Pijnstillers zijn voor na échte operaties!
Hah! Vier keer twee pijnstillers mocht ik op een dag, zei de dokter. En nu mag morgen het verband er al af en ik heb al drie dagen geen pijn meer. Zéker niet genoeg om pijnstillers te slikken.
De operatie ging prachtig. Echt SNEL, ook. Binnenkomen, op een bed gaan liggen, arm op een tafeltje ernaast, papieren servet eronder (nouja, daar leek het op in elk geval), en daar kwam meneer plastisch chirurg met de injectienaald. "Dit wordt even vervelend." O_O bhaaa... mag ik weg? Nee. Nou, dan maar even de andere kant op kijken en flink zijn... Het viel ook wel mee, drie prikjes.
Opblaasband om m'n bovenarm om het bloed af te knijpen "anders moeten we de hele tijd deppen en dan gaat het minder snel." Ja fijn! Nou, en toen begon het. De verdoving werkte in ieder geval, want het deed geen pijn, afgezien van af en toe een steek. Het voelde alsof iemand óp mijn hand aan het krassen was, inplaats van er ín. Ik lag een beetje tegen de zuster aan te kletsen en toen ik vroeg aan de chirurg wat hij eigenlijk precies aan het doen was op dat moment, was ie al weer zo'n beetje klaar.
Hoera voor de carpale-tunnelsyndroomoperatie! Ingreepje van niks! Zo gepiept en wat nou pijnstillers?
Maar toch... het was spannend. En na afloop even vervelend omdat het echt UREN duurde voor de verdoving was uitgewerkt. Dat je een soort van dikkige wriemelworstjes uit dat dikke verband ziet steken, die een beetje sloeberig heen en weer dansen als je je vingers probeert te bewegen. Dingen aanraken was ook apart, want ik had zo goed als geen gevoel in m'n vingers. En toen het gevoel eindelijk terug was, deed het ineens ook pijn. Toen was ik wel blij met de ziekenhuispillen.
Maar dat is nu allemaal over, en afgezien van het dikke verband dat er nog steeds omheen zit kan ik m'n hand alweer voor best veel dingen gebruiken. Benieuwd hoe het eruitziet onder dat verband, maar dat zie ik morgen wel.
En ook zoiets moois: niemand kan straks denken dat ik een kraspanda ben, want de snee zit in m'n handpalm, niet in m'n pols.
Ziezo. En nu heb ik vijf dagen lang tegen iedereen en alles lopen uitweiden en ouwehoeren en rapporteren over die operatie, en nu is het wel weer mooi geweest. Nu ga ik weer andere dingen bedenken om over te ouwehoeren. :-)
De operatie ging prachtig. Echt SNEL, ook. Binnenkomen, op een bed gaan liggen, arm op een tafeltje ernaast, papieren servet eronder (nouja, daar leek het op in elk geval), en daar kwam meneer plastisch chirurg met de injectienaald. "Dit wordt even vervelend." O_O bhaaa... mag ik weg? Nee. Nou, dan maar even de andere kant op kijken en flink zijn... Het viel ook wel mee, drie prikjes.
Opblaasband om m'n bovenarm om het bloed af te knijpen "anders moeten we de hele tijd deppen en dan gaat het minder snel." Ja fijn! Nou, en toen begon het. De verdoving werkte in ieder geval, want het deed geen pijn, afgezien van af en toe een steek. Het voelde alsof iemand óp mijn hand aan het krassen was, inplaats van er ín. Ik lag een beetje tegen de zuster aan te kletsen en toen ik vroeg aan de chirurg wat hij eigenlijk precies aan het doen was op dat moment, was ie al weer zo'n beetje klaar.
Hoera voor de carpale-tunnelsyndroomoperatie! Ingreepje van niks! Zo gepiept en wat nou pijnstillers?
Maar toch... het was spannend. En na afloop even vervelend omdat het echt UREN duurde voor de verdoving was uitgewerkt. Dat je een soort van dikkige wriemelworstjes uit dat dikke verband ziet steken, die een beetje sloeberig heen en weer dansen als je je vingers probeert te bewegen. Dingen aanraken was ook apart, want ik had zo goed als geen gevoel in m'n vingers. En toen het gevoel eindelijk terug was, deed het ineens ook pijn. Toen was ik wel blij met de ziekenhuispillen.
Maar dat is nu allemaal over, en afgezien van het dikke verband dat er nog steeds omheen zit kan ik m'n hand alweer voor best veel dingen gebruiken. Benieuwd hoe het eruitziet onder dat verband, maar dat zie ik morgen wel.
En ook zoiets moois: niemand kan straks denken dat ik een kraspanda ben, want de snee zit in m'n handpalm, niet in m'n pols.
Ziezo. En nu heb ik vijf dagen lang tegen iedereen en alles lopen uitweiden en ouwehoeren en rapporteren over die operatie, en nu is het wel weer mooi geweest. Nu ga ik weer andere dingen bedenken om over te ouwehoeren. :-)