і що це було?

[manevich]

 от усё пачыналася добра: забраў сёньня машыну з лапаў підарасаў рамонту. парабіў сякія-такія справы. захварэў. прыехаў дадому. паеў селядцоў з бульбачкай. уключыў кіношку, пад яе ляпнуў бляшанку піўка. выключыў комп (закрыў ноўт). лёг спаць і заснуў. Ну чым не жыцьцё нармальнага чалавека? Але так ня скончылася. Сплю....
Тэлефон (бляць, Озі Осбурн, заравеў на ўсю хату).
З caramba'й на вуснах гляджу хто. націскаю "ціха". заплюшчваю вочы.
СМС, ёбанаврот. Тэкст /інформація скрыта/ ня важна. Прыйшлося зазвоніць.
Кладуся спаць... І тут..... Хуй табе, Лёша, а ня спаць.
Прыйшлося запарыць зялёнай гарбаткі зь нейкай экзатычнай расьлінай, назву якой вытворца засакрэціў словамі "exotic fruit", жрануць лячэбную цукерку grand toffy, і распавесьці вам гэтую ўсю хуйну.

Сёньня, дарэчы, ехаў па Арлоўцы. Як заўсёды праклінаючы сябе за тое, што па ёй ежджу, бо, як заўжды, апынаюся ў мегапробцы (ці па-беларуску у мегакарку? - скажыце, як правільна). Ну, думаю, дарагая вуліца Арлоўская (і чамусьці па звычцы пра Луку хуёва думаю), скаціна ты. І тут бачу во што:


там шчэ адзін таварыш быў, але я зфоткаць не пасьпеў. Кароча, расклад такі, што гэтаму аўтобусу нейкая легкавая машынка так ляпнула, што ён з капыт колаў зьляцеў.
Адсюль выснова: памер ня мае значэньня!
Дабранач, мае дарагія.