу!, - сердится Ани.
-Вийду замуз, ладится сын, - тихо и с издевкой говорит старшая.
В глазах Ани появляется недобрый блеск, она карабкается на стул и, подбоченясь, громко, почти криком:
-Вийду замуз, ладится син, имя Кикос, пайдот за вадой, пайезет на делево, упадет, голе, голе, вай кикос дзан, вай бала дзан!
И, довольная, слезает с "трибуны".