Музыка (мінулага) месяца.
Дайшлі рукі падзяліцца.
Мая сястра навучылася граць на гітары, калі я была малая. З дзяцінства я лічыла, што ў гітары зашкальвае ступень жаноцкасці сярод музычных інструментаў. Калі падрасла, толькі ўпэўнілася - калі гітару браў у рукі хлопец, ммм - усе яны (гітары) трымцелі-шапацелі і быццам туліліся да выканаўцаў, і самі лезлі ў абдымкі. Але калі я вучылася ў старэйшых класах ліцэя ці ўжо нават на першым курсе, не памятаю... я пабачыла на вуліцы Савецкай у Берасці бандурыста з Украіны. Гэта было ах як прыгожа!
Хочацца быць бандурай, праўда! Трымаюць яе па-іншаму, не так, як гітару... Больш інтымна, даверліва. Гэтыя дотыкі шчакой... увогуле гэта больш нагадвае абдымкі, чым гранне на гітары.
За пасляўнівераўскія гады ў эпоху Інтэрнэта я наслухалася розных бандурыстаў на youtube і ў іншых крыніцах, на канцэртах ніколі не была.
Адзін харошы чалавек паказаў мне ў мінулым месяцы запіс выканання "Мелодії ля-мінор" Мирослава Скорика. Расказаў, як яна была напісана. Я працытую вікіпедыю на прыгожай мове арыгінала:
"Мелодія ля-мінор - музичний твір українського композитора Мирослава Скорика, написаний ним до фільму «Високий перевал» на прохання кінорежисера Володимира Денисенка.
Кінострічка, що мала робочу назву «Партії рядова», розповідає про повоєнні роки в Галичині і знімалася на початку 1980-х років. Попри те, що оригінальний сценарій акцентував увагу на трагедії, принесеній у звичайну галицьку сім'ю Другою світовою війною, під тиском владних структур картина зазнала значних змін вже на етапі монтажу, щоб зображувати діяльність ОУН-УПА крізь призму радянської ідеології. Режисер картини, не поділяючи трактування сценарію, що його нав'язували представники КДБ, звернувся до Мирослава Скорика з проханням скласти таку музику до кінострічки, яка могла б «розказати» глядачеві те, чого не можна показати. Вперше твір прозвучав для флейти і фортепіано, а згодом композитор зробив перекладення для скрипки з фортепіано, скрипки з оркестром".
Я бачыла запіс, вельмі кранальны. Бачыла, як глядзіць, як слухае гэтую музыку сябар...
І вось выпадкова, калі адкрыла для сябе новага бандурыста (Ярослава Джуся) і слухала класіку рока ў ягоным выкананні, па спасылках знайшла вось гэта:
Эх... Бандура робіць сваю справу і, здаецца, дапамагае музыцы расказаць тое, што нельга паказаць.
Ярослав Джусь - український бандурист, композитор, аранжувальник, ді-джей, лауреат всеукраїнських та міжнародних конкурсів...
Я паглядзела відэа, дзе ён выступае з бандурыстам-японцам, і... амаль закахалася. Адразу ўзгадала ўсіх, хто пытаў, адкуль у мяне любоў да беларускай мовы, культуры, прыроды, "тыжрусскаяэтополітіка"... Народ (у думках адказваю я ім), гэта проста прыгожа вельмі і ўнікальна. Вось як чалавек палюбіў украінскае:
Вось такія перапляценні.
Добрай ночы, спакойнага тыдня!
Мая сястра навучылася граць на гітары, калі я была малая. З дзяцінства я лічыла, што ў гітары зашкальвае ступень жаноцкасці сярод музычных інструментаў. Калі падрасла, толькі ўпэўнілася - калі гітару браў у рукі хлопец, ммм - усе яны (гітары) трымцелі-шапацелі і быццам туліліся да выканаўцаў, і самі лезлі ў абдымкі. Але калі я вучылася ў старэйшых класах ліцэя ці ўжо нават на першым курсе, не памятаю... я пабачыла на вуліцы Савецкай у Берасці бандурыста з Украіны. Гэта было ах як прыгожа!
Хочацца быць бандурай, праўда! Трымаюць яе па-іншаму, не так, як гітару... Больш інтымна, даверліва. Гэтыя дотыкі шчакой... увогуле гэта больш нагадвае абдымкі, чым гранне на гітары.
За пасляўнівераўскія гады ў эпоху Інтэрнэта я наслухалася розных бандурыстаў на youtube і ў іншых крыніцах, на канцэртах ніколі не была.
Адзін харошы чалавек паказаў мне ў мінулым месяцы запіс выканання "Мелодії ля-мінор" Мирослава Скорика. Расказаў, як яна была напісана. Я працытую вікіпедыю на прыгожай мове арыгінала:
"Мелодія ля-мінор - музичний твір українського композитора Мирослава Скорика, написаний ним до фільму «Високий перевал» на прохання кінорежисера Володимира Денисенка.
Кінострічка, що мала робочу назву «Партії рядова», розповідає про повоєнні роки в Галичині і знімалася на початку 1980-х років. Попри те, що оригінальний сценарій акцентував увагу на трагедії, принесеній у звичайну галицьку сім'ю Другою світовою війною, під тиском владних структур картина зазнала значних змін вже на етапі монтажу, щоб зображувати діяльність ОУН-УПА крізь призму радянської ідеології. Режисер картини, не поділяючи трактування сценарію, що його нав'язували представники КДБ, звернувся до Мирослава Скорика з проханням скласти таку музику до кінострічки, яка могла б «розказати» глядачеві те, чого не можна показати. Вперше твір прозвучав для флейти і фортепіано, а згодом композитор зробив перекладення для скрипки з фортепіано, скрипки з оркестром".
Я бачыла запіс, вельмі кранальны. Бачыла, як глядзіць, як слухае гэтую музыку сябар...
І вось выпадкова, калі адкрыла для сябе новага бандурыста (Ярослава Джуся) і слухала класіку рока ў ягоным выкананні, па спасылках знайшла вось гэта:
Click to viewЭх... Бандура робіць сваю справу і, здаецца, дапамагае музыцы расказаць тое, што нельга паказаць.
Ярослав Джусь - український бандурист, композитор, аранжувальник, ді-джей, лауреат всеукраїнських та міжнародних конкурсів...
Я паглядзела відэа, дзе ён выступае з бандурыстам-японцам, і... амаль закахалася. Адразу ўзгадала ўсіх, хто пытаў, адкуль у мяне любоў да беларускай мовы, культуры, прыроды, "тыжрусскаяэтополітіка"... Народ (у думках адказваю я ім), гэта проста прыгожа вельмі і ўнікальна. Вось як чалавек палюбіў украінскае:
Вось такія перапляценні.
Добрай ночы, спакойнага тыдня!