Bibliophilia
Mijn vader had de complete Anton Wachter-serie van Simon Vestdijk staan, acht boeken. Terug tot Ina Damman, wat in mijn tijd waarschijnlijk op iedereen z'n literatuurlijst van Nederlands stond, is het derde deel. Ik kreeg ze mee toen pap ging opruimen en bedacht dat ik ze allemaal achter elkaar ging lezen, gewoon omdat het kan, en ik ben nu bij deel vijf.
De beker van de min is eigenlijk het eerste boek in de Anton Wachter-serie dat ik echt prettig vind om te lezen; misschien omdat het voornamelijk over het studentenleven gaat. Anton studeert medicijnen in Amsterdam en is lid van een vereniging - niet het corps, er zitten ook vrouwen bij, dat deed het Amsterdams corps toen nog niet, geloof ik. Zo'n gevoel van: hèhè, nu wordt het eindelijk interessant wat die jongen allemaal denkt en beleeft.
Volgens mij zou niemand dat nu, anno 2009, nog zomaar gaan doen: een heel levensverhaal van één iemand in zijn geheel opschrijven, van begin tot eind, in acht delen. (Of meer. Of minder.) De eerste indruk die je krijgt van die hele Anton Wachter-serie is ook: gat wat een saai oeverloos geouwehoer. En grote stukken ervan zijn dat ook, maar niet alles, want Simon Vestdijk was nou eenmaal een Hele Goeie schrijver. Zijn stijl is rijk en ouderwets en soms ineens aangenaam informeel en levendig en langdradig, allemaal tegelijk en om de beurt. Ik hou ervan.
Nog een leuk detail: De beker van de min is, in het boek, een vrije vertaling van 'amoris poculum' - juist, uit het Io Vivat. :-)
De beker van de min is eigenlijk het eerste boek in de Anton Wachter-serie dat ik echt prettig vind om te lezen; misschien omdat het voornamelijk over het studentenleven gaat. Anton studeert medicijnen in Amsterdam en is lid van een vereniging - niet het corps, er zitten ook vrouwen bij, dat deed het Amsterdams corps toen nog niet, geloof ik. Zo'n gevoel van: hèhè, nu wordt het eindelijk interessant wat die jongen allemaal denkt en beleeft.
Volgens mij zou niemand dat nu, anno 2009, nog zomaar gaan doen: een heel levensverhaal van één iemand in zijn geheel opschrijven, van begin tot eind, in acht delen. (Of meer. Of minder.) De eerste indruk die je krijgt van die hele Anton Wachter-serie is ook: gat wat een saai oeverloos geouwehoer. En grote stukken ervan zijn dat ook, maar niet alles, want Simon Vestdijk was nou eenmaal een Hele Goeie schrijver. Zijn stijl is rijk en ouderwets en soms ineens aangenaam informeel en levendig en langdradig, allemaal tegelijk en om de beurt. Ik hou ervan.
Nog een leuk detail: De beker van de min is, in het boek, een vrije vertaling van 'amoris poculum' - juist, uit het Io Vivat. :-)